ตอนที่ 1 เด็กใจแตก

ร่างสูงใหญ่ผู้ที่มีใบหน้าขยี้ใจเพศตรงข้าม ไม่ว่าจะเป็นนัยน์ตาสีน้ำข้าว คมจมูกโด่ง ริมฝีปากน่าสัมผัส กำลังดึงชุดสูทราคาแพงให้เข้าที่เพื่อเข้าไปในงานอาฟเตอร์ปาร์ตี้ฉลองแต่งงานของพี่ชายคนโต

เคนตะทอดสายตามองหาคนตัวเล็กที่ถือวิสาสะเข้าห้องเขาในจังหวะกำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม ก่อนจะเห็นหญิงสาวกำลังยืนหยอกล้อกับผู้ชายคนอื่นที่รายล้อมรอบตัวเธอ

ตึกตึก...เคนตะเข้าไปกระชากแขนเล็กออกจากในวงสนทนาทันที

“มาคุยกันหน่อย”

“ถ้าจะคุยก็คุยตรงนี้” คัพเค้กเหลียวหน้าไปยิ้มให้เพื่อนๆเพื่อไม่ให้พวกเขาสงสัยท่าทีเธอกับพี่ชาย

“...” เคนตะไม่เอ่ยอะไรต่อ นอกจากลากคนตัวเล็กออกนอกงาน

“อะไรเนี่ย ปล่อยนะเค้กเจ็บ” มือบางสะบัดจากการเกาะกุมด้วยความรู้สึกเจ็บ

ฟึ่บ!

“เมื่อกี้ ทำไมเรียกฉันว่าคุณ” เคนตะถามในสิ่งที่สงสัยพร้อมทั้งสะบัดแขนอย่างแรง

“ลากมาเพื่อถามเรื่องนี้ เนี่ยนะ!?”

“ตอบมา” เคนตะจ้องดวงตากลมโตเค้นหาคำตอบ

“เค้กไม่อยากเรียกพี่เคนว่าพี่ต่อหน้าคนอื่น ไม่อยากให้ใครรู้ว่ามีพี่ชายบ้ากาม” คัพเค้กย่นจมูกอย่างเด็กเอาแต่ใจ ตอบกลับไปตามความรู้สึกจริง ๆ

“หึ พูดอย่างกับตัวเองดีนัก ไปยืนให้ผู้ชายมันแทะโลมมันดีตรงไหน” คราวนี้เคนตะถึงกับแสยะยิ้มหัวเราะนึกขำกับคำพูดเด็กไม่รู้จักโต ชอบต่อว่าคนอื่นทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็ทำตัวไม่ต่างจากเขา

“นี่พี่เคน!!” คัพเค้กตวาดไม่พอใจ จ้องดวงตาสีน้ำข้าวอย่างเอาเรื่อง

หมับ!

“ต่อหน้าปู่ ต่อหน้าพี่คริส เธอจะทำตัวใสซื่อยังไงก็เรื่องของเธอ แต่สำหรับฉันเธอไม่ได้ต่างจากผู้หญิงคนอื่นที่ฉันหิ้วขึ้นเตียงเลยสักนิด” ก่อนที่เคนตะจะไล่สายตาต่ำลงมาเรื่อย ๆ จนฉายรอยยิ้มมุมปากเมื่อเห็นร่องอกที่โผล่ออกมาอย่างตั้งใจ

“มันจะมากไปแล้วนะพี่เคน อย่าให้เค้กหมดความอดทนจนไม่เหลือคำว่าพี่” คัพเค้กกัดฟันแน่น ไม่คิดว่าเขาจะปากร้ายกับเธอได้ขนาดนี้

“เรื่องของเธอ เพราะฉันรู้ว่าเธอไม่เคยเห็นฉันอยู่ในสายตานอกจากพี่คริสและไอ้คูเปอร์” ตลอดเวลาสี่ปีที่ความสัมพันธ์เปลี่ยนไป เขาไม่จำเป็นต้องสวมบทพี่ชายที่แสนดีอีกในเมื่ออีกฝ่ายไม่ต้องการ

“รู้ตัวก็ดี”

“ฉันจะพูดกับเธอเป็นครั้งสุดท้าย ห้ามไปตามหรือยุ่งวุ่นวายที่ห้องฉันอีก”

“คิดว่าอยากไปนักเหรอ ถ้าคุณปู่ไม่สั่ง เค้กไม่มีทางไปหรอก” ก่อนที่คัพเค้กจะสะบัดหน้าเพื่อเดินกลับเข้าไปในงาน

ทว่า...

“คุยกับพี่ชายเสร็จรึยัง” ชายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกันกับคัพเค้กเข้ามาเอ่ยถาม เลื่อนสายตาไปมองเคนตะอย่างให้เกียรติ

“อือ” เธอพยักหน้าทันที

“งั้นเราไปต่อด้านนอกกันดีกว่า” ชายหนุ่มโน้มกระซิบเบา ๆ ถือวิสาสะจับมือบางคล้องแขนเพื่อออกจากจุดนั้น โดยที่คัพเค้กไม่คิดจะเหลียวหน้ามามองเคนตะหรือขออนุญาตเลยสักนิด นอกจากเดินพูดคุยส่งยิ้มอย่างสนิทสนมตลอดทางที่เดินออกไป

กึก!

“หึ ทำตัวอย่างกับเด็กใจแตก!!” เคนตะเค้นหัวเราะกับนิสัยน้องสาวตัวดีที่นับวันยิ่งทวีคูณความเปรี้ยว เห็นทีต้องส่งไม้ต่อให้พี่ชายคนโตดัดนิสัยเป็นจริงเป็นจังซะบ้าง