5 : เสน่หามิอาจต้านทาน

Chapter 5

‘เสน่หามิอาจต้านทาน’

.

.

ร่างบางขยับโยกไปตามแรงกระแทกกระทั้นที่ส่งผ่านมาจากคนตัวใหญ่ที่กำลังขยับโยกอยู่บนตัวของนางอย่างเร่าร้อน เสียงเตียงไม้ที่ไม่ได้มีคุณภาพดีนักเสียดสีเอี๊ยดอ๊าดสอดคล้องไปกับจังหวะประสานกัน

เสียงครางหวานดังออกมาสองมือข่วนลงบนแขนใหญ่ที่กำลังเท้าอยู่ด้านข้างลำตัว กักตัวนางเอาไว้ในอ้อมแขนไม่ให้หลีกหนีไปไหน จิตใจคล้ายดั่งล่องลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเหมือนถูกมนต์สะกดให้ลุ่มหลงไปในรสชาติกามราคะที่เขากำลังมอบให้

เหอมู่เซียงจับตัวของหลันผิงลั่วให้พลิกขึ้นมาคร่อมทับเขาแทน กลายเป็นนางขึ้นมาอยู่ด้านบนในท่าควบขี่เขาจนใบหน้าแดงซ่าน แรงอารมณ์ที่กำลังพลุ่งพล่านตอนนี้มันทำให้นางเริ่มขยับโยกในท่วงท่านารีขย่มตอใหญ่ยกสะโพกขึ้นลงเพื่อไม่ให้จังหวะรักมันติดขัด มือเล็กเท้าลงบนหน้าท้องที่อุดมไปด้วยกล้ามเนื้อแน่น ๆ จนซิกแพคขึ้นเป็นลูกจับตรงไหนมันก็แน่นไปหมด

ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเกิดสิ่งใดขึ้น มันคล้ายนางถูกมนต์สะกดให้ลุ่มหลงจริง ๆ มันคล้ายคนโดนของที่โดนเขาสัมผัสเพียงนิดร่างกายก็อ่อนระทวยไม่สามารถต่อต้านได้อีก ภายในมันร่ำร้องเรียกหาสัมผัสของเขามากขึ้นมากเสียจนไม่สามารถยับยั้งชั่งใจได้สุดท้ายมันก็จบลงที่แบบนี้ พลีกายให้เขาได้เชยชมทุกส่วนเหมือนสิ่งที่เกิดขึ้นคืนก่อนไม่มีผิด ร่างกายที่ควบคุมไม่ได้คล้ายจะมีแรงดึงดูดมหาศาลต่อกันนี่ก็ด้วย

“ระ… แรงอีก ข้าจะเสร็จสมแล้ว” เสียงแหบพร่ากล่าวออกมาพร้อมใบหน้าที่เชิดรั้งขึ้นส่งเสียงครางเข้มด้วยความเสียวซ่านสุดขีดยามหลันผิงลั่วขย่มโยกลงบนตัวเขาในท่วงท่าอันเร่าร้อน

สุดท้ายเสียงครางดังก็ประสานออกมาเป็นจังหวะเดียวกับที่ความรู้สึกพลุ่งพล่านถึงขีดสุดปลดปล่อยสายธารน้ำรักออกมาภายในกายของหลันผิงลั่วจนนางสัมผัสได้ถึงน้ำอุ่นเหนียวที่กำลังคั่งค้างอยู่ภายใน

นางถอนตัวออกจากแก่นกายใหญ่ที่ตอนนี้เริ่มสลดลงเมื่อได้ปลดปล่อยก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียง ปล่อยให้น้ำรักสีขาวขุ่นไหลย้อนลงมาตามเรียวขางามจำนวนมากเพราะรอบก่อนเขาก็ปล่อยในจนมันเต็มช่องทางอ่อนนุ่มของนางไปหมดแล้ว

“อ๊ะ!” แต่พักหายใจหายคอได้ไม่นานร่างกายก็ถูกช้อนตัวขึ้นอุ้มจนนางตกใจ เหอมู่เซียงพานางมายังหน้าต่างก่อนจะวางตัวลงให้หันหน้าออกไปทางด้านนอกแล้วเขาเข้ามาประชิดด้านหลัง

