Ep.2 บุญคุณ

โรงพยาบาล

เคร้งง!!เสียงแก้วและข้าวของหลายอย่างลอยกระทบพื้นแตกละเอียด ทำเอาคนตัวน้อยในชุดนักศึกษาเกือบหลบไม่ทัน ตอนนี้แม่เลี้ยงเธอกำลังโกรธที่เธอมาส่งของกินช้า.....

""แม่คะพอแล้วค่ะ เดี๋ยวพยาบาลเค้าว่าเอาค่ะ""

""ทำไม กูมีปัญญาจ่าย ใครจะทำไม แกถามตัวเองเถอะว่านี่มันกี่โมง กูรอกินข้าวตั้งแต่เที่ยงจนตอนนี้บ่ายโมงครึ่งมัวไปทำอะไรอยู่""

""หนูไปส่งของให้ลูกค้ามาค่ะแม่แล้ววันนี้รถก็ติดมากๆ หนูรีบที่สุดแล้วค่ะ""

""ถ้ารีบแล้วมันได้แค่นี้ก็ไปตายซะ เชื่องช้า น่าลำคาญ""

""หนูขอโทษค่ะ เดี๋ยวหนูไปใส่จานให้นะคะ""

ไม่มีคำตอบออกจากปากของคนเป็นแม่เลี้ยงที่นอนอยู่บนเตียงมีเพียงสายตาเกลียดชังที่ไม่มีความห่วงใย หรือความรักอยู่ในนั้นเลยแม้แต่นิดเดียว......

ที่เธอยังต้องทนอยู่ที่นี่ เพราะเธอต้องเรียนให้จบแล้วใช้หนี้ค่ารักษาพ่อที่แม่เลี้ยงจ่ายไป เธอสามารถไปจากที่นี่ได้ในตอนนี้ แต่นั่นเป็นสิ่งที่เธอเลือกที่จะไม่ทำ เพราะตั้งแต่แม่ทิ้งไปมีครอบครัวใหม่ชีวิตของเธอก็ได้แม่เลี้ยงที่ส่งเสียเลี้ยงดูแม่ว่าจะไม่มีความรัก ความห่วงใยก็ตาม ที่พ่อใช้ชีวิตอยู่ต่อได้นานมากขึ้นจากโรคร้ายก็เพราะเงินของเเม้เลี้ยงพิมพา เธอจะไม่มีทางอกตัญญูเด็ดขาด แม้ว่าจะต้องรองรับอารมณ์คนๆนี้ในทุกวัน ตอนนี้พ่อของเธอติดหนี้ค่ารักษาอยู่ 12 ล้าน เธอจะหาเงินทั้งหมดนี้มาใช้หนี้จนกว่ามันจะหมด แล้วจะไปจากที่นี่โดยไม่ทีคำว่า หนีหนี้ติดตัว แม้ว่าจะเป็นค่อนชีวิตที่หมดหนี้เธอก็จะทำ......

""แม่กินเสร็จแล้ว หนูกลับมหาลัยก่อนนะคะ""

""เออ ไปไหนก็ไป เย็นนี้แวะรับน้องมาด้วย""

""ค่ะแม่""

อัยวามือไหว้แม่เลี้ยงก่อนที่จะลงมาเรียกรถไปมหาลัย เธอมีเรียนคลาสสุดท้ายตอนบ่าย 2 ครึ่ง และตอนนี้ก็เป็นเวลา บ่าย 1 กว่าแล้ว......

มหาลัย

""วาทางนี้ ทำไมเพิ่งมา แล้วกินข้าวหรือยัง""

ซานิตะโกนเรียกเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวที่เพิ่งมาถึง......

""ยังอะ ไปส่งของเสร็จแล้วก็รีบเอาของกินไปส่งแม่""

""ก็เป็นซะแบบนี้ ห่วงคนอื่นมากกว่าตัวเองตลอด งั้นไปหาไรกินโรงอาหารก่อนมั้ย""

""โอเค""

""ถามไรหน่อยดิ พ่อมึงก็เสียไปจะ 5 เดือนแล้ว ออกมาอยู่ข้างนอกมั้ยจะไปทนให้ป้าพิมพาโขกสับทำไม""

""ยังไปตอนนี้ไม่ได้หรอกมึง ค่ารักษาของพ่อกูต้องหามาคืนเค้าก่อน""

""แต่ประกันพ่อมึงก็ 5 ล้านแล้ว ยัวไม่พออีกหรอ""

""แต่ประกันทุกเดือนแม่พิมเป็นคนส่ง เงินส่วนนั้นเค้าบอกไม่เกี่ยวกัน""

