บทที่7

บทที่7

ขบวนรถม้าของหลิวชิงชิงออกจากเมืองหลวงมาได้หสิบวันแล้ว ค่ำไหนนอนนั้น แวะเบี้ยป้ายรายทาง ชมนกชมไม้ไปเรื่อย ไม่รีบร้อน ถึงฉางอันเมื่อไรเมื่อนั้น อีกไม่ช้าจะเข้าเขตเมืองผิงเหยา ชิงชิง จะนำสินเดิมของมารดาบางส่วนแลกเปลี่ยนเป็นตั๋วเงิน เก็บไว้เพียงของมีค่าไม่กี่ชิ้นเท่านั้น นางตั้งใจจะพักในเมืองผิงเหยาซักสามวันแล้วค่อนเดินทางต่อป่านนี้ม้าเร็วคงส่งจดหมายของท่านพ่อไปถึงจวนสกุลหลี่แล้ว

“จางจิ้ง เจ้าเหนื่อยเหรอไม่ อีกไม่ช้าจะถึงเมืองผิงเหยาแล้ว เมื่อถึงข้าจะพาเจ้าเที่ยว”

“คุณหนูจะพาข้าเที่ยวได้อย่างไร เพิ่งเคยมาด้วยกันหนแรก”

“เอ้า ไม่เคยมาไม่ได้หมายความว่าจะพาเจ้าเที่ยวไม่ได้ มีถนนให้เดิน มีตำลึงในมือเท่านั้นก็พอแล้ว”

มีตำลึงก็เที่ยวได้งั้นหรือ?

หลิวชิงชิง เห็นสีหน้าโง่งมของจางจิ้งอดจะเอ็นดูไม่ได้ จางจิ้งเพิ่งจะอายุ 13 เท่านั้น ความคิดความอ่านหลายๆ อย่างยังเด็กนัก อีกทั้งวันๆ อาศัยอยู่แต่ในจวนไม่เคยออกมาข้างนอก ส่วนนางนั้นถึงแม้ร่างนี้จะอายุแค่ 15หนาว แต่วิญญาณข้างใน 30แล้ว เรียกว่าผ่านโลกมาค่อนชีวิต แต่อาจจะยังใหม่สำหรับโลกนี้ นิยายจีนเธอไม่เคยหยิบมาอ่านเลย ปิ่นหงส์คือเรื่องแรก ส่วนวัฒนธรรมจีนเธอก็รู้แค่งูๆ ปลาๆ อาศัยความทรงจำของหลิวชิงชิงคนเดิมเป็นไกด์นำทาง ซึ่งก็ไม่ได้ช่วยอะไรมากนัก เด็กอายุ 15 จะไปคาดหวังอะไรเล่ายัยดาว ได้ขนาดนี้ก็ดีเท่าไรแล้ว

เมื่อรถม้าวิ่งผ่านเข้าประตูเมือง จางจิ้งแทบจะเกาะขอบหน้าต่างดวงตาวาวระยับ เด็กเอ๋ยเด็กน้อย ชิงชิงจึงให้คนบังคับรถม้าพาไปโรงเตี๊ยม เป็นการพักโรงเตี๊ยมครั้งแรกตั้งแต่ออกเดินทางมา

“ป่ะ” เมื่อเห็นจางจิ้งวางห่อเสื้อผ้าเรียบร้อย ก็ชวนออกไปเหลาอาหาร ชิงชิงอยากกินอะไรๆ อร่อยให้สมกับที่กินในป่าเขามาหลายวัน เหลาแห่งใดอร่อยนางไม่รู้ อาศัยสอบถามคนในที่ผ่านไปมา จนในที่สุดก็เดินมาถึงเหลาขึ้นชื่อที่สุดในย่าน

เมื่อได้โต๊ะนางก็สั่งอาหารขึ้นชื่อมาหลายอย่าง

“คุณหนู ข้าดีใจที่ท่านออกจากจวน”

“คร่าแรกเจ้ายังโอดครวญ ที่ข้าคิดอยากไปอยู่ที่อื่นอยู่เลย พอได้เปิดหูเปิดตาเข้าหน่อยถึงกับดีใจจนออกนอกหน้า” ชิงชิงส่ายหัวไปมา หลงแสงสีแล้วหนึ่ง