“มะ… ไม่ไหวแล้ว เหนื่อย”

มือเล็กพยายามดันตัวเขาออกไปแต่ก็หมดเรี่ยวแรงจะต่อต้าน น่าแปลกมากที่นางหมดแรงถึงขนาดนี้ทั้งที่ทำไปเพียงสองรอบเอง แต่ตอนนี้แทบจะยืนไม่ไหว ตาก็จะหลับแล้วเหมือนถูกดูดเอาพลังไปจนหมด

“แต่ข้าไหว”

จมูกโด่งรั้นสูดดมกลิ่นหอมจากกายสาวด้วยความหลงใหลและลุ่มหลงเสียจนโงหัวไม่ขึ้น กลิ่นกายที่หอมหวานจนอยากจะฝังคมเขี้ยวลงบนเนื้ออ่อนฉีกกระชากออกมาชิมรสชาติว่าจะหวานเหมือนกลิ่นไหมแต่ต้องหักห้ามใจเอาไว้เพราะนางไม่ใช่อาหารแต่เป็นคู่สมสู่ที่เขาเลือกแล้ว

“เจ้าหอมนัก หอมไปเสียทุกส่วน แล้วข้าจะอดใจไหวได้อย่างไรในเมื่อเจ้าน่ากินถึงเพียงนี้ สามรอบไม่อิ่มเสียด้วยซ้ำไป”

“จะ… เจ้าจะฆ่าข้าหรือไง ข้าจะขาดใจแล้ว”

“ไม่ต้องกังวลไปหรอกภรรยาของข้า สามีจะไม่ปล่อยให้เจ้าตาย”

“อ๊า!”

เสียงครางหวานฉ่ำดังออกมายามแก่นกายแข็งขืนสอดแทรกเข้ามาประสานเป็นหนึ่งเดียวกับนางอีกครั้ง ร่างกายเริ่มขยับโยกไปตามแรงกระแทกกระทั้นที่ส่งผ่านมาจากทางด้านหลังอย่างหนักหน่วงตอกเน้นย้ำในทุกดอกแบบสะเทือนถึงมดลูก มือเล็กคว้าจับขอบหน้าต่างเอาไว้เพื่อหาหลักยึดร่างกายไม่ให้ร่วงลงไปกองที่พื้นเพราะตอนนี้ขาสั่นเทาไปหมดแล้ว

เสียงเสียดสีชื้นแฉะยังคงดังออกมาถี่ยิบจนน่าอับอาย ยามแก่นกายสอดแทรกเข้าไปกระทบกับน้ำรักที่ยังคั่งค้างด้านในก็ทำให้เกิดเสียงชวนสยิว ยามถอนออกก็มีน้ำรักไหลย้อนตามออกมาเปรอะเปื้อนไปตามเรียวขาสวยจนหยดแหมะลงที่พื้นช่างเป็นภาพที่แสนเย้ายวนแต่ไม่ควรให้ผู้อื่นได้พบเห็นเพราะคงต้องอับอายกันจนแทรกแผ่นดินหนีเป็นแน่

ในตอนนี้หลันผิงลั่วสมองขาวโพลนไปหมด จิตใจคล้ายจะล่องลอยโบนบินออกไปจากร่างกาย ยินยอมเหอมู่เซียงทุกท่วงท่าให้เขาชำเรานางเสียให้พอใจ บางทีนางอาจจะโดนเขาเล่นแง่สาดมนต์เสน่ห์เข้าใส่จนลุ่มหลงในกามราคะเขาถึงเพียงนี้ แม้ร่างกายจะอ่อนล้าอ่อนแรงแต่มันก็ยังตอบสนองต่อสัมผัสของเขาได้เป็นอย่างดีเชียว

……….

.

