Chapter 8 การจากลา

“สิงโตแค่โกรธ เขาไม่มีทางเกลียดกันยาหรอกเชื่อแม่สิ" กันยาโผเข้าไปกอดแม่ขวัญข้าวด้วยความรู้สึกเปล่าเปลี่ยวในหัวใจ นับจากวันนี้ไป ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้พบกัน                                                               

“กันยาคิดถึงแม่ขวัญจังเลยค่ะ ไม่รู้อีกเมื่อไหร่เราถึงจะได้พบกันอีก แม่ขวัญดูแลตัวเองดีๆ นะคะ แล้วอย่าลืมไปเยี่ยมกันยาบ้าง" ขวัญข้าวเอามือลูบลงที่ศีรษะของกัญญาเบาๆ ในขณะที่ขวัญข้าวร้องไห้ออกมาจนตัวโยน ยิ่งมีคนปลอบโยนความรู้สึกก็ยิ่งถูกระบายออกมาด้วยน้ำตา นั่นคือการได้ร้องไห้                                   

ภาพของเด็กหญิงร่างเล็ก ซึ่งกำลังร้องไห้สะอึกสะอื้นปิ่มจะขาดใจ สร้างความรู้สึกเวทนาให้กับฮันน่าและทุกคนเป็นอย่างมาก แต่มารดาของเธอก็ไม่อาจที่จะอยู่ที่นี่อีกต่อไปได้ เมื่อฮันน่าตัดสินใจที่จะไปเริ่มต้นใหม่ พร้อมกับความฝัน และต้องการให้ลูกๆ ของเธอนั้นมีอนาคตที่ดีด้วยน้ำพักน้ำแรงของเธอเอง เพราะรู้สึกเกรงใจ ครอบครัวของอัครเดชที่ช่วยเหลือเธอมาตลอด                                                                                              

“ไปเถอะกันยาเราไปลาคุณย่ากัน" ฮันน่าเดินเข้าไปกุมมือลูกสาวเอาไว้เพื่อปลอบโยน ก่อนที่ทุกคนจะเดินไปที่บ้านหลังใหญ่ ซึ่งคุณย่าท่านแก่มากแล้ว ในเวลานี้แม่เลี้ยงกวางกมลไม่สามารถที่จะลุกเดินเองได้ หญิงวัยชรานั่งอยู่ในรถเข็น โดยมีนางพยาบาลคอยดูแลอย่างใกล้ชิด แต่ลูกหลานก็ไม่ได้ทอดทิ้งคอยดูแลอยู่ใกล้ๆ เช่นกันโดยเฉพาะขวัญข้าวที่คอยดูแลมารดาไม่ห่าง ตามคำแนะนำของนางพยาบาล อะไรที่พอทำด้วยตัวเองได้ เธอก็จะทำเอง โดยไม่ปริปากบ่นเลยสักคำ เพราะความรักความผูกพันที่มีให้แก่กันยิ่งกว่าสายเลือด              

“คุณย่าขา พวกเราจะไปอยู่กรุงเทพฯ กัน เอาไว้ให้อะไรมันลงตัวฮันน่าจะพาลูกๆ มาเยี่ยมนะคะ" ฮันหน้าเดินเข้าไปใกล้แม่เลี้ยงกวางกมล พร้อมกับคุกเข่านั่งลงข้างๆ หญิงสูงวัย พร้อมกับจับมืออันเหี่ยวย่นของนางมากุมเอาไว้                                                                                             

“คุณพระรักษานะลูกไปดีมาดีค้าขายก็ให้เจริญร่ำรวย เจ้าสิงโตคงเสียใจมากสินะถึงไม่เห็นมาด้วย วิ่งแจ้นไปไหนแล้วล่ะ คงไม่พ้นที่บ้านท้ายไร่อีกตามเคย กันยามานี่สิย่ามีอะไรจะให้" กันยาคลานเข่าเข้าไปใกล้หญิงสูงวัย พร้อมกับก้มลงกราบที่เท้าของนาง เธอพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้สุดกำลัง เมื่อกันยานั้นรักและผูกพัน แม่เลี้ยงกวางกมลไม่แพ้กว่าทุกคนในไร่                                                                                                                 

