Novels by ธัญญ์ตะวัน

เวลา 02:32 น. อัยวายืนรอรถอยู่หน้าบาร์เพื่อที่จะกลับบ้านเหมือนทุกวัน แต่วันนี้กลับไม่มีรถจอดเพื่อที่จะรับเธอเป็นผู้โดยสารสักคัน ทำให้ปกรณ์ที่แอบจอดรถมองอยู่อีกฝั่งรู้สึกพอใจ เพราะเค้าคิดแผนอะไรสนุกๆ ที่จะแกล้งเธอออก รถยนต์สีดำคันหรูขับมาจอดอยู่ตรงหน้าก่อนจะลดกระจกลง....... ""ขึ้นรถ ฉันจะไปส่ง"" ""คะ"" ""อ้าวอยู่ๆ ก็ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องซะงั้น"" ""เดี๋ยววาเรียกรถกลับเองค่ะ ตอนนี้ดึกมากๆแล้ว วาไม่รบกวนดีกว่า"" ""แต่ฉันเห็นเธอยืนโบกมาจะชั่วโมงล่ะ อันไม่ได้อยากมาแอบดูนะ แต่ฉันกลัวไอ้หมอนั่นมันย้อนกลับมาฉุดเธอไปฆ่าทิ้ง แล้วอีกอย่างเมื่อกี้เธอก็เพิ่งบอกเองว่าตอนนี้มันดึกแล้ว"" ""เอ่อแต่ว่า"" ""ขึ้นรถมาฉันจะไปส่ง""อัยวาทอดสายตาไปที่ถนน ก่อนที่จะยอมขึ้นรถไปกับคนแปลกหน้าเพราะดูเหมือนว่าตอนนี้จะไม่มีแท็กซี่ผ่านมาแล้ว การก้าวขึ้นรถมาของอันวาทำให้ปกรณ์แอบยิ้มในใจเพราะเค้าอยากทำความรู้จักกับเธอที่เป็นสิ่งใหม่ๆ เพราะดูๆไปแล้ว เธอเองก็เหมาะกับการเป็นของเล่นแก้เบื่อของเค้าไม่น้อย........ ""นั่งเงียบไม่พูดแล้วผมจะรู้มั้ยว่าบ้านคุณอยู่ไหน"" ""บ้านวาอยู่ xxx ค่ะ จอดแค่หน้าปากซอยก็ได้ค่ะ เดี๋ย

""ตามมาดิ๊ไอ้กรณ์ ยืนเอาอะไร"" ""เอ้าไอ้นี่ กูไม่อยากมาที่นี่ก็บังคับกูมา"" ""มาเที่ยวบ้างเถอะ มึงจะเครียดอะไรนักหนาวะ"" ""กูไม่อยากทะเลาะกับเบลมึงก็รู้ ที่กูมาเพราะวันนี้เป็นวันเกิดมึง ร้านอาหารที่กูจะพาไปมึงก็ไม่ไป แต่พามาที่นี่อะนะ ไอ้เวร"" ""เมื่อกี้มึงเพิ่งพูดว่าวันนี้วันเกิดกูถูกมั๊ย เพราะฉะนั้นกูจะไปฉลองที่ไหนก็ต้องตามใจกูจบมั้ย"" ""เออ ครั้งเดียวและครั้งสุดท้ายนะไอ้เวฟ กูจะไม่ทำอะไรแบบนี้แล้วกูไม่อยากทะเลาะกับเบล"" ""เออหน่าาา ไปๆห้อง V กูจองไว้ เดี๋ยวพวกไอ้ดรีมตามมาดึกๆ"" ""กกเมียเข้านอนกันอยู่มั้งไอ้พวกเชี่ย"" ""แหม่มึงไม่ต้องกก แต่มึงหนีน้องเบลมา""ปกรณ์มองหน้าเพื่อนก่อนจะเดินตามเพื่อนขึ้นไปชั้น 2 ของร้านที่ถูกกั้นโซนเอาไว้ต่างหาก ภายในห้องเปิดประตูออกมาถูกจัดไว้ด้วยไฟสลัวที่มองอย่างไงก็ไม่ต่างจากห้องเชือดที่เคยเห็นตามในหนัง...... ""มึงยืนทำไรไอ้กรณ์"" ""กูก็ยืนดูภายในห้อง มึงเห็นแล้วถามทำไม"" ""เอ้า ดูเพื่อ โน่นนน มาแล้วกูอุสาห์เลือกมาให้มึงเองกับมือ"" ปกรณ์หันไปมองหน้าประตูที่มีผู้หญิงสองคนเดินเข้ามา 1 คนที่ตนเองคุ้นหน้า เพราะเมื่อกลางวันแม่สาวน้อยคนนี้เพิ่งป

