บทที่ 17 บิดาข้าขอซาลาเปาหน่อย

เมื่อเรื่องราวที่เมืองถงหวางจบสิ้นลงแล้ว ก็ได้เวลากลับเมืองหลวงกันเสียที 

ก่อนเดินทางกลับหนึ่งวัน เสิ่นเหวยอันนึกสนุกจึงเอาสุราชั้นดีมาให้ทุกคนได้ดื่ม อีกทั้งยังย่างเนื้อกินกันอย่างสนุกสนาน

แสงของกองไฟที่สว่างเจิดจ้า ส่องกระทบใบหน้างดงามของมู่หลานเฟิน นางยังคงยิ้มร่าเริง เข้ากับชาวบ้านได้ดี ไม่มีท่าทีรังเกียจเลยแม้แต่น้อย อีกทั้งยังลงมือย่างเนื้อเองกับเมือ 

"คุณหนูมู่ ไม่คิดเลยว่าเจ้าจะมีฝีมือทำอาหารดีเช่นนี้ ข้าไม่เคยกินเนื้อย่างที่ไหนแล้วอร่อยเท่าของเจ้ามาก่อนเลย"

ซูอวี้เฉิงเอ่ยชมมู่หลานเฟิน เขาได้ยินเรื่องเล่าของสตรีน้อยนางนี้มาพอสมควร ทั้งเรื่องที่นางช่วยจับนักโทษ และเรื่องที่่ช่วยสืบคดี อีกทั้งตอนนั้นที่นางถือดาบหมายจะสังหารเจ้าเมืองถงหวางคนเก่า แววตาของนางมุ่งมั่นไม่สั่นคลอนและไม่หวาดกลัว อีกทั้งยังแน่วแน่เป็นอย่างมาก

น้อยนักที่ในเมืองหลวงจะมีสตรีที่กล้าหาญถึงเพียงนี้

"ใต้เท้าซูเอ่ยชมเกินไปแล้ว"

มู่หลานเฟินเอ่ยพร้อมกับยิ้มตอบเขา ซูอวี้เฉิงคือคุณชายรองของจวนตระกูลซู พี่ชายเขาก่อนหน้านี้เป็นหนุ่มรูปงามในเมืองหลวง สอบได้ตำแหน่งจอหงวน เป็นความหวังของสกุลซู แต่ไม่นานกลับพลัดตกม้าสมองได้รับความกระทบกระเทือนจนกลายเป็นพิการ คุณชายรองซูผู้เจ้าสำราญกลับต้องแบกรับหน้าที่ทายาทของตระกูลเอาไว้บนบ่าแทนพี่ชาย

เพราะความสามารถของเขาจึงได้เป็นถึงหัวหน้าองค์รักษ์เสื้อแพรผู้มีความเก่งกาจ

เสิ่นเหวยอันไม่เอ่ยสิ่งใด เพียงมองมู่หลานเฟินด้วยแววตาที่ชื่นชม เขาเห็นกับตาตอนที่ไปสืบคดีว่านางมีความสามารถมากเพียงใด แต่นางกลับไม่สนใจเรื่องความดีความชอบ บอกว่าไม่ต้องการความวุ่นวาย เพียงแค่มอบสุราให้นางสักไหนางก็ชื่นใจแล้ว ส่วนความดีความชอบในการจับคนร้าย ก็ให้เขาและเซวียนซานหลางเป็นคนรับแทนไปเถอะ

นี่ยิ่งเพิ่มความประทับใจที่เขามีต่อนางมากขึ้นไปอีก

ในเมืองหลวงต่างบอกว่า เด็กสาวที่มาจากตระกูลพ่อค้านั่นต่ำต้อย เทียบคุณหนูที่เกิดจากตระกูลใหญ่ไม่ได้ แต่เขากลับคิดต่างออกไป มู่หลานเฟินโดดเด่นกว่าสตรีเหล่านั้นมากมายนัก

เซวียนซานหลางยกจกสุราขึ้นดื่ม และหันไปมองมู่หลานเฟินเป็นระยะ สตรีนางนี้เปลี่ยนไปมากจริงๆ

สายลับของบอกว่านางไม่เคยมีอาจารย์สอนวรยุทธ์ นางโกหกเขา

ในเมื่อไม่มีอาจารย์คอยชี้แนะ เช่นนั้นมู่หลานเฟินไปเรียนรู้เรื่องพวกนี้มาจากที่ใดกัน

