Chapter4

ความรู้สึกแบบนี้เพิ่งเกิดขึ้นกับเขาครั้งแรก ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยผ่านการมีอะไรกับผู้หญิงมา ผู้หญิงที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของเขามีเยอะแยะ แต่กลับไม่มีใครทำให้เขารู้สึกเสียวซ่านได้ขนาดนี้ 

ปึก! ปึก! ปึก! 

“เจ็บ ฮึก... พอสักที...”  มัดไหมร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวด ได้แต่กัดริมฝีปากตัวเองเอาไว้ ความเจ็บปวดแล่นพล่านไปทั่วร่างกาย อยากจะผลักไสแต่ก็ทำไม่ได้เลย เมื่อแขนสองข้างถูกพันธนาการเอาไว้ด้วยเชือก มันรัดแน่นจนเจ็บราวกับกระดูกจะแตก 

ปึก! ปึก! ปึก! 

“พะ... พอสักที... ฮือ ๆ”  เธอเอ่ยเสียงแหบพร่าพร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินอาบแก้ม  ความเจ็บปวดที่เขากระทำรุนแรงต่อเธอมันเจ็บปวดจนแทบจะทนไม่ไหว  ร่างกายของเธอเกร็งหนักมากกว่าเดิม

“พะ... อื้อ...”  โจเซฟโน้มใบหน้ามาดูดดุนยอดประทุมถันของเธอ  เขาตวัดลิ้นดูดเลียราวกับสัตว์ป่าหิวกระหาย  เเละใช้ฟันขบกัดไปตามอกอวบของหญิงสาวจนแดงเถือก  มัดไหมดิ้นพล่านด้วยความเจ็บปวด  เมื่อเขาฟันขบกัดไปตามอกอวบของเธอ

“กรี๊ดดด!! พอ... สักที ฮือ ๆ”  เธอพยายามดิ้นรนเมื่อเขาใช้ฟันคมขบกัดไปตามเนื้อตัว โจเซฟใช้มือรั้งท้ายทอยของเธอ ก่อนจะบดริมฝีปากลงบนปากเรียวเล็กอวบอิ่มของหญิงสาว

“อื้อ” มัดไหมพยายามเบือนหน้าหนี  เพราะรังเกียจสัมผัสที่เขากระทำต่อเธอ  แต่โจเซฟกัดปากของเธอจนเลือดไหล จนทำให้มัดไหมยอมอ้าปาก

เขาสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากของหญิงสาวเพื่อละเลียดชิมรสหวานจากริมฝีปากบาง มือของชายหนุ่มลูบไล้ไปทั่วร่างกายของเธอ แต่เอวสอบของเขายังคงทำงานอย่างไม่หยุดหย่อน เขาจูบเร่าร้อนรุนแรงและป่าเถื่อน เขาจูบเธออย่างจาบจ้วงอย่างเอาแต่ใจ 

ปึก! ปึก! ปึก! 

“ฮึก... พอสักที”  เธอเอ่ยคำอ้อนวอนทันทีเมื่อเขาผละจูบออก  แต่เขาไม่หยุดกระแทกกระทั้น  เขาเริ่มจังหวะเอวสอบให้เร็วมากกว่าเดิม

“อ๊า...”  โจเซฟเชิดหน้าครวญครางเขาจับสะโพกเธอแน่น ๆ  พร้อมกับกระหน่ำความเป็นชายใส่เธอไม่หยุดหย่อน 

ปึก! ปึก! ปึก! 

“ได้โปรด... ฮึก! พอสักที... ฮือ ๆ”  เธอพยายามดิ้นรนครั้งสุดท้ายแต่เหมือนมันจะไม่ได้ช่วยอะไร ยิ่งเธอพยายามดิ้นรนเขาก็ยิ่งรุนแรงกับเธอ เอวสอบของเขายังคงกระแทกความเป็นชายใส่เธอครั้งแล้วครั้งเล่า กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งจนรู้สึกอยากจะอาเจียน

ปึก!! ปึก!! ปึก!! 

