วิถีสุริยะพิชิตเวหา

เสียงนกร้องแว่วมาเข้าหูเป็นสัญญาณแห่งยามเช้า จางอี้หมิงลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ เมื่อสายตาปรับให้เข้ากับแสงสว่างรอบตัว เขาพบว่าตนเองกำลังนอนอยู่บนเตียงไม้หลังหนึ่ง ภายในห้องนอนที่แปลกตาแต่กลับรู้สึกคุ้นเคย

ผนังห้องถูกประดับด้วยภาพวาดภูเขาและสายน้ำ ซึ่งเขาจำได้ว่าเป็นผลงานวาดภาพของบิดา มุมหนึ่งของห้องมีตู้หนังสือเก่าที่เขาเคยอ่านในวัยเด็ก และบนโต๊ะไม้ใกล้เตียง มีโถยาที่ส่งกลิ่นสมุนไพรหอมอ่อนๆ ลอยมากระทบจมูก

นี่คือห้องของเขาในจวนสกุลจาง บ้านเดิมของเขา แต่เหตุใดเขาจึงมาอยู่ที่นี่?

จางอี้หมิงพยายามลุกขึ้น แต่ความปวดร้าวที่หน้าอกทำให้เขาต้องนิ่งอยู่กับที่ เขาก้มลงมองร่างกายตนเองและพบว่ามีผ้าพันแผลขนาดใหญ่พันรอบหน้าอก บ่งบอกว่าเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส

“เหตุใดข้าถึงเป็นเช่นนี้?” เขาพึมพำ

ทันใดนั้น สายตาของเขาหันไปเห็นสตรีร่างเล็กนางหนึ่ง นางนั่งฟุบหลับอยู่ข้างเตียง เส้นผมยาวสยายปกคลุมไหล่ เสื้อผ้าของนางเรียบง่าย แต่สะอาดสะอ้าน แลดูมีความน่าเอ็นดูผสมอยู่

“ซงเอ๋อร์?” เขาเอ่ยชื่อออกมาเบาๆ

สตรีนางนั้นคือสาวใช้แห่งจวนสกุลจางที่เขาคุ้นเคยตั้งแต่ยังเด็ก นางดูเหนื่อยล้าเหมือนเฝ้าดูแลเขามาหลายคืน

“เป็นที่แน่ชัดว่าข้าอยู่ที่บ้าน ที่นี่ไม่ใช่สำนักเทียนหยาง”

สำนักเทียนหยาง เป็นสำนักฝึกตนที่อยู่บนจุดสูงสุดของเมือง เป็นสถานที่ฝึกฝนของผู้ที่มั่นเข้าสู่วิถีเซียนยุทธ์ได้ฝึกฝนกัน และเขาคือศิษย์แห่งสำนักเทียนหยางแห่งนั้น

จางอี้หมิงรู้สึกกระหายน้ำ เขาเหลือบไปเห็นถ้วยน้ำบนโต๊ะที่อยู่กลางห้อง สัญชาตญาณบอกให้เขายื่นมือออก ใช้พลังปราณเพื่อดูดถ้วยน้ำมาหาตนเอง แต่สิ่งที่เกิดขึ้นคือความว่างเปล่า

“พลังปราณของข้า...หายไป!”

เขาลองอีกครั้ง แต่ยังคงไร้ผล เหงื่อเริ่มซึมออกมาตามไรผม เขาสำรวจลึกลงในร่างกายของตนเอง และพบว่าจุดชีพจรทั้งหมดในร่างเหมือนถูกปิดกั้น

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น…” เขาพึมพำในใจ ความวิตกกังวลแล่นเข้ามาในจิตใจ

จากนั้นเขาจึงพยายามรวบรวมความทรงจำถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ ครานั้นเมื่อหนึ่งปีก่อน ภัยพิบัติเกิดขึ้นในอาณาจักรต้าเฉิง…

เมื่อ 1 ปีก่อน

กลางท้องฟ้าเหนืออาณาจักรต้าเฉิง

จางอี้หมิงยืนทรงตัวบนดาบวิเศษเล่มยาว สีหน้าเรียบนิ่งแต่แฝงความมุ่งมั่น ด้านหลังของเขาสะพายดาบใหญ่เล่มหนึ่ง ใบดาบหนาและหนักเหมือนอาวุธของนักรบ แต่ในมือของเขากลับถือพู่กันยาว และกระดาษยันต์หลายแผ่นติดอยู่ที่เอว

