ตอนที่ 6 ทะเลาะกันราวกับเด็ก

เมื่อกลับมาที่กระโจมของหวังเหว่ย ดรุณีน้อยที่เดินตามมาติด ๆ ก็ไม่รอช้ารีบปีนขึ้นไปบนฟูกนุ่มนิ่มก่อนจะเหยียดตัวนอนอย่างสบายใจ หวังเหว่ยซึ่งเดินตามหลังเข้ามาเมื่อเห็นว่าเตียงของตนถูกคนตัวเล็กยึดไปเป็นที่เรียบร้อย ใบหน้ายิ่งบูดบึ้งจนนึกว่าไปโดนผึ้งที่ไหนต่อย ร่างสูงเดินเข้าไปข้างเตียงก่อนจะเอื้อมมือไปดึงขาคนตัวน้อยลากลงจากเตียง

"ออกไปจากเตียงข้า"

เสียนเปาเหลือบมองข้อเท้าของตน ก่อนจะรีบสะบัดมือที่เกาะกุมข้อเท้าอยู่นั้นออก "ท่านช่างไม่เป็นสุภาพบุรุษเสียจริง เตียงใหญ่ถึงเพียงนี้เราแบ่งกันนอนก็ได้" เหตุใดคนผู้นี้ถึงขี้งกจริงเชียว

"ข้าไม่อยากนอนกับเจ้า" หวังเหว่ยส่วนกลับอย่างหงุดหงิด เขายืนเท้าเอวมองคนตัวเล็กที่นอนเอกเขนกอยู่บนเตียงอย่างเอาเรื่อง

"เช่นนั้นท่านก็ไปนอนพื้น" ดรุณีน้อยพูดเสร็จก็คร้านจะสนใจ นางนอนตะแคงข้างหันหลังให้อีกฝ่ายจนหวังเหว่ยเห็นถึงกับโกรธจัด เขาขบกรามแน่นพลางชี้นิ้วด่ากราดเสียงแข็ง

"เจ้า...!" ทว่าต่อให้เสียงของเขาจะดังแต่ก็ไม่อาจเรียกให้ดรุณีสนใจ นางยังคงนอนเอกเขนกอยู่เช่นเดิม จนร่างสูงตัดสินใจเดินเข้าไปอุ้มนางขึ้นมาจากเตียงแล้วโยนลงพื้นอย่างไม่กลัวนางจะเจ็บ เสื้อผ้าน้อยชิ้นที่แทบไม่ปกปิดส่วนสงวนเอาไว้กลับหลุดลุ่ยออกเล็กน้อย เนินอกขาวอวบปรากฏสู่สายตา ทว่าเจ้าของเต้าอวบกลับไม่รู้สึกตัวเลยว่าตนเองกำลังโป๊ต่อหน้าชายหนุ่ม นางถูกโยนลงจนก้นกระแทกพื้น ใบหน้างดงามเหยเกเพราะเจ็บปวด ผนวกกับความเจ็บที่ช่วงล่างยังคงไม่หาย ทำให้ดรุณีน้อยแผดเสียงออกมาราวกับจะร้องไห้

"ข้าเจ็บนะ!"

แต่หวังเหว่ยกลับไม่ได้รู้สึกว่าตนเองทำผิด เพราะนี่ก็กระโจมเขา นางนอนบนเตียงของเขาโดยที่ไม่ได้รับอนุญาต เขาแค่โยนนางลงมาเขาผิดอะไร ชายหนุ่มคร้านจะสนใจจึงเลือกหันหลังกลับไปปีนขึ้นเตียง แต่ก็ไม่วายยังเอ่ยขู่คนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนพื้นเย็น

"ถ้าเจ้ายังดื้อรั้นอีก ข้าจะส่งเจ้ากลับไปหาพวกนั้น"

ดรุณีน้อยได้ยินก็กำหมัด ตนผู้นี้ช่างเลือดเย็นนัก ได้! นอนพื้นก็นอนสิ คิดว่านางสนนักหรือไง