“อ๊า...”  โจเซฟเชิดหน้าครวญครางตอนนี้เขาใกล้จะถึงฝั่งฝันเต็มที  เขากระแทกเร็ว ๆ รัว ๆ

“อ๊า” เขากระตุกเกร็งพร้อมฟุบลงอกอวบของเธอ เขาปล่อยสายธารน้ำรักเข้าไปในตัวหญิงสาวทุกหยดหยาด

“เวรแล้วไงกูลืมใส่ถุง  แต่ช่างแม่ง!  เพราะยังไงมึงก็ตายอยู่ดี”  เขาเอ่ยเสียงเย็นเฉียบพร้อมแกะเชือกที่มัดมือของหญิงสาวออก 

มัดไหมนอนร้องไห้หายใจรวยรินมองหน้าเขา แม้เขาจะแกะพันธนาการออกแล้ว เธอไม่มีเรี่ยวแรงจะดิ้นรนหรือลุกขึ้นด้วยซ้ำ

“อ๊ะ!! อย่าทำมัด ฮื่อ... พอได้แล้ว” 

“มีสิทธิ์อะไรมาสั่งกู”  โจเชฟพลิกร่างเธอนอนคว่ำพร้อมกับยกสะโพกของเธอขึ้น  ร่างกายของเธอตอนนี้มันเจ็บปวดจนไม่มีเรี่ยวแรง  เขาสอดแกนกายขนาดใหญ่พร้อมกับกระแทกจากทางด้านหลัง

ปึก!! ปึก!! ปึก!! 

“พะ... พอสักที”  เธอเอ่ยอ้อนวอน  มันไม่มีความรู้สึกเสียวซ่านเลยสักนิด  การกระทำของเขามันมีแต่ความป่าเถื่อน  รุนแรง  เธอใช้มือกำผู้ปูที่นอนเอาไว้แน่น  เลือดผสมกับน้ำรักของเขาไหลลงมาตามเรียวขาของเธอ

ปึก!! ปึก!! ปึก!! 

“ฮื่อ ๆ พอสักที มัดไม่ไหวแล้ว ได้โปรด ฮือ ๆ”

“อ๊า... เสียวดีจัง”  เขากระแทกกระทั้นรุนแรง มือหนาจับสะโพกงอนงามพร้อมถาโถมแรงกายใส่เธอ เพิ่งรู้ว่าครั้งแรกมีดีแบบนี้นี่เอง

ปึก!! ปึก!! ปึก!! 

“อ๊า... ซี๊ด!!” 

“พอสักที  ฮือ ๆ”  เธอเอ่ยเสียงสั่นปนสะอื้น  ขอบตาของเธอบวมช้ำเพราะผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก  ความเจ็บปวดที่ทำกระทำต่อเธอมันรุนแรงจนจะรับไม่ไหวอีกแล้ว

ปึก!! ปึก!! ปึก!! 

อ๊า”  โจเซฟกระตุกเกร็งพร้อมกับปล่อยสายธารน้ำรัก เขาถอดแกนกายออกจากรูสวาทของเธอ จากนั้นก็เดินไปหยิบปืน มัดไหมค่อย ๆ พลิกกายนอนหงาย เธอจ้องมองหน้าเขาทั้งน้ำตา และอีกไม่นานเขาคงจะมอบความตายให้แก่เธอ

“มึงตายซะเถอะ  นี่คือจุดจบของคนที่คิดโกงของกู”เขาเอ่ยเสียงเข้มพร้อมกับหันปลายกระบอกปืนไปที่เธอ 

“....” ไร้คำพูดใด ๆ เปล่งออกมาจากปากของมัดไหม ต่อให้อ้อนวอนเขาก็ไม่สนใจที่จะปล่อยเธอไป  การกระทำเลวทรามที่เขากระทำต่อเธอ  ย่ำยีความเป็นคนของเธอครั้งแล้วครั้งเล่า มันยิ่งกว่าตายเสียอีก เธอหมดแรงที่จะต่อสู้หรืออ้อนวอนเขาแล้ว  ในเมื่อเขายัดเหยียดความตายให้กับเธอ  เธอก็คงต้องรับมัน  แม้จะไม่เต็มใจก็ตาม  เธอหมดแรงจะสู้เขาแล้ว

