ตอนที่ 9 ถ้าเจอจะจับกดซะให้เข็ด

     หลังจากร่างบางเดินโซเซมาถึงลานจอดรถ กิตติยศก็เปิดประตูให้น้องสาว สายป่านก้าวขึ้นรถด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม บางคราวก็เงียบ บางคราวก็หัวเราะ ทำเอากิตติยศถึงกับงง

“ป่าน แกเป็นไรเนี่ย เมามากจนเพี้ยนหรือไง หัวเราะอะไรนักหนา” ชายหนุ่มมองหน้าน้องสาวพลางส่ายหน้า

“ก็คนมันอารมณ์ดีงัยพี่ ฮ่าๆๆ อุ๊บ..เอิ๊กกก” สายป่านหัวเราะพร้อมกับเรอเสียงดัง ทำให้กิตติยศถึงกับสะดุ้ง

“เฮ้ย!!! ป่าน นี่แกจะอ้วกอีกไหมวะเนี่ย” กิตติยศหน้าตาเลิ่กลั่กขึ้นมาทันที

“โอ้ยย .. ไม่อ้วกหรอกพี่ยศ ป่านอ้วกไปเรียบร้อยก่อนขึ้นรถแล้วแหละ ฮ่าๆๆๆ” เธอหัวเราะร่า .. ยังขำหน้าอีตาคนบ้ากามนั่นไม่หายเลย สมน้ำหน้า

               ด้านแอลตัน หลังจากเจอฤทธิ์ของยัยสายป่วนเข้าให้ ก็รีบเดินไปยังห้อง VIP ที่อยู่ใกล้ที่สุดทันที เขาถอดเสื้อผ้าราคาแพงนั้นออกจนหมด แล้วรีบโทรหาเซดริกที่ทานอาหารอยู่ชั้นล่าง

               “เฮ้ยมึง .. กูอยู่ห้อง VIP 009 มึงบอกให้ไอ้โจเซฟขึ้นมาหากูเดี๋ยวนี้ ด่วนเลยนะ” แอลตันบอกกับเซดริกทันทีหลังเขารับสาย

               “แล้วมึงขึ้นไปทำอะไรของมึงวะ แล้วสาวๆ สองคนนี่จะให้ทำยังงัย” เซดริกถามแอลตันพลางส่ายหัวให้กับความเอาแต่ใจของเพลย์บอยหนุ่ม

               “มึงจัดการเคลียร์ให้กูทีแล้วกัน กูไม่ลงไปแล้ว พวกมึงก็รีบขึ้นมานะ กูรออยู่ กูย้ำว่า ด่วน!! เข้าใจนะ” ตี๊ด.. เสียงวางสายของแอลตันดังขึ้นทันที เพียงครู่เดียว สองหนุ่มก็ขึ้นมาถึงห้อง VIP 009 ตามที่แอลตันบอก ทั้งสองเปิดประตูออกไปก็ต้องตกใจกับภาพที่เห็น

               เพลย์บอยหนุ่มนั่งอยู่บนโซฟา ด้วยสภาพที่ใส่บ็อกเซอร์เพียงตัวเดียว เสื้อผ้าถูกถอดกองไว้ข้าง ๆ จนหมด กลิ่นไม่ถึงประสงค์นั้นฟุ้งกระจายไปทั่ว ทำเอาสองหนุ่มที่เข้ามาใหม่ถึงกับชะงัก

               “ไอ้เหี้ยแอลตัน มึงทำเหี้ยไรวะเนี่ย” โจเซฟถึงกับอุทานลั่น ส่วนเซดริกยืนอึ้งรับประทาน

               “คือ..เออ.. ก็กู กูอ้วกไง เสื้อผ้ากูเลอะหมดแล้ว มึงช่วยหาเสื้อผ้าใหม่ให้กูที ของมึงมีอยู่ที่ร้านบ้างไหม เอามาให้กูใส่ก่อน” แอลตันตอบอึกอัก

               “เดี๋ยว ๆๆ ไอ้แอลตันครับ มึงไม่เคยมีประวัติกินเหล้าแล้วอ้วกเลยนะครับ ระดับมึงแดกยังงัยก็ไม่อ้วกแน่นอน บอกความจริงมาเลย มึงไปทำอะไรมา” เซดริกเค้นเสียงถามแอลตัน แถมโจเซฟก็กดดันเขาด้วยสายตาอีก

               “โอ้ยๆๆ อะไรของพวกมึงเนี่ย ไปหาเสื้อผ้าให้กูก่อนได้ไหม กูหนาวจะตายห่าแล้ว” เพลย์บอยหนุ่มทำท่าทางฟึดฟัด โจเซฟโทรสั่งลูกน้องให้จัดเตรียมเสื้อผ้า แล้วให้ตามแม่บ้านมาทำความสะอาดห้องนี้พร้อมกับจัดการเสื้อผ้าของแอลตันด้วย หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว สามหนุ่มก็ไปยังห้องพักส่วนตัวของโจเซฟที่อยู่ด้านบนสุดของตึก เพื่อให้แอลตันได้อาบน้ำทำความสะอาดร่างกาย เพราะกลิ่นอาเจียนนั้นมีพลังทำลายล้างสูงเหลือเกิน จนพวกเขาพาลจะอาเจียนอยู่รอมร่อตั้งหลายครั้งหลายหน

               หลังจากอาบน้ำอาบท่าสะอาดสะอ้านแล้ว แอลตันค่อยรู้สึกสดชื่นขึ้นมาบ้าง เขาเดินมานั่งจิบไวน์ต่อกับเพื่อน ๆ ทั้งสองคน ที่นั่งดื่มอยู่ก่อนหน้านี้แล้ว

