Chapter2

“นะ... นายจะพามัดไปไหน?”เธอเอ่ยเสียงสั่นเครือพร้อมกับมองหน้าเขาด้วยความหวาดกลัว

“ไปหานายใหญ่ เอาของไปเคลียร์ที่บ้านนายใหญ่ ถ้าของครบจะปล่อยกลับ” ลูโซ่ (ชื่อเสียงและสงคราม) เอ่ยพร้อมกับมองผู้หญิงตรงหน้านิ่ง ๆ

“แต่พี่มัดบอกส่งของก็กลับ มัดอยากกลับแล้ว” เธอมองชายคนนั้นด้วยความกลัว

“โฮเซ่ (ผู้มีความยิ่งใหญ่ในอนาคต) ขับรถเร็ว ๆ หน่อยสิวะ”

“ครับพี่”  โฮเซ่เอ่ยพร้อมกับเหยียบคันเร่ง  มัดไหมนั่งเกร็งไปตลอดทาง พยายามคิดในแง่ดีเอาไว้ ว่าเอาของไปส่งให้นายใหญ่ของคนพวกนี้ก็กลับ  พวกเขาคงจะไม่ทำอะไรเธอ

@คฤหาสน์หลังงาม

รถสปอร์ตขับมาด้วยความเร็วสูง พร้อมกับเบรกกระแทกกระทั้น สักพักประตูก็ถูกเปิดออก ชายคนที่ชื่อลูโซ่พาเธอเข้ามาในห้อง ๆ หนึ่ง ภายในห้องมืดสนิท แต่กลิ่นภายในห้องมันหอมมาก ๆ กลิ่นหอมเหมือนดอกไม้

“รออยู่นี่” เสียงเข้มของลูโซ่เอ่ยกับเธอ

“มะ...  มัดแค่มาส่งของ  นายรีบรับไป มัดอยากจะกลับบ้านแล้ว”  มัดไหมเอ่ยเสียงงสั่นอย่างไม่อาจห้ามปรามได้

“ส่งของกับนายในห้องนี้”  เขาเอ่ยแล้วผลักร่างเธอเข้าไปข้างใน  จากนั้นก็ปิดประตูพร้อมกับเดินออกไป

“นะ... นายปล่อยมัดไปเถอะนะ  มัดแค่มาส่งของ  มัดอยากกลับบ้านแล้ว”  เธอร้องออกมาด้วยความกลัว ภายในห้องมือสนิท เธอใช้มือปัดป่ายฝ่าความมืดไปจนถึงประตู เธอลูบผนังพร้อมกับเปิดสวิตช์ไฟ

พรึ่บ!!!

เเสงไฟสว่างไปทั่วห้อง มัดไหมกวาดสายตามองไปรอบ ๆ เจอผู้ชายคนหนึ่ง นั่งหันหลังให้เธออยู่ ภายในห้องเป็นโทนสีขาวสะอาดตา

“หึ”  เขาหันมามองหน้าเธอพร้อมแสยะยิ้มร้ายกาจ มัดไหมไม่ชอบรอยยิ้มนั้นเลยจริง ๆ มันดูเย็นชาจนชวนขนลุก

“เอาของมาส่งค่ะ”  มัดไหมเอ่ยเสียงสั่น พร้อมกับยื่นกระเป๋าให้ 

ชายคนนั้นกลับลุกขึ้นพร้อมหยิบบุหรี่ราคาแพงมาสูบอย่างใจเย็น มัดไหมมองภาพนั้นอย่างรู้สึกอึดอัดและหวาดกลัว  เธออยากกลับบ้านเต็มทีแล้ว หญิงสาวรู้สึกไม่ไว้ใจชายหนุ่มตรงหน้าคนนี้มาก ๆ

“เปิดกระเป๋าแล้วเอาของออกมา”  น้ำเสียงเย็นเฉียบทำหัวใจมัดไหมกระตุกวาบ มือไม้มันสั่นขึ้นมาทันที การมาส่งของทำไมมันถึงลึกลับขนาดนี้ เหมือนของที่เธอกำลังส่งให้เขา เป็นสิ่งที่ใครรู้ไม่ได้

“....”

“เปิดกระเป๋าแล้วหยิบของมาสิวะ!!!”  โจเซฟเอ่ยเสียงห้วน  พร้อมกับหรี่ตามองหน้าคนร่างเล็ก  เขาเริ่มรู้สึกไม่สบอารมณ์กับหญิงสาวตรงหน้านี้แล้ว

“คะ... ค่ะ”  มัดไหมเอ่ยตะกุกตะกักก่อนจะค่อย ๆ รูดซิปกระเป๋า  เธอไม่กล้าที่เงยหน้ามองร่างสูงของชายหนุ่มตรงหน้าด้วยซ้ำ

“เอามาสิวะ!” 