“ตายซะเถอะ!! ไปรอพี่มึงในนรก เดี๋ยวกูจะส่งมันตามไป” เขาเอ่ยเสียงเหี้ยมพร้อมเหนี่ยวไกปืน

แม้จะได้พรหมจรรย์และเป็นผู้ชายคนแรก เขาก็ไม่ได้สงสารผู้หญิงตรงหน้าเลยสักนิด เขามองเธอด้วยแววตาเฉยชา เเละพร้อมจะปลิดชีพคนที่มันโกงเขา

ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้เป็นคนโกง แต่เธอคือน้องสาวของคนที่โกงของเขา ชายหนุ่มไม่เคยปล่อยให้คนทรยศมันรอด ผู้หญิงคนนี้ก็เช่นกัน เขาจะมอบความตายให้เธอไปรอพี่ชายในนรกแล้วกัน

“ตายก็ดี  ที่เป็นอยู่ตอนนี้มันก็ไม่ต่างจากตาย”  เธอเอ่ยอย่างแผ่วเบาพร้อมกับหลับตาลง  ในเมื่อเลือกอะไรไม่ได้  เธอต้องยอมรับมัน

“ปัง!!” 

“กรี๊ดดด!!”

โจเซฟลั่นกระสุนใส่มัดไหมทันที กระสุนเฉียดหัวเธอไม่ถึงคืบ มัดไหมได้แต่เก็บความกลัว และเคียดแค้นไว้ในใจ เขามันคนเลวคนใจร้าย เขามันไม่ใช่คน เพราะเขาไม่เห็นใจใคร เขามันสัตว์ป่าที่พร้อมจะเข่นฆ่าเธอ

ร่างกายของหญิงสาวสั่นเทาเพราะเธอสะอื้นร่ำไห้ เธอทั้งโกรธทั้งกลัว แม้จะกลัวมากแค่ไหน อยากจะไปให้พ้นมากเท่าไร เธอก็ไม่มีแรงลุกขึ้น เธอได้แต่นอนร้องไห้อยู่บนเตียง พร้อมขดตัวซุกหน้ากับหมอน

“ฮึก... ฮือ ๆ”

“ถึงกับตัวสั่นเลยเหรอ เมื่อกี้แค่ลองปืน หึ!!”  โจเซฟเอ่ยเสียงเย็นเฉียบ พร้อมกับเล็งปืนไปที่ร่างของหญิงสาวอีกครั้ง แต่มัดไหมไม่ดีดดิ้นหรืออ้อนวอนเขา หญิงสาวกลับร้องไห้อยู่บนเตียง เธอรู้สึกหมดหวัง เพราะพยายามเท่าไหร่ ก็ไม่รอดพ้นอยู่ดี

“ฮึก... ฮือ ๆ”

“ไม่ต้องกลัว  ตายไปก็ไม่ต้องกลัวอะไรเเล้ว”

ก๊อก! ก๊อก!

เสียงเคาะประตูอยู่ด้านขึ้น  โจเซฟขมวดคิ้วเป็นปม ก่อนจะดึงผ้าเช็ดตัวมาพันท่อนร่างเอาไว้หลวม ๆ แล้วเดินไปเปิดประตู

“มีอะไร?”  โจเซฟเอ่ยถามอย่างหงุดหงิดกับลูโซ่ พร้อมกระชับผ้าเช็ดให้แน่นขึ้น  เพราะผ้าเช็ดตัวของเขาอยู่ในสภาพหมิ่นเหม่ 

“เสี่ยตู่มาครับนาย” 

“แล้วไง  กูยังเคลียร์กับน้องคนขี้โกงไม่จบ” 

