ตอนที่ 7 รอยร้าวที่ถูกซ่อมแซม

            เช้าวันรุ่งขึ้น ที่อาคารสำนักงานใหญ่สิริมันตรากรุ๊ป... บรรยากาศภายในบริษัทวันนี้คึกคักและตึงเครียดกว่าปกติ ข่าวการกลับมาของทายาทเพียงคนเดียวของอดีตท่านประธานแพร่สะพัดไปทั่วทุกแผนกตั้งแต่เมื่อวาน พนักงานต่างจับกลุ่มซุบซิบและชะเง้อมองไปทางลิฟต์ผู้บริหารอย่างใจจดใจจ่อ

            เวลา 09:00 น. ตรง... ประตูลิฟต์เปิดออก พร้อมกับการปรากฏตัวของระรินธรในชุดสูทกางเกงสีขาวงาช้างคัตติ้งเนี้ยบกริบจากแบรนด์ดัง รองเท้าส้นสูงหัวแหลมสีนู้ดเสริมบุคลิกให้ดูสง่างามและคล่องตัว ผมยาวสลวยถูกรวบตึงเป็นหางม้าต่ำเผยให้เห็นโครงหน้าสวยเฉี่ยวที่แต่งแต้มเครื่องสำอางอย่างประณีต

            เธอเดินก้าวเข้ามาในโถงทางเดินด้วยท่วงท่ามั่นใจ โดยมีกวินทร์เดินขนาบข้างในฐานะที่ปรึกษาและเลขาฯ ส่วนตัว

            “สวัสดีค่ะคุณระรินธร ดิฉันวิภาเลขาฯ ของคุณวิไลเอ่อ... ท่านรักษาการประธานค่ะ” หญิงวัยกลางคนท่าทางลุกลี้ลุกลนรีบวิ่งเข้ามารับหน้า

            “ไม่ต้องแก้หรอกค่ะคุณวิภา” ระรินธรยิ้มเย็น “อีกไม่นานตำแหน่งนั้นก็จะไม่มีใครเรียกแล้ว... พาฉันไปที่ห้องประชุมเลยค่ะ วันนี้ฉันให้คุณนัดหัวหน้าแผนกทุกคนไว้แล้วไม่ใช่เหรอคะ”

            “คะ... ค่ะ เชิญทางนี้ค่ะ”

            เมื่อระรินธรเดินเข้าสู่ห้องประชุมใหญ่ สายตาของเหล่าผู้บริหารระดับสูงกว่ายี่สิบคู่ต่างจับจ้องมาที่เธอเป็นตาเดียว บางคนมองด้วยความชื่นชมในรูปลักษณ์ แต่ส่วนใหญ่... โดยเฉพาะกลุ่มคนเก่าคนแก่ของแม่เลี้ยง มองเธอด้วยสายตาเคลือบแคลงและท้าทาย

            ระรินธรเดินไปนั่งที่หัวโต๊ะ ตำแหน่งที่เคยเป็นของบิดา เธอวางแฟ้มเอกสารลงเบา ๆ ก่อนจะกวาดสายตามองทุกคน

            “สวัสดีทุกท่านค่ะ” เธอเอ่ยทักทายด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่กังวาน “ดิฉัน ระรินธร สิริมันตรา... วันนี้ดิฉันเข้ามารับตำแหน่งรองประธานบริหารฝ่ายออกแบบและพัฒนาโครงการ ตามมติที่ประชุมเมื่อวาน”

            “รองประธาน?” ชายแก่หัวล้านคนหนึ่งแค่นหัวเราะ “หนูระรินธร... ลุงว่าหนูใจเย็น ๆ ก่อนดีไหม งานบริหารมันไม่ใช่เรื่องเล่นขายของนะ หนูเพิ่งกลับมาเมืองไทย ประสบการณ์ก็ไม่มี จะมาคุมฝ่ายที่สำคัญที่สุดของบริษัทได้ยังไง”

            “นั่นสิครับ” อีกคนเสริม “งานออกแบบมันต้องใช้ความคิดสร้างสรรค์และรสนิยม ผมว่าคุณควรไปเริ่มเรียนรู้งานจากแผนกเล็ก ๆ ก่อนดีกว่า”

            เสียงสนับสนุนดังเซ็งแซ่ ระรินธรเพียงแค่ยิ้มมุมปาก เธอนั่งฟังคำปรามาสเหล่านั้นจนจบ ก่อนจะหันไปพยักหน้าให้กวินทร์

            กวินทร์เปิดโปรเจกเตอร์บนหน้าจอขนาดใหญ่ ทันใดนั้น ภาพผลงานการตกแต่งภายในที่สวยงามตระการตาและโดดเด่นเป็นเอกลักษณ์ก็ปรากฏขึ้น ทีละภาพ... ทีละภาพ

            “สวยมาก...”

            “งานละเอียดขนาดนี้... ฝีมือใครกัน?”

