<8> ภารกิจแรกสุดปวดหัว

ขณะที่สงครามภายในของเขากำลังดำเนินไปอย่างดุเดือดนั่นเอง...

[ติ๊ง!]

เสียงสวรรค์ที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นในหัว พร้อมกับหน้าจอสีฟ้าโปร่งแสงที่ปรากฏขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

[ท่านได้รับภารกิจใหม่: ภารกิจกระชับมิตร (ฉบับจำใจ)]

[รายละเอียด: ความสัมพันธ์ที่ดีคือรากฐานของการเอาชีวิตรอด แม้ว่าโฮสต์จะไม่เต็มใจก็ตาม เพื่อลดทอนบรรยากาศอันน่าอึดอัดที่อาจนำไปสู่ภาวะเส้นเลือดในสมองแตก จงสร้างไมตรีกับตัวละครหลักเจิ้งเฟิงเยวี่ย]

[เป้าหมาย: จงยิ้มให้เจิ้งเฟิงเยวี่ยอย่างจริงใจ 3 ครั้ง ภายใน 24 ชั่วโมง]

[รางวัลเมื่อสำเร็จ: แต้มเอาตัวรอด +20 ค่าความสัมพันธ์กับเจิ้งเฟิงเยวี่ย +5]

[บทลงโทษหากล้มเหลว: ใบหน้าเป็นอัมพาตชั่วคราว 12 ชั่วโมง (สามารถแสดงสีหน้าได้เพียงแบบเดียวคือบูดบึ้ง)]

กงหยางเหวินเบิกตากว้าง แล้วก็กะพริบตาปริบ ๆ แล้วก็อ่านทวนอีกรอบ...

ยิ้ม? ยิ้มให้เจ้านี่เนี่ยนะ? แถมต้องยิ้มอย่างจริงใจด้วย?

“เสี่ยวซ่า! เจ้าสมองกลับรึไงหา?!” เขาตะโกนก้องในใจ “สถานการณ์ตอนนี้มันน่าพิศมัยให้ยิ้มใส่กันนักรึไง! ข้าเกือบตายเพราะพล็อตของเจ้านี่มาสองรอบแล้วนะ! แล้วไอ้บทลงโทษนั่นมันอะไรกัน! ใบหน้าอัมพาต? เจ้าจะเปลี่ยนข้าให้กลายเป็นตัวประหลาดรึไง!”

[ระบบเพียงแค่ปฏิบัติตามอัลกอริทึมที่คำนวณแล้วว่าดีที่สุดต่อการเอาชีวิตรอดของโฮสต์ การสร้างความสัมพันธ์เชิงบวกกับตัวเอกจะเพิ่มอัตราการรอดชีวิตของท่านในอนาคตได้อย่างมีนัยสำคัญ]

“มีนัยสำคัญบ้านเจ้าสิ! ข้าว่ามันจะทำให้ข้าหัวใจวายตายก่อนเวลาอันควรมากกว่า!”

แม้จะโวยวายไปก็เท่านั้น เขาตระหนักดีว่าภารกิจของระบบนี้มันเป็นดั่งคำสั่งจากสวรรค์ที่ทั้งโง่เง่าและไม่อาจขัดขืนได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อบทลงโทษมันพิสดารจนเขาไม่กล้าจะเสี่ยงด้วยจริง ๆ

เขาเหลือบมองเจิ้งเฟิงเยวี่ยที่ยังคงนั่งนิ่งเป็นรูปปั้นน้ำแข็ง จะให้ยิ้มให้คนหน้านิ่งคนนี้ยังไงถึงจะเรียกว่าจริงใจกันนะ? แค่คิดก็ขนลุกแล้ว

“เอ่อ...” เจิ้งเฟิงเยวี่ยเป็นฝ่ายทำลายความเงียบขึ้นมาก่อน “ไฟของเจ้า สว่างดี”

มันเป็นประโยคที่แข็งทื่อและไร้จินตนาการที่สุดเท่าที่หยางเหวินเคยได้ยินมา ราวกับเป็นความพยายามอย่างยิ่งยวดของคนที่ไม่คุ้นเคยกับการชวนคุยเรื่องสัพเพเหระ แต่สำหรับหยางเหวินแล้วนี่คือโอกาส

‘เอาล่ะวะ! เป็นไงเป็นกัน!’ เขาคิดในใจ

เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ พยายามนึกถึงเรื่องที่ตลกที่สุดในชีวิต นึกถึงคลิปแมวตกใจแตงกวา นึกถึงมีมตลก ๆ ที่เคยส่งให้เพื่อน นึกถึงหน้าตาของบรรณาธิการตอนที่เขาบอกว่าต้นฉบับเสร็จแล้วครับ ทว่าจริง ๆ แล้วโกหก เขาเค้นทุกอณูของความสุขและความขบขันออกมา แล้วหันไปเผชิญหน้ากับเจิ้งเฟิงเยวี่ย