“เสี่ยเขาต้องการคุยเรื่องของล็อตใหญ่ด้วย  นายจะเอายังไง” 

“ก็ไม่เอาไง” 

“แล้วของ40ถุงที่เราต้องให้เสี่ยตู่  นายจะว่าไงครับ ถ้าเราเอาของ ๆ เราให้ก่อน เราขาดทุนยับเยินเลยครับนาย  แม้ว่าหัวเชื้อนั้น ถึงเราจะผลิตเองที่เกาะก็ตาม”

“มันไม่ใช่สิ่งที่กูต้องชดใช้ให้มัน”

“แต่เสี่ยตู่ต้องการของ”

“แล้วยังไง  จะให้ไปตามเอากลับมาจากไหนล่ะ  รู้ว่าขาดทุนแต่จะให้ทำยังไง  กูผิดเองที่ไว้ใจไอ้ภัทร  เพราะมันไปรับของมาให้เราหลายปี”

ภัทรเป็นคนที่รับของมาจากท่าเรืออีกทอดหนึ่ง เมื่อก่อนเขาก็ให้ลูกน้องทำ แต่เมื่อภัทรมาของานทำ เขาเลยให้รับของจากท่าเรือมาส่งแค่นั้น ภัทรไม่เคยไปที่เกาะแห่งนั้น มีหน้าที่แค่รับของมา

และไม่ใช่แค่ภัทรคนเดียวที่ทำงานนี้ ลูกน้องเขาก็ทำเหมือนกัน เห็นว่าเดือดร้อนเลยช่วย แต่ไม่คิดว่ามันจะกล้าทรยศเขาแบบนี้

“แล้ว...” 

“และกูไม่จำเป็นต้องเอาของ ๆ เราให้ไอ้ตู่ด้วย ของที่เกาะไข่มุกก็ใช่ว่าจะผลิตทัน กูไม่ให้ลูกน้องที่นั่นส่งมาอีกแน่ เพราะที่ส่งมามันพอดีแล้ว จะมาผิดพลาดก็แค่คนที่เราให้ไปเอามาให้”

“ผมรู้ว่านายคิดอะไรอยู่  ผมว่านายไปเคลียร์กับเสี่ยตู่เอง  เรื่องของผมว่าเราเคลียร์กันก่อนจะดีกว่า”

“เดี๋ยวกูไปเคลียร์เอง  มึงล็อคประตูอย่าให้มันออกมาได้ กูจะไปใส่เสื้อผ้าก่อน”  โจเซฟเอ่ยพร้อมกับปรายตามองร่างที่นอนคุดคู้อยู่บนเตียง เขาถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนจะเดินออกมาจากห้องนั้น

มัดไหมค่อย ๆ หยัดกายลุกขึ้นจากเตียงด้วยความยากลำบาก เธอพยายามก้าวขาลงจากเตียง ขาของเธอมันสั่นไปหมด น้ำขาวขุ่นผสมกับเลือดไหลลงมาตามเรียวขา เธอใช้มือกุมท้องเอาไว้เพราะตอนนี้มันเจ็บไปหมดช่องท้อง

“ฮึก! ฮื่อ” ความเจ็บปวดถูกกลั่นกรองเป็นหยาดน้ำตาเม็ดใสๆไหลริน ราวกับเม็ดฝนโปรยปราย ความเจ็บปวดที่เธอได้รับตอนนี้ไม่ต่างจากตาย เพราะศักดิ์ศรีความเป็นคนถูกเหยียบย่ำจนไม่เหลือชิ้นดีแล้ว เธอพาร่างอันบอบช้ำของเธอไปหาเสื้อเชิ้ตตัวเก่าๆ ฝุ่นเกาะเกรอะกรังเพราะน่าจะไม่ได้ใช้งานมานาน

 เธอใช้มือสั่นเทาหยิบเสื้อเชิ้ตตัวนั้นมาใส่ เพื่อปกปิดร่างกายเปลือยเปล่า ถึงจะตายก็ขอตายแบบมีอาภรณ์ปิดบังกายก็ยังดี