ทว่าต่อให้จะคิดเช่นนั้น แต่พื้นของกระโจมกลับเต็มไปด้วยหินก้อนเล็กก้อนใหญ่ แม้จะมีผ้าปูรองไว้แต่หากนอนไปก็ยังเจ็บอยู่ดี ดรุณีนอนพลิกตัวไปมาอยู่ครึ่งค่อนคืน สุดท้ายนางก็ทนไม่ไหว ร่างบางยันตัวขึ้นนั่งกับพื้นก่อนจะเหลือบมองคนที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียง นางเบะปากเล็กน้อยด้วยความหมั่นไส้

นางพลิกตัวอยู่ครึ่งคืนก็ยังหลับไม่ได้ แต่คนผู้นี้กลับนอนฝันหวานสบายอยู่คนเดียว ทั้งยังหลับเป็นตาย ช่างเหมือนหมูเสียจริง

ฉับพลันแววตาคู่งามก็กลอกกลิ้งอย่างมีพิรุธ ชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งร่างเล็กจึงแอบย่องขึ้นไปบนเตียง โชคดีที่คืนนี้หวังเหว่ยดื่มสุราไปเยอะ จึงทำให้เขาหลับลึกเป็นพิเศษ หญิงสาวจึงได้นอนบนเตียงอย่างสมใจ นางหัวเราะคิกคักก่อนจะเข้าสู่ห้วงหลับใหล จวบจนรัตติกาลผ่านพ้น

เช้าวันใหม่ หวังเหว่ยลืมตาตื่นเพราะรู้สึกเหมือนมีอะไรมากอดรัดที่ช่วงลำตัว พอก้มมองเท่านั้นหัวคิ้วทั้งสองข้างก็ขมวดเข้าหากัน หวังเหว่ยถึงกับสบถออกมาอย่างหัวเสียเมื่อสิ่งที่มากวนใจเขาตั้งแต่เช้าคือดรุณีน้อยที่เมื่อคืนเขาบอกให้นางลงไปนอนข้างล่าง แล้วทำไมตอนนี้นางถึงได้มาเกาะเกี่ยวเขาอยู่เช่นนี้ ทั้งยังดูเหมือนจะหลับฝันดีเสียด้วยซ้ำ ฉับพลันกระโจมของหวังเหว่ยก็เกิดเสียงดังเกรี้ยวกราดจนดังออกไปถึงภายนอก

"เจ้า!"

เสียนเปาที่ถูกเสียงของชายหนุ่มทำให้สะดุ้งตื่นรีบดีดตัวขึ้นมาทันที นางยกมือขึ้นสีขอบตาด้วยสีหน้างัวเงียพลางจ้องมองคนด้านข้างอย่างไม่เข้าใจ

"เจ้าจะโวยวายแต่เช้าเพื่ออะไร"

ครั้นได้ยินเช่นนั้นชายหนุ่มยิ่งเลือดขึ้นหน้า เขาเอ่ยเสียงลอดไรฟันออกมา แลดูอดทนอดกลั้นไม่ไหว "ไม่ใช่ข้าสั่งให้เจ้านอนข้างล่างหรอกหรือ เจ้าขึ้นมาทำไม"

"พื้นมีแต่หิน เตียงเจ้าก็ตั้งใหญ่จะแบ่งให้ข้าสักนิดมิได้หรือ อีกอย่างเจ้านอนกับสาวงามอย่างข้าเจ้าควรจะภูมิใจเสียด้วยซ้ำ" ดรุณีน้อยตอบกลับชายหนุ่มอย่างหน้าตาย หวังเหว่ยได้ยินถึงกับกลอกตามองบนให้กับความหลงตัวเองของนาง เสียนเปาน้อยเห็นเช่นนั้นก็ไม่ได้รู้สึกโกรธเคืองแต่อย่างใด นางยักไหล่ก่อนจะเอนตัวลงไปนอนอีกครั้ง

