อนาวินแอบมองการกระทำของหญิงสาวตรงหน้าด้วยความแปลกใจ ถ้าเขาไม่รู้จักกับเธอมาก่อนว่าเธอเป็นลูกสาวคนเดียว เขาคงจะคิดว่าคนที่นั่งอยู่ตรงนี้เป็นพี่น้องฝาแฝดของเธอแน่ๆ เพราะเธอดูแตกต่างไปจากเดิมมากจริงๆ
“ตอนนี้ก็ยังไม่ดึกมาก เราไปเดินเล่นกันมั้ยครับ”
อนาวินถามขึ้นมาหลังจากทานข้าวเสร็จ สายตาคมมองที่ใบหน้าสวยด้วยสายตาอ้อนอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อนและอยู่ๆ คำพูดของภควัตก็ผุดขึ้นมาในหัว
‘คนเป็นแฟนกัน ต้องเคลียร์กันบนเตียงดิวะ ถึงจะเข้าใจกัน’
ตอนแรกเขาก็ตั้งใจจะทำแบบนั้น ถ้าเธอเข้ามากอดเข้ามายั่วเขาเหมือนทุกครั้ง แต่ตอนนี้มันกลับผิดคาดไปหมด เธอดูนิ่งมากจนเขาทำตัวไม่ถูก หรือว่าเธอจะโกรธแล้วถอดใจกับเรื่องของเขาไปแล้ว
“นะครับ… รับรองว่าพิมพ์จะชอบ”
อนาวินยิ้มให้หญิงสาวตรงหน้าด้วยรอยยิ้มทรงเสน่ห์และพอจะนึกภาพออกว่าเธอจะทำหน้ายังไงตอนเห็นที่ที่เขาพาไป
พราวฟ้าได้แต่มองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยสายตานิ่งเรียบ แต่จริงๆ แล้ว… เธอกำลังตกตะลึงกับรอยยิ้มที่ทรงเสน่ห์บนใบหน้าหล่อ เธอยอมรับว่าตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเห็นผู้ชายคนไหนดูอบอุ่นและจริงใจขนาดนี้มาก่อนเลย ดูจากการวางตัวและคำพูดของเขาที่ได้พูดคุยกันตอนทานข้าว เธอรู้สึกได้ว่าผู้ชายคนนี้ใส่ใจและจริงใจกับน้องสาวของเธอจริงๆ และที่สำคัญเขาเป็นสุภาพบุรุษมาก อย่างที่พิมพ์ดาวบอก
“หรือว่าพิมพ์ไม่อยากไปกับพี่”
พราวฟ้าละสายตาจากใบหน้าหล่อไปมองนาฬิกาข้อมือ พอเห็นว่ามันยังไม่ดึกเธอจึงตอบตกลงไป
“ไปก็ได้ค่ะ”
เขาดูมีความสุขและดีใจมากที่เธอตอบตกลงไปกับเขา ท่าทางและรอยยิ้มที่ดีใจจนเกินเหตุของเขาทำให้พราวฟ้าเผลอยิ้มตามตลอดทางจนถึงรถ
“พิมพ์จะไปไหนครับ?” อนาวินมองร่างบางที่เดินผ่านรถของเขาด้วยความสงสัย แล้วคำตอบของเธอก็ยิ่งทำให้เขาสงสัยเข้าไปใหญ่
“ไปที่รถไงคะ”
หญิงสาวมองไปยังรถของตัวเองที่จอดอยู่ไม่ไกล แต่นั่นยิ่งทำให้อนาวินขมวดคิ้วเป็นปม เธอมีรถตั้งแต่เมื่อไหร่กัน แล้วก่อนออกมาเธอบอกเขาว่าเธอนั่งแท็กซี่มาหนิ
“พิมพ์ไม่มีรถไม่ใช่เหรอครับ”
พราวฟ้าถึงกับไปไม่เป็น เมื่อเธอดันหลุดซะได้ เธอลืมไปว่าพิมพ์ดาวยังไม่มีรถ
“รถเพื่อนค่ะ พิมพ์ขอยืมรถเพื่อนมา”
พราวฟ้าแถออกไปแล้วรีบหันหน้าไปทางอื่น กลัวว่าเขาจะจับพิรุธของเธอได้ ตั้งแต่เกิดมาเธอไม่เคยโกหกหน้าตายขนาดนี้มาก่อนเลย โกหกออกไปอย่างไม่อาย
“เหรอครับ แต่พี่ว่าพิมพ์ไปกับพี่ดีกว่า ส่วนรถของเพื่อนพิมพ์ที่จะให้คนของพี่เอาไปคืนให้”
อนาวินพูดออกไปด้วยน้ำเสียงอบอุ่นเช่นเคย เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พิมพ์ดาวยืมรถของเพื่อนมา
“จะดีเหรอคะ?” พราวฟ้าทำหน้าครุ่นคิด
“ดีสิครับ ปกติพิมพ์ก็ชอบทำแบบนั้น” อนาวินมองใบหน้าสวยด้วยความรู้สึกแปลกๆ
“ก็ได้ค่ะ” พราวฟ้ายอมทำตามที่เขาบอก แล้วบอกที่อยู่ของตัวเองไปและไม่ลืมที่จะโทรบอกที่บ้าน
พราวฟ้านั่งตัวเกร็งอยู่บนรถคันหรู เป็นครั้งแรกที่เธอมากับผู้ชายสองต่อสองแบบนี้ แล้วยังไม่รู้เลยว่าเขาจะพาไปไหน แต่เธอดันตอบตกลงซะงั้น บ้าจริง!!
