Chapter 16 เจอกันครั้งแรกในรอบสิบกว่าปี

“สวัสดีค่ะ เชิญเลยค่ะเดี๋ยวดิฉันจะขึ้นไปส่งคุณธาวินได้แจ้งเอาไว้แล้ว" พนักงานสาวสวยยกมือขึ้นไหว้พร้อมกับกล่าวทักทายฮันน่าจากนั้นหล่อนก็ได้เดินนำหน้าหญิงสาวตรงไปยังลิฟต์ เพราะอีธานอยู่ชั้นบนสุด คือชั้นเก้าและที่สำคัญชั้นนั้นมีเพียงแค่เขาอาศัยอยู่ เพราะถูกออกแบบมาเป็นพิเศษเหมือนบ้านมากกว่าโรงแรม

พอฮันน่าเดินออกเดินออกมาจากลิฟต์พนักงานสาวก็ได้กลับลงไปทันที ในเวลานี้ หญิงสาวกำลังตกอยู่ในภวังค์การออกแบบที่ดูน่าอยู่น่าอาศัย ฮันน่ากวาดสายตามองไปรอบๆ ก่อนที่ลีโอจะเดินเข้ามาหาเธอ         “เชิญครับ นายให้คุณเข้าไปรออยู่ในห้อง เอาช่อดอกไม้มาเดี๋ยวผมถือเอง เชิญคุณผู้หญิงเข้าไปด้านในเลยครับ" ในเวลานี้ฮันน่าทำตัวไม่ถูกบวกกับความแปลกใจ

เธอเป็นแค่คนส่งดอกไม้แล้วทำไมต้องเชื้อเชิญให้เข้าไปด้านในของห้องด้วย แล้วถ้าเขาคิดไม่ซื่อกับเธอจะทำยังไงดี หรือว่าเธอกำลังมองโลกในแง่ร้ายเกินไป ในเมื่อเขาก็มีภรรยาอยู่แล้ว ผู้ชายคนนั้นอาจจะให้เธอเข้าไปนั่งรอ เพื่อจ่ายเงินที่เหลือก็ได้ เมื่อคิดได้ดังนั้นฮันน่า จึงยอมเดินเข้าไปในห้อง และเธอก็ถึงกับตกตะลึงในความหรูหราโอ่อ่าของห้องนี้                                                                                                                     

“สวยจัง" ฮันน่าถึงกับเผลอเอ่ยปากชม โดยเฉพาะดอกไม้สด ที่ถูกจัดตกแต่งเอาไว้อย่างสวยงาม กลิ่นของมันโชยมาเตะจมูกของเธอจนรัญจวนใจไปหมด หญิงสาวยืนอยู่กลางห้องพร้อมกับค่อยๆ ปรือตาหลับลงอย่างช้าๆ เธอกำลังจินตนาการว่าตัวเองเป็นเจ้าหญิง ที่ยืนอยู่ท่ามกลางปราสาทราชวัง เมื่อการตกแต่งดอกไม้นานาพันธุ์ตามมุมต่างๆ ของห้องช่างเลิศหรูอลังการ ฝีมือคนจัดระดับขั้นเทพ ซึ่งเธอนั้นถึงกับอยากจะฝากตัวเป็นศิษย์เลยทีเดียว                                                               

“คุณชอบหรือเปล่า" ชายตัวโตยืนอยู่ด้านหลังหญิงสาวร่างเล็ก พร้อมกับกระซิบลงไปที่ข้างใบหูของเธอ เสียงทุ้มที่ดังขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว วินาทีนั้นทำให้หัวใจของฮันน่าแทบจะหยุดเต้น ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปกี่วัน กี่เดือน หรือกี่ปี เธอก็จดจำน้ำเสียงทุ้มนี้ได้ดีไม่เคยลืมเลือน                                      

ในเวลานี้ฮันน่ายังคงหลับตา พร้อมกับยืนนิ่งๆ เธอยังไม่กล้าเผชิญความจริง เมื่อหญิงสาวตั้งรับไม่ทัน เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าจะได้เจออีธานอีกครั้งในรูปแบบนี้ เธอน่าจะเอะใจตั้งแต่นามสกุลของเขาในนามบัตรนั้นแล้ว

“ดอกไม้สวยๆ สำหรับภรรยาของผม" ดอกไม้ช่อใหญ่ที่ฮันน่าบรรจงจัดอย่างสวยงาม กำลังชูช่ออยู่ตรงหน้าของเธอ เพราะในเวลานี้ฮันน่าไม่ต่างอะไรกับการตกอยู่ภายใต้อ้อมกอดของอีธาน เมื่อเขายืนอยู่ทางด้านหลังแล้วโอบเธอเอาไว้ ในมือของเขามีช่อดอกไม้ ที่สั่งให้เธอจัดเป็นพิเศษ เพื่อง้อภรรยา แต่ไม่คิดว่าผู้หญิงคนนั้น ที่เขาหมายถึงจะเป็นเธอ                                                                                                                               