จากนั้นเขาก็ยิ้ม

มันไม่ใช่รอยยิ้มที่สดใสราวกับดวงตะวัน ไม่ใช่รอยยิ้มที่อบอุ่นเหมือนสายลมในฤดูใบไม้ผลิ แต่มันคือหายนะโดยสมบูรณ์ มุมปากของเขาค่อย ๆ ถูกดึงขึ้นไปอย่างเชื่องช้าและฝืนธรรมชาติ กล้ามเนื้อบนใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยกับการแสดงอารมณ์เชิงบวกกระตุกยิก ๆ ราวกับเป็นตะคริว ดวงตาพยายามจะหยีลงให้ดูเป็นมิตร แต่ผลลัพธ์ที่ได้กลับเหมือนคนที่กำลังปวดท้องอย่างรุนแรง มันคือรอยยิ้มที่บิดเบี้ยว พิกลพิการ และน่าขนลุกจนชวนให้ฝันร้าย เปรียบได้กับภาพวาดของจิตรกรเอกที่พยายามจะวาดภาพดวงตะวัน แต่ผลลัพธ์ที่ได้กลับกลายเป็นภาพหลุมดำที่กำลังจะสูบกลืนทุกสิ่ง

เจิ้งเฟิงเยวี่ยที่กำลังรอฟังคำตอบถึงกับชะงักงันไปในทันที เขานิ่งอึ้งไปกับภาพเบื้องหน้า

‘นั่น... นั่นมันอะไรกัน?’ คือความคิดแรกที่ผุดขึ้นในหัวของเขา ‘รอยยิ้มนั่นมันหมายความว่ากระไร? เป็นการเยาะเย้ยคำพูดอันแข็งทื่อของข้างั้นรึ? หรือเป็นการแสดงให้เห็นว่าคำพูดเพียงผิวเผินเช่นนี้ไม่อาจเข้าถึงตัวตนของเขาได้? หรือว่ามันเป็นสัญญาณบางอย่าง เป็นการทดสอบจิตใจของข้า?’

ความหมายนับร้อยแปดพันเก้าผุดขึ้นมาในหัวของเจิ้งเฟิงเยวี่ย รอยยิ้มอันน่าสยดสยองของหยางเหวินในสายตาของเขากลับกลายเป็นรอยยิ้มอันล้ำลึกที่แฝงไว้ด้วยปริศนาธรรม มันยิ่งตอกย้ำความเชื่อของเขาที่ว่าบุรุษผู้นี้คือยอดฝีมือที่คาดเดาไม่ได้โดยสมบูรณ์

กงหยางเหวินค้างรอยยิ้มนั้นไว้ราวสามวินาที ก่อนจะปล่อยให้กล้ามเนื้อบนใบหน้าคลายตัวลงอย่างรวดเร็ว เขารู้สึกเหนื่อยอ่อนราวกับเพิ่งไปวิ่งมาราธอนมา ทันใดนั้น...

[ติ๊ง! ภารกิจยิ้มให้พระเอก 3 ครั้ง ความคืบหน้า 1/3]

[หมายเหตุจากระบบ: โปรดพยายามยิ้มให้ดูเหมือนมนุษย์มากกว่านี้ในครั้งต่อไป ระบบเกือบจะประมวลผลผิดพลาดว่าเป็นใบหน้าของผู้ป่วยโรคพิษสุนัขบ้า]

หยางเหวินแทบจะสำลักน้ำลายตัวเองตายกับหมายเหตุสุดแสนจะปรานีของเสี่ยวซ่า แต่เขาก็โล่งใจที่อย่างน้อยมันก็นับว่าสำเร็จไปหนึ่งครั้ง เหลืออีกแค่สอง...

บรรยากาศในถ้ำกลับมาเงียบอีกครั้ง แต่คราวนี้มันแปลกไปกว่าเดิม เจิ้งเฟิงเยวี่ยจ้องมองเขาด้วยแววตาที่ซับซ้อนยิ่งกว่าเก่า ส่วนหยางเหวินก็พยายามหลบสายตานั้นอย่างสุดชีวิต พลางคิดหาวิธีที่จะสร้างรอยยิ้มอีกสองครั้งที่เหลือให้มันจบ ๆ ไปเสียที

“เราจะอยู่ที่นี่นานแค่ไหน?” เจิ้งเฟิงเยวี่ยเอ่ยถามขึ้นอีกครั้ง ทำลายความเงียบที่น่าอึดอัดลง

