เมียแต่งที่(ไม่)รัก

บทที่ 1

เกิดใหม่ในร่างใหม่

หญิงสาวนางหนึ่งได้นอนสลบไหลอยู่บนเตียงหลังใหญ่ด้วยสภาพที่ร่างกายเปียกโชกไปทั้งตัว ร่างกายของนางหนาวเย็นราวกับตกอยู่ในฤดูหนาว ลมหายใจรวยรินจนคล้ายว่าจะปลิดปลิวออกไปได้ทุกเมื่อ ใบหน้าของนางที่เคยมีเลือดฝาดกลับซีดเผือดลงราวกับหิมะต้นฤดู ทางด้านข้างของนางนั้นเอง หญิงสาวอีกคนหนึ่งกำลังเร่งมือปลดเปลื้องอาภรณ์ที่ชุ่มไปด้วยหยดน้ำออกจากร่างกายของเจ้านายสาว นางรีบหยิบเอาผ้าห่มมาห่อหุ้มร่างกายของผู้เป็นนายเอาไว้เพื่อเพิ่มความอบอุ่นให้แก่ร่างกาย

หญิงสาวนางนี้ได้หันไปมองทางประตูเป็นระยะ ๆ ด้วยหัวใจที่เต้นระรัวด้วยความวิตกกังวล ปากของนางก็พร่ำเรียกชื่อหญิงสาวที่นอนหลับใหลให้ฟื้นตื่นขึ้นมาอีกครั้ง

"คุณหนูใหญ่ คุณหนูเจ้าคะ รีบฟื้นขึ้นมาเถิดเจ้าค่ะ บ่าวใจคอไม่ดีเลย เป็นความผิดของบ่าวเอง ฮือ ๆ"

นางเอื้อมมือไปกอบกุมมือของเจ้านายที่เย็นเฉียบด้วยความกังวลใจ เมื่อไหร่หนอที่ท่านหมอประจำตระกูลจะมาถึงเสียที นี่เวลาก็ผ่านไปราวสองเค่อแล้ว ในขณะที่นางกำลังหันไปมองประตูอยู่นั้น หญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงพลันลุกพรวดขึ้นมาด้วยตกใจ

เฮือก!!

เมรีกะพริบตาปริบ ๆ พลางมองรอบกายด้วยความประหลาดใจ สถานที่แปลกประหลาดแห่งนี้ ราวกับเธอได้หลุดเข้ามาอยู่ในยุคของจีนโบราณที่เหมือนในซีรีส์ที่เธอชอบดูมาก ยิ่งหันซ้ายหันขวาไปพบกับหญิงสาวที่มีใบหน้าจิ้มลิ้มมองอยู่ก่อนแล้ว ยิ่งทำให้เมรีปวดหัวจี๊ดราวกับจะระเบิด หัวสมองของเธอยังประมวลความคิดออกมาไม่ได้ ภาพในหัวกลับแล่นเข้ามาจู่โจมเธอราวกับโกรธเกลียดกันมาเป็นสิบชาติ

"โอ๊ย! เจ็บ!!"

"คุณหนู! เป็นอะไรไปเจ้าคะ บ่าวจะรีบไปตามท่านหมอมาเดี๋ยวนี้เลยเจ้าค่ะ"

ยังไม่ทันที่เมรีจะเอ่ยห้าม หญิงสาวผู้นั้นก็รีบวิ่งออกไปจากห้องทันที ในเวลานี้เองที่เมรีได้หยุดคิดในสิ่งที่เธอกำลังเผชิญอยู่ตรงหน้า เธอกำลังพยายามลำดับความคิดที่สะเปะสะปะให้กลับมาเข้าที่เข้าทาง

"ฉันตายไปแล้วนี่น่า แล้วนี่มันที่ไหนกันเล่า โอ๊ย! ปวดหัวชะมัดเลย"

เมรีหลับตาลงแล้วพยายามหายใจเข้าออกช้า ๆ เมื่อนั้นเธอก็ลืมตาโพลงด้วยความตกตะลึง

"ฉิบหายแล้วไหมล่ะยัยเมรีเอ๊ย นี่ฉันมาเกิดใหม่ในร่างของคุณหนูคนนี้เหรอเนี่ย ตายแล้วแทนที่จะได้ไปขึ้นสวรรค์หรือลงนรกเพื่อชดใช้กรรม กลับต้องเข้ามาอยู่ในร่างของผู้หญิงคนนี้เสียได้ เฮ้อ...แล้วฉันจะเอาตัวรอดในยุคโบราณนี้ได้ไหมล่ะเนี่ย มิติก็ไม่มี ของวิเศษก็ไม่มี เทพเซียนที่จะมาให้พรก็ไม่มีอีก ฉันได้ตายอย่างเขียดแน่ ๆ ยัยเมรีเอ๊ย!!"