รอบตัวของเขาเต็มไปด้วยเพลิงสีส้มแดงที่ปักษาอัคคีพ่นออกมา เพลิงนั้นไม่ได้เพียงแค่เผาทำลาย แต่ยังร้อนแรงจนทำให้ปราณธรรมดาสลายไปได้ ศิษย์สำนักเทียนหยางที่อยู่ด้านล่างช่วยกันสร้างตาข่ายเวทสีทองครอบคลุมเมืองหลวงเพื่อปกป้องผู้คน

“อาจารย์กับศิษย์พี่คนอื่นเผชิญหน้ากับจอมปีศาจที่ชายแดน ที่แห่งนี้มีเพียงข้าที่ระดับสูงสุด กับพวกระดับเล็กที่อยู่ด้านล่าง”

ณ ที่แห่งนี้เหลือเพียงเขาแต่เพียงผู้เดียวที่รับมือกับปักษาอัคคีตัวนี้ได้ หากเป็นภัยคุกคามธรรมดา พวกทหารกับเจ้าหน้าที่รัฐคงรับมือมิยาก แต่เมื่อเป็นตัวประหลาดเช่นนี้ ยังไงก็ต้องถึงมือสำนักเทียนหยางอยู่ดี

จางอี้หมิงเพ่งมองปักษาอัคคีที่บินวนไปมา มันส่งเสียงกรีดร้องลั่น ร่างกายใหญ่โตเป็นเงาตะคุ่มกลางเปลวไฟที่แผ่กระจายไปทั่วท้องฟ้า

เขากระชับพู่กันในมือ ใช้พลังปราณสะบัดพู่กันเขียนตัวอักษรโบราณบนกระดาษยันต์แผ่นหนึ่ง ก่อนจะปาใส่เปลวไฟที่มุ่งหน้าเข้ามา

“ดูดกลืน!”

ทันใดนั้น กระดาษยันต์แผ่นเล็กๆ ก็ขยายใหญ่ขึ้น เปลวไฟของปักษาอัคคีถูกดูดกลืนเข้าไปจนหมด ราวกับกระดาษนั้นมีชีวิต

“ปักษาอัคคี ข้าอยากได้เจ้ามาเลี้ยงดูเล่นเสียจริง!” จางอี้หมิงตะโกนลั่น ก่อนจะเขียนยันต์อีกสี่แผ่นในพริบตา

เขาปากระดาษยันต์เหล่านั้นขึ้นสู่ท้องฟ้า กระดาษแต่ละแผ่นลอยขึ้นและเปล่งแสงสีทองสว่างไสว กลายเป็นตาข่ายพลังงานขนาดใหญ่ล้อมรอบปักษาอัคคีไว้

ปักษาอัคคีพยายามดิ้นรน มันพ่นเพลิงใส่ตาข่าย แต่ตาข่ายยันต์กลับดูดกลืนเปลวเพลิงนั้นจนหมด

จางอี้หมิงสะบัดพู่กันขึ้นฟ้า ตัวอักษรโบราณลอยเด่นอยู่กลางอากาศราวกับถูกสลักไว้ด้วยพลังปราณศักดิ์สิทธิ์ เขากางมือทั้งสองข้างออก สะกดพลังให้ตัวอักษรนั้นกลายเป็นตราผนึกขนาดใหญ่

“ปิดฉาก!”

พลังงานจากตราผนึกแผ่กระจายออก ปักษาอัคคีส่งเสียงร้องสุดท้ายก่อนที่ร่างของมันจะถูกดูดเข้าไปในอักษรโบราณ ตัวอักษรลอยหมุนวนอยู่กลางอากาศ ส่องแสงสว่างวาบจนท้องฟ้ากลับมาเป็นสีฟ้าอีกครั้ง

เหมือนว่าทุกอย่างจะจบลงได้ด้วยดี แต่แล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น

เสียงหวีดแหลมของอาวุธที่พุ่งทะยานมา

หอกสีดำทะลุผ่านตาข่ายเวทพุ่งตรงมายังจางอี้หมิง ก่อนที่เขาจะทันตั้งตัว หอกนั้นแทงเข้าที่ทรวงอกของเขาอย่างจัง โลหิตไหลทะลัก ร่างของเขากระตุกและลอยร่วงลงจากดาบ

“ใครกัน!” เขาคิดในใจ รู้สึกถึงความเจ็บปวดและพลังปราณที่ค่อยๆ จางหาย

จากนั้นทุกอย่างก็มืดลง...