EP 5 เมื่อฉันถูกพระเอกธงดำหึงหวงเข้าอย่างแรง!

EP 5 

เมื่อฉันถูกพระเอกธงดำหึงหวงเข้าอย่างแรง!

..................................

แตร๊ก ๆ ๆ ๆ ๆ

ในขณะที่พะพายกำลังตั้งใจทำงานเหมือนอย่างเคย จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงของเหล่าสาว ๆ ดังอื้ออึงขึ้น

"วันนี้จะมีพนักงานใหม่เข้ามาทำงานแหละ"

"เมื่อกี้บังเอิญเจอข้างล่างตึก หน้าตาหล่อมาก (>_<) "

"จริงหรอ!"

"ในที่สุดบริษัทเราก็จะมีคน ๆ เป็นอาหารตาสักที"

" (-_-) " พะพายฟังเหล่ารุ่นพี่ในแผนกส่งเสียงวีดว้ายกันด้วยท่าทางสงบนิ่ง ซึ่งเธอเห็นภาพแบบนี้จนชินตาเสียแล้ว

"พายไม่สนใจหรอ" น้ำนิ่ง เพื่อนร่วมงานรุ่นเดียวกันที่เพิ่งมาเริ่มงานไล่เลี่ยกันเอ่ยถามพะพาย

"ไม่อ่ะ (^_^) " พะพายเอ่ยยิ้ม ๆ ก่อนหน้านี้เธอก็เคยรู้สึกอยากมีแฟน แต่ทว่าตอนนี้กลับรู้สึกเฉย ๆ เธอพอใจกับชีวิตของตัวเองตอนนี้แล้ว เช้าไปทำงาน เย็นกลับบ้าน กินอาหารอร่อย ๆ และ เล่นเกมจีบหนุุ่ม ชีวิตที่วนเวียนแบบนี้พะพายไม่ได้รู้สึกเบื่อหน่ายกับมันเลยสักนิด

"ยัยคนติดเกมเอ๊ย"

"ชีวิตนี้คิดจะคบใครเป็นแฟนไหมเนี่ย" น้ำนิ่งเอ่ยขำ ๆ เธอพอจะรู้อยู่บ้างว่าพะพายเล่นเกมจีบหนุ่ม เพราะเวลาที่ว่างก็มักจะเห็นพะพายหยิบขึ้นมาเล่นเสมอ

"พะพายมีแฟนแล้วเหอะ" พะพายทำเป็นยักคิ้วใส่น้ำนิ่ง

"ตัวละครในเกมไม่นับสิ"

"จับมือก็ไม่ได้ จูบก็ไม่ได้ เจอกันก็ยังไม่ได้เลย"

แปล๊บ!

"..................." พะพายนิ่งไปเล็กน้อยยามที่ได้ฟัง จู่ ๆ หัวใจของเธอก็ปวดหนึบขึ้นมา คำพูดของน้ำนิ่งราวกับเตือนสติพะพายที่เหมือนจะลืมไป ว่าเอลิออสก็เป็นเพียงแค่ตัวละครในเกมเท่านั้น มันเป็นเรื่องจริงที่เธอลืมไป เพราะตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา เธอคิดว่าเอลิออสเป็นคนจริง ๆ เธอไม่ทันรู้ตัวเลยว่าเอลิออสได้แทรกซึมเข้ามาในใจเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ และความจริงที่ว่าเขาเป็นเพียงตัวละครในเกมก็ทำเอาเธอเจ็บปวดใจเหลือเกิน

18.00 น.

ฟุบ~

พะพายทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่มด้วยท่าทางอ่อนล้า วันนี้เธอรู้สึกไร้เรี่ยวแรงเป็นพิเศษ คำพูดของน้ำนิ่งยังคงก้องอยู่ในหัว และ ยิ่งคิดหัวใจของพะพายก็ยิ่งหนักอึ้ง ซึ่งปกติเวลาที่ถึงห้องหลังจากเลิกงานเธอก็จะกดเข้าเกมทันที แต่ทว่าวันนี้เธอกลับลังเลอย่างบอกไม่ถูก แต่ในที่สุดเธอก็กดเข้าเกมจนได้

 ติ๊ง!

