ควักหัวใจ

“ข้าต้องรั้งอยู่ที่นี่รอนางฟื้นก่อน หากจะกลับก็เชิญแม่นางเดิน ไปทางนั้นได้เลย” @_@ จะบ้าเหรอกลับไปไหน กลับไปไหนได้

“คือข้าช่วยเช็ดตัวให้นางดีกว่า” หลวนคุนฉีกชายเสื้อของเขาให้วรากรจุ่มน้ำเช็ดหน้าให้คนสวย หลวนคุนนั่งมองหน้านางเอกด้วยแววตาพึงพอใจ วรากรอมยิ้มคนสวยต้องคู่กับคนหล่อ

สักพักนางเอกก็รู้สึกตัว ขณะที่วรากรนั่งคิดว่าจะทำอย่างไรต่อไปดีพร้อมกับบีบนวดขาตัวเอง หลวนคุนรีบพยุงนางลุกขึ้นนั่ง

“แม่นาง ท่านได้สติแล้ว” ดวงตาตื่นตกใจ ดึงรวบเสื้อผ้าที่วรากร คลายออกให้มันหลวมจนตึง

“อย่า ๆ ๆ อย่าเข้ามานะ ท่านทำอะไรข้า แล้วใครเช็ดตัวให้ข้า” (บทนางเอกมาละ) หลวนคุนยิ้มบาดใจขำในท่าทางหวงเนื้อหวงตัวของนาง

“แม่นาง คนอย่างข้า มีหญิงงามมากมาย ยอมเสนอตัวไม่จำเป็นต้องมาทำเรื่องเช่นนี้” นี่สิพระเอก555วรากรยิ้มมุมปากหุหุหุนางเอกค้อนวงใหญ่

“นางเป็นคนเช็ดตัวให้เจ้า” บุ้ยใบ้มาทางวรากร ที่โบกมือหยอยๆ อยู่ห่างออกมา^_^ความเพื่อนนางเอกก็มา

“ข้าหลวนคุน หัวหน้ามือปราบของวังหลวง” @_@ทีกับหญิงงามแล้วหัวหน้ามือปราบ อิ_อิ

“ฝานอิงหลิว ขอบคุณท่านทั้งสองที่ช่วยเหลือ” กิริยาอ่อนหวานงดงาม เหมือนกับถูกฝึกปรือมาอย่างดี

“เหตุใดแม่นางถึงเข้ามาอยู่ในป่าแห่งนี้” สนใจที่มาที่ไป

“ข้าเดินทางมาจาก ต่างแคว้นถูกปล้นทั้งพ่อแม่และคนรับใช้ถูกฆ่าตายจนสิ้นหนีโจรป่ามาเรื่อยๆ จนมาพบพวกท่าน” หลวนคุนขมวดคิ้ว วรากรสงสารจับใจ

“เจ้าคงยังไม่ได้กินอะไร ข้าพาเจ้าออกไปที่ตลาด หาอะไรรองท้องก่อนดีกว่า”

“ข้าไร้ญาติขาดมิตร เกรงว่าจะเป็นภาระของท่าน”

“จวนของข้าไร้แขกมาพำนักเสียนาน หากแม่นางไม่รังเกียจเชิญพำนักที่จวนข้าก่อนก็ได้”

“ท่านมี ฮูหยินหรือยัง” วรากรถามเพราะความอยากรู้ หลวนคุนหันมามองหน้ายิ้มขำๆ

“ยัง เชิญแม่นางด้วยอีกคนก็แล้วกัน จวนของข้าเงียบเหงามานาน”

หลวนคุนส่งอิงหลิวขึ้นบนหลังม้า ยืนมือให้วรากรหมายจะส่งวรากรขึ้นบนหลังม้าเช่นกัน

“ไม่ๆ เชิญท่านขึ้นไปเถอะ” ด้วยสปิริตของนักเขียน! กะเพลกต่อไป!

