<7> บุรุษผู้เย็นชากับความเข้าใจผิด

และมันก็ได้ผล แสงสีเขียวเรืองรองปรากฏขึ้นจาง ๆ บริเวณบาดแผล เลือดที่เคยไหลซึมหยุดลงในบัดดล ปากแผลเริ่มสมานตัวเข้าหากันอย่างช้า ๆ แม้จะไม่หายสนิท แต่ก็พ้นขีดอันตรายแล้ว ลมหายใจของอีกฝ่ายก็เริ่มสม่ำเสมอขึ้น

“เฮ้อ... รอดไปที” หยางเหวินถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่ปัญหายังไม่จบ “จะทิ้งไว้ตรงนี้ก็ไม่ได้ กลิ่นเลือดคลุ้งขนาดนี้เดี๋ยวก็ได้เรียกเพื่อนบ้านมาจัดปาร์ตี้กันพอดี”

เขาต้องย้ายที่ แต่จะย้ายเจ้ายักษ์นี่ไปได้อย่างไรด้วยพละกำลังระดับมดปลวกของเขา? เขาลองสอดแขนเข้าไปใต้ร่างของเจิ้งเฟิงเยวี่ยแล้วออกแรงยก ผลลัพธ์คือร่างของพระเอกไม่ขยับแม้แต่นิ้วเดียว แต่เป็นหลังของเขาเองที่ส่งเสียงกร๊อบออกมาเป็นการประท้วง

หลังจากพยายามอยู่หลายท่า ทั้งลากทั้งดึงทั้งผลัก สุดท้ายเขาก็เกิดปิ๊งไอเดียขึ้นมาได้ เขาถอดผ้าคลุมชั้นนอกของเจิ้งเฟิงเยวี่ยออก ปูลงบนพื้นแล้วกลิ้งร่างสูงใหญ่นั่นลงไปนอนทับ จากนั้นก็ใช้มันต่างเลื่อน ลากไปบนพื้นหญ้าและใบไม้แห้ง

“ขอโทษนะเพื่อน แต่ข้าไม่มีทางเลือกจริง ๆ” เขาพึมพำขอขมาขณะที่ออกแรงลากพระเอกผู้สูงส่งไปตามพื้นดินราวกับกระสอบข้าวสาร

แล้วจะไปที่ไหน? ความทรงจำของผู้สร้างทำงานอีกครั้ง เขาจำได้ว่าเคยเขียนถึงถ้ำเล็ก ๆ ที่ซ่อนอยู่หลังม่านน้ำตกแห่งหนึ่ง ไม่ไกลจากบริเวณนี้ มันเป็นสถานที่ที่เขาตั้งใจจะให้พระเอกค้นพบในภายหลังเพื่อใช้เป็นที่พักฟื้นและฝึกวิชา ไม่คิดเลยว่าตัวเองจะต้องกลายเป็นคนพามันมาที่นี่เสียเอง

เขาใช้เวลาเกือบชั่วยามในการลากพระเอกฝ่าความมืด จนในที่สุดก็ได้ยินเสียงน้ำตกดังแว่วมา เขาลากร่างที่หนักอึ้งผ่านม่านน้ำเข้าไป พบกับโพรงถ้ำที่แห้งและปลอดภัยดังที่เขาจำได้ไม่ผิดเพี้ยน

ภายในถ้ำ กงหยางเหวินก่อกองไฟขึ้นอย่างทุลักทุเล เขาไม่มีทักษะการจุดไฟแบบคนโบราณ แต่โชคดีที่ในย่ามของเจิ้งเฟิงเยวี่ยมีหินเหล็กไฟอยู่ชุดหนึ่ง เขาใช้เวลางมอยู่นานกว่าที่เปลวไฟสีส้มจะลุกโชนขึ้น ขับไล่ความหนาวเย็นและความมืดมิดออกไปได้

เขานั่งลงข้างกองไฟ มองดูร่างของเจิ้งเฟิงเยวี่ยที่ยังคงหลับสนิท ใบหน้ายามไร้ซึ่งความเย็นชาดูอ่อนเยาว์และสงบสุขอย่างน่าประหลาด กงหยางเหวินถอนหายใจออกมาเป็นครั้งที่ร้อยของวัน แผนการหนีธงมรณะของเขาได้พังทลายลงอย่างสมบูรณ์แบบแล้ว