“ระบบออนไลน์”

“คุณหลันคะ”

เสียงของอีฟดังขึ้นมันทำให้หลันผิงลั่วที่กำลังนอนหลับสบายจนน้ำลายไหลยืดลืมตาตื่นขึ้นด้วยความงัวเงีย สองแขนกางออกแล้วบิดขี้เกียจด้วยความเมื่อยล้าแต่ก็ต้องชักสีหน้าเหยเกร้องไม่ออกได้แต่จับขาตัวเองแน่นเมื่อตะคริวกินปลีน่องเสียจนเจ็บแปล๊บน้ำตาเล็ด

“อะ… โอ๊ย เจ็บ!”

“คุณหลันเป็นอะไรคะ?” อีฟถามขึ้น

“ตะคริวกินไม่เป็นอะไร” นางใช้มือบีบนวดเบา ๆ เพื่อคลายกล้ามเนื้อแต่ก็ต้องทนกับความเจ็บปวดเช่นกัน

ดวงตาคู่สวยมองไปรอบ ๆ ก็ต้องประหลาดใจเล็กน้อยที่ไม่เห็นเจ้าปีศาจราคะแล้ว เมื่อคืนเจ้านั่นรังแกนางเสียจนครึ่งค่อนคืน ไม่เคยคิดเลยว่าจะได้รับความรู้สึกสลบคาอกกับเขาเหมือนกัน สลบคาอกจริง ๆ หลับไปตอนไหนไม่รู้ ตื่นมาอีกทีก็ตอนอีฟมาพูดข้างหูเนี่ย

“เจ้าปีศาจราคะไปไหนแล้ว?”

“คุณหมายถึงตัวร้าย”

“เออ รู้แล้วว่าตัวร้ายจะย้ำเพื่อ?”

“ก็เห็นคุณนอนกับเขาสองครั้งแล้ว”

“มันพลาด คนเรามันก็พลาดกันได้”

“ความผิดครั้งแรกถือว่าเป็นอาจารย์ ความผิดครั้งที่สองถือว่าเป็นความโง่”

เออ ตอกย้ำเข้าไป!

“ผิดครั้งแรกเรียกว่าความผิดพลาด ผิดครั้งที่สองเรียกว่าความประมาทต่างหาก”

นางขยับตัวลุกขึ้นนั่งก่อนจะหยิบเอาเสื้อคลุมมาสวมใส่ปกปิดร่างกายเปลือยเปล่าของตน เรื่องอะไรจะยอมรับผิด นางไม่ได้ผิดเสียหน่อยตอนนั้นมันเหมือนโดนมนต์สะกดจริง ๆ ลุ่มหลงเขาเสียจนร่ำร้องเรียกหาไม่รู้ว่าเจ้าปีศาจราคะมันทำเสน่ห์ใส่นางใช้มนต์คาถาอะไรหรือเปล่า

แต่ความรู้สึกตอนนี้เหมือนถูกฟันแล้วทิ้งไม่มีผิด หรือว่าเขาอยากจะเอาคืนนางเหมือนตอนที่นางทิ้งเขามาในวันนั้น แต่เมื่อนึกถึงวันนั้นก็มีอะไรบางอย่างที่ทำให้หญิงสาวต้องรีบลุกลี้ลุกลนมุดเข้าไปใต้เตียงเพื่อหยิบเอากล่องไม้ออกมาเปิดออกดู พลันลมหายใจก็ถูกทอดถอนออกมาอย่างโล่งอกที่เงินทองยังคงอยู่ครบไม่หายไปไหน

ก็วันนั้นนางฟันเขาแล้วทิ้งไม่พอยังขโมยทรัพย์สินมาอีก ก็กลัวว่าเขาจะเอาคืนด้วยการขโมยทรัพย์สินเงินทองของนางไปด้วย แต่พอเห็นมันอยู่ครบก็โล่งใจหรือบางทีเจ้าปีศาจราคะผู้นั้นอาจจะหาของเหล่านี้ไม่เจอเพราะนางแอบไว้ดีมาก

แต่เมื่อลุกขึ้นยืนก็มีน้ำเหนียว ๆ ไหลลงมาตามเรียวขาเอามือไปจับมาดูก็เห็นว่ามันคือน้ำสีขาวขุ่นที่รีดออกมาจากตัวของเหอมู่เซียงเมื่อคืน เรียกว่าเขารีดออกมาทุกหยดจนมันอัดแน่นในมดลูกของนางเสียเต็มอิ่มจนเก็บไม่หมดไหลย้อนออกมาเช่นนี้