"เจ้าตื่นแล้วก็แล้วไปเทิด แต่ข้ายังง่วงอยู่ ขอนอนต่ออีกสักหน่อย" เมื่อคืนกว่านางจะนอนหลับได้ก็ดึกมาก ทั้งเมื่อครู่นี้นางยังฝันหวานแต่กลับโดนชายผู้นี้ปลุกเสียได้ ทำให้เช้านี้สาวน้อยอารมณ์เสียเป็นที่สุด

หวังเหว่ยมองดรุณีน้อยที่หลับพริ้มอยู่บนเตียงตน ก่อนจะพ้นลมหายใจออกมา เขาลุกขึ้นก่อนจะเดินไปอาบน้ำแล้วผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าที่มีแต่กลิ่นของสุราของตน พอออกมาก็ยังเห็นดรุณีน้อยหลับอยู่บนเตียงของตนเช่นเคย หวังเหว่ยจ้องมองร่างน้อยที่หลับสนิทอยู่พักหนึ่ง ไม่รู้ว่าในหัวของเขาคิดสิ่งใดอยู่ เนิ่นนานกว่าร่างสูงจะเลิกสนใจนางแล้วเดินออกจากกระโจมไป

อู่หางเมื่อเห็นว่าลูกพี่ของตนเดินออกมาจากกระโจมจึงรีบรุดเข้าไปหาอีกฝ่าย ตะกี้อู่หางได้ยินเสียงตะโกนออกมาจากกระโจมของหวังเหว่ย และดูจากสีหน้าของอีกฝ่ายในตอนนี้ก็คงกำลังหงุดหงิด

"นางทำอะไรให้พี่ใหญ่หงุดหงิดหรือ"

หวังเหว่ยเหลือบมองลูกน้องของตนที่มีสีหน้ากังวลแทนตนอย่างเห็นได้ ส่วนอู่หางเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเอาแต่เงียบ เขาจึงเสนอขึ้นมา "ให้ข้าเข้าไปสั่งสอนนางให้หรือไม่"

"ไม่ต้อง" หากเจ้านี้เข้าไปจะต้องรู้แน่ว่าเขากับนางทะเลาะกันเพราะแย่งที่นอนกันเฉย ๆ หวังเหว่ยจึงรีบปฏิเสธในทันที

อู่หางได้ยินก็งุนงงกับท่าทีเช่นนี้ หากในสถานการณ์ปกติใครทำให้ลูกพี่ของเขาหงุดหงิด ลูกพี่ย่อมให้ตัวเขาไประบายโทสะให้ เมื่อคิดถึงใบหน้าของดรุณีน้อย ถึงแม้ว่าตัวเขาจะชมชอบนางอยู่สักหน่อย แต่ถ้าหากหญิงผู้นั้นทำให้พี่ใหญ่ไม่พอใจเขาก็ไม่คิดจะเก็บนางเอาไว้แน่ ในระหว่างที่คิดอะไรต่อมิอะไรไปมากมาย เสียงของหวังเหว่ยก็ดังขึ้นมาขัดจังหวะความคิด

"มีข่าวอะไรมาอีกหรือไม่"

อู่หางรีบพยักหน้ารับ "มี ๆ พี่ใหญ่ ได้ยินว่าช่วงบ่ายจะมีกลุ่มพ่อค้ารายใหญ่เดินทางผ่านเส้นทางหุบเขาเพื่อเข้าหั่งโจว สินค้าที่พวกเขานำมาด้วยมีแต่ยาราคาสูงทั้งนั้น"

"อืม เตรียมคนให้พร้อมแล้วไปซุ่มรอพวกมัน ข้าจะตามไป"

อู่หางพยักหน้ารับคำก่อนจะวิ่งหายไป หวังเหว่ยเหลือบมองกระโจมของตนเองครู่หนึ่งก่อนจะเดินหายไปเช่นกัน