นางมารหน้าใส

“คุณหนูอยากรู้ไหมว่านางพูดอะไรกับเพ่ยตง”

สบตานิ่งกลมโตของเจี้ยนหลิงทั้งที่ปกติ เพ่ยตงจะไม่มีทางล่วงเกินไม่ว่าจะอย่างไร เจี้ยนหลิงอมยิ้ม

“บุรุษโดยแท้ไม่เอาความลับของหญิงอื่นมาเปิดเผยให้หญิงอีกคนฟัง”

“สำหรับเพ่ยตงมีเพียงคุณหนูเท่านั้นที่มีความหมายกับเพ่ยตงคนอื่นล้วนแค่เพียงมีค่าแค่คนคุ้นเคยมิได้สำคัญไปกว่าคุณหนู อีกอย่างสำหรับเพ่ยตงคนอื่นก้คือคนอื่นหาใช่หญิงอื่น”แสร้งยิ้มไม่ยอมสบตาคม

“ไม่เอา แล้วข้าไม่พูดกับเจ้าดีกว่า เพ่ยตง กัวเปาสองสามวันมานี่กลับมาที่บ้านหลิน ข้าอยากให้เจ้ากำจัดเขาเสีย มีเขาเสี่ยวหลินจึงเหิมเกริมอีกอย่างกัวเปาเป็นคนข้างกายเสี่ยวหลินที่ยอมตายเพื่อเสี่ยวหลินได้ ตัดมือตัดเท้าเสี่ยวหลินเสียจึงดี จัดการนางกับไท่จือจึงง่ายขึ้นแผนการของเราจะต้องไม่มี กัวเปามาขัดขว้าง”

เพ่ยตงประสานมือ

“คุณหนูใหญ่ องค์ชายห้าให้เชิญท่านที่ตำหนักเมฆา”สาวใช้ย่อกาย เพ่ยตงขมวดคิ้ว

“อืม ข้ากำลังจะไปหารือเรื่องสำคัญกับองค์ชายห้าพอดี เจ้าก็ไปทำตามแผนการได้แล้ว”

เพ่ยตงเดินเอามือไพล่หลัง เจี้ยนหลิงก้าวขาออกจากบ้านหลินเพ่ยตงตามไปติดๆ

“อ้าว ไม่ไปทำงานของเจ้าที่ข้าสั่ง”

“ข้าลืมไปว่า วันนี้องค์ชายห้าชวนข้า