“ข้าต้องไปซื้อยาคุมกำเนิด”

นางหันกลับมาหาอีฟในร่างของนกพิราบ “ขอเปิดทักษะพิเศษเกษตรกรหน่อยสิ”

“1,000 พอยท์นะคะ”

“ยืนยัน”

“เปิดทักษะพิเศษเกษตรกรเรียบร้อยแล้ว พอยท์ปัจจุบันเหลือ 1,700 พอยท์”

“งั้นอัปทักษะเกษตรกรเพิ่มด้วย”

“ต้องแลก 500 พอยท์ในการอัปทักษะเกษตรกรนะคะ”

“ฮะ! ตะ... ตั้งห้าร้อยพอยท์เชียวเหรอ นี่จะขูดรีดขูดเนื้อกันหรือไง” หลันผิงลั่วที่ได้ฟังก็ลมแทบจับ เปิดทักษะว่าแพงแล้วอัปเลเวลแพงกว่าอีกเพราะมันไม่ได้อัปครั้งเดียวแล้วจบเสียหน่อย ต้องอัปไปเรื่อย ๆ จนเต็ม

“สำหรับการอัปทักษะพื้นฐานจะแลก 300 พอยท์ แต่เพราะนี่เป็นทักษะพิเศษที่เหมือนสูตรโกงจึงมีมูลค่าในการอัปที่สูงกว่าทักษะพื้นฐานค่ะ”

“แล้วกว่าจะเต็มมันต้องกี่ขั้น?”

“สำหรับทักษะพื้นฐานจะมี 5 เลเวล ทักษะพิเศษจะมี 3 เลเวลค่ะ”

“กว่าข้าจะอัปเต็มก็เสียตั้ง 1,500 พอยท์เชียวนะ แพงกว่าตอนเปิดทักษะอีก ถ้าคิดคำนวณดูแล้วข้าต้องเสีย 2,500 พอยท์เพื่อทักษะพิเศษ 1 ทักษะเนี่ยนะ”

“เป็นสิ่งที่ระบบกำหนดมาค่ะ”

“เหอะ!”

“นี่มันยิ่งกว่าขูดรีดขูดเนื้ออีก แทบจะเลาะกระดูกข้าออกมาด้วยแล้ว”

นางหันไปโวยวายใส่อีฟยกมือยกไม้ประกอบท่าทางจนออกรสออกชาติ สรุปว่านี่คือการทดลองระบบจริง ๆ เหรอ ทำไมมันเคี่ยวกันขนาดนี้แทนที่จะอำนวยความสะดวกให้พอยท์เริ่มต้นสัก 10,000 พอยท์ไรงี้ นี่ต้องให้นางมาลำบากลำบนทำเควสแลกพอยท์อันน้อยนิดจนเลือดตาแทบกระเด็นเส้นเลือดในสมองแทบจะแตกซ่านออกมา รู้ยังงี้ไม่เข้าร่วมหรอกตอนแรกก็คิดว่ามันจะสนุก ๆ ไม่ตึงเครียด ที่ไหนได้แทบกระอักเลือด!

“คุณสามารถอัปทักษะด้วยการฝึกฝนได้ค่ะ ทุกการทำงานที่เกี่ยวข้องกับทักษะนั้น ๆ จะมีคะแนนให้สะสมเมื่อสะสมจนครบกำหนดก็จะสามารถอัปขั้นต่อไปได้โดยไม่ต้องเสียพอยท์ค่ะ”

“ขอบใจที่ยังมีทางเลือกให้ข้า แต่ก็เหนื่อยเหมือนกัน”

เสียงหวานกล่าวออกไปอย่างประชดประชันก่อนจะหันตัวเดินหนีอีฟออกมาด้วยความหงุดหงิด ตอนแรกคิดว่าตัวเองอาจจะตายเพราะโรคร้าย แต่ตอนนี้คิดว่าคงไม่ใช่น่าจะเส้นเลือดในสมองแตกมากกว่า