บทที่ 16 มีใครบางคนหายไป

ทุกคนที่อยู่ในนั้น ต่างก็ตกใจกันจนพูดไม่ออกเมื่อได้ยินแบบนั้น

จอร์จถาม "ตระกูลลาร์สันไหน?"

มีหลายคนตั้งคำถามแบบเดียวกันอยู่ในใจ ไม่มีลาร์สันคนไหนที่อยู่ในแวดวงสังคมของจอร์จ

"ก็ตระกูลลาร์สัน ที่มีอิทธิพลที่สุดในเมือง วอลซ์ ซิตี้ ยังไงล่ะ!" มีคนนึงพูดออกมา ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดง และเขาก็ตัวสั่น

"อะไรนะ?"

จอร์จตาโตด้วยความตื่นตระหนก เขาทำจานหล่นใส่เท้าของเขา ซึ่งทำให้เขาเจ็บเท้ามาก แต่เขากำลังคิดอย่างอื่นอยู่ แล้วเขาก็พูดพร้อมกับทำตาโต "นี่มันต้องเป็นเรื่องผิดพลาดแน่! คนนั้นเป็นคนของตระกูลลาร์สัน ที่เป็นตระกูลแรกของเมือง วอลซ์ ซิตี้ จริง ๆ เหรอ?"

เชสกลืนน้ำลาย แล้วพยักหน้าอย่างจริงจัง เขาพูดด้วยความมั่นใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน "ผมมั้นใจ 100% ครับคุณปู่!"

จอร์จสูดหายใจเข้า สมาชิกที่เหลือของตระกูล ก็รู้สึกเหมือนกับอยู่ในความฝันเช่นกัน พวกเขาไม่เชื่อว่านี่จะเป็นเรื่องจริง พวกเขาใช้เวลาอยู่นานกว่าจะหายตกใจ

บางคนคิดว่าพวกเขาเกิดอาการหลอนประสาท บางคนหยิกต้นขา หรือบางคนก็ตบตัวเอง "โอ้ พระเจ้า มันเจ็บจริง ๆ ด้วย นี่มันไม่ใช่ความฝัน!"

จอร์จพูดอย่างประหม่า "พวกเธอมัวนั่งเหม่ออะไรกันอยู่? รีบไปต้อนรับพวกเขาเร็วสิ ไปเชิญพวกเขาเข้ามาเดี๋ยวนี้!"

พวกเขาไม่รู้ว่าทำไมตระกูลที่ยิ่งใหญ่อย่างลาร์สัน ทำไมถึงอยากพบจอร์จ เหมือนเป็นคนในตระกูลเดียวกันที่มามอบของขวัญอวยพรพวกเขา

"นี่ฉันได้ยินไม่ผิดใช่ไหม? ตระกูลลาร์สันที่มีทรัพย์สินมูลค่าหลายพันล้านดอลลาร์ มาที่นี่เพื่อฉลองงานวันเกิดของคุณปู่เหรอ? คุณปู่เป็นคนมีชื่อเสียงตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?"

"เราถูกรางวัลใหญ่ เราถูกรางวัลใหญ่แล้ว! พวกเขาคือลาร์สันนะ ถ้าพวกเราผูกมิตรกับตระกูลลาร์สัน ตระกูลคาร์เตอร์ของพวกเราก็จะต้องมีชื่อเสียงขึ้นมาแน่ ฮ่า ฮ่า ฮ่า!"

"ทุกคนต้องทำตัวดี ๆ ไว้นะ เมื่อตระกูลลาร์สันมาถึง พวกเราต้องประจบพวกเขาไว้ นี่เป็นโอกาสที่ตระกูลคาร์เตอร์ จะได้ขึ้นไปอยู่ในสังคมชั้นสูง!"

ทุกคนในตระกูลคาร์เตอร์ ต่างก็พากันร่าเริง

เมื่อทุกคนกำลังคิดว่า ทำไมตระกูลลาร์สันถึงมาร่วมงานวันเกิดของคุณปู่ รูบี้ก็ตบต้นขาของเธอ แล้วตะโกนออกมาทันที "ฉันรู้แล้ว ที่ลาร์สันมาที่นี่ นอกจากจาะมาอวยพรวันเกิดนายท่านคาร์เตอร์แล้ว พวกเขายังมาให้เกียรติอีธานด้วย!"

ด้วยคำพูดของเธอ ทำให้ทุกคนหันไปมองอีธาน

เห็นได้ชัดว่าอีธานนั้นอึ้งไปเลย

เขาไม่ได้มีอดีตอะไรกับลาร์สัน เขาก็แค่สนทนากับ เอเดรียน ลาร์สัน ไม่กี่ประโยคเมื่อวันก่อน เขามีค่าพอที่ลาร์สันจะมาเคารพเขาด้วยเหรอ? ยิ่งไปกว่านั้น ผู้นำตระกูลอย่างจอร์แดน ยังมาพบเป็นการส่วนตัวอีก

ดวงตาของเฟย์เบิกกว้าง เมื่อเธอมองอีธานอย่างไม่น่าเชื่อ เขาได้รับความเคารพนับถือขนาดนี้เลยเหรอ?

