บทที่ 7 ไล่ตามชัย

"พวกเราไม่ได้รู้จักกัน"

มณีถอนหายใจโล่ง อดรู้สึกขอบคุณไม่ได้ที่ชัยยังมีเมตตาอยู่บ้าง ถ้าเรื่องเมื่อคืนดันหลุดออกมาตอนนี้ล่ะก็ ชะตาเธอคงต้องแย่แน่ ๆ

แต่พอผ่านไปแค่เสี้ยววินาที มณีก็ได้ยินผู้ชายคนนั้นพูดต่อว่า

"แค่ดูแล้วเหมือนยังมือใหม่อยู่หน่อย"

ประโยคนั้นทำเอามณีหันไปมองชัยทันที ขมับกระตุกเบา ๆ ผู้ชายคนนี้…กำลังแขวะเธอเหมือนตอนเมื่อคืนชัด ๆ!

มณีไม่ยอมให้โดนเหน็บฝ่ายเดียว ตอบกลับทันทีว่า

"ฉันว่า คุณไม่มีสิทธิ์มาตัดสินฉันแบบนั้นนะคะ ในเมื่อคุณก็ไม่ได้รู้จักฉันเป็นการส่วนตัว จะเอาอะไรมาเป็นหลักฐานว่าฉันเป็น 'มือใหม่' อย่างที่คุณว่า?"

"คำพูดของผมไปกระทบใจคุณมณีเหรอครับ?"

'ก็แน่นอนสิคะคุณ!?' มณีแอบโวยวายในใจกับประโยคของชัย

คุณกัญญารับรู้ได้ว่าดูเหมือนจะมีอะไรเข้าใจผิดกันอยู่ เธอสลับมองไปมาระหว่างชัยกับมณี ก่อนจะตัดสินใจอธิบายเอง

"มณี ที่จริงคุณชัยไม่ได้หมายความแบบนั้นหรอกจ้ะ เขารู้แค่ว่าเธอเป็นอาจารย์ใหม่ ก็เลยอาจจะเป็นห่วงว่ามันจะหนักไปหน่อย ถ้าให้เธอดูแลโปรแกรมงานแสดงศิลปะใหญ่ขนาดนี้เพียงคนเดียว"

"ขอบคุณมากครับคุณกัญญา ที่เข้าใจความกังวลของผม" ชัยพูดต่อ ดวงตาคมกริบไม่ละไปจากมณีเลย "ผมรู้ดีว่างานนี้ในปีที่ผ่าน ๆ มามันประสบความสำเร็จมากแค่ไหน เพราะงั้นผมก็อยากให้อนาคตมันออกมาดีไม่แพ้กัน หรือดีกว่าเดิม นั่นหมายความว่าเราต้องมีคนที่ 'มืออาชีพ' มาดูแล คนที่ 'ไม่หนีปัญหา' กลางคัน"

ได้ยินแบบนั้น มณีถึงกับหัวเราะในใจ เธอไม่ได้โง่จนไม่รู้หรอก ว่าชัยกำลังถากถางเธอ—คนที่ "หนี" ออกจากโรงแรมเมื่อคืนอย่างชัดเจน

ยังไม่คิดจะยอมแพ้ มณีเลยสวนกลับไปว่า

"ถ้าคุณชัยอยากรู้ว่าฝีมือฉันอยู่ระดับไหน ฉันยินดีส่งผลงานพอร์ตโฟลิโอของฉันไปให้คุณชัยดูนะคะ"

แต่แล้วเธอก็ชะงักไปหนึ่งจังหวะ รู้สึกแปลก ๆ ขึ้นมาทันที

ทำไมฟังดูเหมือนเธออยากเข้าไปยุ่งกับโปรเจกต์นี้มาก ๆ เลยล่ะ? ทั้งที่เมื่อกี้ยังคิดจะปฏิเสธอยู่แท้ ๆ!?

พอรู้ตัวว่าตัวเองพูดพลาดไปแล้ว ชัยกลับยกยิ้มมุมปาก ชัด ๆ ว่าเป็นรอยยิ้มของนักล่าที่เพิ่งปิดกับดักใส่เหยื่อได้สำเร็จ

ทางฝั่งคุณกัญญา พอเห็นชัยยิ้ม ก็ถึงกับตกใจเหมือนกัน เพราะปกติชัยมักจะทำหน้าเรียบ ๆ เย็นชาอยู่ตลอด ต้องยอมรับเลยว่า รอยยิ้มของเขานี่มัน "แพง" จริง ๆ

"ผมไม่ต้องการพอร์ตโฟลิโอของคุณหรอกครับ คุณมณี" ชัยพูดพลางลุกขึ้นจากโซฟา "ผมแค่อยากเห็น 'ผลลัพธ์' ของงานนี้ ว่ามันจะออกมาเป็นยังไงมากกว่า" เขาพูดจบก็หันหลัง เดินไปทางประตู

คุณกัญญารีบลุกขึ้นตาม "คุณชัย หมายความว่า…คุณรับรองคำแนะนำของดิฉันใช่ไหมคะ?"