 เอลิออส: ทำไมวันนี้คุณมาช้า

เป็นเหมือนเช่นเคย ทันทีที่พะพายกดเข้าเกม เอลิออสก็จะนั่งอยู่ที่เก้าอี้ตัวเดิม และ พูดจาประชด หรือ ค่อนแคะเธอเหมือนเดิม ซึ่งปกติพะพายก็ยิ้มกว้างให้เขา และ พูดจาออดอ้อนบ้าง กวนประสาทเขาบ้าง ก็แล้วแต่อารมณ์ แต่ทว่าวันนี้พะพายกลับไม่มีแรงที่จะทำแบบนั้น

"....................." พะพายเอาแต่นอนมองแฟนหนุ่มทรีดีในไอแพดนิ่ง แววตาของเธอช่างเศร้าสร้อยและวูบไหว พะพายไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย เธอเอาแต่นอนมองเอลิออสอยู่แบบนั้น ก่อนจะหลับไปในที่สุด

"ยอดรักของข้า"

"อะไรทำให้เจ้าเศร้าหมองได้ถึงเพียงนี้"

"แม้ข้าจะไม่เคยได้รู้ว่าฝันดีนั้นหน้าตาเป็นเช่นไร แต่ข้าปรารถนาเหลือเกินให้เจ้าได้พบกับมัน"

"ยอดรัก"

จุ้บ

หลายวันผ่านไป

หลังจากวันนั้นพะพายไม่ได้กดเข้าเกมเลย เธอไม่เข้าใจว่าตัวเองเป็นอะไรกันแน่ แต่ที่แน่ ๆ เธอรู้สึกว่าตัวเองเริ่มหมกมุ่นกับเอลิออสเข้าไปทุกที

ตึก ตึก ตึก

พะพายเดินเข้าบริษัทด้วยท่าทางหมดอาลัยตายอยาก หัวใจของสาวน้อยรู้สึกห่อเหี่ยวตั้งแต่ที่ไม่ได้กดเข้าเกม สมองของเธอตีกันไปมา ฝั่งหนึ่งบอกให้ทำตามที่ใจเรียกร้อง ฝั่งหนึ่งบอกให้ตั้งสติ และ ทำใจยอมรับว่าเอลิออสก็เป็นเพียงตัวละครในเกม แต่ทว่าพอคิดแบบนั้นเธอก็ยิ่งเจ็บปวด เธอทำใจยอมรับแบบนั้นไม่ได้ เพราะถ้าเธอทำ นั่นก็คือการยอมรับว่าเอลิออสไม่เคยมีตัวตน

แปล๊บ!

'ปวดใจจัง'

ปัก!

เพราะเอาแต่เหม่อลอย พะพายจึงชนเข้ากับใครบางคนอย่างจัง

"อ๊ะ! โอ๊ย"

"ขะ ขอโทษค่ะ" พะพายรีบเอยขอโทษใครบางคนในขณะที่มือก็กุมหน้าผากของตัวเองไปพลาง

"ไม่เป็นไรครับ"

"แล้วคุณเจ็บมากไหมครับ" ชายหนุ่มที่เดินชนกับพะพายเอ่ย

"...................." เมื่อพะพายลืมตามองคนตรงหน้าดี ๆ หัวใจดวงน้อยก็กระตุกแรง เมื่อใบหน้าของคนตรงหน้าดันละม้ายคล้ายเอลิออสเป็นอย่างมาก

"เป็นอะไรหรือเปล่าครับ?"