มู่หลานเฟินในตอนนี้นอกจากจะมีความสามารถแล้วยังร่าเริงสดใส เมื่อยามที่พบเจอความยากลำบากนางกลับสุขุมรอบคอบ ไม่หวาดหวั่นต่อสิ่งใด ไม่เข้าข้างคนทำผิด แม้แต่ตอนที่นางทำผิดเองก็ยังรู้จักขอโทษ นิสัยของนางคบหากว่าแต่ก่อนมาก

น่าคบหาหรือ ผู้ใดอยากคบหากับนางกัน

เข้าวันต่อมาก็ถึงเวลาที่ต้องเดินทางกลับเมืองหลวง เสิ่นเหวยอันและซูอวี้เฉิงเดินทางล่วงหน้าไปก่อนแล้ว แต่เพราะมู่หลานเฟินเป็นสตรีต้องจัดเก็บของหลายอย่างจึงทำให้ออกเดินทางช้า เซวียนซานหลางไม่ได้เร่งรัดอะไรนาง เมื่อจัดของเสร็จแล้ว พวกเขาก็เดินทางออกจากเมืองถงหวาง

 เหล่าชาวบ้านเดินมาส่งพวกนางที่หน้าประตูเมือง มู่หลานเฟินยิ้มให้ชาวบ้าน เมืองถงหวางแห่งนี้ต่อไปก็ไม่ต้องประสบพบเจอกับเรื่องเลวร้ายอีกต่อไปแล้ว

ภายในรถม้าค่อนข้างกว้างขวางโอ่อ่า สามารถนั่งได้หลายคน ลั่วเหมยกลัวความผิดและเกรงกลัวเซวียนซานหลางมากจึงไม่กล้าเข้ามานั่งในรถม้าตามคำชวนของมู่หลานเฟิน นางนั่งอยู่นอกรถม้าคอยดูแลความสะดวกให้เจ้านาย

เซวียนซานหลางไม่ได้ติดใจเรื่องที่ลั่วเหมยคิดจะวางยาเขาอีก เซวียนเจ๋อเองก็ไม่ได้มีท่าทีประหม่าเช่นหลายวันก่อนอีก เพราะสองพี่น้องเข้าใจกันดี เซวียนเจ๋อหาวออกมาเล็กน้อย ก่อนจะหันไปจับแขนของพี่ชายเขย่าอย่างออดอ้อน

"พี่ใหญ่ ข้าแต่งตัวเป็นสตรีมาหลายสิบวันแล้วรู้สึกเหนื่อยมาก ใบหน้าหล่อเหลาของข้ากลับไปต้องใจตาแก่หมอบ้านั่นเข้า ให้ตายเถอะ"

เมื่อคิดถึงท่านหมอผู้นั้นที่หมายใจจะแต่งเซวียนเจ๋อเป็นภรรยา มู่หลานเฟินก็อดรู้สึกขบขันไม่ได้

หญิงสาวหยิบผลผูเถาขึ้นมากินแก้เบื่อ พร้อมกับมองไปที่นอกหน้าต่าง การเดินทางที่แสนยาวนานนับว่าน่าเบื่อเกินไปจริงๆ

อยู่ๆเซวียนเจ๋อก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ 

"นี่พวกท่าน มาเล่นทายลูกเต๋ากันดีหรือไม่ สูงต่ำอย่างไรเล่า ใครชนะก็ได้ตั๋วเงินไป ดีหรือไม่"

เซวียนซานหลางที่ได้ยินก็ยกมือขึ้นมาดีดหน้าผากน้องชายก่อนจะเอ่ยปราม

"อาเจ๋อ วันๆเจ้าไม่สนใจร่ำเรียนก็แล้วไปเถอะ แต่ยามนี้กลับมีใจฝักใฝ่ในการพนันอีกด้วย เจ้าจะเกินไปแล้วนะ"

"โธ่พี่ใหญ่ ท่านก็เอาแต่บังคับให้ข้าไปเรียน"

เซวียนซานหลางค้านจะสนใจแล้ว เขาหันไปมองมู่หลานเฟินก็พบว่านางกำลังยกจอกสุราขึ้นดื่มจอกแล้วจอกเล่า 

มารดามันเถอะ น้องชายก็ไม่รักเรียน ส่วนญาติของน้องชายก็ติดสุรา แต่ละคนช่างดีิยิ่งนัก!