               “เอ้า..ว่างัย บอกพวกกูได้ยัง มึงไปทำเหี้ยอะไรมา” โจเซฟถามทวงคำตอบทันที ส่วนเซดริกก็จ้องมองเขาด้วยความอยากรู้อยากเห็น .. ฮึ .. ไอ้พวกสอดรู้ แอลตันมองบนพาลส่ายหน้า

               “ก็ไม่มีอะไร .. คือตอนที่กูเดินขึ้นมาชั้นบน อยู่ ๆ น้องสายป่านของมึงก็เดินมาชนกู แล้วน้องเขาก็อ้วกใส่กู หลังจากนั้นก็เดินหนีกูไปเลย แสบจริง ๆ” แอลตันเล่าความจริงแค่ส่วนเดียว หลังจากนั้นก็จิบไวน์กลบเกลื่อน

               “หื้อออ ... กูไม่อยากจะเชื่อ มันต้องมีอะไรมากกว่านี้แน่ ๆ แล้วมึงเดินขึ้นมาชั้นบนทำซากอะไร ในเมื่อโต๊ะเราอยู่ที่ห้องอาหารชั้นล่าง มึงบอกความจริงกูมาเดี๋ยวนี่เลยนะ” โจเซฟทำท่าหรี่ตาใส่เพื่อน พลางจ้องหน้าจับผิดอีกฝ่าย

               “เออ ๆๆ กูเดินตามน้องเขามาเองแหละ พอชนกันแล้วกูก็จูบเขา เขาบอกให้กูปล่อย แต่กูไม่ปล่อยไง เขาเลยอ้วกใส่กู แถมหัวเราะเยาะกูอีกด้วยนะมึง ยัยตัวเล็กนี่แสบจริง ๆ อย่าให้กูเจออีกนะ แม่จะจับกดเสียให้เข็ด” แอลตันขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน ส่วนเพื่อนทั้งสองคนของเขาถึงกับฮาครืน ... ฮึ่ย..เสียเชิงชายหมดเลย ยัยตัวเล็ก

               เช้าวันต่อมาสายป่านตื่นสายเนื่องจากเมื่อคืนคงดื่มเยอะไปหน่อย เธอรีบตาลีตาเหลือกอาบน้ำแต่งตัว แล้วเดินไปมหาลัยเพื่อรอมาลารินทร์ขึ้นตึกเรียนพร้อมกันเหมือนทุกวัน แต่นี่ก็สายแล้ว ทำไมรินทร์ยังไม่มารอเธออีก ปกติเพื่อนสาวของเธอมักจะเป็นฝ่ายมารอเธอเสียมากกว่า สักพักเธอก็เห็นร่างบางของเพื่อนสาวคนสวยเดินเข้ามา เธอรีบโบกมือเรียกทันที

               “รินทร์ รินทร์ ทางนี้...” เพื่อนสาวสาวได้ยินเสียงเรียกก็รีบเดินเข้ามาหาสายป่านทันที

               “รอนานมากมั้ยป่าน ขอโทษทีที่มาช้านะ วันนี้แม่ฉันไม่สบายน่ะ”

               “ป้าวิเป็นอะไรเหรอรินทร์” สายป่านถามออกไปด้วยความเป็นห่วง

               “เมื่อวานแม่บ่นว่ารู้สึกหายใจไม่คล่อง ทำอะไรนิดหน่อยก็เหนื่อย แถมวันนี้มีอาการคลื่นไส้อีก พ่อก็เลยลางานพาแม่ไปโรงพยาบาล”

               “อ้อ..อย่างนี้นี่เอง ถึงมือหมอแล้ว ไม่มีอะไรต้องห่วงแล้วแหละ เรารีบไปกันเถอะ เดี๋ยวจะสายไปกว่านี้” สายป่านจูงมือเพื่อนสาวไปยังตึกเรียนคณะบริหารทันที ช่วงนี้ใกล้สอบแล้ว พวกเธอเลยต้องเรียนหนักและตามงานที่ยังค้างอยู่ให้เรียบร้อย แถมยังต้องติวหนังสือกันอีก  ช่วงหลัง ๆ สายป่านจึงขอพี่ปุ๊กกี้งดรับงานชั่วคราวก่อน เพราะอยากใช้เวลากับการเรียนให้เต็มที่ก่อน

               วันนี้เลิกเรียนตั้งแต่14.30 น. มาลารินทร์ชวนสายป่านไปทานข้าวเย็นด้วยกันที่บ้านเหมือนที่เธอเคยไปบ่อย ๆ แต่วันนี้สายป่านต้องขอตัว เพราะเมื่อกลางวันพี่ปุ๊กกี้เพิ่งไลน์มาบอกว่าวันนี้มีงานด่วนที่ลูกค้าขอรีเควสเธอโดยตรง แถมยังจ่ายเงินให้สองเท่าอีกด้วย ครั้นจะไม่ไปก็เสียดายโอกาส เธอจึงรับปากว่าจะไป โดยมีเด็กในสังกัดเดียวกันไปด้วยอีกสองคน สายป่านจึงรีบเก็บข้าวเก็บของ แล้วกลับไปที่ห้อง เธอยังมีเวลาเหลือพอให้พักผ่อนอีกสักสองสามชั่วโมงก่อนไปทำงาน เพราะงานนี้เริ่มเวลาสองทุ่มและสิ้นสุดไม่เกินห้าทุ่ม