จอร์จพูดขึ้นมาอย่างตื่นเต้น "อีธาน แกเชิญหัวหน้าตะกูลลาร์สัน มางานวันเกิดของปู่ใช่ไหม? แกเป็นหลานที่ดีที่สุดของปู่จริง ๆ ฮ่า ฮ่า ฮ่า!"

อีธานตัวลอยเมื่อได้ยินคำชม เขาคิดว่าจริง ๆ แล้ว ที่ลาร์สันมางานวันเกิดของคุณปู่ และพวกลาร์สันก็ยังมาเคารพเขาด้วย เขารีบกระแอ็มแล้วพูด "คุณปู่ครับ ผมค่อนข้างสนิทกับเอเดรียน เลยถือโอกาสนี้เชิญเอเดรียนมางานฉลองวันเกิดครบรอบ 70 ปีของคุณปู่ด้วย ผมไม่คิดว่าเขาจะพาจอร์แดนมาด้วย ไม่มีปัญหาใช่ไหมครับ คุณปู่?"

ใบหน้าของจอร์จยิ้มอย่างมีความสุข เขาพูดคำว่า 'ดีมาก' สามครั้ง เขาพอใจในตัวอีธานมาก เขารีบบอกเฟย์ "เฟย์ อีธานเป็นผู้ชายที่ดีมาก และเขายังดีกว่าสามีเก่าของแกตั้งหลายเท่า แกต้องดูแลอีธานเหมือนเขาเป็นสามี และต้องสั่งสอนลูก ๆ ของพวกแกให้ดี หลังจากที่แกแต่งงานกับเขาด้วยนะ?"

ผู้หญิงคนอื่นในตระกูล ต่างพากันอิจฉาเธอ พวกเธอต่างก็อยากเป็นคนที่แต่งงานกับอีธาน

เฟย์กัดริมฝีปากแล้วไม่พูดอะไร ด้วยเหตุผลบางอย่าง ทำให้เธอนึกถึงเซน เซนเคยบอกว่า วันหนึ่งเขาจะทำให้เธอมีชื่อเสียง และเขายังเคยบอกเธอว่า เอเดรียนทำให้โทมัสนับถือเขา ไม่ใช่อีธาน

สิบนาทีก่อนที่พวกเขาจะไปถึง จอร์แดนนั่งอยู่ในรถ โรลส์-รอยซ์ แฟนทอม ระหว่างทางที่พวกเขากำลังไปงานวันเกิดจอร์จ

"พ่อครับ พวกเรากำลังจะไปอวยพรจอร์จ ในงานวันเกิดของเขาจริง ๆ เหรอครับ? แต่เขาเป็นแค่เจ้าของธุรกิจเล็ก ๆ และคาร์เตอร์ ก็เป็นแค่ตระกูลเล็ก ๆ เท่านั้น บริษัทของเขาเพิ่งประสบวิกฤติปัญหาทางการเงิน และพวกเขาก็ใกล้จะล้มละลายแล้วด้วย ในฐานะผู้นำตระกูลลาร์สัน การไปอวยพรวันเกิดจอร์จ มันจะทำให้พ่อมีปัญหานะครับ ถ้าข่าวนี้ถูกแพร่ออกไป พ่อจะกลายเป็นตัวตลกนะครับ" เชน ลาร์สัน ซึ่งเป็นลูกชายของจอร์แดน พูดกับพ่อของเขา

จอร์แดนถอนหายใจแล้วตอบ "ตระกูลคาร์เตอร์กำลังเผชิญกับวิกฤตทางการเงิน แต่ตระกูลลาร์สันก็เช่นเดียวกันไม่ใช่รึไง? ตาแก่โง่นั่นโอนทรัพย์สินมากกว่าเจ็ดพันล้านดอลลาร์ให้เซน ก่อนที่เขาจะตาย ถ้าไม่มีเงินนั่น บริษัทของเรา ก็จะไม่มีเอกสารรับรองฐานะทางการเงินอีก ถ้าเราไม่เอาเงินทุนของเราคืนมา เราก็จะยิ่งมีปัญหาหนักกว่าเดิม" จอร์แดนถอนหายใจอีกครั้งแล้วพูดต่อ "แกจะต้องทำตัวให้ดีที่สุด ถ้าเจอเซนคราวหน้า แกจะต้องขอโทษเขา ถึงแม้ว่าเขาจะเอาชนะและตำหนิแก แกก็ต้องทนให้ได้ เข้าใจไหม?"

"ผมไม่ชอบแบบนั้นเลยจริง ๆ..."

