Chapter3

มัดไหมกรีดร้องด้วยความตกใจกลัว พยายามยื้อยุดปืนกับเขา เธอจะไม่ยอมให้เขาฆ่าเธอตายง่าย ๆ แน่

และถ้าวันนี้มัดไหมจะต้องตาย ก็ขอให้ได้สู้อย่างเต็มที่ ถึงภายในใจจะกลัวเขามาก แต่เธอจะสู้แม้โอกาสรอดจะมีเพียงน้อยนิดก็ตาม

“มึงสู้กูเหรอ!?”  เขาเอ่ยเสียงเข้มพร้อมใช้มืออีกข้างกระชากเสื้อเธอแรง ๆ

แคว่ก!!!

“กรี๊ดดด!”

มัดไหมกรีดร้องออกมาด้วยความหวาดกลัว ชายหนุ่มกลับไม่สนใจเสียงกรีดร้องของเธอ เขาตามมาคร่อมร่างของเธอ หญิงสาวดีดดิ้นสุดกำลัง ยิ่งทำให้โจเซฟชอบใจ

“ดิ้นแรง ๆ ฮ่า ๆ”  โจเซฟหัวเราะออกมาอย่างสะใจ

“ฮือ ๆ” มัดไหมพยายามถอยแต่มันก็ติดหัวเตียง เธอยกมือประนมไหว้ร้องขอความเห็นใจ หากแต่สายตาโจเซฟมองมาที่เธอมันไร้ซึ่งความสงสาร

“ไหว้ให้ตาย กูก็ไม่รู้สึกอะไร” 

“ปล่อยมัดกับพี่ไปเถอะ ฮึก!! ได้โปรด”  ริมฝีปากบางสั่นระริกเอ่ยคำอ้อนวอน ความหวาดกลัวถูกกลั่นกรองเป็นหยาดน้ำตาที่ไหลรินออกจากนัยน์ตาคู่สวยอย่างไม่ขาดสาย

“กูยืนยันคำเก่า ว่ามึงต้องตาย”

“เลว... ฮึก! ... นายมันเลว... กรี๊ดดดด!! “

มัดไหมหวีดร้องออกมาด้วยความตกใจ เมื่อโจเซฟกระชากบราเซียของเธอแรงๆ จนขาดติดมือ เผยให้เห็นปทุมถันคู่งาม ใหญ่เกินตัวตะหง่านอยู่ตรงหน้า มันสวยมากๆ แต่เขากลับไม่ได้หลงไหลเลยแม้แต่น้อย มือเล็กๆ ของเธอกระหน่ำทุบตีเขาอย่างบ้าคลั่ง เขาไม่ได้รู้สึกเจ็บเลยสักนิด กลับเพิ่มอารมณ์ดิบเถื่อนของเขาให้ลุกโชน

“หึ”  โจเซฟหัวเราะในลำคอเบา เมื่อเห็นหญิงสาวพยายามดีดดิ้นให้พ้นพันธนาการ เพราะตอนนี้เขารวบข้อมือของเธอเอาไว้

“กรี๊ดดด”!!! ปล่อย ฮื่อ ๆ”  โจเซฟกลับไม่สนใจเสียงกรีดร้องของเธอ เขาใช้เชือกมัดข้อมือเธออย่างใจเย็น และแน่นอนเชือกนี้มันไม่ได้พึ่งมี มันมีมานานมากแล้ว เพราะห้องนี้มีเชือกอยู่แทบทุกมุมห้อง  เอาไว้ทรมานคนทรยศ

“ร้องให้ตายก็ไม่มีใครมาช่วยมึงหรอก”  เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบ เขามัดข้อมือของเธอเอาไว้กับหัวเตียง แม้มัดไหมพยายามดิ้นรนให้หลุดพ้นจากพันธนาการก็ไม่เป็นผล

“ปล่อยมัดไปเถอะ มัดสัญญาจะหาของมาคืนนาย ขอเพียงอย่าทำร้ายมัดกับพี่ก็พอ ฮือ ๆ”

“มึงรู้ไหมว่าของในถุงนั่นคืออะไร?”  เขาเอ่ยเสียงเรียบพร้อมกับตวัดสายตาคมมองหน้าเธอ แววตาเย็นชาไร้ความรู้สึกของเขา ทำให้เธอหวาดกลัว

“ฮือ ๆ มัดไม่รู้ แต่ถ้านายยอมปล่อย มัดจะหามาคืน”

