Chapter 7 ความผูกพัน2

“เป็นอะไรไปหรือเปล่ากันยา ทำไมตัวต้องร้องไห้ด้วย มีใครรังแกเหรอ บอกเค้ามาใครทำอะไรตัวที่โรงเรียนหรือเปล่า" สิงโตฉุดร่างอรชรของกันยานั่งลงข้างๆ เขาที่โขดหิน พร้อมกับเอามือไปปาดน้ำตาออกจากแก้มให้กับเธอ ด้วยความ ทะนุถนอมโดยที่ทั้งสองไม่รู้ว่า ความรู้สึกในเวลานี้เขาเรียกว่าอะไร จะว่าความรักก็ไม่ใช่ เมื่อทั้งคู่ยังเด็กมันคงเป็นความผูกพันที่มีให้กันมากกว่า                                                               

“เปล่าร้องไห้สักหน่อย แค่ฝุ่นมันเข้าตา ตัวถ่ายรูปให้เค้าหน่อยสิ" กันยาส่งโทรศัพท์ให้กับสิงโต เขาหยิบมันมากดชัตเตอร์ให้เธอรัวๆ พร้อมกับ เปลี่ยนมาเป็นนั่งเบียดร่างเล็ก แล้วตั้งกล้องโฟกัสที่ใบหน้าของเขาและเธอ จนกันยารีบขยับออกแทบจะตกลงไปในลำธารอยู่แล้ว                         

“ตัวนั่งดีๆ สิ เดี๋ยวก็ตกลงไปหรอก ไอ้ตุลามันเอาเค้าตายเลยนะนั่น ถ้าตัวตกน้ำ" คำขู่ของสิงโตได้ผลกันยายอมนั่งนิ่งๆ ให้เขากดชัตเตอร์รัวๆ จากนั้นสิงโตได้ส่งสมาร์ตโฟนให้กับเธอ แล้วหยิบอีกเครื่องออกมาจากกระเป๋าของเขา เพื่อถ่ายรูปเก็บเอาไว้                                                    

“พอแล้วสิงโต ตัวจะถ่ายทำไมเยอะแยะทำยังกับว่าจะไม่ได้เจอกันอีกนานอย่างนั้นแหละ"     

“ตัวพูดอะไรออกมารู้หรือเปล่ากันยามันไม่ดีนะ พวกเราสามคน เอ่อ... แพนด้าด้วยอีกคน พวกเราเป็นทั้งเพื่อนและยังเป็นพี่เป็นน้องจะไม่มีทางพรากจากกันไปไหน ตัวต้องสัญญากับเค้านะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ห้ามทิ้งเค้าไปไหนเป็นเด็ดขาดรู้หรือเปล่ากันยา เอานิ้วก้อยมาเอามาเกี่ยวก้อยกัน" น้ำเสียงที่ดูจริงจังของสิงโตนั้น กำลังทำให้กันยาลำบากใจ เพราะถึงยังไงเธอก็ต้องไปจากไร่นี้อยู่ดี ต่อให้เขารั้งเธอไว้มันก็ไม่มีประโยชน์ เมื่อมารดาของเธอและตัดสินใจลงไปแล้ว                                   

“สิงโตทุกคนล้วนมีทางเดินของตัวเองทั้งนั้น สักวันตัวอาจจะอยากไปใช้ชีวิตเพียงลำพัง แล้วทิ้งเค้ากับตุลาไว้ข้างหลัง โดยที่ไม่หันกลับมามองเลยก็ได้" ในเวลานี้กันยาพยายามหาประโยคที่ฟังแล้วดูดี มาพูดโน้มน้าวจิตใจสิงโต เพื่อที่เธอนั้นจะได้ไม่ต้องเกี่ยวก้อยสัญญากับสิงโต เมื่อเธอเชื่อว่ายังไงก็คงไม่มีทางที่จะทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับเขาได้

เช้าของวันใหม่บรรยากาศแสนจะอึมครึม ที่บ้านของฮันน่าในเวลานี้ เต็มไปด้วยความโศกเศร้าโดยเฉพาะเจ้าสิงโต เขาไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่าชีวิตนี้ จะต้องพรากจากกันยาและตุลา พร้อมทั้งแม่ฮันน่า คำบอกเล่าของมารดาจึงเป็นดั่งหอกแหลมคมที่ทิ่มลงมากลางใจของเขา เมื่อความผูกพันที่มีให้กันมันมากเกินกว่าที่จะทำใจให้ชินได้ นับจากวันนี้ไปไร่กวางกมลคงแห้งเฉา เหมือนดั่งต้นไม้ที่ไร้การรดน้ำพรวนดินและอีกไม่นาน ต้นไม้นั้นก็อาจจะตายได้ถ้าหากเจ้าของไม่ใส่ใจกลับมาเหลียวแล     