เวลาผ่านไปนานเท่าใดไม่ทราบได้ เปลือกตาของบุรุษที่นอนอยู่ก็เริ่มขยับไหว เจิ้งเฟิงเยวี่ยค่อย ๆ ได้สติกลับคืนมา สิ่งแรกที่เขารู้สึกคือความอบอุ่นจากกองไฟ และความเจ็บปวดที่บาดแผลซึ่งทุเลาลงไปมากแล้ว เขาลืมตาขึ้นช้า ๆ ภาพแรกที่เห็นคือเพดานถ้ำหิน ตามมาด้วยภาพของเด็กหนุ่มคนเดิมที่นั่งกอดเข่าทำหน้าเหมือนโลกจะแตกอยู่ฝั่งตรงข้ามกองไฟ

สมองของเขาเริ่มประมวลผลเรื่องราวทั้งหมด การต่อสู้ บาดแผล การปรากฏตัวของเด็กหนุ่ม ก้อนหินพิฆาต แล้วเขาก็หมดสติไป...

‘เจ้าเด็กนั่นช่วยข้าไว้’ เจิ้งเฟิงเยวี่ยคิดในใจ ‘แถมปราบจ่าฝูงอสูรด้วยกระบวนท่าที่มองผิวเผินเหมือนการดิ้นรน แต่แท้จริงแล้วแฝงไว้ด้วยความแม่นยำอันน่าเหลือเชื่อ จากนั้นก็พาข้าที่บาดเจ็บมายังถ้ำที่ปลอดภัยและซ่อนเร้นแห่งนี้ แถมยังช่วยรักษาแผลข้าอีกด้วย...’

ทุกการกระทำมันสวนทางกับท่าทีตื่นกลัวปอดแหกที่เด็กหนุ่มคนนี้แสดงออกมาอย่างสิ้นเชิง ชาวบ้านธรรมดาที่ไหนจะทำเรื่องแบบนี้ได้?

ความเข้าใจผิดได้ก่อตัวขึ้นสูงตระหง่าน และดูเหมือนว่ากงหยางเหวินจะเป็นคนลงมือฉาบปูนด้วยตัวเองในทุก ๆ อิฐที่ก่อขึ้น

“เจ้าช่วยข้าไว้” เจิ้งเฟิงเยวี่ยเอ่ยขึ้น เป็นประโยคบอกเล่า ไม่ใช่คำถาม

เสียงนั้นทำให้หยางเหวินที่กำลังเหม่อลอยสะดุ้งสุดตัว “กะ ก็เจ้าเล่นสลบไปนี่หว่า! ขืนทิ้งไว้ตรงนั้นก็ได้กลายเป็นปุ๋ยกันพอดี!” เขาโพล่งสวนกลับไปตามความเคยชิน

เจิ้งเฟิงเยวี่ยขมวดคิ้วกับสรรพนามแปลก ๆ ของอีกฝ่าย แต่ก็เลือกที่จะมองข้ามไป “ถ้ำแห่งนี้ เจ้าหาพบได้อย่างไร?”

‘ชิบ!’ หยางเหวินอุทานในใจ ‘จะตอบยังไงดีวะ! อ๋อ พอดีข้าเป็นคนเขียนพล็อตแถวนี้น่ะงั้นเรอะ!’

เขาหัวเราะแหะ ๆ “ก…ก็เดินมั่ว ๆ มาแล้วก็เจอน่ะสิ! โชคดีน่ะ โชคดี!”

‘โชคดีอีกแล้วรึ?’ เจิ้งเฟิงเยวี่ยคิด สายตาของเขาราวกับมีดผ่าตัดที่กรีดเฉือนคำโกหกจอมปลอมของหยางเหวินออกเป็นชิ้น ๆ ‘ไม่มีใครโชคดีได้ถึงเพียงนี้ นี่ต้องเป็นการเตรียมการมาอย่างดีแน่แท้ ท่าทีอ่อนแอขลาดกลัวนั่นเป็นการเสแสร้งเพื่อหยั่งเชิงข้างั้นรึ?’