ชัยหยุดเดินแล้วหันกลับมามองคุณกัญญา "คุณมณี มาดา ดูมั่นใจในความสามารถของตัวเองมาก" เขาเหลือบตาไปทางมณี "ถ้าอย่างนั้น เราก็ลองดูกันว่าคุณจะจัดการโปรแกรมใหญ่แบบนี้ได้ดีแค่ไหน"

พูดจบ ชัยก็ออกจากห้องไปจริง ๆ ประตูปิดลง ทิ้งทั้งห้องไว้ในความเงียบ

ชั่วครู่หนึ่งไม่มีใครพูดอะไร จนกระทั่งคุณกัญญากระโดดเข้ามาหามณี

"มณี~ ยินดีด้วยลูก!" เธอโผเข้ากอดมณีแน่น "เก่งมากเลย รู้ไหม ได้โปรเจกต์ใหญ่ขนาดนี้ตั้งแต่วันแรกที่เริ่มงาน!"

ตามปกติแล้ว คำว่า "ยินดีด้วย" แบบนี้ควรจะทำให้มณีดีใจ แต่ไม่รู้ทำไม ประโยคนั้นกลับทำให้เธอรู้สึกหมดแรงมากกว่า

เธอรู้สึกเหมือนกระต่ายที่เดินเข้าไปติดกับดักสิงโตเต็ม ๆ

แล้วนี่มันเพิ่งวันแรกของการทำงานแท้ ๆ ทำไมภาระมันถึงได้หนักขนาดนี้!?

พอเห็นมณีเงียบไป คุณกัญญาเลยคลายอ้อมกอดออก มองหน้าเธออย่างงง ๆ

"มณี? ทำไมเหม่อแบบนั้นล่ะ?" ก่อนจะพูดต่อ "อ๋อ ป้ารู้แล้ว เธอต้องดีใจมากจนยังตั้งตัวไม่ติดใช่ไหมล่ะ ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวป้าจะช่วยแนะนำเรื่องโปรแกรมนี้ให้ เธอจะได้พิสูจน์ให้คุณชัยเห็นว่า—"

"ป้า…" มณีพูดแทรกขึ้นมา โดยไม่รู้ตัวว่ากำลังเม้มริมฝีปากด้านในแน่น เธอเงยหน้าขึ้นมองป้าที่หยุดพูดกลางคัน แล้วมองเธอกลับด้วยสายตางง ๆ

"ฉัน…ฉันขอตัวออกไปก่อนนะคะ!"

"อ้าว ทำไมล่ะ!?"

มณีรีบแกะมือคุณกัญญาออก ก่อนจะพูดทั้ง ๆ ที่เริ่มออกวิ่งแล้วว่า

"เดี๋ยวมณีกลับมาใหม่นะคะ!"

"มณี!"

ยังไม่ทันที่คุณกัญญาจะพูดอะไรต่อ มณีก็เดินออกจากห้องคณบดีไปอย่างลนลานเสียแล้ว

ไม่ว่ายังไง เธอต้องจัดการเข้าเคลียร์ความเข้าใจผิดให้ได้ และต้องทำให้แน่ใจด้วยว่า ชัยจะไม่เอาเรื่องระหว่างพวกเขาไปป่าวประกาศให้ใครรู้!

'ชัยอยู่ไหนกันนะ!?' มณีคิดพลางมองหา จนกระทั่งสุดสายตา เธอเห็นร่างของชัยกำลังเดินห่างออกไปข้างหน้า "นั่นไง!"

มณีรีบจ้ำฝีเท้าไล่ตามไป แต่ไม่รู้ทำไม ก้าวเดินของผู้ชายคนนี้ถึงได้เร็วขนาดนี้!

'ให้ตายเถอะ นอกจากเป็นประธานบริษัทแล้ว แอบไปเป็นนักกีฬาวิ่งมาด้วยรึยังไงเนี่ย? ทำไมเดินเร็วขนาดนี้!'

มณีเห็นชัยเลี้ยวหายไปทางหนึ่ง เธอเลยรีบเร่งฝีเท้าตามเข้าไป แต่พอถึงจุดนั้นกลับมีแค่ประตูทางบันไดหนีไฟกับทางเดินตรงไปข้างหน้าเท่านั้น

'หรือว่าเขาเข้าบันไดหนีไฟไป? จะเข้าไปทำไมกันล่ะ?' มณีคิดอย่างงง ๆ

ยังไม่ทันได้คิดอะไรต่อ มือใหญ่ข้างหนึ่งก็เอื้อมมาคว้าเอวของเธอแล้วดึงเข้าไปด้านในประตูบันไดหนีไฟทันที

"อ๊ะ! อื้อ!"

มณีร้องออกมาอย่างตกใจ แต่เสียงก็โดนมือใหญ่ปิดปากเอาไว้เรียบร้อย แผ่นหลังเธอกระแทกเข้ากับกำแพง เพราะคนตัวสูงตรงหน้าขยับเข้ามาใกล้จนแทบแนบชิด ทำให้มณีอดรู้สึกกลัวไม่ได้ จนกระทั่งเธอเงยหน้าขึ้นมองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า

ใบหน้าคมพร้อมดวงตาสีดำคมเข้ม สันจมูกโด่ง ริมฝีปากบางน่ามอง กับแนวกรามชัดเจนนั่น…คุ้นตาสุด ๆ

เหมือนกับผู้ชายเมื่อคืนที่เกือบได้นอนกับเธอ และเป็นคนเดียวกับที่เธอเพิ่งเจอในห้องคณบดีเมื่อครู่

'คุณชัย…'

**