“เค้ากับตุลาไม่อยู่ ตัวก็ตั้งใจเรียนด้วยนะ ถ้ามีอะไรสงสัยก็โทรไปถามเค้าก็ได้ เดี๋ยวจะติวให้ สมัยนี้เทคโนโลยีได้พัฒนาไปมาก ถึงแม้ว่าพวกเราจะไม่ได้เจอกัน แต่ก็สามารถเห็นหน้ากันทุกวันได้ อย่าทำหน้าแบบนี้สิสิงโต" กันยาเดินเข้าไปหาสิงโต ที่นั่งอยู่ด้านนอกระเบียงของบ้านสายตาของเขามองออกไปอย่างไร้จุดหมาย มารดาน่าจะบอกเขาเร็วกว่านี้ เขาเพิ่งทราบข่าวจากคุณย่าเมื่อคืน และนั่นก็เป็นสาเหตุที่ทำให้สิงโตไม่ได้หลับไม่ได้นอนทั้งคืนเขาเอาแต่นั่งเหม่อและไม่รู้ว่านับจากวันนี้ต่อไป เขาจะอยู่ได้ยังไง ซึ่งเรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องละเอียดอ่อนถ้าไม่เจอกับตัวก็คงจะไม่เข้าใจ                                                                                                   

“ตัวรู้เรื่องนี้นานหรือยัง ทำไมไม่บอกเค้าก่อน ตัวใจร้ายมากเลยรู้หรือเปล่า" สิงโตพูดจาตัดพ้อกันยาออกมาพร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยความผิดหวัง เพราะไม่มีใครบอกเขาก่อนเลย เพื่อให้เวลาทำใจ เขากลายเป็นคนไม่สำคัญสำหรับทุกคนไปแล้วหรือยังไงนั่นคือความน้อยใจที่กำลังเกิดขึ้นกับสิงโต    

“เค้าก็เพิ่งรู้ไม่กี่วันนี่เอง ขอโทษนะที่ไม่ได้บอก" น้ำเสียงที่อ่อนหวานนุ่มนวลของกันยา แม้จะแผ่วเบาแต่ทุกครั้งที่ได้ยินมันกลับก้องกังวานอยู่ในหัวใจของสิงโต จนในเวลานี้เขารู้สึกเหมือนกับโลกได้กลายเป็นสีเทาทุกอย่างในไร่มองออกไปไม่เห็นมีสีเขียวเลย เมื่อสายตาของเขากำลังมืดมน เพราะความเสียใจ จึงทำให้ทุกอย่างรอบกายกลายเป็นความหมองหม่น                                                                           

“ก็อย่างว่าเราคงไม่มีความสำคัญสำหรับเธอ ยังไงก็ขอให้เธอโชคดีก็แล้วกัน ลาก่อนนะกันยา" น้ำเสียงที่แข็งกร้าว แต่แฝงไปด้วยความเย็นชา กับสรรพนามที่เรียกเธอและใช้แทนตัวเขาได้เปลี่ยนไป บ่งบอกให้กันยารับรู้ว่าสิงโตโกรธเธอมากแค่ไหน ที่ไม่ได้บอกเขาล่วงหน้า                     

“สิงโต! อย่าเพิ่งไปสิสิงโต! กลับมาฟังเค้าอธิบายก่อน กันยาไม่ได้ตั้งใจที่จะโกหกตัวเลยนะ" กันยาวิ่งลงบันได พร้อมกับตะโกนตามหลังสิงโตออกไป แต่เขากลับไม่หันมามองเธอเลยแม้แต่น้อย จึงทำให้กันยารู้ว่าการจากกันครั้งนี้ มันช่างเป็นการจากลาที่แสนจะเจ็บปวด     

“กันยาใกล้จะถึงเวลาออกเดินทางแล้ว ไม่ต้องตามสิงโตหรอกเดี๋ยวแม่จัดการเอง ไปลาคุณย่าเถอะเดี๋ยวพ่อเสือจะไปส่งที่สนามบิน" กันยาทำได้แค่เพียงมองสิงโตค่อยๆ เดินหายไปหลับตาความรู้สึกที่เกิดขึ้น ทำให้กันยาเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก เขาจะรู้หรือเปล่าว่าเธอเองก็เจ็บปวดไม่ต่างกับเขาเลยสักนิดกับการจากลาครั้งนี้

“แม่ขวัญดูเหมือนว่าสิงโตจะโกรธกันยามากเลยนะคะ จากคำพูดของเขาฟังดูห่างเหินเหมือนกับคนแปลกหน้า จนกันยาไม่รู้ว่าสิงโตจะเกลียดกันยาไปแล้วหรือเปล่า ที่ไม่ได้เล่าเรื่องนี้ให้เขาฟังก่อน" ใบหน้าและแววตาของกันยาที่แฝงไปด้วยความเจ็บปวดนั้น กำลังทำให้แม่ขวัญข้าวรู้สึกพลอยเศร้าไปด้วย