4 : รับผิดชอบ

Chapter 4

‘รับผิดชอบ’

.

.

ร่างบางขยับตัวเล็กน้อยก่อนที่ดวงตาคู่สวยจะขยับเปิดขึ้นเมื่อเริ่มมีสติ ภาพเบื้องหน้าเริ่มชัดเจนขึ้นสิ่งแรกที่เห็นเลยคือหลังคาบ้านจึงขยับดวงตามองไปทางด้านข้างพลันดวงตาคู่สวยก็เบิกกว้างด้วยความตกใจสุดขีดเพราะกำลังมีผู้ชายคนหนึ่งนั่งส่งยิ้มแฉ่งให้นางอยู่

“กรี๊... อุ๊บ!”

หลันผิงลั่วที่กำลังจะกรี๊ดออกมาอีกรอบหนึ่งเสียงกลับต้องกลืนหายเข้าไปในลำคอเมื่อมือใหญ่เลื่อนมาปิดปากของนางเอาไว้จนแน่น ชนิดที่ว่ากะไม่ให้เสียงสักเสียงมันรอดออกมาเลยมั้ง

“ชู่ ๆ” นิ้วเรียวยาวที่มีเล็บแหลมจนน่ากลัวยกขึ้นแนบริมฝีปากพร้อมทำเสียงคล้ายจะบอกให้นางเงียบ

“ได้เสียข้าแล้ว ทอดทิ้งกันเช่นนี้มันไม่ใจร้ายไปหน่อยหรือ?”

ข้าได้เสียผิดคนต่างหาก!

“ข้าไม่เคยนอนกับสตรีคนไหนมาก่อนเลย เจ้าพรากเอาความบริสุทธิ์ของข้าไปแล้วจะไม่รับผิดชอบความไร้เดียงสาของข้าหน่อยหรือ?”

ไร้เดียงสาด้วย! น้ำหน้าเหมือนผ่านประสบการณ์มาโชกโชน

“ไม่รู้แหละเจ้าต้องรับผิดชอบข้า”

“อือ!” นางร้องประท้วงออกไปในลำคอเมื่อโดนเขาปิดปากเอาไว้เสียจนตอบโต้อะไรไม่ได้ เล่นพูดเองเออเองหมดแบบนี้นางก็ขาดทุนแย่น่ะสิ

“อยากให้ปล่อยหรือ?” เขาโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้จนนางตกใจพยายามจะเอนตัวออกแต่ก็ถูกวงแขนอีกข้างโอบกอดแล้วกระชับเข้าหา

“ข้าจะยอมปล่อยถ้าเจ้ายอมให้ข้าหอมแก้มนุ่ม ๆ สักสองที”

แต่จอมปีศาจก็ไม่ได้รอฟังคำอนุญาตจากหลันผิงลั่วสักนิด ริมฝีปากหนาสัมผัสลงบนแก้มนุ่มสูดดมกลิ่นหอมจนเกิดเสียงฟอดเสียเต็มแรงจนเนื้อแก้มแทบจะโดนสูบเข้าไปในปาก ข้างเดียวไม่พอแต่เขาหอมแก้มนางถึงสองข้างแบบเน้นย้ำเสียเต็มที่จนหลันผิงลั่วหน้าแดงซ่าน ร้อนเห่อไปทั้งตัวจนแทบจะระเบิดตู้ม

ไอ้ปีศาจราคะ! ไอ้คนหื่นกาม!

ร่างบางดีดดิ้นทันทีเมื่อโดนรังแกเสียจนแก้มแทบช้ำ นางพยายามดันตัวออกจากอ้อมแขนใหญ่แต่ทำไมมันไม่ขยับเลย จังหวะนั้นเองนางกลับถูกเขาผลักจนล้มลงไปนอนที่พื้นเตียง พอจะลุกหนีกลับถูกร่างใหญ่ล่ำบึกทิ้งตัวลงมาทาบทับกักตัวไว้ในอ้อมแขนใหญ่ที่วางเท้าลงข้างลำตัวจนปิดทางหนีทีไล่ของนางเสียหมด

“เจ้าจะทำอะไร ออกไป!”