"มะ ไม่เป็นอะไรค่ะ"

"ขอโทษอีกครั้งนะคะ" พะพายรีบขอโทษขอโพยยกใหญ่อีกครั้ง ซึ่งการบังเอิญเจอกันครั้งนี้ก็ทำให้พะพายได้รู้ว่าเขาเป็นพนักงานใหม่ที่เพิ่งเข้ามาทำงาน พวกเขาทักทายกันพอเป็นพิธี หลังจากนั้นเวลาบังเอิญเจอกันตามที่ต่าง ๆ ก็มีทักทายกันบ้าง ซึ่งการที่เขาหน้าตาละม้ายคล้ายกับเอลิออส มันก็ทำให้พะพายมักจะลอบมองเขาอยู่บ่อยครั้ง เธอมองไปที่เขา แต่ทว่าภาพกลับซ้อนทับกับใครอีกคน

"ฮันแน่พะพาย"

"ช่วงนี้กำลังกิ๊กอยู่กับพนักงานหนุ่มรูปหล่อที่เพิ่งเข้ามาทำงานหรอ" น้ำนิ่งเอ่ยกระเซ้าหลังจากที่เห็นพะพาย และ พนักงานใหม่ทักทายกันที่ลิฟต์เมื่อเช้า

"เปล่าเลย ๆ " พะพายรีบปฏิเสธทันที เพราะกลัวคนอื่น ๆ เข้าใจผิด

"ทำไมล่ะ พะพายไม่ชอบหรอ"

"หล่อนะนั่น"

"พายไม่ได้คิดกับเขาแบบนั้น"

"เราก็แค่ทักทายกันเฉย ๆ ไม่มีอะไรหรอก"

"พายไม่คิด แต่อีกฝั่งน่าจะคิดนะ" น้ำนิ่งเอ่ย ก่อนจะพยักพเยิดไปทางใครบางคนที่กำลังยืนถ่ายเอกสาร แต่ว่าสายตาดันแอบมองมาทางพะพาย

"ถ้าพายช้าระวังสาว ๆ ในออฟฟิศแย่งไปนะ เขายิ่งเนื้อหอมอยู่ด้วย"

"...................." พะพายนิ่งไปครู่หนึ่ง จู่ ๆ ก็เกิดความคิดบ้า ๆ ขึ้นมาว่าถ้าหากเธอมีแฟนจริง ๆ ความรู้สึกที่เธอมีต่อตัวละครในเกมจีบหนุ่มจะหายไปหรือเปล่า เธอคิดว่าที่เธอหมกมุ่นอยู่กับเอลิออสเพราะว่าเธอไม่มีใคร เพราะเธอเหงา เพราะงั้นเขาจึงเป็นที่ยึดเหนี่ยวให้กับชีวิตที่แสนแห้งแล้งของเธอ แต่ทว่าถ้าหากเธอมีแฟนล่ะ มันจะเปลี่ยนไปหรือเปล่า

อีกหลายวันต่อมา

พะพายได้รู้ว่าไซลัส พนักงานใหม่ของบริษัทชอบเธอ จึงตกลงว่าจะลองคุย ๆ กันไปก่อน พวกเขาเริ่มทำความรู้จักกันทีละนิด พูดคุย ออกไปกินข้าว และ ดูหนังกัน ไซลัสเป็นคนน่ารัก และนิสัยดี แต่ทว่าใจของพะพายกลับรู้สึกว่างเปล่า เธอไม่ได้รู้สึกตื่นเต้น หรือใจเต้นตึกตักเลยสักนิด มันไม่เหมือนความรู้สึกของเธอที่มีต่อเอลิออส

"พายครับ" คนคุยหนุ่มโบกมือไปมาตรงหน้าพะพายเพราะเห็นเธอเอาแต่เหม่อ

"คะ ค่ะ"

"เหม่ออีกแล้วนะครับ (^_^) " ไซลัสเอ่ยอย่างอารมณ์ดี เพราะเขาชินเสียแล้วที่พะพายมีอาการแบบนี้เวลาอยู่กับเขา

"ขอโทษนะคะ (^_^;) "

"ไม่เป็นไรครับ"

"พายขึ้นห้องเถอะนี่ก็ดึกแล้ว"

"พอดีพายต้องรอเจ้าของหอน่ะค่ะ"

"หลอดไฟที่ห้องเสีย พายแจ้งทางหอไปแล้ว แต่เขาบอกว่าช่างว่างตอนดึก" พะพายเอ่ย

"อืม"

"พายซื้อหลอดไฟมาแล้วใช่ไหมครับ" ไซลัสเอ่ยด้วยสีหน้ากังวล เขารู้สึกเป็นห่วงคนคุยสาวที่จะมีผู้ชายเข้าห้องตอนดึก ๆ

"ใช่ค่ะ"

"ให้ผมเปลี่ยนให้ไหม?"