“กูไม่เอาของแต่กูจะเอามึง และฆ่ามึงให้ตาย เมื่อลูกน้องของกูล่าตัวพี่มึงได้ มันต้องตายไม่ต่างกัน”

น้ำเสียงเย็นเฉียบทำเอาหัวใจของมัดไหมกระตุกสั่นไหว ความหวาดกลัวกัดกินภายในใจของเธอมากกว่าเดิม พี่ชายของเธอตอนนี้จะรู้ไหม ว่ากำลังตกอยู่ในอันตราย 

แล้วของที่เหลือตอนนี้อยู่ไหน ทำไมพี่ของเธอถึงมาทำเรื่องแบบนี้ สมองของเธอมันตีกันมั่วไป ทั้งห่วงพี่ชายทั้งหวาดกลัวชายตรงหน้า

“ไม่ ๆ ฮึก!! กรี๊ด!! ไอ้เลว”

 เธอกรีดร้องอีกครั้ง แต่เขาไม่สนใจที่จะฟัง เขาจับกางเกงเนื้อผ้าบางเบา จากนั้นก็ใช้มือกระชากกางเกงของเธอแรง ๆ จนมันขาดติดมือเผยให้เห็นแพนตี้ตัวจิ๋ว ความหวังที่หญิงสาวจะรอดพ้นเหลือน้อยเต็มที

แควก!!!!

“กรี๊ด!! เธอกรีดร้องออกมาทันที เมื่อเขากระชากแพนตี้ตัวจิ๋วจนขาดติดมือเช่นกัน เธอพยายามดิ้นรนเท่าไหร่ก็ไม่เป็นผล ได้แต่มองหน้าเขาผ่านม่านน้ำตา มันพร่ามัวเพราะถูกบดบังจนแทบจะมองไม่เห็นใบหน้าของเขาด้วยช้ำ

“ดิ้นไปเลย  เพราะต่อให้ดิ้นให้ตะโกนกูก็ไม่สนใจ ดีเสียอีก  เหมือนได้ทำบุญให้มึงมีโอกาสได้ร้อง  เพราะหลังจากกูเอาเสร็จ  กูจะฆ่ามึงให้ตาย  ก่อนตายจะปล่อยให้มึงร้องมึงดิ้นก่อนฮ่าๆ”  เขาหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ยิ่งสร้างความโกรธแค้นให้กับเธอ

“เลว... ฮึก!! นายมันสารเลว... ฮื่อ ๆ”

“เพิ่งรู้เหรอ”  โจเซฟลุกขึ้นจากร่างเธอ ก่อนจะเดินไปหยิบบุหรี่ราคาแพงมาสูบอย่างใจเย็น เขาปรายตามองร่างบางที่นอนร่างกายเปล่าเปลือยอยู่บนเตียง ปทุมถันคู่งามกระเพื่อมตามแรงสะอื้นร่ำไห้ของเธอ ร่างกายขาวเนียนราวกับงาช้าง เริ่มแดงเพราะแรงกระชากเสื้อผ้าออก

“ฮือ ๆ”  ความหวาดกลัวถาโถมใส่ร่างกายจนสั่นเทา มันทั้งหวาดกลัวและเคียดแค้นในเวลาเดียวกัน

“...”  ไร้ซึ่งคำพูดใด ๆ เอ่ยจากปากโจเซฟ  เขาพ่นควันขาวลอยคละคลุ้ง ก่อนจะทิ้งบุหรี่ลงพื้นแล้วใช้เท้าเหยียบขยี้มันอย่างไม่ไยดี  เขาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของตัวเองออกอย่างใจเย็น

“ฮื่อ ๆ”  เธอร้องไห้สะอึกสะอื้นมองการกระทำของโจเซฟ  เธอต้องทำอย่างไรถึงจะรอดพ้นและหนีไปให้พ้น จากปีศาจร้ายตนนี้

“คงพร้อมที่จะใช้ร่างกายแล้วสินะ กูพอใจกูจะมอบความตายให้มึงเอง”  เขาถอดกางเกงออกจนร่างกายเปลือยเปล่า แกนกายขนาดใหญ่ดีดผึงออกมา เธอเบิกตากว้างด้วยความตกใจ  เมื่อได้เห็นแกนกายปูดโปนใหญ่โต ถูกโอบล้อมด้วยเส้นเลือดมากมาย เขาขึ้นมาบนเตียงมัดไหมพยายามถีบเขา แต่กลับไม่สามารถทำอะไรเขาได้เลย