“ค่ะ” 

เธอสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ เพื่อปลอบใจตัวเอง เธอจะรีบส่งรีบกลับจะไม่มาส่งของให้พี่ชายอีกแล้ว ยอมรับว่ามันกลัวไปหมด

“เอาออกมา!! อย่าให้กูต้องพูดหลายรอบ”  น้ำเสียงเย็นเฉียบพร้อมกับใบหน้าดุดัน  มัดไหมรีบหยิบของในกระเป๋าออกมาด้วยมือสั่นเทา ทีละถุงละถุง

“เรียบร้อยแล้ว มะ... มัดของตัวกลับก่อนนะคะ”  มัดไหมบอกชายหนุ่มตรงหน้า  เธอต้องรีบพาตัวเองออกจากที่นี่  เธอกลัวจนสั่นไปทั้งกาย

“มีกี่ถุง”  เขาไม่สนใจประโยคก่อนหน้า เขากลับเป็นฝ่ายถามเธอมากกว่า

“10ถุง ส่งของแล้วมัดขอตัวก่อนนะคะ”  เธอเอ่ยออกมาพร้อมกับหันหลังให้เขา แล้วจะเปิดประตู

“พี่มึงไม่ได้บอกเหรอ....?”  น้ำเสียงเย็บเฉียบทำเอาเธอสะดุ้ง  มือที่จับลูกบิดประตูชะงัก

“....”  เธอพยายามเปิดประตูแต่มันก็เปิดไม่ออก ร่างสูงย่างสามขุมเข้ามาหาเธอ

“ว่ามันโกงของกู”  โจเซฟบีบคางเธอแรง ๆ จนรู้สึกเจ็บ มัดไหมตกใจกับการกระทำของเขา  พยายามดิ้น เขาบีบเพิ่มแรงบีบจนเธอเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวด ขอบตาร้อนผะผ่าวค่อย ๆ รื้นด้วยน้ำตา  ก่อนจะไหลออกมาไม่อาจห้ามได้

“มัดไม่รู้ มัดแค่มาส่งของให้พี่ ฮือ ๆ”

“ของทั้งหมดมี40ถุง อีก30ถุงมันไปไหน!!!”  เขาตวาดเสียงดังลั่น  มัดไหมร้องไห้ตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวมากกว่าเดิม  แววตาของชายหนุ่มตรงหน้า ราวกับจะฆ่าเธอให้ตาย

“นะ… นายอย่าทำอะไรมัดเลยนะ ฮึก!! มัดจะไปถามพี่ภัทรให้ ฮือ ๆ”  เธอสะอื้นร่ำไห้พร้อมกับน้ำตาไหลพรั่งพรูออกมาไม่ขาด เธอมองหน้าเขาด้วยความหวาดกลัว

“กูจะไม่รอคำตอบจากมึง วันนี้แหละมึงกับพี่มึงต้องตาย!!!”

แกรก!!!

“ฮึก… ฮื่อ ๆ”  เธอปล่อยโฮด้วยความหวาดกลัว เมื่อเขาจ่อมัจจุราชสีดำที่หัวของเธอ ใบหน้าของเขาฉายความโกรธออกมาอย่างชัดเจน

“คนที่โกงกูมันต้องตาย!”

“อย่าทำมัดเลย ฮือ ๆ มัดกลัวแล้ว อย่าทำมัดเลย ฮือ ๆ” 

“คนที่โกงกูมันต้องตาย! มึงจำใส่สมองกลวงๆของมึงเอาไว้ด้วย” น้ำเสียงดุดันแฝงความน่ากลัวเอาไว้ มัดไหมยิ่งตัวสั่นเทิ้ม เพราะความหวาดกลัวมากกว่าเดิม

“ได้โปรด  อย่าทำอะไรมัดเลย ฮือ ๆ”  เธอยกมือไหว้อ้อนวอน โจเซฟหยิบมือถือขึ้นมากดแล้วโทรหาลูกน้องคนสนิท  เขาไม่เคยสงสารใคร  ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ตาม  เขาไม่เคยคิดจะสงสาร  ถ้ามันทำงานพลาด  หรือโกงของ ๆ ของเขา

(“ครับนาย”)

“มึงไปจัดการลากตัวไอ้ภัทรมา มันเอาของ ๆ กูไป  มันโกงของกู!”  ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเหี้ยมเกรียม ไม่ใช่ว่าคำสั่งนี้คือคำสั่งแรก เขาเคยทำมาแล้วหลายครั้ง และคนที่โกงของเขามันจะต้องมีจุดจบแบบนี้ทุกคน