“ขอโทษนะคะ คุณกำลังเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า ฉันไม่ใช่ภรรยาของคุณ" น้ำเสียงที่เย็นชาแฝงไปด้วยความกระด้าง ทำให้อีธานเข้าใจ เป็นใครก็คงจะโกรธ สิบกว่าปีที่จากกัน มันนานมากเลยทีเดียว แต่เขาไม่สามารถกลับไปแก้ไขเรื่องราวในอดีตได้ ปัจจุบันต่างหากที่สำคัญและเขาก็อยากมีอนาคตร่วมกันกับฮันน่า

“แต่ผมเป็นสามีของคุณ หรือว่าคุณลืมไปแล้ว เดี๋ยวผมจะช่วยทบทวนความทรงจำให้เอาไหม...หืม"

ชายหนุ่มไม่พูดเปล่า เขาจับไปที่ไหล่มนของเธอ เพื่อให้ฮันน่าหันมาสบตากัน ทันใดนั้นน้ำใสๆ ก็ไหลเอ่อออกจากดวงตาคู่สวยของเธอ หัวใจของฮันน่าเริ่มเต้นแรงขึ้น จนแทบจะกระเด็นออกจากอกข้างซ้ายให้ได้ในตอนนี้ พอๆ กับหัวใจของอีธานที่มันเต้นดังราวกับกลองเพล เขาวางช่อดอกไม้ลงที่พื้น แล้วเอื้อมมือขึ้นมาปาดน้ำตาออกจากแก้มนวลของเธออย่างเบามือ แต่ทว่าฮันน่ากลับเบือนหน้านี้

“ผมขอโทษ ที่เป็นต้นเหตุทำให้คุณต้องร้องไห้อีกแล้ว ให้โอกาสผมสักครั้งนะฮันน่า ให้ผมได้ทำหน้าที่พ่อและสามีที่ดีบ้าง" ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ ทรุดตัวคุกเข่าลงกับพื้น พร้อมกับกอดขาเรียวฮันน่าเอาไว้แน่น แล้วแนบใบหน้าลงไปราวกับว่าเขากำลังกลัวที่จะต้องเสียเธอไปอีกครั้ง คราบมาเฟียหนุ่มเมื่อสิบกว่าปีที่แล้วได้หายไปจนสิ้น เวลานี้เขาเหมือนลูกแมวที่กำลังอ้อนเจ้าของให้รักและเมตตา                                                           

“ปล่อยค่ะ โลกของเรามันคนละใบ สิบกว่าปียังอยู่มาได้ แล้วทำไมต่อไปถึงจะอยู่ไม่ได้ ฉันไม่ต้องการสามี ลูกของฉันก็ไม่ต้องการพ่อ ฉะนั้นคุณก็อยู่ในที่ของคุณอย่าเกี่ยวข้องกันอีกเลย" แม้ว่าฮันน่าจะรู้สึกหวั่นไหวกับชายตรงหน้ามากแค่ไหนก็ตาม แต่เธอก็กลัวว่าลูกๆ จะเผชิญกับอันตราย ถ้าหากว่ากันยาและตุลาอยู่ในสถานะบุตรของอีธาน               

“กันยาเป็นลูกของผม ส่วนคุณเป็นภรรยาของผม ฉะนั้นโลกของผมกับโลกของคุณและลูกของเรามันคือโลกใบเดียวกันจำเอาไว้"

 เมื่อฮันน่ากลายเป็นคนไม่มีเหตุผลจึงทำให้อีธานตัดสินใจที่จะใช้ไม้แข็งกับเธอ เขาจะปราบพยศภรรยาด้วยวิธีที่ร้อยทั้งร้อยมักจะใช้ได้กับคู่รักทุกคู่ คอยดูเขาจะทำให้เธอนั้นสยบอยู่ภายใต้ร่างกำยำนี้ให้ได้ เธอจะไม่มีทางปฏิเสธเขาอีกต่อไป ภายใต้แววตาคู่สวยเขาสัมผัสได้ถึงความรักความโหยหาที่เธอส่งมาให้ ไม่ต่างจากความรู้สึกที่เขามีให้กับเธอเลยสักนิด เพียงแค่ฮันน่านั้นกำลังพยายามโกหกหัวใจตัวเอง เพราะทิฐิหรือเหตุผลอะไรบางอย่างเขาเองก็ไม่แน่ใจ กำแพงใจที่เธอสร้างขึ้นมานั้น เขาจะเป็นคนพังทลายมันเอง