บทที่ 6

ดวงตาของหวังซือซือเต็มไปด้วยความโศกเศร้า

เธอรู้ว่าเรื่องนี้มันถึงตอนจบแล้ว

แต่เธอกลับไม่รู้

ตอนนั้นหวังหลุนตัวแข็งทื่อเพราะคำพูดของหลินเซวียน

หวังซือซือไม่รู้เรื่องนี้

หลังจากกล่าวขอบคุณหลินเซวียน เธอก็เตรียมที่จะจากไป

“เดี๋ยวก่อน คุณหวัง!”

ในเวลานี้ หวังหลุนร้องเรียกหวังซือซือ

“ผู้จัดการหวัง มีเรื่องอะไรหรอคะ”

หวังซือซือถามอย่างสุภาพ

เธอไม่คิดว่าหวังหลุนจะเปลี่ยนความคิด แต่คิดว่าน่าจะเป็นอย่างอื่น

“คุณหวัง ผมแค่คิดดูแล้วมองว่าแผนของคุณดีจริงๆ ผมคิดว่าเราสามารถทำความร่วมมือกันได้!”

แล้วคำตอบต่อไปของหวังหลุนทำให้หวังซือซือรู้สึกประหลาดใจ

“จริงเหรอคะ ผู้จัดการหวัง”

เธอมองไปที่หวังหลุนอย่างประหม่า

“แน่นอนครับ คุณหวัง”

หวังหลุนพูดออกมาคำเดียวในรู้สึกกังวลมากกว่าหวังซือซือ

เพราะเรื่องนี้คุณหลินได้เอ่ยขึ้นมาด้วยตัวเอง!

และดวงตาของหวังซือซือก็สั่นไหว

ก่อนหน้านี้เธอไม่เคยคิดฝันว่าผู้จัดการหวังจะเปลี่ยนใจ!

เป็นเพราะเขาหรือเปล่านะ

หวังซือซือมองไปที่หลินเซวียน

“คุณหวัง ผมจะโทรหาคุณเพื่อแจ้งเกี่ยวกับการเซ็นสัญญาหลังการประชุมของบริษัทในวันพรุ่งนี้นะครับ”

ในเวลานี้ หวังหลุนพูดอีกครั้ง

ช่างแตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากทัศนคติในตอนแรก

“ค่ะ ผู้จัดการหวัง ขอบพระคุณเป็นอย่างสูงนะคะ!”

หวังซือซือรู้สึกตื่นเต้น

"คุณหวัง เกรงใจมากไปแล้วนะครับ"

“ผู้จัดการหวัง ฉันไม่รบกวนคุณแล้วนะคะ”

หวังซือซือรู้ว่าทัศนคติที่เปลี่ยนไปของหวังหลุนปฏิบัติต่อเธอนั้นเป็นเพราะชายหนุ่มตรงหน้า เธอที่มีไหวพริบดี ก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะอยู่ต่อเกรงว่าจะรบกวนพวกเขา

“ครับ คุณหวัง กลับดีๆนะครับ”

“ค่ะ ผู้จัดการหวัง”

หวังซือซือหันหลังกลับแล้วออกจากบริษัท

ก่อนออกเดินทาง เธออดไม่ได้ที่จะเหลือบมองแอบมองหลินเซวียน

หลังจากที่หวังซือซือจากไป หวังหลุนก็ถามเพื่อยืนยันกับหลินเซวียนทันที “คุณหลิน คุณรู้จักคุณหวังหรอครับ”

“อืม”

หลินเซวียนพยักหน้า

“คุณหลิน สัดส่วนการถือหุ้นของโครงการเท่าไหร่ครับ”

หวังหลุนถามหลินเซวียนเพื่อขอคำแนะนำ

“พยายามอย่างเต็มที่เพื่อช่วยตระกูลหวัง”

คำตอบของหลินเซวียนนั้นเรียบง่าย

“ครับ คุณหลิน!”

หวังหลุนสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ในใจ

การที่ทำให้คุณหลินพูดแบบนั้นได้แสดงให้เห็นว่าหวังซือซือกับคุณหลินมีความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดา

เมื่อสักครู่นี้เขาเกือบจะทำให้เรื่องผิดพลาดอย่างใหญ่หลวงไปเสียแล้ว!

“ผู้จัดการหวัง ฉันฝากเรื่องนี้ไว้ด้วยนะ ฉันไปก่อนนะ”

หลินเซวียนกล่าว

ตอนนี้เขาแค่อยากพบหญิงสาวโดยเร็วที่สุด

“คุณหลิน กลับดีๆนะครับ”

หวังหลุนสีหน้าความเคารพ

หลินเซวียนออกจากบริษัท

ตอนแรกนึกว่าหวังซือซือไปไกลแล้ว

แต่เมื่อมาถึงประตูบริษัทก็เห็นหลังของเธออยู่ที่ประตูบริษัท

เมื่อเห็นหลินเซวียนออกมาจากบริษัท หวังซือซือก็ดูมีความสุขทันที "สวัสดีค่ะ!"

“คุณกำลังรอผมอยู่เหรอ”

ดวงตาของหลินเซวียนขยับ

"อืม"

หวังซือซือพยักหน้าอย่างแน่วแน่ แล้วแสดงความขอบคุณต่อหลินเซวียน “ขอบคุณสำหรับเรื่องเมื่อสักครู่นะคะ!”

“ไม่เป็นไรครับ คุณหวัง คุณหวังตกลงที่จะร่วมมือกับคุณเพราะแผนการที่ดีของคุณ”

หลินเซวียนยิ้มเล็กน้อย

หวังซือซือมองไปที่ชายตรงหน้าเธอด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนและเข้าถึงได้ง่าย

สิ่งสำคัญคือแม้ว่าเขาจะช่วยเหลือเธออย่างมาก แต่เขากลับเป็นคนที่เข้าถึงง่าย

“เอ่อ...ขอถามว่าอีกสักครู่คุณว่างมั้ยคะ”

หวังซือซือถาม

"ว่างสิครับ ทำไมหรอ"

“ก็... ฉันแค่อยากเลี้ยงน้ำชายามบ่ายเพื่อขอบคุณที่คุณช่วยฉันเมื่อกี้น่ะค่ะ แน่นอนว่า... ฉันไม่ต้องการตอบแทนคุณด้วยน้ำชายามบ่ายเพียงแก้วเดียว ฉันแค่อยากขอบคุณ ถ้าคุณลำบากใจก็ไม่เป็นไร... "

“ไม่ลำบากใจเลยครับ ผมก็ชอบดื่มชายามบ่ายด้วยเหมือนกัน”

หลินเซวียนยิ้มเบาๆ แล้วขัดจังหวะหวังซือซือ

“จริงหรอคะ”

หวังซือซือมองดูหลินเซวียนอย่างตื่นเต้น

ในที่สุดเธอก็มีโอกาสขอบคุณหลินเซวียน!

“จริงสิครับ”

หลินเซวียนยิ้มอย่างอ่อนโยน

“ดีเลย! คุณชอบดื่มกาแฟหรือชาคะ”

“ผมยังไงก็ได้ คุณเลือกก็พอ”

หลินเซวียนกล่าวอย่างสบายๆ

นอกจากนี้เขายังต้องการใช้โอกาสนี้เพื่อยืนยันตัวตนของหวังซือซือ

“งั้นไปที่เพนนินซูลาคอฟฟี่แล้วกันนะคะ กาแฟที่นั่นค่อนข้างบริสุทธิ์ แล้วก็อยู่ใกล้ๆไม่ทำให้คุณเสียเวลามากเกินไปด้วยนะคะ”

หวังซือซือตบมือ ใบหน้าของเธอตื่นเต้น

“โอเค”

