บทที่ 8 - ตั้งใจ

เสน่หามนตรา

บทที่ 8 - ตั้งใจ

เชคฮ บราฮิมรับตัวม่านฟ้าที่ไร้เรี่ยวแรงจะยืน ยกอุ้มตัวสาวขึ้นแนบอกก่อนจะพาเดินไปแล้ววางเธอนั่งนั่งลงบนเก้าอี้ตัวหรูขลิบทอง ท่ามกลางอาหารมากมายละลานตา  เวลานี้เธอควรทานอาหารได้แล้ว

...ท่ามกลางบรรยากาศที่สว่างไสวด้วยแสงเทียนสีนวล  บนโต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหารหลากหลายเมนู ใบหน้าสวยเสลาเมื่อกระทบกับเสียงเทียนช่างดูตราตรึง น่าค้นหาสายตาคมของเชคฮ บราฮิมจ้องมองอย่างไม่ลดละท่ามกลางความเงียบไร้เสียงสนทนา  ม่านฟ้าที่ต้องจำยอมทานมื้อเย็นกับเชคฮบราฮิมผู้สูงศักดิ์ด้วยเม็ดเงินจำนวนมากสำหรับเธอที่เขาเสนอให้นอกจากค่าเสียเวลาต่อนาทีแล้ว เธอยังได้อีกหนึ่งหมื่นดอลล่าตามที่เชคฮ บราฮิมเสนอ...

"อาหารถูกปากไหม" เชคฮบราฮิมเอ่ยถามเมื่อนานแล้วบนโต๊ะอาหารมีแต่ความเงียบสงัด

"ค่ะ" คำตอบแสนสั้นแต่รับรู้ได้  ม่านฟ้าตอบแค่นั้นและหันไปสนใจอาหารตรงหน้าต่อ เพราะเหตุการณ์ก่อนหน้ามันตอกย้ำว่าศักดิ์ศรีและความสาวของเธอ ถูกพังทลายลงด้วยฝีมือผู้ชายตรงหน้า เธอโกรธ!

"อยากได้อะไรเพิ่มไหม" เชคฮ บราฮิม สรรค์หาคำถามอีกครั้ง  เมื่อม่านฟ้าเอาแต่ตั้งหน้าตั้งตาตักข้าวเข้าปากอย่างเดียว โดยไม่สนใจเหลียวมองเขาเลยสักนิด

"ไม่ค่ะ" เสียงนิ่งเย็นชาดั่งคนไร้ความรู้สึกตอบกลับ  เธอไม่แม้จะชายตามองเจ้าของเสียงสักนิด ด้วยในใจนั้นนึกเคืองโกรธ ที่เขาล้วงละเมิดเธอแม้นเธอนั้นร้องปรามเพียงใด...เธออยากรีบกินรีบเสร็จ อยากหลุดพ้นจากที่นี่ ที่เป็นสถานที่ย่ำยีกายของเธอ...

ไม่มีแม้คำขอโทษขอโพยหรือคำแก้ต่างใด ๆ สักคำหลุดจากปากเชคฮ บราฮิม เขายังคงเงียบปาก มีเพียงสายตาคมเท่านั้นที่มองมายังม่านฟ้าที่ใบหน้าบูดบึ้ง  ใช่! เธอเคืองชายคนนี้ที่เอาแต่ย่ำยีเพียงพบเจอกันแค่วันแรก

"ม่านฟ้า...ผม"

เคร้ง~~~ เสียงช้อนกระทบกับจานกระเบื้องสีทองจนเกิดเสียงดัง ร่างบางลุกพรวดจากเก้าอี้หรูทันทีเมื่อคิดว่าการทานอาหารมื้อนี้นั้นควรสิ้นสุดแต่เพียงเท่านี้

"ขอบคุณสำหรับอาหารมื้อนี้ค่ะ" เสียงนิ่งเอ่ยบอกพร้อมจ้องหน้าเชคฮ บราฮิม ด้วยแววตาเกรี้ยวกราด ภาพเหตุการณ์ที่ผ่านมามันตราติดในใจเธออย่างไม่อาจลบเลือน เธอไม่อาจทานทนอยู่ตรงนี้ต่อไปได้  เรียวขาสวยจึงก้าวออกมาอย่างไม่มีคำร่ำลาอื่นใดนอกเหนือจากนี้

"ม่านฟ้า เดี๋ยว!..." เสียงเข้มแผดดัง ขายาวก้าวไวและฉุดรั้งเขียวเรียวเล็กไว้ แต่กลับถูกม่านฟ้าสะบัดออกจนหลุดพ้น

"อย่ามายุ่งกับฉัน!" ดวงตาคมที่แทบลุกเป็นไฟแหงนมองสบตาคนตัวสูงโดยไม่นึกกลัวแม้แต่น้อย

"ม่านฟ้า...สิ่งที่ผมทำไปผมรู้ว่าผิด แต่ผมจะไม่ขอโทษ"

"สารเลว!" เพี๊ยะ!!...ใบหน้าคมเข้มหันควับไปตามแรงฝ่ามือที่กระแทกใบหน้าจนแสบร้อน ก่อนจะหันมาประจันหน้าสบสายตากับม่านฟ้า เธอคือผู้หญิงคนแรกที่กล้าตบหน้าเขาแต่ก็ไม่ได้เคือโกรธ ผู้หญิงไทยรักในศักดิ์ศรี อันนี้เขารู้ดีแต่ก็ไม่อาจห้ามการกระทำของตัวเองได้ เมื่อในใจนั้นมันต้องการเธอ

"....เพราะผมตั้งใจให้คุณมีผมในความทรงจำ...คุณจะไม่มีวันลืมผม"

"ฉันจำคุณแน่! บราฮิม" เสียงแหลมแผดดั่งกระหึ่มด้วยความโกรธ เธอจ้องหน้าเชคฮ บราฮิมอย่างเอาเรื่อง โดยไร้ความเกรงกลัว "อย่าได้เจอกันอีก!"

...ขาเรียวเดินฉับออกจากห้องใหญ่หรูหราโดยไม่เหลียวหลังมอง เธอโกรธเขา เธอเสียใจที่เขาล่วงเกินเธอ และโกรธตัวเองที่ไม่มีแรงพอที่จะฝืนและขัดขืน

"ผู้ชายสารเลว...อย่าได้เชื่อกันอีกเลย อี๋อี๋"  เมื่อเดินออกมาไกลจากห้องนั้น สองขาเรียวก็หยุดชะงักงันทันทีเมื่อภาพเหตุการณ์มันย้อนวนเข้ามาในสมอง มือบางถูไถริมฝีปากอย่างนึกรังเกียจกับสิ่งที่เชคฮ บราฮิมทำไว้กับเธอ

(คุณม่านฟ้า) เสียงหนึ่งเรียกชื่อดังขึ้นจากด้านหลังจนต้องหันกลับไปมองให้รู้ว่าใครเป็นเจ้าของเสียง

"คุณครรชิต...มีอะไรหรือเปล่าคะ" ม่านฟ้าเอ่ยถามทันทีเมื่อครรชิตเดินมาหยุดตรงหน้า

"ไม่มีอะไรครับแค่ผมไม่เห็นคุณม่านฟ้าไปทานมื้อเย็น...ไม่สบายหรือเปล่า" ครรชิตถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย

"เปล่าค่ะ พอดีฉันไม่หิวเลยไปเดินเล่น"

((จะหิวได้ยังไง ในเมื่อเธอเพิ่งทานเสร็จ))

​