หลวนคุนดทนเห็นวรากรเดินขากะเพลกต่อไปไม่ไหว รวบร่างวรากรเพื่อส่งขึ้นไปบนหลังม้า ส่วนตัวหลวนคุนเดินจูงม้า

จวนหลังใหญ่แม้ไม่ได้ประดับประดาสวยหรูแต่กลับดูดีเรียบง่ายสบายตา แต่ทว่ากลับยิ่งใหญ่สมฐานะ

“ถึงแล้ว” ส่งมือให้วรากรกับอิงหลิวลงมาทีละคน

เด็กรับใช้มารับเอาม้าไปไว้ที่คอก ถึงตอนนี้วรากรเริ่มรู้สึกปวดขาอาจจะเพราะอาการอักเสบ เจ็บจนไม่อยากจะก้าวขาเดิน

“ไหวไหมพี่สาว” วรากรยิ้มแห้งๆ ^_^’ ฝืนเดินต่อไป

ถ้าเป็นนิยายเรื่องอื่นพระเอกต้องอุ้มแล้วแหละปานนี้ แต่รู้ตัวดีว่าเป็นนักเขียนไม่ใช่น่าเอกสักหน่อย

เข้าไปภายในจวนที่กว้างขว้าง วรากรตื่นตาตื่นใจกับสิ่งของประดับรอบๆ จวน อิงหลิวพยุงวรากรนั่งลงแล้วนั่งลงข้างๆ

“นั่งก่อนพี่สาว”

“เรียกข้าว่า...จางเซี้ยะโหย่วไม่ๆ จางปินปิน จางฮั่น จางชินอี้โอเคเอาจางชินอี้ละกัน”

“งั้นข้าสองคนเรียกเจ้าว่า ชินอี้แล้วกัน” หลวนคุนนั่งลงจับดูขาของวรากรที่อักเสบอยู่ จับขาขยับอยู่สองสามทีออกแรงกระตุก วรากรร้องโอ้ยแล้วรู้สึกหายปวดทันที

“ขาแพลง” เก่งแฮะความเป็นพระเอกนี่เก่งทุกอย่างQ_Q

“ข้าให้พวกเขาจัดที่พักให้แม่นางทั้งสอง แม่นางอิงหลิวอยู่ห้องทางซ้าย ส่วนแม่นางชินอี้อยู่ห้องทางขวา” วรากรขัดขึ้นทันที

“ไม่ๆ ข้าอยู่ห้องข้างๆ แม่นางอิงหลิวก็ได้ท่านอยู่ห้องติดกันไปเถอะ” หลวนคุนเลิกคิ้วสูง

“พี่สาว พี่สาวชินอี้เรามานอนห้องเดียวกันไหม” ใบหน้าใสซื่อไม่มีอะไรเคลือบแฝง

“ไม่เป็นไร….ตามบทๆ” ทั้งสองคนมองหน้ากันไปมา

“อย่างนั้นให้เขาจัดห้องให้แม่นางชินอี้ใหม่ติดกันกับห้องแม่นางอิงหลิวแล้วกัน”

วรากรอาบน้ำ ในอ่างอาบน้ำใบใหญ่ใช้มือลูบคลำไปมามันฟินจริงๆ อ่างอาบน้ำแบบนี้สาวใช้นำเสื้อผ้ามาให้สองชุด

“แม่นาง นายท่านส่งเสื้อผ้าให้ท่าน” O_Oเสื้อผ้าชุดใหญ่รุ่มร่าม แย่ๆ ๆ พระเอกไม่รู้จักคะเนขนาดตัวผู้หญิงเลย

ใส่เสื้อผ้าที่ตัวใหญ่โคลงออกมา ดูไม่เข้ากับตัวเองอย่างไรไม่รู้ที่หน้าห้อง อิงหลิวในชุดใหม่สวยตระการตาเสื้อผ้าที่สวมใส่ช่างเหมาะเหม็ง เหมือนกับเป็นชุดของนางเองชุดสีชมพูเหลือง บางเบารับกับใบหน้าหวานปานน้ำผึ้ง วรากรก้มมองตัวเอง ชายกระโปรงยาวจนน่าเกลียดเดินหยียบชายกระโปรงจนเลอะดึงชายกระโปรงขึ้นด้านบน อิงหลิวปิดปากกลั้นหัวเราะ เดินมาควานหาเชือกขยับชุดให้วรากรใหม่รัดจนเอวคอดกิ่ว เข้ารูปเฮ้อค่อยดูได้มาหน่อย