Mag-log inหลายสัปดาห์ผ่านไป
-มหาวิทยาลัย-
“กระเป๋าใหม่เหรอเดมี่ รองเท้าก็คู่ใหม่ แถมนาฬิกายังคอลเลคชั่นใหม่อีก”
‘เทียนหอม’ เพื่อนสนิทรีบเดินเข้ามาทักทายพลางวาดสายตามองด้วยความตื่นเต้น
ตั้งแต่หัวจรดเท้าที่อยู่บนตัวของเดมี่ล้วนเป็นสิ่งของแบรนด์เนมราคาแพง บางรุ่นก็หายากมาก ไม่มีขายในประเทศไทย
“ใช่แล้ว…เฮียเฟยซื้อให้” หญิงสาวพยักหน้าตอบรับ ส่งรอยยิ้มกว้างจนตาปิด
เหมือนตายแล้วเกิดใหม่ ชีวิตฟ้าหลังฝนของเธอถูกดูแลอย่างดี มีอาหารที่ชอบมากมายให้เลือกกิน มีเตียงนอนนุ่มๆ ให้นอนหลับสนิทในทุกคืน แถมยังได้เรียนต่อในมหาวิทยาลัยเอกชนภาคอินเตอร์ที่มีค่าเทอมหลักล้าน
ถ้ามีแบรนด์เนมคอลเลคชั่นใหม่ออกมา ไม่ว่าจะราคาแพงแค่ไหน วันรุ่งขึ้นคนของบุรินทร์จะนำสิ่งของพวกนั้นมากองอยู่ตรงหน้าเธอในทันที
“พี่ชายแกดูท่าทางจะรวยมากแถมยังใจดี ทำไมถึงไม่พามาแนะนำให้พวกฉันรู้จักบ้าง” เทียนหอมกระซิบถามเพราะอยากรู้ในคำตอบ
รู้จักและสนิทกันมาสักพัก เห็นเดมี่ชอบพูดถึงพี่ชายที่แสนดีบ่อยๆ แต่พวกเธอกลับไม่เคยได้เห็นหน้า
พอเลิกเรียนปุ๊บ จะมีคนท่าทางแปลกประหลาดมายืนดักรออยู่หน้าห้องแล้วรีบพาเดมี่ขึ้นรถกลับบ้านในทันที
ชีวิตของเธอวนอยู่แบบนี้มาเป็นเดือนๆ สถานที่ที่รู้จักคือบ้านใหญ่และมหาวิทยาลัยเท่านั้น
“เฮียต้องไปทำงาน ไม่มีเวลาว่างเลย”
“แล้วเฮียของแกหล่อมากมั้ย”
“ไม่รู้ว่าหล่อมั้ย ยังไม่เคยเจอกัน” ใบหน้าจิ้มลิ้มเคี้ยวขนมปังจนแก้มตุ่ย ส่ายหน้าปฏิเสธไปมา รู้แค่ว่าเฮียเฟยอยู่ใกล้ตัว แต่ยังไม่เคยได้เจอกันแบบตัวเป็นๆ สักที
“แล้วเฮียแกมีเมียหรือยัง พวกฉันยังโสดนะ ถ้าพี่ชายแกสนใจ มาจีบพวกฉันได้” ไม่รู้ว่าหล่อมากไหม แต่ที่รู้ๆ คือต้องรวยมากแน่ เพราะรถประจำตำแหน่งที่เดมี่นั่งไปมาทุกวันเป็นโรลส์รอยซ์สั่งทำชนิดพิเศษ
“นั่นสิ อยากมีผัวหล่อๆ รวยๆ กับเขาบ้าง” เชอลีนเพื่อนสนิทอีกคนออกความเห็น
“ไม่ได้หรอก คนนี้มี่หวง”
“ไม่ดีหรือไง ที่จะได้พวกฉันเป็นพี่สะใภ้”
“เอ๋…” หญิงสาวเอียงคอทำหน้างง เพราะไม่เข้าใจในสิ่งที่เพื่อนสนิทบอก
“พี่สะใภ้ก็คือเมียพี่ชาย เข้าใจหรือยัง” เชอรีนถอนหายใจลากยาวมองหน้าเพื่อนสนิท เดมี่เขียนไทยไม่ได้ อ่านหนังสือไม่ออก จึงต้องแปลไทยเป็นไทยอยู่บ่อยๆ
“เยส! ไอเข้าใจแล้ว”
“ยัยฝรั่งดอง” เทียนหอมยกมือขยี้ผมของเพื่อนอย่างนึกมันเขี้ยว หน้าตาของเดมี่จิ้มลิ้มออกไปทางฝรั่งซะส่วนใหญ่ รูปร่างอวบอิ่มเต็มไม้เต็มมือ แถมยังมีผิวขาวอมชมพูดูน่าแกล้ง “วันนี้ไปดูหนังกัน ขากลับค่อยแวะเดินช็อปปิ้งและกินชาบู”
“ไม่รู้ว่าเฮียจะให้ไปไหม มี่ต้องขออนุญาตเฮียก่อน”
“อะไรกัน แกโตจนหมาเลียตูดไม่ถึงแล้วนะ ยังต้องขอผู้ปกครองอีกเหรอ”
“ใช่…เพราะเฮียหวงมี่ เฮียสั่งไม่ให้ออกไปไหน” เวลาถามคนติดตามของบุรินทร์ มักจะได้คำตอบกลับมาสั้นๆ แบบนี้ทุกครั้ง เขาบอกเพียงแค่ว่า ‘นายน้อยหวงสั่งห้ามไม่ให้ไปไหน’
…
-หลังเลิกเรียน-
“พี่คราม วันนี้มี่ขอไปดูหนังกับเพื่อนได้ไหม”
“…..”