“ฮื่อๆ... พี่ภัทร พี่มาทำเรื่องบ้าอะไรกับพวกคนเลวพวกนี้ ฮื่อ ๆ ตอนนี้พี่จะเป็นยังไงบ้าง ฮื่อ ๆ” เธอร้องไห้ พร้อมกับขดตัวร้องไห้อยู่ข้างตู้ ถ้าไม่มีเรื่องบ้าบอนี้ เธอคงใช้ชีวิตปกติ ไม่ต้องมาเจอเรื่องราวแย่ ๆ แบบนี้

“ว่าไงเสี่ยตู่  โจเซฟเอ่ยถามพร้อมกับกอดอกมองเสี่ยตู่  ที่นั่งจิบไวน์อยู่ตรงโซฟาอย่างอารมณ์ดี โจเซฟเป็นฝ่ายเปิดประเด็นก่อนเลย  เพราะเขาไม่ชอบที่จะทำอะไรยืดเยื้อ  เขาหย่อนกายนั่งลงโซฟาตรงข้ามเสี่ยตู่ทันที

“ผมไม่ว่าไง จะมาคุยเรื่องของล็อตใหญ่ และของอีก40 ถุง มันคือหัวเชื้อชั้นดี ผลิตยาP หัวเชื้อในถุงพวกนั้น ผลิตได้ไม่รู้กี่สิบล้านเม็ด” 

“แล้วถ้ากูจะบอกว่า.....”  เขาเว้นวรรค แล้วหยิบบุหรี่ราคาแพงมาสูบ พร้อมกับพ่นควันขาวคลุ้ง ไม่ยี่หระกับสายตาเสี่ยแก่ ๆ ที่จ้องหน้าเขาอยู่

“ว่าอะไร!!”  เสี่ยตู่ชักสีหน้าไม่พอใจ  เมื่อได้เห็นท่าทางของมาเฟียรุ่นลูก เขาไม่เคยชอบโจเซฟเลยสักนิด ที่ยังเสแสร้งทำดีเพราะผลประโยชน์ทางธุรกิจเท่านั้น และมาเฟียรุ่นลูกของเขาเองก็ไม่ได้ชอบขี้หน้าเขาเช่นกัน เสี่ยตู่รู้ดีว่าถ้าเกิดพลาดพลั้งไป หรือทรยศหักหลัง ต้องโดนมาเฟียหนุ่มเล่นงานปางตายแน่นอน

“มีคนโกงของ” 

“มีคนโกง  แต่ผมจ่ายเงินไปแล้วนะ  แล้วจำนวนเงินมันมากมายมหาศาล  เพื่อซื้อหัวเชื้อไปผลิตยาP ถ้าคุณไม่หามาให้  ผมเองก็ไม่ไว้หน้านายเหมือนกัน” 

“มึงคิดว่ากูกลัวคำขู่มึงเหรอ!!”  โจเซฟหรี่ตามองชายสูงอายุด้วยแววตาดุดัน 

“แล้วความเสียหายครั้งนี้ใครจะรับผิดชอบ” เสี่ยตู่เอ่ยพร้อมกับจ้องมาเฟียหนุ่ม  เอาจริง ๆ แค่ได้เห็นโจเซฟพูดแบบนี้เขาก็ไม่กล้างัดข้อแล้ว  เพราะครอบครัวของโจเซฟ  เป็นมาเฟียทั้งบ้าน  ถ้างัดข้อด้วยมีแต่เขาที่บรรลัย  ถึงจะอยากฟาดฟันคนตรงหน้ามากเท่าไหร่  เขาก็ไม่เสี่ยงอยู่ดี

“แต่ที่แน่ ๆ ไม่ใช่กูที่ต้องรับผิดชอบแน่นอน”  โจเซฟเอ่ยเสียงพร้อมกับตวัดสายตาคม  จ้องมองเสี่ยตู่  ก่อนจะอัดบุหรี่เข้าปอดอีกครั้ง