ep3-เลี้ยงต้อนรับ

วันนี้ที่บ้านของวิชิตมีงานเลี้ยงต้อนรับเล็กๆ

ถูกจัดขึ้นที่บริเวณริมสระน้ำในคฤหาสน์หลังใหญ่โต

มีเพียงญาติสนิทมิตรสหายที่คุ้นเคยกันเท่านั้นที่มางานนี้

จริงๆ แล้ววิชิตไม่ได้อยากให้จัดงานนี้ขึ้นมาเลย

แต่เขาก็ปฏิเสธไม่ได้เมื่อเป็นคำสั่งของท่านเจ้าสัวโชติ เกียรติกุล บิดาของเขา

"เฮ้อ....น่าเบื่อชะมัด"

วิชิตถอนหายใจออกมาอย่างหนัก เมื่อเขามีโอกาสได้มานั่งดื่มกับเพื่อนสนิทอย่างชานนท์ในอีกโต๊ะหนึ่ง

งานเลี้ยงนี้มีเพียงคนสนิทเพียงไม่กี่คน และหนึ่งในนั้นก็คือครอบครัวของว่าที่เจ้าสาวของเขา

แพรวา ผู้หญิงคนที่ทำให้อะไรๆ ในชีวิตเขาดูน่าเบื่อไปหมด

"ไม่รู้จัดงานนี้ขึ้นมาทำไม เบื่อหน้าคนบางคนชะมัด "

วิชิตพึมพำให้ชานนท์ฟัง

"เอ่อน่า..อย่าคิดมาก น้องวาก็น่ารักดีนี่หว่า ถึงว่าไม่ยอมพาไปไหนด้วยเลย "

ชานนท์แซววิชิต

เขารู้สึกว่าแพรวา ไม่ได้เลวร้ายอะไร ทำไมเพื่อนของเขาถึงได้ปากร้ายว่าเธอได้ทุกวินาทีขนาดนี้

"นายไม่รู้อะไร เห็นใสๆ แบบนี้นะไม่เคยยอมสงบปากสงบคำเลยสักครั้ง ฉันเบื่อต่อล้อต่อเถียงกับเธอ พูดสอนอะไรก็ทำหน้ามึนไม่ยอมฟังสักอย่าง"

"เอ่อๆ แล้วแต่นาย ว่าแต่กลับมาครั้งนี้คิดจะทำอะไรที่ไหนยัง "

" ยังไม่รู้เหมือนกัน พ่อบอกให้ไปช่วยงานที่บริษัทเหมือนกัน แต่เบื่อหน้าคนบางคนคิดว่าคงไม่ไปทำหรอก "

" ฮ่า ฮ่า ฮ่า เป็นเอามากนะนาย น้องวาเขาก็อยู่ของเขา มีแต่นายนั่นแหละ แซะอะไรเขานักหนาวะ "

ชานนท์ถึงกับขำออกมาเมื่อเห็นท่าทางของวิชิตที่ดูจะไม่ชอบแพรวา จนออกนอกหน้าขนาดนั้น

" ว่าแต่นายเถอะเป็นยังบ้าง เมื่อไหร่จะแต่งสักทีละ "

วิชิตสวนกลับชานนท์บ้าง

"กำลังคิดอยู่เหมือนกัน คงอีกไม่นานเกินรอหรอก "

" ขอน้องกวางแต่งงานแล้วเหรอถึงกล้าพูดว่าเขาจะแต่งด้วย"

"อ้าวๆ...ทำไมมาแช่งกันละเพื่อนเลิฟ... ยังไม่ขอ แต่เดี๋ยวค่อยขอ ไม่มีทางหลุดมือไปหรอกคนนี้นะ "

ชานนท์ทำท่ามั่นใจ จนวิชิตนึกหมั่นไส้

"พี่ชิตคะ พาวาไปเดินเล่นตรงโน้นหน่อยสิคะ "

แพรวาเดินนวยนาดมาหาวิชิต วิชิตทำหน้าเซ็งแล้วตอบไปว่า

" นำไปสิ อยากไปตรงไหนก็เดินไปเลย "

แล้วเขาก็มองหน้าชานนท์ ชานนท์พยักหน้าให้วิชิต

"ตามสบายเลยเพื่อนเทคแคร์ว่าที่เจ้าสาวดีๆ ละ "

คำพูดของชานนท์ทำวิชิตจ้องเขาเขม็ง

ชานนท์นั่งกลั้นขำกับท่าทีขึงขังของวิชิต

ตลกเพื่อนรักที่ทำอะไรมากไม่ได้ ได้แต่ต้องแสดงความเป็นสุภาพบุรุษต่อหน้าพ่อแม่ของทั้งสองฝ่าย

แพรวาเดินมาอีกฟากของริมสระน้ำอยู่ติดกับสวนหย่อมมีไม้ดอกไม้ประดับนาๆ ชนิดผลิดอกบานส่งกลิ่นหอมอ่อนแบบธรรมชาติ

อยู่ติดด้านข้างของคฤหาสน์หลังใหญ่ แสงไฟจากแสงนีออนส่องกระทบผิวน้ำส่องประกายวิบวับ สะท้อนกลับมา

" อากาศดีจังเลยคะ "

แพรวาพูดขึ้นเมื่อเธอนั่งลงตรงขอบสระว่าย แล้วเอาเท้าเรียวหย่อนลงตีน้ำเป็นคลื่น

"อืม..."