“เรื่องเมื่อครู่ ก้อนหินนั่น ไม่ใช่เรื่องฟลุก” เขากล่าวเสียงเรียบ แต่แฝงไว้ด้วยความมั่นใจ

หยางเหวินแทบจะร้องไห้ออกมาตรงนั้น “ก็บอกว่าฟลุกไงเล่า! ท่านจะให้ข้าพูดสักกี่ครั้งกัน! ข้าเกือบจะโดนกินอยู่แล้ว จะเอาปัญญาที่ไหนไปทำเรื่องเท่ ๆ แบบนั้นได้!” ความสิ้นหวังในน้ำเสียงของเขานั้นจริงแท้แน่นอนร้อยเปอร์เซ็นต์

แต่สำหรับเจิ้งเฟิงเยวี่ยแล้ว มันคือการปฏิเสธที่แนบเนียนของผู้ที่ไม่ต้องการเปิดเผยตัวตน เป็นความถ่อมตนของยอดฝีมือที่น่าเลื่อมใสยิ่งนัก

เขาไม่เอ่ยถามต่อให้มากความอีก ในเมื่ออีกฝ่ายไม่ต้องการจะยอมรับ เขาก็จะไม่คาดคั้น แต่ในใจของเขานั้นได้ตัดสินไปแล้วว่า เด็กหนุ่มปริศนาผู้นี้คือยอดฝีมือที่ซ่อนเร้นกายาอย่างไม่ต้องสงสัย

เจิ้งเฟิงเยวี่ยพยุงตัวลุกขึ้นนั่งอย่างช้า ๆ ก่อนจะประสานมือคารวะหยางเหวินอย่างจริงจัง “ข้าเจิ้งเฟิงเยวี่ย ติดหนี้ชีวิตเจ้า”

จากนั้นเขาก็มองตรงมาที่หยางเหวินด้วยแววตาที่หนักแน่น “บาดแผลของข้ายังต้องใช้เวลาพักฟื้นอีกหลายวัน ก่อนที่ข้าจะหายดี ข้าคงต้องรบกวนเจ้าแล้ว”

กงหยางเหวินเบิกตากว้าง อ้าปากค้าง มองดูพระเอกที่ประกาศตัวว่าจะขอเกาะติดเขาไปอีกหลายวันด้วยสีหน้าที่ไม่ต่างอะไรกับเห็นผีกลางวันแสก ๆ

ปฏิบัติการหนีธงมรณะของเขาไม่เพียงแต่ล้มเหลว แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะได้ธงมรณะต้นใหม่ที่ใหญ่และแข็งแรงกว่าเดิมมาปักอยู่กลางหลังเสียแล้ว

ภายในถ้ำอันเงียบสงัด มีเพียงเสียงเปลวไฟที่ลุกเลียฟืนแห้งดังเป๊าะแป๊ะเป็นเพื่อนขับกล่อมความเงียบ กงหยางเหวินนั่งกอดเข่าอยู่อีกฟากของกองไฟ จ้องมองดูพระเอกของเรื่องที่เพิ่งจะประกาศตัวเป็นภาระของเขาไปหมาด ๆ ด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อนเกินกว่าจะบรรยายได้

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน! แผนการทั้งหมดของเขาคือการหนี! หนี! แล้วก็หนี! เขาควรจะอยู่ห่างจากบุรุษผู้นี้ให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ ไม่ใช่มานั่งจ้องหน้ากันในถ้ำแคบ ๆ แบบนี้!

บรรยากาศระหว่างพวกเขากระอักกระอ่วนเสียจนจับต้องได้ ความเงียบนั้นหนักหน่วงราวกับจะบดขยี้กระดูกให้แหลกลาญ เขาอยากจะกรีดร้อง อยากจะทึ้งผมตัวเอง อยากจะขุดอุโมงค์หนีออกไปจากตรงนี้ แต่ก็ทำได้เพียงนั่งนิ่ง ๆ เป็นหินแกะสลักต่อไป

เจิ้งเฟิงเยวี่ยเองก็นั่งเงียบ ๆ เช่นกัน เขากำลังพินิจพิเคราะห์บาดแผลของตัวเองที่ถูกรักษาอย่างหยาบ ๆ แต่ได้ผลชะงัด ก่อนจะเหลือบสายตาขึ้นมามองหยางเหวินเป็นครั้งคราว แววตาคมกริบคู่นั้นเต็มไปด้วยการไตร่ตรองและค้นหา ราวกับกำลังพยายามจะไขปริศนาชิ้นเอกที่อยู่เบื้องหน้า สายตาของเขาราวกับมีดผ่าตัดที่กรีดเฉือนคำโกหกจอมปลอมของหยางเหวินออกเป็นชิ้นมๆ ทำให้คนถูกมองรู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ เหมือนเป็นกบที่กำลังจะถูกชำแหละ

‘เขากำลังคิดอะไรอยู่? เขาสงสัยอะไรในตัวเราอีก? หรือว่าเขาจะรู้แล้วว่าเราเป็นนักต้มตุ๋น?’ ความคิดฟุ้งซ่านนับพันวิ่งวนอยู่ในหัวของหยางเหวินจนแทบระเบิด