“ให้มี่ไปนะ ถ้าพี่ไม่บอก มี่ไม่บอก เฮียเฟยก็ไม่รู้หรอก” เดมี่ปิดปากหัวเราะอย่างชอบใจ ต่างจากอีกคนที่สีหน้าเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นเลิ่กลั่กจนสังเกตได้
“นายน้อยไม่อนุญาตครับ ถ้าเลิกเรียนแล้วให้กลับบ้านเลย”
เดมี่และครามประสานเสียงขึ้นมาพร้อมกัน ทำเอาหญิงสาวถึงกลับกลอกตามองบนเหมือนอย่างเคย
รู้ทั้งรู้ว่าคำตอบจะออกมาแบบไหนแต่ก็ยังมีหวังทุกครั้ง
“งั้นขอคุยโทรกับเฮียหน่อยสิ เดี๋ยวมี่โทรไปขออนุญาตเฮียเอง”
“ไม่ได้จริงๆ ครับ ตอนนี้นายติดประชุมอยู่”
“แล้วเฮียอยู่ไหน ทำไมถึงไม่มาหามี่เลย”
“นายติดงานอยู่ครับ เดี๋ยวอีกไม่นานคงได้พบกัน”
“…..”
“กลับบ้านกันนะครับ ถ้าผิดเวลาเดี๋ยวนายน้อยจะหงุดหงิดเอา”
“ค่ะ” เดมี่ยอมรับและทำใจ เดินคอตกมาขึ้นรถที่จอดอยู่ ได้แต่ลด กระจกลงและโบกมือลาเพื่อนสนิทด้วยสีหน้าเหงาหงอย
…
-SBD Casino-
“นายน้อยครับ คุณเดมี่กลับถึงบ้านแล้วครับ”
บุรินทร์เงยหน้าขึ้นมองลูกน้องคนสนิทที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามา ไอ้ครามได้รับมอบหมายให้คอยดูแลเดมี่อย่างใกล้ชิด
“วันนี้ไปเรียนเป็นยังไงบ้าง”
“ตอนขากลับคุณเดมี่งอแงนิดหน่อยเพราะอยากไปดูหนังกับเพื่อน”
“แล้วมีใครมาวุ่นวายหรือเปล่า”
“ไม่มีครับ”
“ถ้ามีใครมาวุ่นวายกับเธอ มึงรู้ใช่ไหมว่าควรจัดการกับมันยังไง”
“ทราบครับ”
“…..”