เมื่อจอร์แดนกับคนอื่นมาถึงโรงแรมสามดาว เขาก็ยังไม่เข้าไปข้างใน เขาส่งข้อความให้คนในตระกูลคาร์เตอร์รู้ก่อนว่าพวกเขามาถึงแล้ว เป้าหมายของเขาไม่ได้จะบอกจอร์จ แต่เป็นการบอกเซนว่าพวกเขามาถึงแล้ว

จอร์แดนตั้งสติแล้วยิ้มกว้าง และเดินเข้าไปในงานเลี้ยง

"จอร์แดน ลาร์สัน มาที่นี่เพื่อมาร่วมอวยพร ด้วยการส่งเห็ดทรัฟเฟิลขาวหนึ่งกล่อง ภาพวาดของเคนเน็ธ โนแลน หนึ่งชุด นาฬิกาเสียงนกร้องเก่าแก่จากป่าดำ และของขวัญเงินสดมูลค่า หนึ่งล้านดอลลาร์ ให้กับคุณ จอร์จ คาร์เตอร์ เป็นของขวัญวันเกิด พวกเราขอให้ปีนี้ นำพามาซึ่งความสุข สุขภาพดี และความมั่งคั่ง มาสู่ท่านนะครับ!"

ทุกคนในตระกูลลาร์สันทำตาโต พวกเขาตกใจและกลั้นหายใจ เมื่อได้ยินรายการของขวัญ!

จากสิ่งที่กล่าวมาทั้งหมดนั้น ของขวัญเงินสดมูลค่าหนึ่งล้านดอลลาร์ ก็แทบจะทำให้หัวใจของทุกคนหยุดเต้น

นั่นเป็นของขวัญมูลค่ามหาศาล นอกเหนือจากที่กล่าวมาทั้งหมด

มีแค่คนที่มีความมั่งคั่งเท่านั้นที่จะทำแบบนี้ได้!

จอร์จดีใจจนใบหน้ากลายเป็นสีแดง เมื่อได้ยินสิ่งที่เขาได้รับ เขาไม่สามารถซ่อนรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาได้

ใครที่จะไม่ยินดีกับงานเลี้ยงวันเกิดครบรอบ 70 ปีของเขาบ้าง? ด้วยการปรากฏตัวของจอร์แดน เขาก็ได้รับชัยชนะแล้ว ถ้าข่าวนี้เผยแพร่ออกไป จะมีใครใน วอลซ์ ซิตี้ ที่จะกล้าวิจารณ์เขาอีก?

มีคนกล่าวไว้ว่า การที่ทำให้มีความสุขนั้น จะทำให้ผู้คนมีจิตใจที่ดี

ในขณะเดียวกัน อีธานก็ตื่นเต้นกับการเปรียบเปรยนี้เช่นกัน เขาภูมิใจจนตัวพอง ถ้าสิ่งนี้ไม่ได้เกิดขึ้น เขาก็คงไม่รู้ว่าเขาเป็นที่นับถือมากขนาดนี้!

ถ้านี่เป็นงานแต่งงานของเขากับเฟย์ เขาจะได้รับของขวัญเงินสดมากกว่านี้รึเปล่า?

เวนกับรูดี้ยิ้มกว้าง หลังจากที่ขับไล่เซนออกไปแล้ว ในที่สุดเวลาแห่งความโชคดีก็มาถึง จอห์นรีบเดินเข้ามา และทันทีที่เขาเห็นจอร์จ เขาก็พูดทักทายอย่างร่าเริง "คุณคาร์เตอร์ วันนี้เป็นวันเกิดครบรอบ 70 ปีของคุณ หวังว่าคุณจะไม่ว่าอะไร ที่ผมมาร่วมงานโดยไม่ได้รับเชิญนะ"

จอร์จเคยเห็นจอร์แดนในหนังสือธุรกิจมาก่อน และได้แต่ชื่นชมเขาอยู่ไกล ๆ เขาไม่อยากเชื่อว่าจะมีวันนี้ ที่จะได้รู้จักเขาเป็นการส่วนตัว เขาดีใจเป็นอย่างมาก จนยากที่จะพูดออกมา

"คุณลาร์สันครับ! ช่างเป็นเกียรติที่คุณมางานเลี้ยงกระจอกแบบนี้" จอร์จจับมือกับจอร์แดน เขาไม่อาจควบคุมความตื่นเต้นได้

อีธานฉวยโอกาสนี้ รีบเดินเข้ามาคุยกับเอเดรียน "คุณลาร์สันครับ ผมไม่คิดว่าคุณจะมาร่วมงานเลี้ยงวันเกิดคุณปู่ ผมขอบคุณในความกรุณาของคุณด้วยนะครับ!"

เขาพูดเสียงดังเพื่อให้ทุกคนได้ยิน เขายืนตัวตรงและยืดอก เขามีความภาคภูมิใจเกินกว่าใคร

เอเดรียนขมวดคิ้ว เขารู้สึกว่ามีบางอย่างแปลก ๆ เขาจึงถาม "คุณกำลังพูดเรื่องอะไร? ใครบอกว่าผมมาที่นี่เพื่อมาหาคุณ?"

รอยยิ้มบนใบหน้าของอีธานเริ่มเจื่อน เขาเริ่มรู้สึกอาย

จอร์แดนเริ่มแสดงความไม่พอใจและมองไปทางเอเดรียน เพราะเขาไม่เห็นเซนอยู่ในงาน

เอเดรียนเริ่มรู้สึกกลัวจนตัวสั่น เขารีบถามอีธาน "มีใครที่ไม่อยู่ในงานเลี้ยงรึเปล่า?"