เมรีทิ้งตัวลงนอนดั่งเดิม เมื่อรู้แน่ชัดแล้วว่าชีวิตของเธอเกิดอะไรขึ้น เธอชื่อเมรีเป็นผู้จัดการมือทองของวงการมายา มีดารากว่าหลายสิบคนที่เธอปั้นให้เป็นซูเปอร์สตาร์ประดับวงการ แต่แล้วในวันที่เร่งรีบและฝนตกหนักนั้น ทำให้ทัศนียภาพในการมองเห็นไม่ดีนัก เธอจึงขับรถแหกโค้ง รถของเธอกลิ้งไปมากว่าสามตลบ ก่อนที่เธอจะแน่นิ่งไปเพราะเสียชีวิตคาที่ ในตอนที่วิญญาณออกจากร่างแล้วลอยเคว้งคว้างอยู่นั้น จู่ ๆ เธอก็รู้สึกถึงแรงดึงดูดมหาศาล จากนั้นเธอก็พบว่าตัวเองได้เข้ามาอยู่ในร่างของผู้หญิงคนนี้

จากการที่ความทรงจำของเจ้าของร่างประดังประเดเข้ามาในหัวไม่หยุดนั้น ทำให้เมรีได้รู้ว่าร่างที่เธอเข้ามาอยู่คือคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลอวี้ บุตรสาวคนโตของท่านเสนาบดีกรมคลัง นามของร่างนี้คือ 'อวี้หลัน' หญิงสาวที่น่าสงสารที่ต้องตายไปอย่างไม่ยุติธรรม แค่คิดเมรีพลันรู้สึกสงสารในชะตาชีวิตของเจ้าของร่างนี้

"หลับให้สบายนะอวี้หลัน น้องชายที่เธอเป็นห่วง ฉันจะคอยดูแลให้เอง เขาจะต้องได้เป็นประมุขตระกูลคนถัดไป และคนที่ทำร้ายเธอจะต้องชดใช้ในสิ่งที่ทำกับเธอเอาไว้ทั้งหมด ฉันสัญญา!"

สิ้นคำพูดของเมรี สายลมหอบหนึ่งก็ได้พัดผ่านใบหน้าของเธอไป โดยที่หน้าต่างไม่ได้ถูกเปิดทิ้งไว้เลย เสียงกระซิบอันแผ่วเบาที่ดังขึ้นข้างหู ทำให้เมรีพลันยิ้มกว้างออกมาเป็นครั้งแรกตั้งแต่มาเยือนที่นี่

"ขอบคุณเจ้าค่ะ"

เมรีหลับตาลงอีกครั้งพร้อมกับการตัดสินใจอันแน่วแน่

เธอคืออวี้หลัน เมรีได้ตายจากไปแล้ว ต่อไปนี้จะมีแค่อวี้หลันเท่านั้น!!

'รั่วซี' สาวใช้ข้างกายของอวี้หลันเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับท่านหมอประจำตระกูล ชายชราที่เพิ่งรู้ข่าวรีบตรงเข้ามาด้วยความรีบร้อน เขาตรงเข้ามาตรวจจับชีพจรของอวี้หลันอย่างเร่งรีบ เพียงไม่นานท่านหมอชราก็ได้ผ่อนลมหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

"ไอเย็นได้เข้าสู่ร่างกายเป็นจำนวนมาก แต่ไม่น่าเป็นกังวลแล้วขอรับ ขอเพียงพักผ่อนร่างกายให้มาก และทานยาที่ข้าน้อยจัดให้จนหมด คุณหนูใหญ่ก็จะหายดีเป็นปลิดทิ้งขอรับ"

"ขอบคุณท่านหมอมาก"

"แล้วอาการปวดหัวเมื่อครู่ของคุณหนูเล่าเจ้าคะ"

รั่วซีเอ่ยถามด้วยความเป็นกังวล เมื่อครู่นี้นางตกใจกับอาการของคุณหนูจริง ๆ

"อาจจะเกิดจากเพราะเพิ่งฟื้นไข้ เลยทำให้ปวดหัวได้ขอรับ เช่นนั้นข้าน้อยจะจัดเทียบยาอีกหนึ่งเทียบนะขอรับ"

ท่านหมอชราตรวจอาการอีกครั้ง ก่อนจะได้ขอสรุปว่าคุณหนูใหญ่มีเพียงอาการไอเย็นเข้าแทรกเท่านั้น เมื่อไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงเขาก็ได้ขอตัวลากลับไป