คำถามนั้นดึงหยางเหวินกลับมาสู่ความเป็นจริง เขายังมีปัญหาใหญ่กว่าการยิ้มรออยู่ นั่นคือการเอาชีวิตรอดในป่าที่เต็มไปด้วยอันตรายแห่งนี้ โดยมีพระเอกที่บาดเจ็บเป็นภาระ เอ๊ย! เป็นเพื่อนร่วมทาง

“ก็คงจนกว่าแผลของท่านจะดีขึ้น หรือจนกว่าเราจะหาทางกลับเข้าเมืองได้อย่างปลอดภัยนั่นแหละ” เขาตอบเสียงอ่อย มองดูเปลวไฟที่กำลังเต้นระริกอย่างเหม่อลอย

คืนนี้คงเป็นอีกคืนหนึ่งที่ยาวนานสำหรับเขา

ราตรีอันยาวนานและน่าอึดอัดได้ผ่านพ้นไป แสงอรุณแรกเริ่มสาดส่องลอดผ่านม่านน้ำตกเข้ามาในถ้ำ เกิดเป็นประกายรุ้งระยิบระยับอยู่บนผนังหินที่ชื้นแฉะ กงหยางเหวินลืมตาขึ้นมาจากการหลับ ๆ ตื่น ๆ ทั้งคืน สภาพของเขาดูไม่ต่างอะไรกับคนที่เพิ่งผ่านสมรภูมิรบมาหมาด ๆ ทั้งร่างกายและจิตใจต่างอ่อนล้าสะบักสะบอมไปหมด

ตรงกันข้ามกับเขา เจิ้งเฟิงเยวี่ยกลับนั่งขัดสมาธิหลับตาทำสมาธิอยู่มุมหนึ่งของถ้ำตั้งแต่รุ่งสาง ท่วงท่าสงบนิ่งราวกับรูปสลักหิน แม้จะมีผ้าพันแผลเปื้อนเลือดอยู่ที่สีข้าง แต่รัศมีของผู้ฝึกยุทธที่แข็งแกร่งก็ยังคงแผ่ออกมาอย่างชัดเจน เขาดูเหมือนจะฟื้นตัวได้เร็วกว่าที่หยางเหวินคาดไว้มาก สมกับที่เป็นพระเอกของเรื่องจริง ๆ

เสียงท้องร้องโครกครากของหยางเหวินดังขึ้นทำลายความเงียบสงบในยามเช้า เขาหน้าแดงก่ำด้วยความอับอาย ก่อนจะหยิบขนมปังแข็ง ๆ ที่ซื้อมาเมื่อวานออกมาจากอกเสื้อ มันเป็นเสบียงเพียงอย่างเดียวที่พวกเขามีในตอนนี้

เขาบิขนมปังที่แข็งราวกับก้อนอิฐออกเป็นสองส่วนอย่างยากลำบาก แล้วยื่นชิ้นที่ใหญ่กว่าส่งให้เจิ้งเฟิงเยวี่ยที่ลืมตาขึ้นมาตั้งแต่ได้ยินเสียงท้องร้องของเขาแล้ว

“ก...กินซะสิ จะได้มีแรง” เขาพูดเสียงอ้อมแอ้ม ไม่กล้าสบตาอีกฝ่ายโดยตรง

เจิ้งเฟิงเยวี่ยรับขนมปังมาโดยไม่พูดอะไร เขาจ้องมองมันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเริ่มกัดกินอย่างเชื่องช้า ท่าทีสงบนิ่งของเขาทำให้หยางเหวินเดาไม่ออกเลยว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่

‘เอาล่ะ เหลืออีกสองรอยยิ้ม’ หยางเหวินคิดในใจขณะที่เคี้ยวขนมปังรสชาติจืดชืด และแข็งกระด้าง ‘จะหาโอกาสตอนไหนดีวะเนี่ย’

รสสัมผัสที่แสนจะเลวร้ายในปากทำให้เขานึกถึงอาหารเลิศรสในโลกเก่าขึ้นมาจับใจ พิซซ่าหน้าชีสเยิ้ม ๆ ราเม็งน้ำซุปกระดูกหมูเข้มข้น หรือแม้แต่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปรสต้มยำกุ้งยังดูน่ากินกว่าเจ้าก้อนอิฐนี่เป็นร้อยเท่า ความทรงจำเกี่ยวกับของอร่อยเหล่านั้นทำให้เขารู้สึกมีความสุขขึ้นมาอย่างประหลาด มันเป็นความสุขเล็ก ๆ ที่ผุดขึ้นท่ามกลางความสิ้นหวัง