“ทำไมเมื่อคืนเจ้าไม่เห็นจะไล่ข้าเลย มีแต่บอกว่าเอาอีก แรงอีก กอดแน่นอีก อย่าหยุด”

ยิ่งได้ฟังหลันผิงลั่วก็เขินจนแทบจะระเบิดพลีชีพตัวเอง ทำไมเขาถึงได้พูดมันออกมาอย่างหน้าตาเฉยไม่ได้มีท่าทางเคอะเขินสักนิด แล้วปากบอกไร้เดียงสา บริสุทธิ์ผุดผ่อง มันตอแหลชัด ๆ พ่อหนุ่มแรกแย้มอะไรกันถึงได้กล้าพูดเรื่องแบบนี้ออกมา

นี่มันปีศาจราคะชัด ๆ

“จบแล้วก็ให้มันจบไปสิ เราไม่ได้รู้จักกันเสียหน่อย”

“ไม่ได้ ๆ” เขาส่ายหัวก่อนจะมองนางด้วยสีหน้าจริงจัง

“ความบริสุทธิ์ผุดผ่องของข้ามีค่ากว่าทองพันชั่ง”

“แบบเจ้ายังเหลือความบริสุทธิ์ผุดผ่องอีกหรือไง”

“แม่นาง เจ้าดูถูกข้าเกินไปแล้ว นอกจากความบริสุทธิ์ผุดผ่องดั่งผ้าขาวสะอาด ข้ายังไร้เดียงสาและสุภาพเรียบร้อยดั่งผ้าพับไว้อีกด้วย”

“โอ๊ย! เลิกพูดสักที เจ้าจะเอายังไงกับข้าก็ว่ามาเลย”

“เจ้าต้องรับผิดชอบความบริสุทธิ์ของข้า”

“งั้นข้าจะจ่ายเงินให้เจ้า”

“เงินที่ได้มาจากการขโมยของข้าไปขายหรือ?”

หลันผิงลั่วถึงกับพูดไม่ออกได้แต่ขบเม้มริมฝีปากหลุบตาลงต่ำอย่างไม่กล้าสบตากับเขา ก็ละอายใจนิดหน่อยแต่นิดหน่อยจริง ๆ แหละความจริงไม่ได้มากมายอะไรเพราะนางมันหน้าหนากว่าเสาค้ำวิหารเสียอีก

“นะ… นั่นเป็นค่าตัวของข้า เจ้าก็ได้ข้าไปแล้ว”

“แม้แต่รองเท้าเจ้ายังเอาไป”

“กะ… ก็ ข้าแค่หยิบติดมือมา”

นางหันหน้าหนีไปทางอื่นอย่างหลบสายตาเพราะยามนี้เกิดหน้าบางขึ้นมา ยอมรับว่าขโมยมาทั้งเสื้อผ้ารองเท้าของเขาเลยและตอนนี้ก็ขายเลหลังมือสองไปแล้วด้วย

“พู่หยกของข้าอยู่ที่ไหน”

“พะ… พู่หยกอะไร?”

“เจ้าอย่ามาทำไขสือ พู่หยกประจำตัวข้า เจ้าเอามันมาด้วยและข้าต้องการได้คืน”

ฉิบหายแหละไง! ขายไปแล้วด้วย

สีหน้าของหลันผิงลั่วซีดลงทันที นางขบเม้มริมฝีปากแน่นเพื่อพยายามคิดหาทางเอาตัวรอด แต่คิดยังไงก็คิดไม่ออก ยุคสมัยนี้มีตำรวจหรือเปล่านางจะโดนเขาลากคอไปส่งตำรวจไหมเนี่ย

“ขะ… ข้าทำมันร่วงหายไปไหนไม่รู้ ข้าเองก็หาไม่เจอ”

“ฮะ!” คราวนี้สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันที มันดูตกใจแต่ก็ปะปนไปด้วยความดุดันเช่นเดียวกันจนหลันผิงลั่วรู้สึกหนาวสะท้านขึ้นมากับแววตาเย็นเยียบนั้น

“ข้าจะลากคอเจ้าไปส่งทางการ รู้ไหมข้อหาขโมยของต้องโดนตัดมือ”

