ตอนที่ 54 มืดแปดด้าน

ตลอดเวลาที่มาลารินทร์กับสายป่านอาศัยอยู่ที่นี่ สองสาวก็ใช้เวลาทั้งหมดไปกับการเรียนทำขนมกับน้ามาศ บางวันก็ไปส่งขนมกับน้องญา หรือไปตลาดในเมือง เพื่อหาซื้อวัตถุดิบมาทำขนมบ้าง ทำให้สองสาวคลายเหงาลงไปได้มากแต่ถ้าช่วงไหนที่ว่าง มาลารินทร์ก็มักจะนั่งเศร้าอยู่ลำพังคนเดียว ส่วนสายป่านเองก็ได้แต่อยู่เงียบๆ คอยห่วงใยอยู่ห่าง ๆ

เธอหวังว่าเวลาจะช่วยทำให้เพื่อนรักของเธอดีขึ้นในสักวัน ทั้งๆ ที่ใจของเธอเองก็แหลกสลายไม่ได้ต่างไปจากมาลารินทร์เลย แต่สายป่านเลือกที่จะเก็บเอาไว้ ไม่ได้บอกหรือแสดงอาการใดๆ ให้เพื่อนรักได้รับรู้ เพราะลำพังปัญหาของรินทร์เองก็มากมายอยู่แล้วเธอจึงไม่อยากให้เพื่อนต้องมาเป็นกังวลในเรื่องของเธออีก

สายป่านลงมาเดินเล่นที่ชายหาดในตอนเย็นเพียงลำพัง แดดร่มลมตก บรรยากาศดีทำให้เธอค่อยสดชื่นขึ้นมาบ้าง ส่วนมาลารินทร์ขอตัวขึ้นไปนอนพักตั้งแต่บ่าย ช่วงหลังนี้รินทร์ไม่ค่อยแข็งแรง ทานอาหารได้น้อยและอ่อนเพลีย คงเป็นเพราะความเครียดที่สะสมจนทำให้มีผลกระทบต่อร่างกาย สายป่านจึงปล่อยให้เธอพักผ่อนให้เต็มที่ ร่างเล็กนั่งลงที่ชิงช้าบริเวณใต้ต้นไม้ใหญ่ เธอเหม่อมองทะเลไปจนสุดสายตา

"ขอให้คุณอยู่กับลูกเมียขอ