“นายจะทำแบบนี้อีกนานไหมครับ เดี๋ยวนี้คุณเดมี่อ้อนอยากเจอนายทุกวัน” ถามด้วยสีหน้าหนักใจ เดมี่ชอบหลอกล่อทำหน้าตาน่าสงสารอยู่บ่อยๆ ไม่ว่าใครที่ได้เห็นก็ต้องใจอ่อนทั้งนั้น
“…..” บุรินทร์ไม่ได้ตอบคำถาม เลื่อนปลายนิ้วกดเปิดจอมอนิเตอร์ที่ค่อยๆ ฉายภาพบางอย่างให้เห็น
กล้องวงจรปิดหลายร้อยตัวที่มีอยู่รอบบ้าน แต่สิ่งที่เขาสนใจมีเพียงอย่างเดียวคือกล้องที่กำลังทำงานอยู่ภายในห้องนอนของเดมี่ โดยที่เธอเองก็ไม่รู้เรื่องนี้
ไม่ว่าเธอจะทำอะไร ล้วนตกอยู่ในสายตาของเขาทั้งหมด
มาเฟียหนุ่มถอนหายใจหนัก หยิบแก้วบรั่นดีขึ้นมายกดื่มรวดเดียวจนหมด ดวงตาคู่คมจ้องภาพที่หญิงสาวที่กำลังนอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียง มองสำรวจเรือนร่างของเธอตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าไม่ละสายตาไปไหน
ก่อนที่ความเป็นชายจะเริ่มตื่นตัวจนปวดหนึบเพียงแค่นึกจินตนาการเห็นภาพเธอที่กำลังนอนสะอึกสะอื้นอยู่ใต้ร่างของเขา
“อืม…”
FAHKIN PART บรี๊น…เสียงมอเตอร์ไซค์คันเก่าท่อดังบิดคันเร่งสนั่นจนควันขโมงไปทั่วบริเวณ เจ๊ติ๋มชะเง้อคอมองตามคอยสอดส่อง ในถือตะหลิวเตรียมจะเขวี้ยงใส่ไอ้พวกเด็กแว๊นที่ชอบมาเบิ้ลรถแถวนี้ เสียงท่อดังจนหมาข้างบ้านตกใจเห่าร้องประสานกันระงมสร้างความรำคาญใจให้แก่คนที่อยู่แถวนั้น “ขับรถรีบไปตายที่ไหนวะ ไอ้ลูกพ่อแม่ไม่…” “พ่อกับแม่ผมไปดีแล้วป้า ทิ้งลูกเต้าไว้ให้คนอื่นเลี้ยง” แต่พูดยังไม่ทันจบประโยคเสียงที่คุ้นเคยทำให้รู้ได้ทันทีว่าเป็นใคร “ที่แท้เป็นฟาคินนี่เอง ป้าก็นึกว่าใคร” ฟาคินขับรถมอเตอร์ไซค์คันเก่าคู่ใจมาหาจีบสาวที่แอบชอบมานาน “พี่รี่อยู่ไหม” “นังรี่มันอยู่ในครัว เดี๋ยวป้าไปตามมันให้” จากขุ่นเคืองแปรเปลี่ยนเป็นอารมณ์ดีหลังจากเห็นลูกชายมหาเศรษฐีมาตามจีบลูกสาวทุกวี่ทุกวัน “รีบไปรีบมาเลยนะ ฝากบอกลูกสาวป้าด้วยว่าผมคิดถึง” ตึกตัก เสียงหัวใจของชายหนุ่มเต้นแรงทุกครั้งยามได้เห็นหน้า หมาเด็กกับพี่คนสวยน่าจะเป็นฉายาที่เหมาะสมกับเขาที่สุด “มีอะไรหรือเปล่า” “ไปนั่งรถเ
4ปีผ่านไปPHARAOH PART “เฮียเป็นไร ทำไมไม่ยอมคุยกับน่าน” น่านฟ้าที่อยู่ในอาการมึนเมา หยุดยืนอยู่ที่ปลายเตียงด้วยท่าทางโอนเอนทรงตัวแทบไม่ไหว จ้องมองชายหนุ่มที่นอนคลุมโปงส่งเสียงสะอึกสะอื้น “ไม่ต้องมายุ่ง ออกไปให้พ้น” “งอนอะไรอีก” “ไม่ต้องมายุ่ง อยากอยู่คนเดียว” เพราะเธอออกไปพบปะสังสรรค์กับเพื่อนร่วมรุ่นเลยกลับบ้านช้าผิดเวลาไปนิดหน่อย “น่านบอกแล้วไงว่ามินนี่เป็นแค่รุ่นน้อง