“ขอโทษนะครับ”
ความคิดของพราวฟ้าหยุดชะงักไป เมื่อชายหนุ่มโน้มตัวเข้ามาใกล้จนใบหน้าแทบชนกัน
ตึก!! ตึก!! ตึก!!
เสียงหัวใจดวงน้อยเต้นระรัว หายใจไม่ทั่วท้อง กลิ่นหอมสะอาดจากกายหนุ่มทำให้เธอหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาจนต้องหลับตาพริ้ม เพื่อข่มความตื่นเต้น มือเล็กขย้ำชายกระโปรงจนยับยู่ยี่ จนกระทั่ง...
“เสร็จแล้วครับ”
เสียงทุ้มต่ำดังอยู่ข้างใบหู ทำให้พราวฟ้าขนลุกไปทั้งตัว แต่พอลืมตาขึ้นมาก็พบว่าชายหนุ่มกลับไปประจำที่ของตัวเองอยู่ฝั่งคนขับแล้ว
ฟู่ว!! พราวฟ้าพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ อย่างโล่งอก เมื่อเขาไม่ได้ทำอะไรอย่างที่เธอคิด
‘บ้าไปแล้วยัยพราว แกจะไปลุ้นให้เขาจูบตัวเองทำไม’ พราวฟ้าเอ็ดตัวเองในใจแล้วมองไปนอกกระจกรถเพื่อไม่ให้เขาเห็นท่าทางผิดปกติของเธอ ผู้ชายคนนี้มีเสน่ห์เหลือเกิน ความนิ่งของเขาดูน่าค้นหาสุดๆ หาได้ยากนักผู้ชายที่ทำให้หัวใจเธอเต้นแรงและเสียความเป็นตัวเองได้ขนาดนี้
ทั้งสองคนนั่งเงียบมาตลอดทาง ไม่มีการพูดคุยหรือถามไถ่กัน มีเพียงสายตาที่แอบมองอีกฝ่ายบ้างเป็นบางครั้ง จนรถคันหรูขับเคลื่อนออกมานอกเมือง พราวฟ้าจึงหันไปถาม
“เราจะไปไหนกันเหรอคะ”
“บอกก็ไม่เซอร์ไพรส์สิครับ ถ้าพิมพ์ง่วงก็นอนพักก่อนก็ได้นะครับ ถึงแล้วพี่จะปลุก”
น้ำเสียงและรอยยิ้มที่อบอุ่นทำให้หญิงสาวหัวใจบอบบางคล้อยตามอย่างง่ายดาย เธอคิดว่ามันคงไม่มีอะไรเพราะหลังจากวันนี้เธอกับเขาก็จะไม่ได้มาเจอกันอีก...
..