โรงพยาบาล เคร้งง!!เสียงแก้วและข้าวของหลายอย่างลอยกระทบพื้นแตกละเอียด ทำเอาคนตัวน้อยในชุดนักศึกษาเกือบหลบไม่ทัน ตอนนี้แม่เลี้ยงเธอกำลังโกรธที่เธอมาส่งของกินช้า..... ""แม่คะพอแล้วค่ะ เดี๋ยวพยาบาลเค้าว่าเอาค่ะ"" ""ทำไม กูมีปัญญาจ่าย ใครจะทำไม แกถามตัวเองเถอะว่านี่มันกี่โมง กูรอกินข้าวตั้งแต่เที่ยงจนตอนนี้บ่ายโมงครึ่งมัวไปทำอะไรอยู่"" ""หนูไปส่งของให้ลูกค้ามาค่ะแม่แล้ววันนี้รถก็ติดมากๆ หนูรีบที่สุดแล้วค่ะ"" ""ถ้ารีบแล้วมันได้แค่นี้ก็ไปตายซะ เชื่องช้า น่าลำคาญ"" ""หนูขอโทษค่ะ เดี๋ยวหนูไปใส่จานให้นะคะ"" ไม่มีคำตอบออกจากปากของคนเป็นแม่เลี้ยงที่นอนอยู่บนเตียงมีเพียงสายตาเกลียดชังที่ไม่มีความห่วงใย หรือความรักอยู่ในนั้นเลยแม้แต่นิดเดียว...... ที่เธอยังต้องทนอยู่ที่นี่ เพราะเธอต้องเรียนให้จบแล้วใช้หนี้ค่ารักษาพ่อที่แม่เลี้ยงจ่ายไป เธอสามารถไปจากที่นี่ได้ในตอนนี้ แต่นั่นเป็นสิ่งที่เธอเลือกที่จะไม่ทำ เพราะตั้งแต่แม่ทิ้งไปมีครอบครัวใหม่ชีวิตของเธอก็ได้แม่เลี้ยงที่ส่งเสียเลี้ยงดูแม่ว่าจะไม่มีความรัก ความห่วงใยก็ตาม ที่พ่อใช้ชีวิตอยู่ต่อได้นานมากขึ้นจากโรคร้ายก็เพราะเงินของเเม้เลี้ยงพิมพา เ

บ้านไพศาลทรัพย์""ถ้าพ่อคิดว่าการที่บังคับให้ผมแต่งงานกับผู้หญิงที่พ่อหามา แล้วจะหยุดผมได้ พ่อคิดผิดครับ"" ปรินทร์วางช้อนกินข้าวในมือก่อนที่จะลุกออกจากโต๊ะกินข้าวไป มื้อเช้าสุดแสนอร่อยที่ป้าอ่อนจัดเตรียมเอาไว้ให้คุณชายคนโปรดยังไม่ได้ถูกตักเข้าปากสักคำ เพราะมีเรื่องให้ต้องผิดใจกับผู้เป็นพ่อเสียก่อน........ ""พี่อ่อนเก็บเลย"" ""แต่คุณเมฆยังไม่ได้ทานเลยนะคะ"" ""ผมทานไม่ลงล่ะ"" ""อย่าว่าพี่ยุ่งเรื่องเจ้านายเลยนะคะ พี่คิดว่าคุณเมฆควรจะให้อิสระกับคุณปรินทร์ค่ะ"" ""เพราะว่าผมให้อิสระกับคุณปรินทร์ของพี่ไงครับ มันถึงได้ไปคว้าเอาลูกสาวของไอ้อำนาจมาเป็นเมีย""ป้าอ่อนนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนที่จะถอนหายใจออกมาเบาๆ เพื่อที่จะไม่ให้คนเป็นเจ้านายเห็น...... ""พี่อ่อนก็รู้ว่าแม่ไอ้กรณ์ตายเพราะอะไร ถึงแม้ว่าวันนี้ไอ้อำนาจมันจะไปนอนอยู่ในคุก แต่ผมก็ไม่มีทางที่จะให้ไอ้กรณ์ไปคว้าลูกมันมาทำเมีย หรือเข้ามาอยู่ในตระกูลผมแน่นอน"" ""แต่เรื่องนี้ คุณกรณ์ไม่เคยรู้นะคะ""ป้าอ่อนพูดขึ้นก่อนที่จะมองไปที่รูปของคุณหญิงวารินที่แขวนอยู่กลางบ้าน.....เหตุการณ์เมื่อ 12 ปีที่แล้ว ""คุณรินคะพี่ว่าให้พี่ไปซื้อให้เองที่ห้