"ผมไว้ใจได้นะ (^_^) " ไซลัสเอ่ยกับพะพายด้วยรอยยิ้มกว้าง และ เพราะเขาไม่ได้ทำตัวรุ่มร่ามอะไรเลยในขณะที่ทำความรู้จักกัน พะพายจึงคิดว่าเขาก็น่าจะไว้ใจได้กว่าช่างของหอพักที่ยังไม่เคยเห็นหน้ากันมาก่อน

ห้องพะพาย

ตอนนี้ไซลัสกำลังเปลี่ยนหลอดไฟให้อยู่ที่ห้องนั่งเล่น พะพายจึงเอากระเป๋าเข้ามาเก็บในห้องนอน ทว่าหางตาก็เหลือบไปเห็นไอแพดเข้า เธอหยิบไอแพดขึ้นมา ก่อนจะจ้องมองไปยังไอคอนเกมจีบหนุ่มที่เคยเข้าระบบทุกวันไม่ขาด แต่ทว่าตอนนี้เธอกลับไม่ได้เข้ามาหลายวันแล้ว พะพายมองมันด้วยสายตาวูบไหว ก่อนจะวางไอแพดลงบนโต๊ะเช่นเดิม และจะเดินออกไปหาไซลัสที่เปลี่ยนหลอดไฟให้อยู่ แต่ทว่า นิ้วดันเผลอกดไปโดนเกมเข้าอย่างไม่ตั้งใจ และ ไม่รู้ตัว

พรึ่บ!

ติ๊ง!

"พายครับพอจะมีไขควงลองไฟไหม" เสียงของไซลัสดังขึ้น

"มีค่ะ เดี๋ยวพายเอาไปให้นะคะ" พะพายเอ่ย ก่อนจะรีบกุลีกุจอออกจากห้องนอนไปทันที

วูมม

เปรี้ยะ!

ปัง!

วิ้ว! ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

จู่ ๆ ก็มีเสียงดังสนั่นเกิดขึ้น ตามด้วยเสียงสัญญาณของรถที่จะดังขึ้นก็ต่อเมื่อถูกอะไรบางอย่างกระทำอย่างรุนแรง

ห้านาทีต่อมา

" (-_- ;) " นี่คือสีหน้าของไซลัสในตอนที่เห็นสภาพรถของตัวเองถูกบี้จนรถบุบไปครึ่งคัน

"อะไรทำให้รถอยู่ในสภาพนี้กันคะเนี่ย"

"แถมไม่เห็นร่องรอยอะไรเลยนอกจากรถที่ถูกบดไปครึ่งคัน" พะพายพึมพำ

"นก!"

"มันเป็นนกตัวยักษ์" เสียงของ รปภวัยชราดังแทรกขึ้น

"นกหรอครับ?"

"ชะ ใช่!"

"นกตัวเบ้อเริ้ม เขาของมันนะยาวเท่านี้ ตัวของมันใหญ่เท่าบ้าน ตาของมันก็น่ากลัวมาก ๆ" รปภหนุ่มที่อยู่ในอาการมึนเมาเอ่ยด้วยท่าทางตื่นตระหนก

" (-‿- ;) " ทั้งพะพาย ทั้ง ไซลัสได้แต่ส่งยิ้มแหย ๆ ให้กันอย่างไม่รู้จะทำยังไง

..................................

เพิ่มลงคลัง+คอมเมนต์+ไลค์ 

= กำลังใจ (◕‿< ❀)