“สวมเอาไว้สิ ความจริงมันมีเป็นคู่ สักวันหนึ่ง ถ้ามันคือพรหมลิขิต จะมีคนมอบกำไลอีกวงให้หนู แล้ววันนั้นย่าก็เชื่อว่าหนูจะได้สวมใส่เป็นคู่ และมันจะดูดีสวยกว่าตอนนี้มาก ถ้าวันนั้นมาถึงไม่ว่าจะเป็นกำไลหรือกันยาก็จะไม่รู้สึกโดดเดี่ยวเหมือนเช่นวันนี้" ทุกคนไม่รู้ว่าหญิงสูงวัยกำลังหมายถึงสิ่งใด แต่ที่แน่ๆ กำไลนี้มีค่ากับนางมาก เพราะมันคือของคุณปู่ ซึ่งเป็นสามีของนาง เคยให้ไว้เมื่อคราวที่รักกันหวานชื่น ที่นางนั้นรู้สึกหวงแหน แต่ในวันนี้แม่เลี้ยงกวางกมลกลับปรารถนา ที่จะมอบความรักนี้ให้กับกันยา และก็เชื่อว่าสักวันกำไลอีกวงนั้นมันจะอยู่ที่ข้อมือของเธอเป็นคู่พร้อมกันสองวง                                                                       

“สวยมากเลยค่ะคุณย่าขอบคุณมากนะคะ" กันยาลุกขึ้นไปสวมกอดหญิงสูงวัยเอาไว้ ก่อนจะก้มลงไปกราบที่เท้าของคุณย่าอีกครั้ง จากนั้นทุกคนก็ได้ร่ำลากัน ในเวลานี้บรรยากาศที่ไร่กวางกมลเต็มไปด้วยความรู้สึกห่วงหาฮันน่าและลูกๆ ของเธอ                                                                    

อัครเดชขับรถออกจากไร่ เพื่อไปส่งทั้งสามที่สนามบิน ขณะที่นั่งอยู่บนรถกันยามองไปรอบๆ ไร่ จนกระทั่งจะออกไปพ้นไร่กวางกมลหญิงสาวก็ไม่มีวี่แววว่าจะพบสิงโต เธอหวังให้เขามาส่งทางแต่แล้วความหวังที่มีก็พังทลายจนสิ้น เขาไม่แม้แต่จะมาส่งเธอ สิงโตคงโกรธมาก และนับจากวันนี้เป็นต้นไปความสัมพันธ์ของทั้งคู่คงกลายเป็นเพียงแค่เส้นขนาน เมื่อทุกอย่างมันไม่เหมือนเดิม เขาคงเห็นเธอเป็นเพียงแค่คนเคยรู้จักกันเท่านั้น

วันเวลาไม่เคยหวนกลับ ต่อให้เราพยายามนั่งนับก็ไม่มีทางหวนกลับไปแก้ไขอดีตได้ ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่นัยน์ตาสีฟ้าใบหน้าคมคายมีไรหนวดขึ้นแซมประปราย แต่ซีอีโอหนุ่มวัยสี่สิบต้นๆ กลับดูมีเสน่ห์ จนกลายเป็นขวัญใจของสาวน้อยสาวใหญ่

โดยเฉพาะตำแหน่งประธานคณะกรรมการของเขา ยิ่งทำให้สาวๆ อยากทำหน้าที่คุณผู้หญิงของโรงแรมระดับห้าดาว แถมเขายังมีกิจการอสังหาริมทรัพย์อีกหลายแห่งเพิ่มมาอีกด้วย จนในเวลานี้แม้แต่เลขาสาวก็ยังแอบมีความหวังที่จะให้อีธานนั้นมองเธอบ้าง และเกวลินเองก็พยายามเข้าใกล้เขาทุกครั้งที่หล่อนนั้นมีโอกาส แต่ซีอีโอหนุ่มกลับดูเฉยชาไม่มีทีท่าว่าจะสนใจเธอเลยสักนิด       

“ได้เรื่องบ้างไหมลีโอ" ซีอีโอหนุ่มมาดขรึม นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน แต่สายตาของเขากลับโฟกัสไปที่ลีโอ เพื่อรอคำตอบ ซึ่งในเวลานี้เขาได้แต่หวังว่าคำบอกเล่าจากลูกน้องคนสนิท จะเปลี่ยนมาเป็นคำพูดที่ทำให้เขารู้สึกมีชีวิตชีวาขึ้นมาอีกครั้ง                                                                                    

“คุณเควินไม่ทราบว่าคุณฮันน่าอยู่ที่ไหน เพราะคุณเรยาไม่เคยปริปากพูดครับ" ลีโอก็รู้สึกผิดหวังมากเช่นกัน เพราะไม่ว่าเขาจะทำวิธีไหนก็ไม่สามารถตามหาฮันน่าได้ จนบางครั้งเขาก็รู้สึกสงสารอีธาน จนอยากให้เจ้านายหนุ่มสมหวังกับผู้หญิงสักคน ใครก็ได้ที่จะทำให้เจ้านายของเขาหายเศร้า เลิกจมปลักอยู่กับอดีตแบบนี้สักที แต่ก็มีมุกมายาที่มีทีท่าสนใจอีธานมาก หล่อนเป็นลูกสาวของหุ้นส่วนรายใหญ่ ที่เพิ่งเซ็นสัญญาทำบริษัทอสังหาริมทรัพย์ร่วมกัน