Chapter 15 จอมวางแผน

“อืม...ออกรถสิ ฉันยอมคุณศิลาจริงๆ ขนาดเลทตั้งหลายชั่วโมงก็ยังจะรอ แสดงว่าโปรเจคนี้คงมีความสำคัญกับเขามาก" อีธานรู้สึกขัดใจอยู่บ้าง ที่เสี่ยศิลาไม่ยอมเลื่อนนัด เพราะไม่อย่างนั้นแล้วละก็ เขาคงจะแอบเฝ้ามองฮันน่ากับลูกทั้งวัน แต่ตอนนี้เขาคงต้องไปพบหุ้นส่วนรายสำคัญก่อน                                         

“อุ้ย! เกือบลืมค่ะแม่นี่เงินค่าช่อดอกไม้พร้อมกับค่ามัดจำช่อใหม่ และนี่นามบัตร" ฮันน่ารับเงินค่าช่อดอกไม้มาจากลูกสาว พร้อมกับนามบัตรแบบงงๆ                                                                                                     

“คืออะไรกันยา ค่าดอกไม้หกพันส่วนอีกสี่พันค่ามัดจำช่อใหม่หมายความว่ายังไง"

ฮันน่าถามลูกสาวออกมาด้วยความแปลกใจ และเมื่อเห็นนามสกุลของนายธาวินที่อยู่บนนามบัตร เธอถึงกับทำตาโตพร้อมกับเอามือขึ้นมาป้องปากเอาไว้ แม้ว่าจะเป็นเพียงแค่นามสกุลก็ทำให้ใจของเธอนั้นเต้นแรง เพราะสิบกว่าปีมาแล้วที่เธอนั้นไม่ได้ข่าวของอีธาน แต่หญิงสาวก็ปรารถนาอยากให้เขามีชีวิตอยู่ ถึงแม้ว่าเธอนั้นไม่อยากพบเจอกับเขาก็ตามที

“คุณธาวินเขาสั่งดอกไม้ที่ร้านของเราช่อละเป็นหมื่นเลยนะคะแม่ และที่สำคัญแม่ต้องเอาไปส่งเขาเวลาทุ่มตรงห้ามเลทนะคะคนสวย ถ้าคุณแม่ไม่สะดวกก็ให้พี่แป้งหรือพี่เทียนไปส่งแทนก็ได้ ที่อยู่ก็ตามนามบัตรนั่นแหละค่ะ เพราะเขาอยากจะเอาไปเซอร์ไพรส์ภรรยา"

ในเวลานี้ดูเหมือนว่าฮันน่าจะตั้งใจฟังในสิ่งที่ลูกสาวเล่าออกมาเป็นฉาก จนกระทั่งประโยคท้ายสุดทำให้หญิงสาวรู้สึกโล่งอก เพราะอย่างน้อยผู้ชายคนนั้นเขาก็มีภรรยาและตั้งใจที่จะนำดอกไม้ช่อใหญ่ไปเซอร์ไพรส์กันอีกด้วย เธอคงไม่เจอเฒ่าหัวงูเหมือนกับเสี่ยศิลาในตอนเช้าหรอกนะ    

“โอเคเดี๋ยวแม่ไปเอง เพราะมันเลยเวลางานแล้วพี่เทียนกับพี่แป้งจะได้กลับบ้านไปพักผ่อน แล้วแม่ก็จะเลยไปหาป้าเรยาด้วย ตุลาดูน้องด้วยนะ แม่อาจจะกลับดึกทานข้าวเสร็จก็เข้านอนเลยไม่ต้องรอ เดี๋ยวแม่จะเอากุญแจบ้านไปด้วย" ฮันน่าพูดพร้อมกับเก็บธนบัตรเข้าไปไว้ในลิ้นชัก แล้วสแกนคิวอาร์โค้ดรหัสสินค้า เพื่อจะได้สรุปยอดขายในแต่ละวันจากนั้นหญิงสาวจึงเดินอ้อมมาจัดดอกไม้ช่อใหญ่ตามที่ลูกค้าสั่งเอาไว้ เพราะแป้งร่ำกับเทียนหอมก็กำลังจะจัดดอกไม้ให้ลูกค้าที่นั่งรออยู่ในร้านเช่นกัน                                                                      

“ครับแม่" ตุลาตอบมารดากลับประโยคสั้นๆ เมื่อเขากำลังตั้งอกตั้งใจอ่านหนังสือ เนื่องจากชายหนุ่มเรียนไม่ค่อยเก่งเหมือนกันยา เขาจึงต้องใช้ความพยายามมากกว่าน้องสาว                                                       

“เย็นนี้ตัวทำสปาเกตตีให้เค้ากินหน่อยน๊า" กันยาทำหน้าออดอ้อนใส่พี่ชาย พร้อมกับเอาแก้มแนบลงไปที่ต้นแขนของตุลา ตั้งแต่ฮันน่าตั้งครรภ์เธอก็ชอบทานสปาเกตตีเหมือนกับขวัญข้าว และที่สำคัญกันยากับสิงโตนั้น ก็มีอะไรหลายๆ อย่างคล้ายกัน โดยเฉพาะรสนิยมการชอบรับประทานสปาเกตตี

