ตอนที่ 6 อ้อมกอดเล็ก ๆ ในมุมพักใจ

            ภายในรถตู้ส่วนตัวของกวินทร์ ระหว่างเดินทางกลับคอนโดหลังจากประตูรถปิดลงตัดขาดความวุ่นวายและสายตาจับผิดจากภายนอก หน้ากากนางสิงห์ผู้เย่อหยิ่งที่สวมใส่มาตลอดช่วงบ่ายก็ถูกปลดออก ระรินธรทิ้งตัวลงพิงเบาะหนังอย่างอ่อนล้า หลับตาลงเพื่อพักสายตาจากการปะทะคารมที่สูบพลังงานชีวิตไปไม่น้อย

            “เหนื่อยไหมครับคุณเลขาฯ?” กวินทร์เอ่ยถามด้วยรอยยิ้มพร้อมยื่นขวดน้ำแร่เย็นเจี๊ยบให้เธอ “วันนี้คุณทำได้ยอดเยี่ยมมาก ทั้งเรื่องไล่บี้แม่เลี้ยง แล้วก็เรื่องตอกหน้าท่านประธานดล”

            ระรินธรรับน้ำมาจิบ พลางระบายลมหายใจยาว “เหนื่อยสิ... เหนื่อยที่ต้องปั้นหน้าเย็นชา ทั้งที่ในใจอยากจะกรี๊ดออกมาให้รู้แล้วรู้รอดตอนที่เห็นสภาพห้องทำงานแม่เละเทะแบบนั้น”

            “แต่คุณก็คุมสติได้ดี” กวินทร์เอ่ยชมจากใจจริง “แถมยังทิ้งระเบิดลูกใหญ่ไว้ให้ดลลวิญ์สงสัยเล่นอีกต่างหาก ป่านนี้เขาคงสั่งคนรื้อประวัติคุณจนวุ่นวายไปหมดแน่”

            “ให้เขาสืบไปเถอะ” ระรินธรยิ้มมุมปาก “ประวัติของระรินธร สิริมันตราช่วง 6 ปีที่ผ่านมามีแค่ความว่างเปล่า... ส่วนประวัติของไอรีนก็ถูกล็อกไว้อย่างแน่นหนา ถ้าเขาไม่บินไปขุดคุ้ยถึงมิลานด้วยตัวเอง ก็ไม่มีทางรู้ความจริงหรอก”

            ในระหว่างที่คนทั้งคู่สนทนากัน คนขับรถก็พารถตู้เลี้ยวเข้าสู่ลานจอดรถวีไอพีของคอนโดมิเนียมหรู ทันทีที่รถจอดสนิท ความเหนื่อยล้าเมื่อครู่ก็มลายหายไปจนเกือบหมด เพราะเธอรู้ว่ามียาชูกำลังชั้นดีรออยู่ที่ห้อง

            เพนต์เฮาส์ชั้นบนสุด

            “หม่ามี้กลับมาแล้ว!”

            ทันทีที่ประตูห้องเปิดออก เสียงใสแจ๋วของคารินก็ดังขึ้นมาก่อนตัว เด็กหญิงตัวน้อยในชุดกระโปรงสีชมพูฟูฟ่องวิ่งถลาเข้ามาหาแม่ราวกับลูกกระสุน โดยมีคิรินแฝดผู้พี่เดินตามมาข้างหลังด้วยท่าทีสุขุมกว่า แต่แววตาก็ฉายความดีใจไม่แพ้กัน

            ระรินธรรีบย่อตัวลงอ้าแขนรับร่างป้อม ๆ ของลูกสาวเข้าสู่อ้อมกอด กลิ่นแป้งเด็กหอมละมุนช่วยชะล้างความขุ่นมัวจากการเจอหน้าดลลวิญ์ออกไปจนหมดสิ้น

            “คิดถึงหม่ามี้จังเลยค่ะ วันนี้หม่ามี้ไปปราบตัวร้ายมาเหนื่อยไหมคะ?” คารินถามเสียงอ้อน พลางเอามือลูบแก้มอันอ่อนนุ่มของมารดา

            “เหนื่อยนิดหน่อยค่ะ แต่พอเจอลูกสุดที่รัก แม่ก็หายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งเลย” ระรินธรหอมแก้มยุ้ย ๆ ของลูกสาวซ้ายขวา ก่อนจะหันไปดึงลูกชายคนโตเข้ามากอดด้วย

            “วันนี้เป็นเด็กดีกันไหมครับคิริน?”