“ข้ากลัวคุณหนูลำบาก แม้จะโดนรังแก แต่ก็มีข้าวกิน มีที่ซุกห้องนอน เพราะข้ารู้ดีถึงความลำบากนั้นมาก่อน” จางจิ้งก้มหน้าซ่อนน้ำตา ตั้งแต่จำความได้ก็อดมื้อกินมื้อ เดินทางเร่ร่อน วันหนึ่งมาถึงเมืองหลวงพี่สาวพานางมาขายที่จวนหลิว ส่วนตัวเองขายตัวเข้าหอโคมเขียว ตอนนั้นนางอายุเพียง 7 หนาว พ่อบ้านเห็นแล้วเวทนาจึงรับเอาไว้ เป็นคุณหนูใหญ่เลือกให้มาคอยรับใช่ส่วนตัว ไม่ใช่นั้นคงต้องไปทำงานซักล้างทำความสะอาดจวน

“ฟังคำข้านะจิ้งเอ๋อร์ จริงอยู่การที่แม่ใหญ่ไม่รักข้า ข้าเข้าใจได้ นางมีลูกสาวไม่มีแม่คนใดเห็นคนอื่นดีกว่าลูกตน นางจึงกดข้าเอาไว้แต่เนิ่นๆ เพื่ออนาคตจะได้ไม่แข็งข้อ ส่วนหลิวเจี่ยลี่จริงอยู่ที่นางชอบรังแกข้าแม้มันจะเล็กน้อย เป็นแค่การรังแกแกล้งกันเล่นแบบเด็กๆ นางสนุกแต่คนถูกกระทำไม่ได้สนุกตาม ตอนนี้นางยังเด็กแต่คนเราหากได้กระทำการใดบ่อยๆ จนติดเป็นนิสัยแล้ว จะยิ่งทำรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ และยังมองว่าสิ่งที่ทำนั้นไม่ผิดเพราะทำมาได้ตลอด ล่าสุดที่ผลักข้าตกน้ำ นางไม่คิดด้วยซ้ำว่าข้าจะเป็นหรือตาย ไม่เคยมาเยี่ยมซักหนเพราะนางไม่คิดว่านางผิด หนต่อไปนางอาจจะทำการรุนแรงกว่านี้แล้วเหตุใดข้าจึงต้องนั่งรอความตายด้วยเล่า”

จางจิ้งกำลังคีบเป็ดตุ๋นเข้าปากถึงกับทำตะเกียบหลุดมือ คุณหนูเป็นคนเงียบๆ พูดน้อย อ่อนโยน สิ่งใดยอมได้นางยอมเพราะไม่อยากมีปัญหา ไม่เคยฟ้องหรือบอกเล่าเรื่องราวที่ถูกกระทำให้นายท่านฟัง เพราะไม่อยากให้ท่านไม่สบายใจไม่นึกว่านางจะมีความคิดความอ่านถึงเพียงนี้เหมือนนางไม่รู้จักคุณหนูมาก่อน

"ท่านแปลกไป"

“เจ้าไม่ชอบที่ข้าเป็นแบบนี้เหรอ คนเราเปลี่ยนได้เหมือนฤดูกาล กินเยอะๆ ต่อไปนี้ข้าจะพาเจ้ากินของแบบนี้บ่อยๆ ไม่ต้องกินข้าวก้นครัว ข้ากินอย่างไรเจ้ากินอย่างนั้น ต่อไปนี้เจ้าคือน้องสาวของข้า”

สองนายบ่าวผลัดกันคีบกับใส่ชามข้าวอีกฝ่ายไปมา เสียงใสหัวเราะออกมาเป็นระยะ

“ขออภัยที่เสียมารยาท ข้าเห็นแม่นางตั้งแต่เข้าเหลามารู้สึกถูกชะตา อยากขอนั่งร่วมโต๊ะได้หรือไม่”

หลิวชิงชิงเงยหน้ามองตามเสียง แทบจะหลุดอุทาน แม่เจ้าหล่อ ขาว ตี๋ หุ่นกำยำ ถ้าไม่เห็นว่าสองขายืนอยู่บนพื้นนางคิดว่าเทวดาตกลงมาจากสวรรค์