“หึ” เขาหัวเราะในลำคอเบา ๆ พร้อมกับแทรกร่างไปที่หว่างขาของเธอ 

“กรี๊ดด!!” มัดไหมดิ้นพล่านเพื่อให้พ้นพันธนาการก็ไม่เป็นผล ความหวังที่รอดพ้นยิ่งน้อยลงมากกว่าเดิม เธอมองหน้าพร้อมกับส่ายหน้าไปมา น้ำตาไหลรินอาบแก้ม

“อย่าทำ... ฮื่อ ๆ” 

“...” ไร้คำพูดใด ๆ หลุดออกมาจากปากของโจเซฟ เขารูดแกนกาย2-3ครั้งแล้วถูกับดอกกุหลาบอวบอูมสีชมพูของเธอ

“กรี๊ดดด!”

หญิงสาวกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดเมื่อโจเซฟดันแกนกายเข้าในรูสวาทของเธอแรง ๆ ร่างบางสั่นเกร็งพยายามดีดดิ้น ความเจ็บปวดเกิดขึ้นใจกลางความสาวของมัดไหมทันที

ปึก! ปึก! ปึก! 

“กรี๊ด!!!” 

ร่างกายของเธอเจ็บปวดราวกับร่างจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ เมื่อเขาพยายามกระแทกกระทั้นแกนกายเข้ามา เธอพยายามดิ้นรน แต่โจเซฟกลับจับเอวคอดของเธอเอาไว้แน่น

ปึก! ปึก! ปึก! 

“กรี๊ด!”  เธอกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดอีกครั้ง เขากลับไม่สนใจเสียงของเธอ  พยายามที่จะดันแกนกายเข้าไปในรูสวาทของเธอให้ได้ 

ปึก! ปึก! ปึก! 

“ยะ... อย่า ฮึก! พะ... พอได้แล้ว.. ฮือ ๆ” เธอเอ่ยคำอ้อนวอนทั้งน้ำตา พยายามอ้อนวอนเขา แต่โจเซฟกลับไม่สนใจคำวิงวอนนั้น เขากางขาเธอกว้างกว่าเดิม แล้วกระแทกกระทั้นเข้าไป

“กรี๊ดดด!!” 

“บ้าจริง!”  เขาสบถออกมาด้วยความหงุดหงิด พยายามดันเข้าไปเท่าไหร่มันก็ไม่เข้าสักที เขากางขาเธอออกกว้าง ๆ เเล้วกระแทกเข้าไปแรง ๆ

“กรี๊ดดด!! ฮึก! ฮือ ๆ” 

“อ๊าา” 

โจเซฟคำรามเสียงดังลั่น เมื่อเขาดันแกนกายผ่านเยื่อบาง ๆ เข้าไปจนสุด เขารู้สึกเหมือนเยื่อบาง ๆ มันขาด เลือดสีสดไหลรินออกจากรูสวาท ฉีกขาดเป็นทางยาว เลือดของเธอไหลรินจนเปรอะเปื้อนผ้าปูสีขาว ชายหนุ่มมองเลือดสีสดอย่างพึงพอใจ และแน่นอนเขาคือผู้ที่ได้พรหมจรรย์ของเธอ

ปึก! ปึก! ปึก! 

“ฮื่อ ๆ เลว... แกมันเลว”  มัดไหมเอ่ยออกมาอย่างเคียดแค้น ทั้งเจ็บทั้งแค้นกับสิ่งที่เขากระทำเลวทรามกับเธอ

“แล้วไง  ด่าไปเลยเพราะกูไม่รู้สึกอะไร?”  เขาเอ่ยอย่างไม่ยี่หระ เอวสอบทำงานไม่หยุดหย่อน เขาจับสะโพกของเธอแน่น ๆ พร้อมกับกระแทกกระทั้นเข้าไปรัวๆ ยิ่งได้เห็นเธอเจ็บปวด อารมณ์ของเขาก็ยิ่งลุกโชน 

“อ๊าาา... โคตรเสียว… ซี๊ด”  โจเซฟครวญครางดังลั่น  เมื่อภายในกายสาวของเธอมันบีบรัดรุนแรง  ทำเอาเขาเสียวซ่านไปหมดทั้งกาย