            “ดีมากครับ” คิรินตอบพลางขยับแว่น “ผมกับคารินทำการบ้านเสร็จแล้ว แล้วก็ช่วยแม่บ้านจัดโต๊ะอาหารด้วยครับ... อ้อ ลุงกวินทร์ครับ เมื่อกี้ผมลองคำนวณโครงสร้างตึกเลโก้ใหม่ ตามทฤษฎีที่ลุงสอนเมื่อวาน มันรับน้ำหนักได้เยอะขึ้นจริง ๆ ด้วย!”

            กวินทร์หัวเราะร่าเดินเข้ามาลูบหัวหลานชาย “เจ๋งมากไอ้เสือ! เดี๋ยวคืนนี้เรามาต่อโมเดลของจริงกัน ลุงเพิ่งได้ตัวต่อสถาปัตยกรรมชุดใหม่มา”

            “เย้! รักลุงวินที่สุดเลย!” สองแสบกระโดดโลดเต้นอย่าง ดีใจ

            ระรินธรมองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกอบอุ่นหัวใจ... ภาพที่กวินทร์เล่นกับลูก ๆ ของเธออย่างเป็นธรรมชาติ ไม่มีความรังเกียจเดียดฉันท์ทั้งที่เขาไม่ใช่พ่อแท้ ๆ ต่างจากผู้ชายคนนั้น... คนที่เพิ่งดูถูกเธอเมื่อตอนบ่าย

          ‘ถ้าดลลวิญ์รู้ว่ามีลูก... เขาคงมองว่าเด็กสองคนนี้เป็นแค่ความผิดพลาด หรือเครื่องมือต่อรองทางธุรกิจแน่ ๆ’ เธอคิดในใจ พลางกระชับอ้อมกอดลูกแน่นขึ้น ‘แม่ไม่มีวันยอมให้เขาเข้าใกล้หนูสองคนเด็ดขาด... พื้นที่ตรงนี้คือเซฟโซนของเรา’

            “ไปครับเด็ก ๆ ไปล้างมือทานข้าวกัน วันนี้ฉลองที่หม่ามี้ยึดบริษัทคุณยายคืนมาได้สำเร็จ!” กวินทร์เอ่ยชวนทำลายภวังค์ความคิดของเธอ

            บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและความสุข ระรินธรมองดูครอบครัวเล็ก ๆ ที่เธอสร้างขึ้นมาด้วยสองมือ... แม้พวกเขาจะขาดพ่อตัวจริงไป แต่ความรักที่กวินทร์และเธอช่วยกันเติมเต็ม มันก็สมบูรณ์แบบจนเธอไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว

            ในขณะเดียวกัน ที่เพนต์เฮาส์ส่วนตัวของดลลวิญ์... บรรยากาศของที่นี่ช่างแตกต่างกันราวฟ้ากับเหวกับสามคนแม่ลูกห้องพักสุดหรูริมแม่น้ำเจ้าพระยาของชายหนุ่มเงียบสงัดและเย็นเยียบ

            ดลลวิญ์นั่งอยู่บนโซฟาหนังสีดำสนิท ในมือถือแก้ววิสกี้ราคาแพง เขากระดกมันลงคออย่างหงุดหงิด ขณะที่สายตายังคงจ้องมองรายงานการสืบประวัติที่พีระ เลขาฯ คู่ใจเพิ่งส่งมาให้ทางอีเมล

          ‘ไม่พบข้อมูลการทำงานในช่วง 6 ปีที่ผ่านมา... ไม่พบประวัติการเดินทางออกนอกประเทศที่ชัดเจน... สถานะทางการเงินไม่ระบุ’

            “บ้าชิบ!” ชายหนุ่มสบถออกมาอย่างหัวเสีย “หายไป 6 ปี กลับมาพร้อมนามสกุลใหม่ กับท่าทางผยองพองขนแบบนั้น... เธอไปทำอะไรมากันแน่ ระรินธร”

            ยิ่งอ่านเขาก็ยิ่งหงุดหงิด ไม่ใช่แค่เพราะความสงสัย แต่เพราะภาพใบหน้าสวยเฉี่ยวและริมฝีปากสีแดงสดที่ต่อล้อต่อเถียงเขาวันนี้ มันวนเวียนอยู่ในหัวไม่ยอมออกไปสักที กลิ่นน้ำหอมกุหลาบจาง ๆ นั่น... มันเหมือนคืนนั้นไม่มีผิด

          ครืด... ครืด...

            เสียงโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะสั่นครืดคราด ดึงเขากลับมาจากความคิด หน้าจอแสดงชื่อพิมดาว

            ดลลวิญ์ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ด้วยความเบื่อหน่าย ก่อนจะกดรับสายด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ครับพิม”

            “ดลคะ! ทำไมวันนี้พิมโทรไปที่เลขาฯ ของคุณ คุณพีทถึงบอกว่าคุณไม่อยู่ล่ะคะ? พิมจะชวนไปทานดินเนอร์” เสียงหวานจ๋อยที่ดัดจนเล็กแหลมดังลอดผ่านมา ทำเอาดลลวิญ์ต้องยกโทรศัพท์ออกห่างจากหูเล็กน้อย

            “ผมไปทำธุระข้างนอกมา... แล้วก็เพิ่งกลับถึงห้อง ผมเหนื่อย อยากพักผ่อน” เขาตอบแบบปัด ๆ

            “แหม... พักผ่อนอะไรกันคะ ยังไม่ดึกเลย” พิมดาวไม่ละความพยายาม “จริงสิคะดล... เรื่องโครงการริเวอร์ไซด์ ไอคอนิคที่คุณกำลังจะเปิดประมูลตกแต่งภายใน พิมได้ยินมาว่าคุณกำลังมองหาดีไซเนอร์... ให้พิมช่วยดูให้ไหมคะ? พิมรู้จักเพื่อนในวงการเยอะแยะเลยนะ”

            ดลลวิญ์ขมวดคิ้ว เขาเกลียดที่สุดเวลาใครเข้ามายุ่งเรื่องงาน “ขอบคุณครับพิม แต่ผมมีทีมงานคัดเลือกอยู่แล้ว โครงการนี้มูลค่าห้าร้อยล้าน ผมต้องการมืออาชีพจริง ๆ ไม่ใช่แค่คนรู้จัก”

            ปลายสายเงียบไปอึดใจหนึ่ง ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องและเสียงแข็งขึ้นมาเล็กน้อย “ก็ได้ค่ะ... แต่ดลคะ พิมได้ยินข่าวลือแปลก ๆ มา... เขาว่าอดีตคู่หมั้นของคุณ... ที่ชื่อระรินธร อะไรนั่น กลับมาแล้วเหรอคะ?”

            ดลลวิญ์ชะงัก มือที่ถือแก้วเหล้าหยุดนิ่ง “คุณไปได้ยินมาจากไหน?”

            “วงสังคมเขาซุบซิบกันให้แซ่ดค่ะ ว่ายัยนั่นกลับมาทวงสมบัติพ่อตัวเอง... ดลคะ ยัยนั่นคงไม่ได้กลับมาเพื่อขอคืนดีกับคุณใช่ไหม? พิมไม่ยอมนะคะ! คุณเขี่ยมันทิ้งไปตั้ง 6 ปีแล้ว ถ้ามันกลับมาเกาะแกะคุณอีก พิมจะจัดการมันแน่!”

            ดลลวิญ์แค่นหัวเราะในลำคอ นึกถึงสายตาดูแคลนที่ระรินธรมองเขาเมื่อตอนบ่าย (ขอคืนดีงั้นเหรอ? หึ... ผู้หญิงคนนั้นดูเหมือนอยากจะฆ่าเขาให้ตายคามือมากกว่าจะมาขอคืนดี)

            “อย่าไร้สาระน่าพิม” ดลลวิญ์เอ่ยเสียงเข้ม “ระรินธรไม่ได้มีความหมายอะไรกับผม... เธอก็แค่ผู้หญิงที่เคยผ่านเข้ามาในชีวิต และตอนนี้... เธอก็เป็นแค่คู่แข่งทางธุรกิจเล็ก ๆ ที่ผมไม่จำเป็นต้องใส่ใจ”

            “จริงนะคะดล? คุณสัญญาแล้วนะ”

            “อืม... แค่นี้นะ ผมจะนอน”

            ดลลวิญ์ตัดสายทิ้งทันทีโดยไม่รอฟังคำบอกรักจากปลายสาย เขาโยนโทรศัพท์ไปอีกทางแล้วเอนหลังพิงพนักโซฟา หลับตาลงอย่างเหนื่อยหน่าย

            พิมดาวกลัวว่าระรินธรจะกลับมาแย่งเขา... แต่หารู้ไม่ว่า สิ่งที่ระรินธรต้องการแย่งในตอนนี้ ไม่ใช่หัวใจของเขา... แต่เป็นศักดิ์ศรีและชัยชนะต่างหาก

            และลางสังหรณ์บางอย่างบอกเขาว่า... การกลับมาของเธอครั้งนี้ จะสั่นคลอนชีวิตที่เคยควบคุมได้ทุกอย่างของเขา จนพังทลายไม่มีชิ้นดี...