บทที่ 39 คนที่รอคอย

“เดี๋ยวก่อนค่ะ” อลิชารีบวิ่งไปขวางหน้าเมื่อบุรินทร์ภัทรตั้งท่าจะเดินหนี หัวใจดวงน้อยเต้นแรงเมื่อเผชิญหน้ากับชายหนุ่มในรอบหลายเดือน

“…..”

“เฮียเป็นอะไร” หยดน้ำตารินไหลอาบพวงแก้มจนเปียกปอน โผกอดคนตัวโตไว้แน่นด้วยความคิดถึง

“ไม่ได้เป็นอะไร ขอบคุณที่พาลูกมาส่ง เฮียขอตัวไปดูลูกก่อน” เขาไม่กล้าแม้แต่จะหันกลับไปสู้หน้าเพราะรู้ว่าร่างกายของตัวเองนั้นไม่เหมือนเดิม

“อย่าเพิ่งไป” ประคองใบหน้าคมคายให้เงยขึ้นมาสบตา กลั้นเสียงร้องไห้สะอื้นจนตัวสั่น “ทำไมถึงเป็นแบบนี้”

ปลายนิ้วเรียวลูบไล้ไปที่บาดแผลขนาดใหญ่ รอยแผลเป็นนั้นยังคงปรากฏให้เห็นเด่นชัดอยู่บนใบหน้า

“เฮียเจ็บมากมั้ย”

“คงไม่ตายง่ายๆ หรอก”

ร่างสูงยกยิ้มเล็กน้อยมองคนตรงหน้า แต่สิ่งที่เธอทำคือเขย่งปลายเท้าขึ้นมาจูบที่ริมฝีปากหนาอย่างเอาแต่ใจ

ชายหนุ่มหลับตาลงช้าๆ หยุดเคลื่อนไหวร่างกายยอมให้เธอจูบซ้ำแล้วซ้ำเล่า โหยหาทุกสิ่ง ต้องการทุกอย่างที่ขึ้นชื่อว่าเป็นอลิชา

“ทำแบบนี้เพื่ออะไร ต้องการอะไรอีก”

“ชาไม่ได้ต้องการอะไรเลย”

“แค่นี้ก็เจ็บจนทนไม่ไหว อย่าทำให้เฮียเจ็บไปมากกว่านี้”

“ทำไมถึงไม่บอกกันบ้าง” ซุกใบหน้าคลอเคลียเข้ากับแผงอกแกร่งอย่างออดอ้อน

“มั