หลินเซวียนยิ้ม

สิบนาทีต่อมา

ทั้งสองมาที่เพนนินซูล่าคอฟฟี่

หลังจากเลือกที่นั่งและนั่งลงแล้ว หวังซือซือก็สั่งคาปูชิโน่อันเป็นเมนูแนะนำสองแก้ว

หวังซือซือค่อยๆคนแก้วกาแฟในมือของเธออย่างมีความสุข “คาปูชิโน่ที่นี่ขึ้นชื่อมากนะคะ ลองดูสิคะ”

“โอเค”

หลินเซวียนกล่าว

แววตาของหวังซือซือเต็มไปด้วยความคาดหวัง เขาหยิบกาแฟขึ้นมาจิบแล้วชมเชยอย่างท่วมท้น “อืม มันอร่อยจริงๆ”

“จริงหรอคะ”

หวังซือซือยิ้มหวาน เธอมองหลินเซวียนตรงหน้าเธอแล้วพูดว่า “ยังไงก็ตาม ฉันยังไม่ได้แนะนำตัวเองเลย ฉันชื่อหวังซือซือ ขอบคุณที่คุณช่วยฉันเรื่องเมื่อสักครู่นะคะ ฉันดีใจที่ได้รู้จักคุณคะ!”

“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ คุณหวัง”

หลินเซวียนยิ้มเล็กน้อย

“ขอบคุณมากสำหรับเรื่องเมื่อสักครู่นี้นะคะ ถ้าคุณไม่ช่วยฉันพูด ผู้จัดการหวังคงไม่ตกลงที่จะร่วมมือกับฉันอย่างแน่นอน ว่าแต่ความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับผู้จัดการหวังเป็นอย่างไร ก่อนรู้จักคุณ ผู้จัดการหวังไม่เคยฟังคำแนะนำของคนอื่นเลยนะคะ”

หวังซือซือมองไปที่หลินเซวียน ดวงตาที่สดใสของเธอเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น

เธอรู้ตัวเองดีว่าผู้จัดการหวังยอมที่จะทำความร่วมมือนี้มีส่วนเกี่ยวข้องกับความสัมพันธ์ที่ดีกับชายที่อยู่ตรงหน้าเธอ

“เรื่องนี้ก็.....”

หลินเซวียนเม้มริมฝีปากแล้วพูดติดตลก “ถ้าผมบอกว่าผมเป็นเจ้านายของเขา คุณจะเชื่อไหม”

“คุณเป็นเจ้านายของเขาเหรอคะ”

หวังซือซือลืมตาขึ้นด้วยความประหลาดใจแล้วพึมพำ “แต่ฉันได้ยินมาว่าผู้จัดการมีเฮดีสเป็นคนหนุนหลังนะ”

“ ฮ่าฮ่า แล้วถ้าผมบอกว่าเฮดีสก็เป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของผมด้วยล่ะ”

หลินเซวียนหัวเราะ

หวังซือซือเห็นว่าหลินเซวียนกำลังล้อเล่น รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของเธอ “ฉันคิดว่าคุณเป็นคนมีอารมณ์ขันจริงๆ”

“ฮ่าฮ่า ผมก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน”

หลินเซวียนหัวเราะ

หวังซือซือมองหลินเซวียนด้วยดวงตาที่สวยงามแล้วพูดว่า “ยังไงก็ตาม ฉันคุยกับคุณมานานแล้ว แต่ฉันยังไม่รู้จักชื่อของคุณเลย”

“ผมงั้นหรอ”

หลินเซวียนยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ผมชื่อหลิน...”

บิ๊บบิ๊บ

ตอนนี้โทรศัพท์มือถือของหวังซือซือวางอยู่บนโต๊ะก็สั่นทันที

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู

เป็นสายของเพื่อนสนิทของเธอสวี่ถิงโทรมา!