บทที่ 12 มอนตี้มาเป็นแม่ของหนูน้อยเจลลี่ บีน

แววตาของเวอเรียนสั่นระริก สายตาของเธอจับจ้องไปที่ภาพวาดที่มีชื่อว่า “ครอบครัวเราสามคน”

“เจลลี่ บีน หนูรู้สึกเหงาไหม”

หนูน้อยกุมใบหน้าของเธอ ขณะที่ดวงตาสีดำกลมโตของเธอเป็นประกาย เธอพยักหน้าและพูดอย่างน่าสงสาร “ค่ะ! เจลลี่ บีน ไม่มีเพื่อน และไม่มีแม่มาคอยดูแล เพราะแม่ของหนูอยู่บนดาวอังคาร! แม่ของเชอร์รี่ทำผมเปียสวย ๆ ให้เธอทุกวัน หนูเองก็อยากมีแม่ให้มาช่วยทำผมถักเปียให้หนูด้วย!”

เวอเรียน อดที่จะยิ้มไม่ได้ไม่ได้ เธอยกมือขึ้นเพื่อลูบไล้ผมทรงเห็ดของหนูน้อย “เจลลี่ บีน ผมของหนูยังสั้นอยู่เลย ถ้าผมสั้นยังคงทักเปียไม่ได้นะ”

เจลลี่ บีน ทำหน้ามุ่ย เธอพูดอย่างผิดหวังว่า “พ่อให้ตัดผมสั้น เพราะไม่มีใครรู้วิธีถักเปีย พ่อบอกว่าเขาไม่รู้วิธีถักเปีย พ่อไม่เก่งเอาซะเลย”

เวอเรียน หัวเราะออกมาดัง ๆ เธอนึกถึงภาพของฮีลตันทำหน้าไม่สบอารมณ์ ขณะที่กำลังจับผมของลูกสาวอย่างเงอะงะ แต่ไม่สามารถถักเปียผมได้ ไม่ว่าเขาจะพยายามแค่ไหนภาพก็ปรากฏขึ้นในใจของเธอ เธอเคยได้ยินมาว่าฮีลตันเข้มงวดมากในเรื่องธุรกิจ มันยากที่จะจินตนาการได้ว่าฮีลตัน มีด้านไหนบ้างที่เค้าทำไม่ได้

“คราวนี้หนูควรไว้ผมยาว ที่นี้ครูสามารถช่วยถักเป