All Chapters of เมื่อผมดันทะลุมิติมาเจอพระเอกนิยายในดันเจี้ยน: Chapter 1 - Chapter 10

ความรู้สึกแรกที่ทิ่มแทงเข้ามาในมโนสำนึกของ ทิศเหนือ คือความเจ็บปวดที่แล่นปราดไปทั่วทั้งศีรษะ มันไม่ใช่ความปวดตุบ ๆ จากการอดนอนข้ามวันข้ามคืนเพื่อปั่นต้นฉบับ แต่เป็นความปวดร้าวรุนแรงราวกับมีช่างตีเหล็กนับสิบชีวิตมาตั้งโรงงานอยู่ในกะโหลก ทั้งทุบ ทั้งเผา ทั้งหลอมโลหะกันอย่างไม่เกรงใจเจ้าของบ้านเปลือกตาที่หนักอึ้งราวกับมีหินถ่วงค่อย ๆ ปรือขึ้นอย่างยากลำบาก ภาพที่เห็นพร่าเลือนอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะค่อย ๆ จับโฟกัสเป็นภาพเพดานไม้เก่าคร่ำคร่า ที่มีหยากไย่เกาะอยู่ตามมุมเป็นเครื่องประดับแห่งกาลเวลา แสงแดดยามสายลอดผ่านรูเล็กๆ บนหลังคาลงมาเป็นลำ ส่องให้เห็นฝุ่นละอองที่ลอยคว้างอยู่ในอากาศ“ที่ไหนวะเนี่ย...” เสียงแหบแห้งที่เล็ดลอดออกมาจากลำคอทำให้เขาต้องขมวดคิ้วด้วยความประหลาดใจ มันไม่ใช่เสียงทุ้มต่ำคุ้นเคยของตัวเอง แต่กลับเป็นเสียงของชายหนุ่มที่ยังไม่แตกพานดีนักทิศเหนือพยุงกายที่หนักอึ้งลุกขึ้นนั่ง ความเจ็บปวดแล่นแปล๊บจากท้ายทอยขึ้นมาอีกระลอก เขากวาดสายตามองไปรอบตัวอย่างงุนงง ห้องที่เขาอยู่มีขนาดคับแคบราวกับรังหนู ผนังทำจากไม้แผ่นที่ประกบกันอย่างลวก ๆ มีเตียงฟางแข็งกระด้างที่เขานอนอยู่ กับโต๊ะไม้ข

ทว่า ความงดงามเบื้องหน้ากลับไม่อาจทำให้จิตใจของเขาสงบลงได้แม้แต่น้อย ในสมองของเขามีเพียงความคิดเดียวที่วนเวียนซ้ำไปซ้ำมาดุจแผ่นเสียงตกร่อง นั่นคือปฏิบัติการหนีธงมรณะใช่แล้ว เขาต้องหนี! หนีออกจากเมืองชิงเย่แห่งนี้ให้เร็วที่สุด ก่อนที่พระเอกของเรื่องอย่างเจิ้งเฟิงเยวี่ยจะเดินทางมาถึง เพราะตามพล็อตที่เขาเขียนไว้ การปรากฏตัวของเจิ้งเฟิงเยวี่ยคือสัญญาณเตือนว่าหายนะกำลังจะมาเยือนป่าทางตะวันตก และตัวประกอบที่ชื่อกงหยางเหวินคนนี้ ก็คือเครื่องสังเวยชั้นดีที่จะถูกนำไปบูชายัญเพื่อเปิดตัวพระเอกอย่างยิ่งใหญ่“เสี่ยวซ่า” เขาเอ่ยเรียกเสียงเบาในใจ “ตามเนื้อเรื่องเดิม พระเอกจะมาถึงเมืองนี้เมื่อไหร่?”[จากการคำนวณตามเส้นเรื่องหลัก เจิ้งเฟิงเยวี่ยจะเดินทางมาถึงเมืองชิงเย่ในอีก 36 ชั่วโมงข้างหน้า]เวลาเหลือน้อยเต็มที!หัวใจของเขาดิ่งวูบลงไปกองอยู่แทบตาตุ่ม การเดินทางออกจากเมืองต้องใช้เสบียง และเสบียงก็ต้องใช้เงิน ซึ่งเป็นสิ่งที่เขายังไม่มีแม้แต่แดงเดียว ภารกิจหาเงิน 1 เหรียญทองแดงจึงไม่ใช่แค่ภารกิจสำหรับมือใหม่ แต่มันคือตั๋วโดยสารเที่ยวเดียวสู่การมีชีวิตรอดของเขา“เอาล่ะ จะหาเงินยังไงดี” เขากวาดสายตามอง

