อกหักไม่มีใครตาย

"มึงตายไหม?"  หมิวถามย้ำอีกครั้งด้วยแววตาจริงจัง  ต่างจากคนที่ถูกจ้องซึ่งเอาแต่หลบตาไม่กล้ามองเธอ 

"......"

"กูถาม"

"มะ ไม่ตาย" พอโดนเธอถามกลับเสียงดังขึ้นเขาก็ต้องจำใจตอบ  ทั้งสภาพยับเยินแบบนั้น

"นั่นไง  มึงก็ไม่ตายนี่  อกหักไม่มีใครตายหรอก  แต่มึงจะตายเพราะกูสั่งไอ้พวกนี้รุมตื้บมึง"

หมิวพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืนในทันที  เธอเวลานี้พูดมีเหตุผลที่สุดแล้ว  และเป็นคนเดียวที่สี่หนุ่มต้องฟังเป็นแน่ 

"เออจริง  กูเห็นด้วย" ทัพเอ่ยขึ้นพร้อมกับปรบมือให้แก่ผู้ชนะอย่างหมิว ถือว่าเธอกินขาดทำเอาไอ้ซันปัญญาอ่อนนี่ถึงกับนั่งเงียบ  เลิกพร่ำเพ้อได้สักพัก  หลังจากนี้เพื่อนจะได้พักเสียที

"เขาไม่รักก็ปล่อยไปสิวะ  ผู้หญิงมีตั้งเยอะตั้งแยะ" เธอพูดให้เขาคิดตามอีกครั้ง  ใครจะอยากให้เพื่อนตัวเองจมปลักโง่เป็นควายให้เขาหลอกกันเล่า  เพื่อนใครใครก็รักกันทั้งนั้น

"เป็นกูนี่นะ  ฟาดเป็นร้อยแล้วป่านนี้" เสือที่ดูจะเหน็บเเนมซันเป็นพิเศษ  จนเจย์เดนต้องเอ่ยปากห้ามเองอีกหน

"มึงก็ใจเย็น  ใครจะไปเหมือนมึงมีเมียเป็นร้อย" 

"กูว่าเป็นพันละมั้ง  แม่ให้มาแท่งเดียวใช้ซะคุ้มเลยสิมึงไอ้เสือ" ทัพเอ่ยขึ้นบ้าง

ในระหว่างที่เพื่อนสามคนกำลังเถียงกันอย่างตั้งอกตั้งใจแล้วนั้น  อีกสองคนที่เอาแต่นิ่งและจ้องกันไม่วางตา  ซันเงยหน้าแดงก่ำ  พร้อมกับน้ำตาคลอเบ้าอย่างน่าสงสาร  จนคนตัวเล็กที่มองอดใจอ่อนไม่ได้  เธอไม่ชอบให้ซันเป็นแบบนี้เลยสักครั้ง  ต่อให้ซันนิสัยแย่หรือไม่เอาไหนสักเท่าไรก็ไม่ควรมาอยู่ในสภาพนี้ 

"หิวไหม?  กินข้าวมารึยัง  หรือกินแต่เหล้า" 

ท้ายสุดแล้วก็เป็นเธอที่ไม่ว่าจะทุกข์จะสุขก็ยื่นมือให้เขาจับเสมอ  อย่างเช่นตอนนี้  เธอนั่งลงพร้อมกับจับไหล่คนตัวโตกว่าไว้มั่น  เพื่อส่งผ่านกำลังใจให้เขา  เธอไม่อยากซ้ำเติมเพียงแค่อยากให้ซันนั้นมีสติมากขึ้นก็เท่านั้น

"หิว  ยังไม่ได้กินอะไรเลย"

ซันเงยหน้าขึ้นมาสบตาเธอตรง ๆ อีกครั้ง  ไม่ว่าครั้งไหน ๆ ก็จะมีหมิวคอยถามเสมอ  เวลากินเหล้าเมาหนักก็มีเธอคอยดูเเลยันฟ้าสาง  คอยถามเขาทุกวันว่าหิวไหม  เอาอะไรหรือเปล่า?  เธอดูแลเขาดีมากจนเขาไว้ใจเธอที่สุด

"มันดึกมากแล้ว  มีแค่มาม่ากินได้ใช่ไหม?" 

"ได้สิ  กินได้หมดแหละ" 

ข้อดีของซันคือเขาไม่ได้เรื่องมากขนาดนั้น  นั่นเพราะมีบ้างบางครั้งที่เคยโดนเธอบังคับเพราะต้องการดัดนิสัย  แต่เพราะส่วนตัวซันเป็นประเภทอะไรก็ได้ง่าย ๆ อยู่แล้ว  ภายนอกเหมือนคนไม่ใส่ใจอะไรสักอย่าง  ไม่มีความน่าเชื่อถือ  คงจะมีเพียงเธอคนเดียวสินะที่มองตรงกันข้ามทั้งหมด

"โอเค  รอแป๊บหนึ่งนะ"

ว่าแล้วหญิงสาวก็เดินไปต้มมาม่าให้เขาคนนั้น  ทำเอาเพื่อน ๆ ทั้งสี่คนต่างมองตามเธอพร้อมกันโดยไม่ได้นัด   ก่อนจะถอนหายใจทั้งสามคน  ยกเว้นไว้แค่ซันคนเดียว

"หมิวรับจบอีกแล้ว" เป็นทัพที่พูดพลางส่ายหน้าไปมาอย่างคนถอดใจ

"พรุ่งนี้เรามีสอบนี่นา  กลับพร้อมกันดีไหม?" 

