ยอมจำนน

โจวฟางเซียนนั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างบานใหญ่ภายในตำหนักของนาง สายลมเย็นพัดผ่านเข้ามาปะทะผิวกาย แต่มิอาจดับไฟร้อนรุ่มที่ลุกโชนอยู่ในใจได้ ภาพความทรงจำเก่า ๆ ผุดขึ้นมาในห้วงคำนึง นางนึกถึงวันแรกที่ได้พบกับเย่ซีเฉิน...

ย้อนกลับไปเมื่อหลายปีก่อน ในงานเทศกาลชมดอกไม้ประจำปีของวังหลวง โจวฟางเซียนในวัยสิบห้ายังคงเป็นเด็กสาวไร้เดียงสา นางวิ่งเล่นอยู่ในสวนดอกไม้อย่างสนุกสนาน ก่อนจะสะดุดล้มลงไปกองกับพื้น

"โอ๊ย!" นางร้องเสียงหลง พร้อมกับยกมือขึ้นลูบข้อเท้าที่แพลง

"เป็นอะไรมากหรือเปล่า" เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้นจากด้านหลัง

โจวฟางเซียนเงยหน้าขึ้นมอง ก็พบกับชายหนุ่มรูปงามในชุดขุนนาง เขาคุกเข่าลงข้างๆ นาง พร้อมกับยื่นมือมาช่วยพยุง

"ข้าชื่อเย่ซีเฉิน" เขาแนะนำตัว "แล้วเจ้าน่ะ?"

"ชื่อของข้าคือองค์หญิงสาม โจวฟางเซียน" นางตอบเสียงเบา

เย่ซีเฉินยิ้มให้โจวฟางเซียนอย่างอ่อนโยน "ไม่ต้องกลัวนะองค์หญิงน้อย ข้าจะพาเจ้าไปทำแผล"

เขาประคองโจวฟางเซียนไปยังศาลาที่อยู่ใกล้ๆ แล้วทำแผลให้ที่ข้อเท้าอย่างเบามือ

"เจ็บไหม?" เขาถามด้วยความเป็นห่วง

โจวฟางเซียนส่ายหน้า "ไม่เจ็บแล้ว ขอบคุณท่านมาก"

นับตั้งแต่วันนั้น โจวฟางเซียนและเย่ซีเฉินก็ได้พบกันบ่อยขึ้น เย่ซีเฉินมักจะหาเวลาว่างมาเล่นกับนาง สอนนางอ่านหนังสือ เขียนพู่กัน หรือแม้แต่เล่นหมากล้อมด้วยกัน

ความใกล้ชิดทำให้ทั้งสองคนเริ่มผูกพันกันมากขึ้น โจวฟางเซียนตกหลุมรักเย่ซีเฉินอย่างถอนตัวไม่ขึ้น นางเฝ้ารอคอยวันที่เขาจะมาสู่ขอนางจากฮ่องเต้

แต่แล้วความฝันของนางก็พังทลายลง เมื่อเย่ซีเฉินกลับตกหลุมรักไป๋หลี่เมิ่ง และตัดสินใจแต่งงานกับนางแทน

โจวฟางเซียนได้แต่เก็บความเจ็บปวดเอาไว้ นางรู้ดีว่าตอนนี้นางมีชื่อเสียงที่ย่ำแย่ ข่าวลือเสียหายที่แพร่สะพัดไปทั่ว คงทำให้เย่ซีเฉินไม่มีวันหวนกลับมามองนางอีก

"บางทีข้าควรจะตัดใจเสียที" โจวฟางเซียนพึมพำกับตัวเอง "ความรักที่ไม่มีวันเป็นจริง ก็ไม่ควรจะยึดติดต่อไป"

"ลาก่อน เย่ซีเฉิน" โจวฟางเซียนหลับตาลง น้ำตาหยดหนึ่งไหลรินลงมาอาบแก้ม นางตัดสินใจแล้วว่าจะลืมเขาให้ได้ แม้จะเจ็บปวดเพียงใดก็ตาม

ข่าวการสมรสพระราชทานระหว่างองค์หญิงสามกับแม่ทัพเกาเฟยฉีสร้างความตื่นตระหนกและหวาดกลัวให้เจ้าตัวอย่างที่สุด โจวฟางเซียนรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังถล่มลงมาทับร่างกายบอบบางของนาง

ในทันทีที่ได้ยินข่าว โจวฟางเซียนรีบรุดไปยังห้องทรงพระอักษรของฮ่องเต้ด้วยใจที่ร้อนรน นางไม่สนใจพิธีรีตองใดๆ ทั้งสิ้น เมื่อมาถึงหน้าห้องทรงพระอักษร นางก็คุกเข่าลงเบื้องหน้าพระพักตร์ของเสด็จพ่อด้วยความร้อนรน

"เสด็จพ่อ" โจวฟางเซียนเปล่งเสียงออกมาด้วยความยากลำบาก น้ำเสียงของนางสั่นเครือด้วยความหวาดกลัว "หม่อมฉันขอให้พระองค์ทรงถอนราชโองการเรื่องการสมรสพระราชทานด้วยเถิดเพคะ"

คำพูดของนางเต็มไปด้วยความสิ้นหวังและความหวาดกลัว นางไม่ต้องการแต่งงานกับแม่ทัพเกาเฟยฉี ชายผู้ที่ขึ้นชื่อเรื่องความโหดเหี้ยมและไร้หัวใจ

ในขณะนั้นเอง ฮองเฮาเสิ่นอวี้ที่เพิ่งออกจากการเก็บตัวก็เสด็จเข้ามาในห้องทรงอักษรพอดี โจวฟางเซียนเห็นมารดาของตนก็รู้สึกมีความหวังขึ้นมา นางคิดว่าฮองเฮาจะต้องช่วยพูดกับฮ่องเต้ให้ถอนราชโองการแน่นอน

แต่ความหวังของโจวฟางเซียนก็พังทลายลง เมื่อฮองเฮากลับเอ่ยถึงเรื่องสินเดิมของเจ้าสาวแทน "ฝ่าบาท หม่อมฉันคิดว่าโจวฟางเซียนเป็นลูกสาวคนเล็กของหม่อมฉัน สินเดิมของนางจะต้องไม่น้อยหน้ากว่าองค์หญิงคนอื่น ๆเพคะ"

โจวฟางเซียนถึงกับพูดไม่ออก นางไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่ามารดาของตนจะสนใจเรื่องสินเดิมมากกว่าความสุขของลูกสาว

ฮ่องเต้ทรงพยักหน้าเห็นด้วยกับฮองเฮา "เจ้าต้องการอะไรบ้างล่ะ"

ฮองเฮาสูดหายใจเข้าลึก ก่อนจะเอ่ยปาก "หม่อมฉันขอให้พระองค์ทรงแต่งตั้งแม่ทัพเกาเฟยฉีเป็นแม่ทัพใหญ่พิชิตแผ่นดิน และยกที่ดินบริเวณชายแดนทั้งหมดให้เขาปกครองเพคะ"

ฮ่องเต้ทรงเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ "แล้วสินเดิมของฟางเซียนล่ะ"

"หม่อมฉันขอยกสินเดิมทั้งหมดของหม่อมฉันให้กับนางเพคะ" ฮองเฮาตอบอย่างหนักแน่น

ฮ่องเต้ทรงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตรัสว่า "ก็ได้ เราจะยกสินเดิมทั้งหมดของฮองเฮาให้เจ้า โจวฟางเซียน"