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ
ว่าแต่… พี่วินจะพาน้องไปไหนกันนะ
ร่างหนาเดินออกมาจากห้องน้ำก็ต้องพบกับความเงียบ เมื่อภายในห้องมีเพียงความว่างเปล่าไม่มีใครอยู่เลยสักคนอนาวินมีเพียงแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเล็กที่พันรอบเอวอยู่ พอได้อาบน้ำสบายตัวก็คิดขึ้นมาได้ว่าตัวเองไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยนสายตาคมเข้มกวาดมองไปรอบห้องเพื่อที่จะมองหาพราวฟ้า แต่สายตาเขาก็สะดุดไปเห็นเสื้อยืดตัวใหญ่กับกางเกงขาสั้นที่แขวนไว้อยู่หน้าตู้เสื้อผ้าที่อยู่ไม่ไกลซึ่งคงจะเป็นเสื้อและกางเกงที่ใหญ่ที่สุดในตู้ของพราวฟ้าและเธอคงจะมั่นใจและคิดว่าเขาคงจะใส่ได้อย่างแน่นอนอนาวินไม่รอช้ารีบใส่เสื้อผ้าและแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนจะเดินลงไปหาเธอข้างล่าง แน่นอนว่าเธอคงจะทำอาหารอยู่ในห้องครัวเป็นแน่“อาบน้ำเสร็จแล้วเหรอคะ” พราวฟ้าที่กำลังยุ่งอยู่หน้าเตาแก๊สก็เอ่ยถามชายหนุ่มพร้อมรอยยิ้ม“ครับ ทำอะไรอยู่ครับทำไมหอมจังเลย” อนาวินไม่พูดเปล่าขายาวรีบเดินเข้าไปหาหญิงสาวพร้อมกับกอดเธอเอาไว้แน่น“พราวทำข้าวต้มค่ะ พี่วินหิวหรือยังคะ”ใบหน้าสวยตอบพร้อมรอยยิ้ม ถึงแม้จะโดนอีกฝ่ายกอดในขณะที่เธอกำลังทำข้าวต้มอยู่ เธอก็ไม่ได้รู้สึกอึดอัดหรือวุ่นวาย แต่กลับรู้สึกดีและมีความสุขมากๆ อีกด้วย“หิวครับ”“รออีกนิดนะคะข้าวต้ม
ปึก! ปึก! ปึก!“อะ! อ๊ะ!”เสียงครางหวานยังคงดังออกมาเป็นระยะ โชคดีที่เป็นห้องเก็บเสียงและวันนี้ก็ไม่มีใครอยู่บ้าน ส่วนแม่บ้านประจำก็ลากลับบ้าน พราวฟ้าอยู่คนเดียวแล้วก็เหงาก็เลยชวนอนาวินมาอยู่เป็นเพื่อนม๊วฟ!“ซี๊ดดด!”ริมฝีปากบางซูดปากครางเสียวร่างสวยเกร็งไปแทบทุกส่วน เมื่อริมฝีปากหนาทั้งดูดทั้งเลียหน้าอกอวบอิ่ม แถมช่วงล่างก็กระแทกสะโพกเข้าออกไม่หยุด เรียกได้ว่าปรนเปรอทั้งช่วงบนช่วงล่างพร้อมกันแบบนี้จะไม่ให้พราวฟ้าเสียวได้ยังไง“อ่าส์!” เสียงคำรามจากร่างหนาก็ดังออกมาเป็นระยะไม่ต่างกัน ยิ่งเขากระแทกและบดขยี้แก่นกายใหญ่ ร่องรักก็ยิ่งรัดแน่นจนอนาวินแทบจะทนไม่ไหวความเสียวที่ถูกปะปนไปด้วยความทรมานแต่ก็ทำให้ทั้งสองคนรู้สึกดีไม่น้อย ซึ่งมันเป็นความรู้สึกเสียวซ่านจนยากเกินที่จะอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้“อึก! อะ! พราวไม่ไหวแล้วค่ะ ซี๊ด!” พราวฟ้าพูดออกมาพร้อมกับความรู้สึกที่แปลกใหม่วิ่งวนอยู่ภายในร่างกาย ซึ่งเธอไม่เคยรู้สึกดีกับความรู้สึกแบบนี้มาก่อน“อ๊าส์! พี่ก็ไม่ไหวแล้วเหมือนกันครับ” น้ำเสียงที่อบอุ่นปนด้วยความทรมานเอ่ยบอกหญิงสาวที่นอนอยู่ใต้ร่างถึงแม้ว่าปากจะบอกว่าไม่ไหวแต่สะโพกหนาก็ยังคงก