เสือที่นึกขึ้นได้ว่าพรุ่งนี้มีสอบก็เอ่ยขึ้นบ้าง  ในเมื่อไอ้ซันดีขึ้นเพราะอยู่กับหมิวแล้วก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง  ก่อนหน้าที่ต้องรบกวนเธอนั่นก็เพราะไม่มีใครทนเสียงร้องของมันไหวก็เท่านั้น  บอกให้หยุดก็ไม่รู้จักหยุดซะที

"มึงกลับด้วยไหมซัน?" เจย์เดนเอ่ยถามซันที่อาการดีขึ้นอย่างน่าประหลาด

"ไม่เป็นไร  กูกินมาม่าก่อนแล้วค่อยกลับ"

"แต่มึงกลับไหวเหรอ?" เจย์เดนถามย้ำอีกครั้ง

"ไม่ไหวมันก็นอนนี่ได้นี่หว่า  มันก็นอนประจำ" 

เสือเอ่ยแบบไม่ต้องคิด  นั่นก็เพราะเพื่อน ๆ รู้ดีว่าก่อนหน้าที่ซันจะมีแฟนก็มาซุกอยู่กับหมิวบ้างบางครั้ง  แต่สองคนนี่ไม่มีทางมีซัมติงกันแน่เพราะดูจากอาการแล้ว  และหลังจากที่ซันมีแฟนก็ไม่เคยมาพักที่นี่อีกเพราะมันเกรงใจแฟนเอามาก ๆ ซึ่งก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ถูกต้อง

"แต่มันไม่เหมาะนะกูว่า"  จู่ ๆ เจย์เดนก็พูดแบบนั้นขึ้นมา  ทำเอาทุกคนต่างมองอย่างงง ๆ 

"ไม่เป็นไรหรอก  เดี๋ยวมันสร่างกูหารถกลับให้" 

เป็นหมิวที่เดินมาเอ่ยขัดจังหวะหนุ่ม ๆ เธอมาพร้อมกับมาม่าร้อน ๆ ในมือ  ก่อนจะวางลงบนโต๊ะเล็กที่ใช้สำหรับกินข้าวของเธอ ยังไม่ทันที่เธอต้องเรียกเขาคนนั้นก็คลานไปนั่งอย่างรู้หน้าที่  คงจะหิวล่ะสิท่า

"กูบอกแล้วแดกเหล้ามันไม่อิ่มหรอก  สุดท้ายก็กลับมาลำบากแม่คนที่สองของมึงอยู่ดี"

เป็นทัพอีกครั้งที่เอ่ยเตือนสติเพื่อน  แต่เขาอาจจะพูดผิดบ้างถูกบ้างตามประสา  ไม่มีใครสนใจมากนักเพราะรู้ดีว่าหมิวรับหน้าที่ดูแลซัน

"งั้นพวกกูกลับล่ะนะ  ฝากส่งมันด้วยนะหมิว" เสือพูดขึ้นพร้อมกับโบกมือลาหมิวที่นั่งมอง และซันที่กำลังกินอย่างคนหิวโหย  ไม่รู้มันหิวมาจากไหน  คนบ้าอะไรอกหักแล้วกินอะไรก็อร่อยแบบมันกัน

"อื้อ  ขับรถดี ๆ นะเจย์  พาพวกมันไปส่งด้วยล่ะ"

หมิวพยักหน้าให้เสือ  ก่อนจะหันไปบอกเจย์เดนคนที่ดูพึ่งพาได้มากที่สุด  เจย์เดนเองก็ยิ้มตอบกลับให้เธอก่อนจะพยักหน้าและเดินออกไป  แต่ก็ไม่วายหันกลับมามองเธออีกหน  แต่คนตัวเล็กกลับไม่รับรู้เพราะเธอหันหน้ากลับไปมองที่ซันก่อนแล้ว  ทั้งสามหนุ่มจึงเดินออกไป

"เอิ้ก~~" พอกินอิ่มเขาก็เรอเสียงดังออกมาราวกับเด็ก  ซันเวลาอยู่ข้างนอกค่อนข้างขี้เก๊ก มีเพียงตอนที่อยู่กับเพื่อนเท่านั้นที่ทำตัวสบายได้อย่างตอนนี้

"อิ่มยัง  อิ่มแล้วก็กลับ" เธอที่นั่งอยู่ตรงข้ามพูดกับเขาด้วยโทนเสียงปกติ  ไม่ได้ใช้อารมณ์แต่อย่างใด

"ยังไม่อยากกลับ  ขออยู่กับมึงได้ไหม  กูไม่อยากอยู่คนเดียว"

"โซ่ล่ะ? มึงก็อยู่คอนโดเดียวกันนี่"

"มันไม่อยู่" เจ้าของใบหน้าหล่อจัดเอ่ยอยากอ้อนวอน  เกิดบ้าอะไรขึ้นมาอีกล่ะเนี่ย

"แต่กูง่วงมากแล้ว  พรุ่งนี้ต้องไปสอบ  มึงเองก็ต้องไปด้วย"  คนตัวเล็กพยายามบอกเขา  เธอไม่ได้อยากไล่เขานักหรอก  เพราะรู้ว่าเวลานี้ซันเองก็คงอยากมีเพื่อน

"กูก็นอนพร้อมมึงก็ได้  วันนี้กูเหนื่อยแล้ว"  ซันเอ่ยพลันน้ำตารื้นอีกรอบ