วิชิตตอบสั้นๆ

"เมื่อไรจะยอมพูดดีๆ กับวาสักครั้งคะ "

วันนี้แพรวาเธอมาแปลกดูเรียบร้อยผิดปกติ วิชิตสังเกตว่าแพรว่าเธอพูดเพราะขึ้น ไม่ค่อยเอาแต่ใจเหมือนเมื่อก่อน

วิชิตไม่ยอมตอบอะไร เพราะเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมชอบหาเรื่องแกล้งแพรวานัก รู้แค่ว่าสะใจดีเวลาเห็นแพรวาโวยวาย

แล้วเขาก็นึกสนุกขึ้นมาได้ แต่รอเวลาก่อน

"หึๆ"

วิชิตขำในลำคอ แค่คิดก็สนุกแล้ว

แพรวานั่งเล่นได้สักพักก็รู้สึกเบื่อเธออยากคุยอะไรกับวิชิตมากมาย

แต่พอถามอะไรเขาไป เขาก็ตอบ " อืม " คำเดียว

เธอเลยลุกขึ้นหมายจะกลับ แต่ชนเข้ากับอกแกร่งของวิชิต เต็มแรง เธอเลยคว้าร่างของเขาไว้

แต่วิชิตกลับผลักเธอเต็มแรง จนแพรวาเธอหงายหลังตกน้ำ

ว้าย.../ ตูม!!...

เสียงแพรวาร้องเสียงหลง ตามด้วยเสียงสิ่งของตกน้ำ

ทำผู้ใหญ่พากันลุกขึ้นมองตามเสียง ชานนท์รีบวิ่งมาตามเสียงนั้น และก็เป็นเหมือนที่ชานนท์คิดไว้

วิชิตแกล้งแพรวาอีกแล้ว เพราะตอนนี้วิชิตยืนกอดอกมองแพรวาทีลอยคอตุบป๋อง อยู่ในสระ ปากกลั้นขำเอาไว้ แต่ใครเห็นก็มองออกว่าเขาสะใจแค่ไหน

"นายทำอะไรชิต "

ชานนท์อดตำหนิเพื่อนไม่ได้ ดูแล้วเกินกว่าเหตุไปหน่อย

"พี่ชิตจับมือวาขึ้นหน่อย "

พอเห็นชานนท์ว่าให้วิชิต แพรวาเธอเลยขอความช่วยเหลือจากวิชิตโดยการ เกาะขอบสระแล้วยื่นมือให้เขา วิชิตลังเลครู่หนึ่งก่อนจะยื่นมือให้แพรวา

เฮ้ย!!..../ ตูม!!....

แพรวาเธอไม่ยอมเปียกคนเดียวแน่ แก้เผ็ดวิชิตได้ทันควัน

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า "

แพรวาขำเสียงดังลั่น

วิชิตมองคนตัวเล็กตาเขียวปั๊ด ว่ายไล่จับแพรวาในน้ำ แต่แพรวาเธอไหวตัวทันรีบขึ้นจากสระได้ก่อนที่วิชิตจะจับได้

พอเธอขึ้นจากสระได้ สายตาของวิชิตถึงกับตะลึงงัน กลืนน้ำลายอึกใหญ่

แพรวาเธอซ่อนรูป เธอไม่เคยใส่ชุดเปิดเนื้อผิวให้ใครเห็น แต่ครั้งนี้เธอตกน้ำชุดที่เธอสวดใส่แนบชิดกับเนื้อจนเห็นสัดส่วนทั้งหมด

ชานนท์ก็มองเช่นกัน วิชิตรีบขึ้นจากสระแล้วเอาเสื้อคลุมที่ชานนท์ใส่อยู่คลุมให้แพรวาทันที

"จะยืนอ่อยอยู่ตรงนี้อีกนานไหม"

"หึ"

ชานนท์ขำวิชิตอีกครั้งปากบอกเกลียดแต่การกระทำบางอย่างมันไม่ใช่

วิชิตพาแพรวามาหาชุดใส่ ซึ่งตอนนี้เธอใส่เสือยืดตัวที่เล็กที่สุดของวิชิตแต่ความยาวของเสื้อเขาพอดีกับเข่าของเธอเลย

ส่วนกางเกงเป็นกางเกงเอวยืดที่ต้องเอายางมารัดไว้ไม่งั้นมันจะหลุด ที่ปลายก็ต้องพับอีกหลายทบจึงจะอยู่ที่ขอเท้าของแพรววาได้

" ฮ่า ฮ่า ฮ่า"

วิชิตขำแพรวาใส่ชุดเขาจนท้องแข็ง

"ไม่ต้องมาขำเลย ชอบนักเหรอคะ ที่เห็นวาโมโหนะ"

วิชิตพยักหน้าแบบลืมตัว พอนึกได้

"เฮ้ย!! ไม่ใช่ ไม่เคยคิดอะไรแบบนั้นเลยน่ะ"

แต่ปากก็ยังอมยิ้มเจ้าเล่ห์อยู่

"งั้นวากลับแล้วนะคะ ไม่อยากให้อยู่ก็บอกกันดีๆ ก็ได้ ไม่เห็นต้องแกล้งพลักวาตกน้ำให้อายเลยนี่ค่ะ"

แพรวาต่อว่าวิชิต แล้วเธอก็ไปลาผู้ใหญ่เพื่อจะลากลับบ้าน

คอมเมนต์+กดถูกใจเป็นกำลังให้ด้วยนะคะ ขอบคุณที่ติดตามค่ะ