“ฮะ! มะ… ไม่เอา ขะ… ข้าขอโทษ ขออภัยด้วย” นางรีบส่ายหน้าปฏิเสธทันที แต่เหมือนเขาจะไม่ได้สนใจสักนิดกระชากตัวนางลุกจากเตียงแล้วทำท่าจะลากออกจากบ้านจนต้องฝืนตัวเอาไว้

“ขะ… ข้าขอร้อง ข้าจะทำงานชดใช้ให้เจ้า เจ้าอย่าพาข้าไปส่งทางการเลย”

ยุคโบราณบทลงโทษมันเหี้ยมโหดจะตายไป นางคงต้องโดนเฆี่ยนเป็นร้อยไม้ก่อนจะโดนนำไปตัดมือแน่ แล้วจบด้วยการตัดหัวด้วยเครื่องประหารหัวสุนัข เคยดูเปาบุ้นจิ้นมาก่อน

“ข้าต้องการพู่หยกคืน”

“ดะ… ได้ ขะ… ข้าจะออกไปหาให้เจ้าเอง ข้าจะรับผิดชอบเอง”

เมื่อได้ฟังเหอมู่เซียงที่กำลังลากตัวของนางไปส่งทางการก็หยุดฝีเท้าลง รอยยิ้มมุมปากยกหยักขึ้นเล็กน้อยที่เป็นไปตามแผนที่วางเอาไว้ ความจริงไม่ได้คิดจะนำนางไปส่งจริง ๆ หรอกก็แค่ข่มขู่ให้กลัวเท่านั้น สตรีตัวคนเดียว อยู่คนเดียวแลดูไร้ญาติพี่น้องแบบนี้ย่อมต้องขี้กลัวจนตาขาว ข่มขู่นิดหน่อยก็แทบจะฉี่ราดออกมาแล้ว

“ข้าจะอยู่กับเจ้าที่นี่จนกว่าจะได้พู่หยกคืน”

“ฮะ?” นางอ้าปากค้างเติ่งเมื่อสมองประมวลผลในสิ่งที่ได้ยินไม่ทัน

“จะ… เจ้าเป็นบุรุษข้าเป็นสตรีจะอยู่ด้วยกันได้อย่างไร”

“เจ้าก็กล่าวราวกับว่าเราเป็นคนอื่นคนไกลต่อกัน เคยร่วมเตียงนอนเคียงหมอนกันแล้วไม่นับว่าสนิทสนมชิดเชื้อจนเห็นทุกซอกทุกมุมหรือ?”

ใบหน้ารูปงามโน้มลงมาใกล้พร้อมรอยยิ้มที่ดูเจ้าเล่ห์เสียจนคนฟังหน้าแดงซ่านความร้อนไล่ขึ้นมา ได้แต่ขบเม้มริมฝีปากแน่นพูดตอบอะไรไม่ถูกเลยเมื่อโดนยิงคำถามเช่นนี้

“ถ้าเจ้าไม่ให้ข้าอยู่ที่นี่ เจ้าก็ไม่ได้อยู่เช่นกัน คงต้องเปลี่ยนที่นอนไปนอนคุกมืดแทน”

“ดะ… เดี๋ยว ๆ แล้วบ้านเจ้าไม่มีหรือไง จึงต้องมาอยู่กับข้า ถ้ากลัวข้าจะหนีข้าไม่หนีไปไหนหรอก”

“อือ!”

มือใหญ่คว้าเข้าที่คางมนก่อนจะเชยให้เงยขึ้นสบตากัน หลันผิงลั่วพยายามจะหลบตาหนีแต่ก็ถูกบังคับให้จ้องมองลึกเข้าไปในแววตาทอประกายนั้นจนรู้สึกเหมือนโดนมนต์สะกดให้ร่างกายหยุดนิ่ง

“ข้าไม่ได้กลัวเจ้าหนี เพราะเจ้าไม่มีวันหนีข้าพ้น”

“ละ… แล้วทำไมถึงต้องมาอยู่กับข้า”

“เพราะเจ้าทำพู่หยกหาย ข้าเลยกลับบ้านไม่ได้เพราะพู่หยกมันเป็นกุญแจเปิดประตูบ้านข้า”