""แบบนี้ก็ได้หรอวา เท่ากับว่าเค้าจะเก็บมึงไว้ใช้งานเลยนะวา""

""มันก็คงต้องเป็นเเบบนั้น เพราะทั้งชีวิตของกูถ้าไม่ได้เค้า กูคงไม่ได้มีทุกวันนี้ ถ้ากูจะออกไปกูต้องล้างหนี้พ่อให้หมด กูจะไม่ยอมโดนด่าตามหลัง""

""มึงฟังนะ ต่อให้มึงหาเงินมาใช้หนี้ได้ ป้าพิมก็ไม่ให้มึงไปจากเค้าอยู่ดี มึงต้องเลิกมองโลกในแง่ดีได้แล้ว มึงตอบแทนเค้ามาแทบทั้งชีวิตแล้วนะวา บางทีมันก็ควรพอได้แล้ว""

""กูขอเวลานะ อีกอย่างพ่อกูก็ขอไม่ให้กูทิ้งแม่กับน้อง""

ซานิหงุดหงิดที่เพื่อนชอบทำตัวเหมือนไม่มีทางเลือกทั้งๆที่สามารถเลือกได้ เธอซัพพอร์ตเพื่อนได้เยอะมาก แต่เพื่อนกลับยึดคำว่าบุญคุณเป็นที่ตั้ง หลายครั้งที่ถูกแม่เลี้ยงทำร้ายจนต้องนอนโรงบาล โดนทำร้ายทั้งร่างกาย จิตใจ จนไม่เหลือชิ้นดี..........

คลาสเรียนคลาสสุดท้ายผ่านไปได้ด้วยดี อีก 1 ปี อัยวาก็จะเรียนจบ ถึงวันนั้นตัวเธอเองตัดสินใจที่จะเข้าทำงานบริษัทของแม่เพื่อนอย่างซานิ เพราะอยากหาเงินให้ได้เร็วที่สุด ถ้าเธอใช้หนี้ให้พ่อหมด แม่เลี้ยงอาจจะเลิกพูดจาถากถางพ่อของตนเองในทางที่ไม่ดี ที่ผ่านมาเธอเองก็พยายามหาเงินมาคืนเดือนละหมื่น เธอคืนให้เเม่ไปได้ 4 หมื่นแล้ว ถึงมันจะเป็นเงินน้อยนิดแต่เธอก็ตั้งใจที่จะทำ.....

หลังเลิกเรียนอัยวามารอรับน้องสาวต่างมารดาตามที่แม่บอกก่อนจะพาน้องไปหาแม่ที่โรงบาล แล้วตัวเองก็กลับบ้านเพื่อไปเตรียมทำงานพาร์ทไทม์ต่อ เธอรับงานถ่ายแบบ ขายของออนไลน์ ในตอนเย็นก็เป็นสาวเชียร์เบียร์ เพื่อที่จะหาเงินไปให้แม่เลี้ยงในแต่ละเดือน ปกติก่อนจะออกจากบ้านต้องจัดการเตรียมอาหารให้เรียบร้อย แต่ตอนนี้ทั้งแม่และน้องอยู่โรงบาล ตนเองเลยไม่ต้องเตรียมอาหารเย็น.......

""ป้าคะ วาเอาข้าวผัดไข่ทะเลค่ะ""

""รอแปปนะ วันนี้ไปทำงานไวหรอ""

""จ่ะป้า""

เสียงเจื้อยแจ้วร้องสั่งข้าวร้านประจำหน้าปากซอยก่อนออกไปทำงาน......

บาร์

เวลา 21:00 น.

""ผมเอาน้องคนนี้ กับคนนั้น แล้วก็ห้อง Vip.""

เสียงลูกค้าหนุ่มอายุราวๆ 30 ต้น เรียกอัยวาและดาวให้ไปที่ห้อง Vip สร้างความดีใจให้อัยวาไม่น้อยเพราะทุกครั้งที่ได้ขึ้นไปห้อง Vip. เธอมักจะได้ติ้บหนักกระเป๋าทุกครั้ง กฎของที่นี่คือพีอาร์ไม่มีสิทธิ์มีอะไรเกินเลยกับแขก หรือออกแขก หากผ่าฝืนถูกไล่ออกทันที แล้วอีกอย่างเจ้าของที่นี่อย่างเจ้จูนค่อนข้างที่จะเซฟลูกน้องในร้านได้ดีมากๆ ลูกค้าคนไหนที่ไม่เคารพกฎเป็นต้องออกจากร้านทุกคน นี่คือเหตุผลที่อันวาเลือกทำงานที่นี่ แม้จะดูเหมือนไม่มีเกียรติแต่ตัวเธอรู้ดีว่าอะไรคืออะไร.......