            เสียงฮือฮาเริ่มดังขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้เป็นความทึ่ง

            “ผลงานที่ทุกท่านเห็นอยู่บนจอนี้... คือผลงานออกแบบตกแต่งภายในของโรงแรมระดับ 6 ดาวในมิลาน เพนต์เฮาส์หรูในปารีส และล่าสุด... โครงการรีโนเวทปราสาทเก่าแก่ในลอนดอน”

            ระรินธรลุกขึ้นยืน ชี้มือไปที่หน้าจอ

            “และผลงานทั้งหมดนี้... ได้รับรางวัล International Design Awards สามปีซ้อน ภายใต้นามปากกาของดีไซเนอร์ที่ชื่อว่า... ไอรีน”

            ทุกคนในห้องต่างพากันเบิกตากว้าง... เนื่องจากชื่อของไอรีน เป็นที่รู้จักกันดีในวงการออกแบบว่าเป็นดีไซเนอร์ปริศนาที่ฝีมือหาตัวจับยาก แต่ไม่เคยมีใครเห็นหน้า

            “และไอรีน... ก็คือดิฉันเองค่ะ”

            ความเงียบเข้าปกคลุมห้องประชุมทันทีราวกับมีใครมากดปุ่มหยุดเวลา ชายแก่ที่เคยปรามาสเธอเมื่อครู่อ้าปากค้าง

            “6 ปีที่ผ่านมา... ดิฉันไม่ได้หายไปเที่ยวเล่น แต่ดิฉันไปสร้างตัวตนและพิสูจน์ฝีมือในเวทีโลก” ระรินธรกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

            “ทีนี้... ยังมีใครสงสัยในความสามารถของดิฉันอยู่อีกไหมคะ?”

            ไม่มีใครกล้าสบตาเธอแม้แต่คนเดียว

            “ดีค่ะ... ถ้าอย่างนั้นเรามาเริ่มงานกันเลย” ระรินธรนั่งลง สีหน้าเปลี่ยนเป็นจริงจัง “ดิฉันได้ดูงบการเงินย้อนหลัง พบว่ากำไรของฝ่ายตกแต่งภายในลดลงฮวบฮาบในช่วง 2 ปีที่ผ่านมา เพราะมัวแต่รับงานเกรด B ราคาถูก... ตั้งแต่วันนี้ เราจะเปลี่ยนทิศทางใหม่ เราจะรับเฉพาะงานระดับ High-End เท่านั้น”

            “และงานแรกที่เราจะประเดิม...” เธอหยิบซองเอกสารสีทองขึ้นมาชูให้ทุกคนดู

            “คือการเข้าประมูลงานตกแต่งภายในโครงการ ‘Riverside Iconic’ ของ DL Group มูลค่า 500 ล้านบาท!”

            ชื่อโครงการทำเอาที่ประชุมฮือฮาอีกครั้ง เพราะทุกคนรู้ดีว่า DL Group คือบริษัทของดลลวิญ์ อดีตคู่หมั้นที่เพิ่งมีข่าวฉาวโฉ่กับเธอ

            “ตะ... แต่ท่านประธานดลลวิญ์... เขาจะยอมให้เราเข้าประมูลเหรอครับ?”

            “ทำไมจะไม่ยอมล่ะคะ?” ระรินธรยิ้มร้ายกาจ แววตาเป็นประกายวาววับ

            “ในเมื่อเขากำลังมองหามืออาชีพ... และดิฉันก็คือมืออาชีพที่เก่งที่สุดที่เขาจะหาได้ในตอนนี้”

            ‘คอยดูเถอะดลลวิญ์... ฉันจะใช้ฝีมือของฉันบีบให้นายต้องก้มหัวยอมรับฉันให้ได้... ไม่ใช่ในฐานะคู่หมั้นเก่าหรือคู่นอนที่นายดูถูก แต่ในฐานะคู่ค้าที่นายปฏิเสธไม่ลง!’

            ในขณะเดียวกัน ที่ตึก DL Group

            “ฮัดชิ้ว!”

            ดลลวิญ์จามออกมาเสียงดังจนหน้าแดง เขาถูจมูกตัวเองแรง ๆ พลางขมวดคิ้ว

            “ไม่สบายเหรอครับบอส?” พีระถามอย่างเป็นห่วง

            “เปล่า... สงสัยจะมีคนนินทา” ดลลวิญ์บ่นอุบ ก่อนจะโยนแฟ้มเอกสารลงบนโต๊ะ “โครงการริเวอร์ไซด์ฯ มีบริษัทไหนยื่นซองประมูลมาบ้าง?”

            “มีประมาณ 5 เจ้าใหญ่ครับ... แต่มีเจ้าหนึ่งที่น่าสนใจมาก เพิ่งยื่นเข้ามาเมื่อเช้านี้สด ๆ ร้อน ๆ”

            “ใคร?”

            “สิริมันตรา กรุ๊ป ครับ... โดยมีชื่อหัวหน้าทีมออกแบบระบุว่า... คุณระรินธร สิริมันตรา”

            ดลลวิญ์ชะงัก มุมปากกระตุกยิ้มขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ แววตาคมกริบฉายแววท้าทาย

            “กล้ามากนะ... ที่กล้าเดินเข้ามาในถ้ำเสือด้วยตัวเองแบบนี้”

            เขาเคาะนิ้วลงบนโต๊ะเป็นจังหวะ

            “รับใบสมัครของเธอไว้... ผมอยากจะรู้เหมือนกันว่ามือใหม่อย่างเธอ จะเอาอะไรมาสู้กับเสือสิงห์กระทิงแรดในสนามประมูลนี้... หวังว่าคงไม่ร้องไห้ขี้มูกโป่งกลับไปฟ้องแม่เลี้ยงซะก่อนล่ะ”

            ศึกครั้งใหม่กำลังจะระเบิดขึ้น... และคราวนี้... ได้เดิมพันด้วยศักดิ์ศรีของทั้งสองฝ่าย!