ไม่ได้มีอะไรกันสักหน่อย” “ถ้าไม่มีอะไรแล้วไปกินข้าวด้วยกันทำไม ฉันโทรหาก็ไม่ยอมรับสาย ส่งข้อความไปก็ไม่ตอบ” “ก็แบตมันหมด น่านเคยบอกไปแล้ว ทำไมถึงไม่เชื่อกันบ้าง” “คนเจ้าชู้แบบเธอมันไว้ใจไม่ได้ ไม่ต้องมาให้ฉันเห็นหน้าอีก เราเลิกกัน!” คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันอย่างงุนงงพลางถอนหายใจหนักๆ “พองอนทีไรบอกเลิกน่านตลอดเลย” “…..” “ถ้าน่านไปจริงอย่ามาง้อแล้วกัน” น่านฟ้าแสร้งพูดขึ้นเสียงดัง จงใจให้แฟนหนุ่มได้ยิน แล้วมันก็ได้ผลเป็นอย่างดีเมื่อคนตัวโตหยุดการเคลื่อนไหวราวกับรอฟังว่าจะเกิดอะไรขึ้นต
หลายวันต่อมา ร่างสูงคมคายของบุรินทร์ทอดสายตามองผืนน้ำทะเลกว้างใหญ่ที่ไกลจนสุดสายตา แสงท้องฟ้ากลายเป็นสีทองอร่ามในขณะที่พระอาทิตย์กำลังจะลาลับขอบฟ้าเมื่อถึงเวลาของมัน สายลมและเสียงเกลียวคลื่นที่ดังกระทบเข้าฝั่งให้ความรู้สึกสงบทุกครั้งที่ได้ยิน “มี่ตามหาตั้งนาน หลบมายืนอยู่ตรงนี้นี่เอง” เดมี่เดินเข้าไปสวมกอดสามีจากทางด้านหลัง ภาพเบื้องหน้ามีลูกทั้งห้าคนที่กำลังส่งรอยยิ้มพูดคุยอย่างสนุกสนาน “ดูพวกเขาเล่นกัน” ฟาคินนั่งก่อประสาททรายโดยมีฟรังค์และฟาโรห์นอนอาบแดดอยู่ข้างกัน ส่วนฟรานเป็นคนขับเจสกีมีฟาเรนนั่งซ้อนท้ายส่งเสียงกรี๊ดดังลั่นไปทั่วบริเวณ “มี่ไม่เคยเห็นพวกเขามีความสุขขนาดนี้มาก่อนเลย” “แล้วเธอมีความสุขไหม” “ความสุขของมี่ก็คือแด๊ดดี้ไง” “ฉันคงเป็นพ่อที่แย่ ขอโทษที่ไม่มีเวลาให้เธอกับลูก” ถึงแม้จะมีเงินมากมายแต่สิ่งที่ซื้อไม่ได้ก็คือเวลา บุรินทร์ใช้เวลาทุ่มเทให้กับธุรกิจของตัวเอง เขาทำงานอย่างหนักก่อนจะวางมือเพื่อให้ลูกได้ดูแลสืบสานต่อ “มี่รู้ว่าแด๊ดดี้ทำเพื่อพวกเรา มี
แกร๊ก…บานประตูห้องนอนถูกเปิดออกในยามวิกาล ดวงตาคู่สวยทอดสายตามองแผ่นหลังกว้างเปลือยเปล่าของสามี ริมฝีปากสีคล้ำคาบมวนบุหรี่พ่นควันจนลอยคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ “ดึกแล้วนะ ทำไมยังไม่นอน” ร่างเล็กเดินเข้าไปหาด้วยความระมัดระวัง วางใบหน้าสะสวยซบลงบนแผ่นหลังกว้างของสามีที่เต็มไปด้วยรอยสักน่าเกรงขาม บุรินทร์หันกลับมาเผชิญหน้า ก้มลงมองภรรยาคนสวยที่มีความสูงแค่ระดับแผงอกของเขาเพียงเท่านั้น “ลูกหลับแล้วเหรอ” “มี่ส่งเข้านอนครบทุกคนแล้วค่ะ” “แล้วฟาคินเป็นยังไงบ้าง ไม่สบายดีขึ้นหรือยัง” “อาการดีขึ้นแล้วค่ะ คงเป็นเพราะได้ยาดีจากแด๊ดดี้แน่เลย” “ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว เด็กนั่นกลัวเข็มจะตายไป” บุรินทร์หัวเราะเบาๆ ในลำคอ ใช้ฝ่ามือหนาบีบเข้าที่ปลายคางของคนตัวเล็กให้เงยหน้าขึ้นมาสบตาแล้วบรรจงจูบที่ริมฝีปากอิ่มสวยเบาๆ “วันนี้เด็กดีสวยมาก สวยทุกวันเลยรู้มั้ย” “แด๊ดดี้ก็หล่อมากเหมือนกัน หล่อที่สุดในสายตามี่เลยรู้มั้ย” “ต้องการอะไรแค่พูดมา จะให้ทุกอย่าง” “อาทิตย์หน้าเราพาลูกๆ ไปเที่ยวเกาะกันดีไหมค