นางที่ได้ฟังก็ถึงบางอ้อที่แท้กุญแจหายเลยเข้าบ้านไม่ได้นี่เอง ซวยจริง ๆ หลันผิงลั่วเพราะความโลภแท้ ๆ เลยพาความซวยมาให้ เขาเรียกเวรกรรมติดจรวดได้หรือเปล่าตามทันไวแท้

“เจ้าต้องรับผิดชอบข้า ไม่เช่นนั้นเราคงต้องไปคุยกันที่ศาลและข้าจะยึดทรัพย์สินของเจ้าให้หมดจนต้องไปนอนข้างถนนกลายเป็นขอทาน”

สีหน้าของเขาจริงจังจนน่ากลัวโดยเฉพาะแววตาดุดันที่จับจ้องนางเหมือนจะฆ่ากันทางอ้อม มันทำให้ไม่มีทางเลือกมากนักจริง ๆ ก็ไม่มีสักทางเพราะมันกำหนดมาแล้วทางเดียว ถ้าไม่ยอมให้เขาอยู่ด้วยนางต้องโดนจับไปประหารด้วยเครื่องตัดหัวสุนัขแน่ แต่ถ้าให้เขาอยู่ด้วยคนอื่นจะหาว่าเขาเป็นสามีนางหรือเปล่าและการจีบพระเอกจะมีปัญหาหรือเปล่า

“ถ้าเจ้าอยู่กับข้า ต้องห้ามให้ผู้อื่นพบเห็นว่าอยู่กับข้า”

“เจ้ากลัวอะไร?”

“ข้ามีคนรักอยู่แล้ว”

เมื่อได้ฟังสีหน้าของเหอมู่เซียงก็ง้ำงอลงทันที ความคุกรุ่นมันปะทุขึ้นเสียเต็มความรู้สึกเพราะเขามันเป็นจำพวกหวงของ อาจจะเป็นเพราะสัญชาตญาณหมาป่าแต่ไม่ชอบใจเลยที่คนของตนกล่าวออกมาว่ามีคนอื่น แต่ไม่เป็นไร มีได้ก็เลิกได้และเขาจะทำให้นางเลิกกับบุรุษผู้นั้นเอง

“เจ้าเป็นของข้า”

น้ำเสียงเย็นเยียบกล่าวข้างหูจนหลันผิงลั่วรู้สึกหนาวเย็นฉับพลันขึ้นมา นางเงยหน้าสบตากับคนตัวสูงกว่าที่ยามนี้กำลังจ้องมองนางเช่นกัน ดวงตาคู่คมที่ฉายแววจริงจังอย่างไม่มีริ้วรอยของการหยอกเย้า

“หมายความว่ายังไง”

“อ๊ะ!”

เขาช้อนตัวนางขึ้นอุ้มแบบพาดบ่าจนใบหน้าของหลันผิงลั่วทิ่มลงมาที่แผ่นหลังกว้าง นางพยายามขัดขืนแต่ก็ไม่เป็นผลถูกคนตัวใหญ่พาเดินมาที่เตียงแล้วจับนางโยนลงไปแบบไม่มีความอ่อนโยนสักนิด

“โอ๊ย!” ร่างบอบบางกระแทกเข้ากับฟูกนอนที่มันก็ไม่ได้หนามากจนรู้สึกจุกไปทั้งตัว

“มาทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนกันเสียหน่อย”

“จะ… เจ้าจะทำอะไร”

ดวงตาคู่สวยฉายแววสั่นระริกด้วยความตกใจยามเห็นบุรุษตรงหน้ากำลังปลดเปลื้องอาภรณ์ของตนเองออก นางไม่ได้โง่ ไม่ใช่สตรีใสซื่อที่จะไม่รู้ว่าหลังจากนี้จะเกิดสิ่งใดขึ้น

แต่ว่าเขาไม่ใช่พระเอกเสียหน่อย ทำไมถึงได้มายุ่งวุ่นวายกับชีวิตของนางนัก มีอะไรกันครั้งเดียวนับว่าผูกพันกันชั่วชีวิตงั้นหรือ? คำคำนี้นางควรได้ใช้กับพระเอกสิไม่ใช่ตัวร้าย!