(“เอาให้ตายเลยไหมนาย  ถ้ามันขัดขืน”)

“ถ้ามันขัดขืนก็อย่าให้เหลือซาก แต่ถ้าเอาตัวมันมาที่นี่ได้ก็เอามา ส่วนน้องมันกูจะฆ่ามันให้ตาย มันกล้ามากที่กล้ามาทำแบบนี้กับกู

“ไม่ ๆ ได้โปรด ฮือ ๆ ฉันขอร้อง ฮึก! อย่าทำมัดกับพี่ภัทรเลย ฮือ ๆ”  มัดยกมือไหว้อ้อนวอนเขาอย่างหน้าเวทนา เธอไม่รู้จะทำอย่างไรกับสถานการณ์ตรงหน้านี้ 

มัดไหมอยากจะหายตัวไปจากตรงนี้เหลือเกิน ผู้ชายใจร้ายตรงหน้าเธอนี้กำลังจะมอบความตายให้แก่เธอและพี่ชายของเธอ ไม่รู้เรื่องบ้าบออะไรกันถึงนำพาให้มาพบเจอเรื่องร้ายแรงแบบนี้

“ความตายมันเหมาะกับพวกมึงมากกว่าทุกอย่างแล้ว กูเกลียดคนทรยศที่สุด ส่วนมากคนที่โกงกู ไม่เคยได้ออกไปจากบ้านหลังนี้”  เขาเอ่ยเสียงเหี้ยม ไม่ได้รู้สึกสงสารคนร่างเล็กตรงหน้าเลยด้วยซ้ำ และคนแบบเขาไม่เคยอ่อนไหวกับน้ำตาของใคร

“ฮึกๆ อย่าทำมัดเลย มัดขอร้อง”

“หึ”  โจเซฟแสยะยิ้มร้ายกาจพร้อมกับจ้องหน้าเรียวของหญิงสาว  ใบหน้ารูปไข่ปากกระจับ  รูปร่างสวยงาม ผู้หญิงคนนี้ก็จัดว่าสวย แถมยังเด็กมาก น่าจะยังไม่ถึง20 ตอนนี้กำลังอ้อนวอนเขาด้วยน้ำตาอาบแก้ม ถึงแม้จะน่าสงสาร แต่เขากลับไม่สงสารเลยสักนิด

“ได้โปรด!! ปล่อยมัดกับพี่ไปสักครั้ง ฮึก!! มะ... มัดจะหาของมาให้นาย ฮือ ๆ”  มัดไหมไหว้อ้อนวอนเขา

“หึ!! คนแบบมึงจะเอาของที่ไหนมาคืนกู กูเสียเงินเพราะจ้างพี่มึงตั้งเยอะ สุดท้ายมันโกงกู แล้วกูจะให้มันตายอย่างสาสม คนที่โกงกูส่วนมากมันไม่รอดสักคน”

“อึก” คำตอบเธอได้ฟังทำเอาหัวใจสั่นไหว ร่างกายของเธอสั่นเทาเพราะแรงสะอื้น หยาดน้ำตาไหลรินอาบแก้มนวลราวกับเม็ดฝนโปรยปราย เธอจะหลีกหนีชะตากรรมได้อย่างไร เมื่อชายตรงหน้าใช้มัจจุราชสีดำจ่อหัวเธอเอาไว้

“ปล่อยมัดไปเถอะ มัดไม่ได้รู้เรื่องนี้ด้วยเลย ฮือ ๆ”เธอพยายามอ้อนวอนเขา ถึงแม้ความหวังที่จะรอดพ้นมันแทบไม่มี แต่เธอก็ไม่ละความพยายาม

“ทำไมกูต้องสนคำพูดของมึง” ชายหนุ่มเอ่ยพร้อมกับจ้องหน้า

“ฮึก!”  เธอสะอื้นร่ำไห้อยู่แบบนั้น  ความหวาดกลัวที่มีในหัวใจของเธอมันมากมายจนอธิบายเป็นคำพูดไม่ได้ ใจของเธอมันบีบรัดจนแทบปริแตกเป็นเสี่ยง ๆ

“อยากรอดเหรอ มีอะไรมาแลกล่ะ”

“ฮื่อๆ ไม่มี แต่ปล่อยมัดไปเถอะ”

“ไม่มี งั้นก็ตายซะเถอะ” เขาเหนี่ยวไก แต่มัดไหมแย่งปืนที่มือของเขา ทำให้ปากกระบอกปืนชี้ขึ้นข้างบน เธอพยายามฝืนเอาไว้สุดฤทธิ์ไม่ให้มันลั่นโป้งป้างใส่ร่างกายของเธอ

ปัง!! ปัง!!

“กรี๊ดดด!!!”