สตรีขี้เมา!

ด้านมู่หลานเฟินที่กลายเป็นสตรีขี้เมานั้นตอนนี้ก็เริ่มจะเมาเข้าแล้วจริงๆ แม้นางจะคอแข็งเพียงใด แต่ระหว่างทางก็ดื่มสุราไปหลายไหแล้ว สุรานี่ของเสิ่นเหวยอันนำมามอบให้รสชาติแรงไม่เบา ดวงตาของนางเริ่มพร่ามัว ร่างกายโงนเงน ยิ่งรถม้าเคลื่อนไปรวดเร็วบนเส้นทางที่ขรุขระมากเพียงใด นางก็ยิ่งตาลาย

"หรานหร่านเจ้าเมาแล้วหรือ ข้าบอกแล้วว่าอย่าดื่มเยอะ”

เซวียนเจ๋อเอ่ยเตือนญาติผู้น้องของตนด้วยคามเป็นห่วง ช่วงที่อยู่ด้วยกันที่ถงหวางความสัมพันธ์ของเขาและนางดีมาก เขารู้สึกชื่นชอบนางที่มีนิสัยน่ารักคนนี้มากว่านางคนเก่าที่นิสัยเสียคนนั้น และตัวเขาเองก็ไม่ต้องการหาสาเหตุว่าเพราะอะไรนางถึงเปลี่ยนไปราวกับพลิกฝ่ามือเช่นนี้ ขอเพียงนางทำตัวดีขึ้นเขาก็ดีใจแล้ว

มู่หลานเฟินหันมามองเซวียนเจ๋อ ก่อนจะย่นหัวคิ้ว ตอนนี้นางมองเห็นเซวียนเจ๋อกลายเป็นซาลาเปาไส้เนื้อลูกโตไปเสียแล้ว หญิงสาวแลบลิ้นเลียริมฝีปากก่อนจะเอ่ย

“เจ้าซาลาเปา วันนี้ข้าจะกินเจ้า ข้าจะกินเจ้าเสีย!"

เซวียนเจ๋อสะดุ้งโหยง นี่มู่หลานเฟินเห็นเขาเป็นซาลาเปาอย่างนั้นหรือ นางเมาจนเพี้ยนไปแล้้ว

"เจ้าจะบ้าหรือ ข้าเป็นพี่ชายเจ้านะ ซาลาเปาอันใดกัน เจ้าเมาแล้ว เมาแล้วก็ไปนอนเสีย!"

“ซาลาเปา ข้าจะกินเจ้า!"

"พี่ใหญ่ช่วยข้าด้วย นางเป็นบ้าไปแล้ว!"

เซวียนเจ๋อกระโดดไปหลบอยู่ที่ด้านหลังของเซวียนซานหลาง มู่หลานเฟินต้องการคว้าจับซาลาเปานั้นมากินให้ได้จึงพุ่งเข้ามาทันที เซวียนซานหลางปรายตามองนาง คิดว่าหากนางเข้ามาถึงเขาจะฟาดคอนางให้สลบไปเสีย

แต่กลับผิดคาด!

มู่หลานเฟินมองเขาตาปริบๆ ใบหน้าของนางแดงกล่ำ ดวงตาหรี่ปรือ หญิงสาวคุกเข่าลง ก่อนจะกอดขาเขาเอาไว้แน่ พร้อมร้องห่มร้องไห้

"อึก ท่านพ่อ ข้าอยากกินซาลาเปาจริงๆนะเจ้าคะ ท่านพ่อ ขอซาลาเปาให้ข้าเถอะ ฮือ"

เซวียนเจ๋อถึงกับหัวเราะลั่น ก่อนจะกระซิบพูดข้างหูของพี่ชายตน

"พี่ใหญ่ ท่านดูสินางเห็นท่านกลายเป็นบิดาตนเองไปแล้ว ท่านลูบศีรษะนางสิ แล้วบอกว่า พ่อรู้แล้วลูก พ่อจะไปซื้อซาลาเปาให้นะลูก ฮ่าๆ!"

เซวียนซานหลาง"...."

นางมองเซวียนเจ๋อเป็นซาลาเปาแต่กลับมองเขาเป็นบิดา?

มารดามันเถอะ เขาแก่ถึงขนาดนั้นเชียวหรือ!