บทที่ 13 เข้าครัวด้วยกัน

บทที่ 13 เข้าครัวด้วยกัน

“กลับมาแล้วขอรับ”

“กลับมาแล้วเจ้าค่ะ”

หลังจากที่เวลาล่วงเลยผ่านไปราวครึ่งชั่วยาม ทั้งสามคนก็กลับมาพร้อมกับมีผู้ใหญ่ตามมาด้วยสองสามคน ที่พาของมาด้วยพะรุงพะรัง เนื่องจากเย่หัวได้ขอเครื่องครัวบางอย่างไปด้วย เพราะในครัวของนางในตอนนี้มีแค่หม้อใบโตหนึ่งใบกับหม้อใบเล็กอีกใบเท่านั้น

“ขอบคุณท่านน้าทั้งสองมากนะเจ้าคะ ที่เป็นธุระช่วยขนของมาให้” เย่หัวพยักหน้าให้กับจางซิวจางหลัวและจางต้าพังเบาๆ ก่อนที่จะหันมากล่าวขอบคุณหญิงชายวัยยี่สิบปลายๆ ทั้งสองคน ที่เคยเห็นหน้าค่าตากันประจำ เนื่องจากทั้งสองมาคอยช่วยงานที่นี่บ่อยๆ 

และที่จำได้แม่นที่สุดก็คงหนีไม่พ้นพรสวรรค์ในการทำอาหารของพี่ผู้หญิงกับฝีมือในงานไม้ของพี่ผู้ชาย ไม่ว่าจะเป็นถ้วยจานหรือแก้วน้ำในบ้านของนางเองก็ได้อาศัยฝีมือของพี่ผู้ชายท่านนี้เป็นส่วนใหญ่

“ไม่เป็นอะไรขอรับ สิ่งที่ข้ามีมากที่สุดก็คงไม่พ้นเป็นเรี่ยวแรกกับฝีมือเล็กๆ น้อยๆ นี่แหละขอรับหากว่ามันสามารถช่วยเหลือคุณหนูได้บ้างก็ดีมากแล้วขอรับ”

“ใช่แล้วเจ้าค่ะ” ผู้หญิงอีกคนกล่าวไปในทำนองเดียวกัน “ถ้าหากพวกเราสามารถช่วยอะไรคุณหนูได้บ้างพวกเราทุกคนล้วนยินดี เพียงแค่หม้อกระทะไม่กี่ใบพวกนี้ตัวข้าและคนอื่นๆ สามารถมอบให้แก่คุณหนูได้โดยไม่ต้องคิดอะไรเลยแม้แต่น้อย” 

“ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้เจ้าค่ะ ข้าไม่ได้ทำอะไรมากมายเลย เพียงแค่แบ่งปันในสิ่งที่ข้าพอมีอยู่ก็เท่านั้น” เย่หัวกล่าวด้วยความรู้สึกที่ค่อนข้างกระดากอายอยู่หน่อยๆ “ต้องเป็นข้าด้วยซ้ำที่ต้องขอบคุณท่านน้าและทุกๆ คนในหมู่บ้านที่ต้อนรับข้าเป็นอย่างดี แล้วยังช่วยเหลือข้ามากมาย ทั้งยังให้เด็กๆ มาเล่นเป็นเพื่อนข้าอีก...”

“...”

“...”

ทั้งสองคนเงียบมองหน้ากันอยู่ครู่หนึ่ง มองหน้ากันไปมาก่อนที่จะยิ้มออกมา มองไปที่ใบหน้าของเด็กน้อยที่เพิ่งมาอยู่ที่นี่ได้เพียงแค่ไม่นาน แต่กลับเปลี่ยนแปลงอะไรไปอย่างมากมาย ยิ่งมองไปทางเด็กๆ ที่กำลังเล่นด้วยกันอย่างมีความสุขแบบนี้แล้ว

มันเป็นภาพที่พวกเขาไม่ได้เห็นมานานหลายปีแล้ว...