“อืม...เดี๋ยวทำให้ ช่วยไปนั่งที่อื่นได้ไหมอ่านหนังสืออยู่" ตุลาไม่ได้ละสายตาจากหนังสือที่เขาอ่าน เขาพูดกับกันยาเหมือนกับปัดความรำคาญ แถมยังพยายามเขยิบออกห่างจากน้องสาวอีกด้วย                      

ฮันน่าแอบมองไปที่ลูกทั้งสองด้วยความรักและเอ็นดู แต่เธอจะรู้หรือเปล่าว่าการไปส่งดอกไม้ครั้งนี้ อาจจะทำให้หญิงสาวได้เปลี่ยนแปลงชีวิตครั้งยิ่งใหญ่ บางอย่างที่เธอพยายามผลักไสไปไกลตัว ทั้งที่ใจยังปรารถนานั้น สวรรค์อาจเข้าข้างนำพาให้เธอได้เจอกับเขา ถึงแม้ว่าต้องใช้เวลาสิบกว่าปี แต่มันก็คุ้มค่าไม่ใช่เหรอ ถ้าเขายังรักซื่อสัตย์และรอเธอ โดยที่ตัวของหญิงสาวเอง ก็ไม่เคยเปลี่ยนใจไปรักใครได้อีกเลยเช่นกัน

ฮันน่าลงมือจัดดอกไม้ช่อนั้นเอง พร้อมกับรอยยิ้มบางๆ ที่ผุดขึ้นบนใบหน้า เมื่อเธอกำลังคิดว่าผู้หญิงคนนั้นช่างโชคดี ที่มีสามีคอยเอาใจใส่ถึงรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ แบบนี้ สำหรับผู้หญิงไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนก็ยังคงต้องการความหวาน ที่ผู้ชายบางคนอาจจะละเลยหรือลืมไปว่าความรัก ถ้าไม่เติมเต็มรายละเอียดลงไปมันก็อาจจะหมดลงได้เช่นกัน                                                                                                                          

“แม่ไปแล้วนะ ปิดร้านเลยตุลาแล้วพาน้องกลับบ้าน เทียน แป้ง ได้เวลาเลิกงานแล้วกลับบ้านเลยจ้า" ฮันน่าหยิบช่อดอกไม้มาถือเอาไว้ ก่อนจะเดินออกไปจากร้าน แต่ตุลาที่วิ่งเข้ามาคว้าช่อดอกไม้เอาไว้เอง        

“เดี๋ยวผมจะถือไปส่งที่รถครับแม่" ฮันน่าถึงกลับฉีกยิ้มกว้าง ที่ลูกชายดูเป็นห่วงเป็นใยเธอ จากนั้นฮันน่าจึงเดินตามตุลาตรงไปยังรถที่จอดอยู่ข้างร้าน                                                                                           

“ขอบใจมากลูก แม่ไปแล้วนะจ๊ะ อย่าลืมล็อคบ้านดีๆ ละ"                  

“ครับแม่" ตุลายกมือขึ้นมาบ๊ายบายผู้เป็นมารดา จากนั้นฮันน่าจึงขับรถออกไปที่ถนนใหญ่ อย่างน้อยในความโชคร้ายเธอก็ยังมีความโชคดี ที่สวรรค์ได้คัดสรรลูกแฝดชายหญิงมาให้เธอ เพราะตุลาเริ่มโตเป็นหนุ่มจนทำให้เธอมั่นใจว่าเขาจะดูแลและปกป้องกันยาได้ ไม่ว่าจะเป็นที่โรงเรียนหรือที่ไหนก็ตาม พี่ชายอย่างตุลาคงไม่ทอดทิ้งให้น้องสาวตกอยู่ในอันตราย                                                                                                           

ฮันน่าขับรถตรงไปยังโรงแรมที่ผู้ชายคนนั้นให้นามบัตรกับกันยาเอาไว้ เธอก็ต้องแปลกใจอีกครั้ง เพราะโรงแรมแห่งนี้คือที่เดียวกัน ซึ่งเธอพึ่งมารับเช็คจากนายศิลาเมื่อตอนเช้า หญิงสาวขับรถเข้าไปในลานจอด แล้วก้าวเท้าลงมาพร้อมกับรอยยิ้ม เมื่อมองไปยังช่อดอกไม้ที่เบาะหลัง เธอหยิบมันขึ้นมาด้วยความทะนุถนอม หวังว่าผู้ชายคนนั้นคงจะชอบและภรรยาของเขาคงจะถูกใจ จากนั้นฮันน่าจึงรีบเดินเข้าไปในโรงแรมทันที ตอนนี้ก็ใกล้เวลาทุ่มตรงแล้ว ถ้าเธอส่งดอกไม้ไม่ตรงเวลาลูกค้าอาจจะไม่ไปใช้บริการที่ร้านอีกเลยก็ได้                             

“สวัสดีค่ะดิฉันมาขอพบคุณธาวินค่ะ" ฮันน่าเดินตรงไปที่เคาน์เตอร์พร้อมกับยื่นนามบัตรให้กับพนักงานต้อนรับของโรงแรม