หลายเดือนผ่านไป พลั่ก! ตุบ! ตุบ! เสียงหมัดหนักๆ กระแทกเข้ากับกระสอบทรายอย่างบ้าคลั่ง สายตาเรียบนิ่งของเด็กชายจ้องแน่วแน่ไปที่เป้าหมายไม่มีวอกแวก ก่อนที่จะกระแทกหมัดหนักๆ ตรงไปยังพี่เลี้ยงที่เป็นผู้ฝึกซ้อม “ลูกชายคนเล็กของเสี่ยหน่วยก้านดีนะ ผมว่าอนาคตได้เป็นดาวรุ่งแน่นอน” บุรินทร์นั่งมองภาพฝึกซ้อมผ่านจอมอนิเตอร์ในห้องทำงาน ฟาคินมีใจรักทางด้านศิลปะการต่อสู้ ซึ่งเขาเองก็ไม่ได้ห้ามอีกทั้งยังสนับสนุนหาพี่เลี้ยงระดับมือโปรมาฝึกให้ “เดือนหน้ามีเดิมพันใหญ่ ถ้าเสี่ยตกลงบอกผมได้เลย” “ถ้าชนะแล้วได้อะไร” “เดิมพันด้วยชีวิตและท่าเรือ” “…..” บุรินทร์หลับตาลงพลางใช้ความคิดหลังจากได้ยินข้อเสนอที่แสนยั่วยวน ท่าเรือเดิมพันมีมูลค่ามหาศาล ถ้าได้มันมาคงจะต่อยอดธุรกิจของเขาได้ไม่น้อย “เสี่ยอยากได้ท่าเรือของไอ้ปีเตอร์มานานแล้วไม่ใช่เหรอ ลองเสี่ยงดูสักตั้งจะเป็นอะไรไป” “ข้อเสนอถือว่าไม่เลว” “ยิ้มแบบนี้แปลว่าตกลงใช่ไหม” “ตามนั้น” “แล้วรอบนี้เสี่ยจะส่งใครขึ้นชก ผมจะได้เตรีย
“วันนี้ตัวทำเมนูอะไรมาบ้าง” ฟาโรห์ตื่นนอนตั้งแต่เช้าตรู่ ลุกขึ้นมาทำอาหารเพื่อใส่บาตรในวันนี้ เขาสวมชุดนอนสีชมพูสดใสพร้อมกับที่มาร์คหน้าเห็นเพียงดวงตาและริมฝีปากเหมือนอย่างเคย “วันนี้มีแซนด์วิชแซลมอนรมควันท็อปด้วยไข่ปลาคาเวียร์ให้หลวงตาแบบฉ่ำๆ มีอูนินำเข้าเกรดพรีเมี่ยมด้วยนะ และก็มีกุ้งล็อบสเตอร์อบชีส” เรื่องงานบ้านงานเรือนถือได้ว่าไม่เป็นที่สองรองใคร ทำได้หมดทั้งอาหารคาวหวาน ใครที่ได้เป็นผัวมีหวังโชคดียิ่งกว่าถูกลอตเตอรี่รางวัลที่หนึ่ง “น้ำแร่บริสุทธิ์จากเทือกเขาประเทศสวิตส่วนผลไม้ส่งตรงจากออสเตรเลีย” “แค่ใส่บาตร มันต้องขนาดนี้เลยเหรอตัว” “แบบนี้ดีที่สุด ถ้าตายเราจะได้ไปสวรรค์” “…..” “นั่นไงหลวงตามาแล้ว” ฟรานยิ้มกว้างยกมือขึ้นไหว้อย่างนอบน้อม มองไปทางหลวงตาและสามเณรฟาเรนที่เดินตามหลังกันเป็นขบวน อีกทั้งยังมีฟาคินคอยเป็นเด็กวัดสะพายย่ามถือข้าวของพะรุงพะรังเต็มสองมือ ตั้งแต่น้องชายอาการดีขึ้น ปู่ก็เลยบังคับให้บวชเณรเพื่อต่อชะตาชีวิต ฟาเรนไม่มีทางเลือกจึงต้องยอมจำนนเข้าพิธีบวชเณ