“ว่าแต่ท่านน้าทั้งสองเอาทั้งหม้อทั้งกระทะมาให้ข้าแบบนี้มันจะไม่เป็นไรหรือเจ้าคะ”

“ไม่เป็นไรหรอกเจ้าค่ะถึงเก็บเอาไว้ที่บ้านมันก็ไม่ได้มีอะไรดีขึ้นมา” ฝ่ายหญิงกล่าวด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย

“...”

“...” 

“อย่างนั้นแล้วถ้าหากท่านน้าทั้งสองคนไม่ได้มีธุระต้องไปที่ไหนต่อ อยู่ช่วยข้าทำกับอาหารเลี้ยงฉลองกับข้าและเด็กๆ ได้ไหมเจ้าคะ” เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเงียบไป เย่หัวก็ไม่รู้จะกล่าวอะไรต่อไปดี แต่ในเมื่อคิดอะไรไม่ออกจึงตัดสินใจเลือกทำในสิ่งที่นางถนัดที่สุด “ถ้าหากมีอะไรเรามาคุยไปทำอาหารกันไปนะเจ้าคะ”

“ได้เจ้าค่ะ/ขอรับ”

ทั้งสองตอบรับอย่างรวดเร็วทำให้ในวันนี้เย่หัวมีลูกมือเป็นคนโตๆ ที่พอจะทำอะไรเป็นจริงๆ ไม่ใช่เด็กๆ อย่างหลายๆ วันที่ผ่านมา ทำให้นางตัดสินใจที่จะทำอาหารที่แตกต่างออกไปจากทุกวัน ซึ่งหนึ่งในนั้นมีเมนูที่นางชอบทำมากที่สุด 

เพราะทุกครั้งที่ทำเมนูนี้ทั้งสามีและลูกสาวต่างก็ทานมันจนหมดทุกครั้ง...

หมูก้อนทอด

เมนูง่ายๆ ที่เป็นได้ทั้งกับข้าวและของทานเล่น แต่ด้วยวัตถุดิบที่จำกัดจำเขี่ยเกินไป นางจึงดัดแปลงไปตามสิ่งที่มีอยู่

ด้วยการแยกส่วนมันติดหนังของหมูสามชั้นออกไปบางส่วน เพื่อนำไปเจียวเป็นน้ำมัน ยังดีที่หมูสามชั้นที่มีนี้เป็นแบบที่หาซื้อจากตลาดสด ทำให้มีส่วนที่ติดมันค่อนข้างมากอยู่ปลายด้านหนึ่ง เพราะถ้าหากเป็นหมูสามชั้นในห้าแล้วล่ะก็ ต่อให้มีเป็นชิ้นที่ไม่ใช่เบคอนสไลด์แล้วล่ะก็ จะเป็นชิ้นพื้นท้องที่เป็นสามชั้นจัดเจนไม่ติดเนื้อซี่โครง ทำให้มีมันน้อยกว่า

โดยที่ในระหว่างนั้นไม่ลืมให้คุณน้าผู้ชายไปต้มมันพลางๆ ที่จะใช้แทนแป้ง หลังจากนั้นก็ผสมหมูสับเข้ากับมันต้มที่ถูกบดบี้จนเป็นเนื้อเหนียวๆ แล้วปั้นเป็นก้อนๆ นำไปทอดในน้ำมันที่เจียวจากมันหมูจนได้กากหมูแยกออกไปต่างหากเก็บเอาไว้

แล้วหลังจากที่ทำหมูก้อนทอดเสร็จแล้วก็ไม่ลืมทำเมนูอื่นๆ เช่นมันบดที่ใช้น้ำผึ้งแทนนมสด แล้วก็มันฝรั่งทอดที่เอาไปกินกับหมูก้อนทอด

ซึ่งในระหว่างที่ทำอาหารด้วยกันนางก็ได้รับรู้เรื่องราวต่างๆ มากขึ้น ซึ่งมันก็ทำให้นางเข้าใจได้แล้วว่าทำไมผู้คนในหมู่บ้านถึงได้ให้ความสำคัญกับนางนัก

 .................................