แขนเรียวทั้งสองข้างโอบกอดชายหนุ่มเอาไว้ด้วยความอบอุ่น โดยที่ริมฝีปากของทั้งสองยังคงแนบชิดและบดขยี้กันอย่างดูดดื่ม“อืม…” น้ำเสียงทุ้มต่ำครางเสียงกระเส่าอยู่ข้างใบหูเล็กด้วยความพอใจพราวฟ้าในตอนนี้ราวกับพราวฟ้าคนใหม่ที่ไม่เคยมีใครเห็นเธอในมุมนี้มาก่อน ทั้งท่าทางและน้ำเสียงเธอดูออดอ้อนเพื่อเอาใจอีกฝ่ายอย่างสุดกำลัง ถ้าหากอะไรที่ทำให้ชายหนุ่มมีความสุข เธอก็พร้อมที่จะทำและปรนเปรอเขาทุกอย่างมือบางจัดการถอดเสื้อผ้าชายหนุ่มออกจนหมดถึงแม้พราวฟ้าจะรู้สึกเกร็งๆ อยู่บ้างแต่เธอก็พยายามทำใจให้สบายและผ่อนคลายมากขึ้นพรึบ!ร่างหนาถูกผลักให้นั่งลงอยู่บนเตียงนอนกว้าง ถึงไม่ใช่ครั้งแรกแต่ก็ทำให้อนาวินตื่นเต้นเป็นอย่างมาก เรียกได้ว่าตื่นเต้นกว่าครั้งแรกเสียอีก“เดี๋ยวพราวทำให้ค่ะ” น้ำเสียงและสายตายั่วยวนมองไปที่ชายหนุ่ม หัวใจดวงน้อยเต้นระรัวไม่เป็นจังหวะเมื่อได้ทำอะไรที่แปลกใหม่ ซึ่งเธอเองก็ไม่เคยทำแบบนี้มาก่อนเลยด้วยซ้ำใบหน้าหล่อกระตุกยิ้มด้วยความพอใจเมื่อเห็นอีกฝ่ายกำลังถอดเสื้อผ้าออกอย่างช้าๆ ต่อหน้าเขา เรือนร่างสวยไร้สิ่งปกปิดทำเอาอนาวินเผลอจ้องมองไม่ยอมละสายตา“มองแบบนี้พราวก็เขินแย่สิคะ” ใบหน้าส
ระหว่างทางที่อยู่บนรถมีเพียงแค่ความเงียบ ซึ่งไม่เคยเป็นแบบนี้เลยสักครั้ง ปกติแล้วอนาวินจะอารมณ์ดีและชวนคุยอยู่ตลอดเวลา แต่ตอนนี้พราวฟ้ารับรู้ได้ถึงความผิดปกติลางอย่างขึ้นมาได้อย่างชัดเจนร่างบางนั่งเงียบมองซ้ายมองขวาไม่รู้เลยว่าจะต้องทำตัวยังไง จะต้องถามอะไรถึงจะไม่ทำให้บรรยากาศบนรถนั้นเงียบจนเกินไป“พี่วิน…” พราวฟ้าตัดสินใจเรียกชื่อชายหนุ่มขึ้นมา แต่เธอก็ยังไม่กล้าที่จะพูดหรือถามอะไรในตอนนี้“ครับ” มีเพียงเสียงตอบรับสั้นๆ และสายตานิ่งเรียบที่มองถนนอย่างไม่ยอมละสายตา“พี่วินเป็นอะไรหรือเปล่าคะ” หญิงสาวถามออกมาตามตรงในขณะที่รถยนต์คันหรูวิ่งเข้ามาจอดภายในบ้านหลังใหญ่“เปล่าครับ” ชายหนุ่มยังคงตอบด้วยน้ำเสียงและท่าทางนิ่งเรียบอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน“งอนพราวอยู่ใช่ไหมคะ” พราวฟ้าถามต่อเมื่อรถยนต์จอดสนิทที่หน้าบ้าน“เปล่าครับ”“ใช่แน่เลย พี่วินงอนพราวเรื่องอะไรคะ” ในขณะที่ถามพราวฟ้าก็พยายามคิดว่าชายหนุ่มกำลังงอนเธอเรื่องอะไร เขาถึงได้ทำตัวเฉยชากับเธอแบบนี้“นี่ก็ดึกแล้ว พี่ว่าพราวเข้าบ้านไปพักเถอะ”ยิ่งเห็นท่าทางและคำพูดที่เปลี่ยนไปของชายหนุ่มพราวฟ้าก็ยิ่งรู้สึกผิดและอยากจะทำให้ทุกอย่างกลั