ภายใต้แสงจันทร์ที่สาดส่องลงมาดุจสปอตไลท์บนเวทีละครโรงใหญ่ กงหยางเหวินยืนตัวแข็งทื่อราวกับรูปปั้น อ้าปากค้าง สมองที่เคยภาคภูมิใจนักหนาว่าเฉียบแหลมเปรียบเสมือนเครื่องจักรที่ขึ้นสนิม มันหยุดทำงานไปดื้อ ๆ คำถามสั้น ๆ ที่หลุดจากปากของเจิ้งเฟิงเยวี่ยนั้นหนักอึ้งราวกับค้อนพันชั่งที่ทุบลงมากลางกระหม่อมของเขาจนวิญญาณแทบหลุดออกจากร่าง หนี! สัญชาตญาณร้องก้องอยู่ในหัว แต่ขาทั้งสองข้างกลับหนักอึ้งราวกับถูกล่ามไว้ด้วยโซ่ตรวนที่มองไม่เห็น เขากำลังเผชิญหน้ากับพระเอกตัวเป็น ๆ ตัวละครที่เขาปั้นแต่งขึ้นมาให้แข็งแกร่ง เยือกเย็น และไร้เทียมทาน แต่รัศมีกดดันที่แผ่ออกมาจากตัวจริงนั้นมันน่าหวาดหวั่นกว่าที่เขาจินตนาการไว้เป็นร้อยเท่า “ข...ข้า...” เขาพยายามเค้นเสียงออกมาจากลำคอที่แห้งผาก “ข้าเป็นแค่ชาวบ้านที่หลงทางเข้ามาน่ะ พอดีได้ยินเสียงต่อสู้ก็เลย...” คำโกหกกระท่อนกระแท่นหลุดออกจากปากไปอย่างไม่น่าให้อภัยที่สุดในสามโลก เขาหลบสายตาคมกริบคู่นั้นที่จ้องมองมาราวกับจะทะลุทะลวงเข้าไปถึงจิตวิญญาณ เจิ้งเฟิงเยวี่ยไม่ได้เอ่ยอะไรต่อ เพียงแค่ขมวดคิ้วเล็กน้

และมันก็ได้ผล แสงสีเขียวเรืองรองปรากฏขึ้นจาง ๆ บริเวณบาดแผล เลือดที่เคยไหลซึมหยุดลงในบัดดล ปากแผลเริ่มสมานตัวเข้าหากันอย่างช้า ๆ แม้จะไม่หายสนิท แต่ก็พ้นขีดอันตรายแล้ว ลมหายใจของอีกฝ่ายก็เริ่มสม่ำเสมอขึ้น “เฮ้อ... รอดไปที” หยางเหวินถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่ปัญหายังไม่จบ “จะทิ้งไว้ตรงนี้ก็ไม่ได้ กลิ่นเลือดคลุ้งขนาดนี้เดี๋ยวก็ได้เรียกเพื่อนบ้านมาจัดปาร์ตี้กันพอดี” เขาต้องย้ายที่ แต่จะย้ายเจ้ายักษ์นี่ไปได้อย่างไรด้วยพละกำลังระดับมดปลวกของเขา? เขาลองสอดแขนเข้าไปใต้ร่างของเจิ้งเฟิงเยวี่ยแล้วออกแรงยก ผลลัพธ์คือร่างของพระเอกไม่ขยับแม้แต่นิ้วเดียว แต่เป็นหลังของเขาเองที่ส่งเสียงกร๊อบออกมาเป็นการประท้วง หลังจากพยายามอยู่หลายท่า ทั้งลากทั้งดึงทั้งผลัก สุดท้ายเขาก็เกิดปิ๊งไอเดียขึ้นมาได้ เขาถอดผ้าคลุมชั้นนอกของเจิ้งเฟิงเยวี่ยออก ปูลงบนพื้นแล้วกลิ้งร่างสูงใหญ่นั่นลงไปนอนทับ จากนั้นก็ใช้มันต่างเลื่อน ลากไปบนพื้นหญ้าและใบไม้แห้ง “ขอโทษนะเพื่อน แต่ข้าไม่มีทางเลือกจริง ๆ” เขาพึมพำขอ

‘โอกาสมาแล้ว!’ เขากลั้นใจ เงยหน้าขึ้นสบตากับเจิ้งเฟิงเยวี่ยที่กำลังเคี้ยวขนมปังด้วยใบหน้าเรียบเฉย ก่อนจะฉีกยิ้มครั้งที่สองออกไป รอยยิ้มครั้งนี้ดูพัฒนากว่าครั้งแรกเล็กน้อย กล้ามเนื้อบนใบหน้าไม่กระตุกรุนแรงเท่าเดิม แต่มันก็ยังคงดูผิดธรรมชาติอย่างร้ายกาจ มันเป็นรอยยิ้มที่ดูราวกับคนพยายามจะบอกว่าอาหารอร่อยมาก ทั้ง ๆ ที่ในปากมีแต่ทราย เป็นรอยยิ้มที่ฝืนทนจนน่าเวทนา เจิ้งเฟิงเยวี่ยที่กำลังจะกัดขนมปังคำต่อไปถึงกับชะงักค้าง เขามองรอยยิ้มประหลาดนั่นด้วยแววตาที่ขมวดมุ่นยิ่งกว่าเดิม ‘รอยยิ้มนั่นอีกแล้ว’ ความคิดของเขาถักทอเป็นตาข่ายแห่งความซับซ้อนที่พันธนาการความจริงอันแสนเรียบง่ายเอาไว้ ‘เขายิ้มทำไม? เขากำลังพึงพอใจกับสภาพอันน่าอดสูของข้าที่ต้องมานั่งกินขนมปังแข็ง ๆ เช่นนี้รึ รอยยิ้มนี้มันไม่ใช่ความเป็นมิตร มันแฝงไว้ด้วยความเวทนา หรืออาจจะเป็นการหยามหยัน? เขากำลังทดสอบความอดทนและความทะนงในศักดิ์ศรีของข้างั้นหรือ?’ คิ้วกระบี่ของเข