เมื่อพราวฟ้าเข้าห้องประชุมเธอก็ทำหน้าที่ของตัวเองเป็นอย่างดี ตั้งใจทำงานนั่งรับฟังทุกข้อเสนอและทุกแผนงานของบริษัทเป็นอย่างดี เนื่องจากเป็นการประชุมใหญ่ประจำปีการประชุมในครั้งนี้จึงใช้เวลาประชุมยาวนานกว่าทุกครั้งใช้เวลาในการประชุมเกือบสามชั่วโมงกว่าพราวจะประชุมเสร็จก็แทบจะหมดแรงและใกล้ถึงเวลาเลิกงานแล้ว ร่างบางเดินกลับเข้าห้องทำงานด้วยความเหนื่อยล้าพลังงานที่มีหมดไปกับการประชุมแล้วจริงๆ“พี่วิน…” หญิงสาวเรียกชื่อชายหนุ่มเสียงเบาแต่ก็เต็มไปด้วยความตกใจที่เห็นอนาวินนั่งหลับอยู่ที่โซฟารับรองแขกภายในห้องทำงานของเธอพราวฟ้ามองใบหน้าหล่อด้วยความสงสัยพร้อมกับคำถามมากมายที่วิ่งเข้ามาในหัว เธอเดินเข้าไปดูเขาใกล้ๆ โดยที่เธอไม่รู้เลยว่าเขากลับมารับเธอหรือว่าเขานั่งรออยู่ในห้องนี้จนเธอประชุมเสร็จ“ทำไมมานั่งหลับอยู่ตรงนี้คะ”ร่างบางตัดสินใจถามขึ้นมาตามตรง เพราะตอนนี้ก็ถึงเวลาเลิกงานแล้วเธอจะปล่อยให้เขาหลับต่อไปแบบนี้ไม่ได้“อือ… ประชุมเสร็จแล้วเหรอครับ” ร่างหนางัวเงียลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมกับคำถาม“เสร็จสักพักแล้วค่ะ”“ทำไมไม่ปลุกพี่ละครับ”“พี่วินได้กลับไปทำงานหรือเปล่าคะ” หญิงสาวเลือกที่จะถามกลับ
หนึ่งเดือนต่อมาหลังจากที่เรื่องราวทุกอย่างผ่านไปพิมพ์ดาวกับคุณแม่ก็ได้เดินทางไปเที่ยวและพักผ่อนที่ต่างประเทศ เพื่อที่จะได้เปลี่ยนบรรยากาศและทำใจให้สบายมากขึ้น ก่อนที่จะกลับมาคลอดและเลี้ยงลูกอยู่ที่บ้านในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้าส่วนพราวฟ้าก็ยินดีที่จะออกเงินและดูแลเรื่องค่าใช้จ่ายทั้งหมดให้กับคุณแม่และน้องสาว ซึ่งเธอก็มีอนาวินคอยดูแลอยู่ไม่ห่าง ทำให้ดารารายและพิมพ์ดาวได้ไปเที่ยวแบบสบายใจไม่ต้องคอยเป็นห่วงพราวฟ้า“ขอบคุณที่มาส่งนะคะ”พราวฟ้าเอ่ยขอบคุณชายหนุ่มพร้อมรอยยิ้ม หลังจากที่คุณแม่กับน้องสาวไปเที่ยว อนาวินก็ทำหน้าที่ดูแลเธอเป็นอย่างดีทุกอย่างไม่มีขาดตกบกพร่องในหน้าที่แฟนเลยสักครั้ง“เดี๋ยวพี่มารับไปทานข้าวเที่ยงนะครับ”“ไม่เป็นไรค่ะ ตอนบ่ายพราวมีประชุมถ้าออกไปทานข้างนอกคงกลับมาไม่ทันแน่เลยค่ะ” หญิงสาวรีบปฏิเสธเพราะช่วงนี้งานที่บริษัทค่อนข้างเยอะ ทำให้เธอไม่มีเวลาว่างมากพอที่จะออกไปไหน“งั้นเดี๋ยวพี่ซื้อมาทานด้วยที่บริษัท” อนาวินแทบจะขาดพราวฟ้าไม่ได้ก็อาสาซื้อมาทานด้วยเพื่อเอาใจเธอ“ค่ะ ขับรถดีๆ นะคะ”“ตั้งใจทำงานนะครับ”“พี่วินก็ตั้งใจทำงานเหมือนกันนะคะ”“ครับ แล้วเจอกันนะ”“ค่ะ”