All Chapters of เสน่ห์ซีอีโอจอมหวง: Chapter 1 - Chapter 10

'ซวยแล้ว ซวยแล้ว ซวยแล้ว!' มณีสบถในใจพลางเอามือปิดหน้า เธอไม่คิดเลยว่าแผนจะลืมความอกหักของตัวเองจะกลายเป็นความวุ่นวายเละเทะแบบนี้ตอนนี้มณีนั่งอยู่ในแท็กซี่แล้ว หลังจากรู้ว่าตัวเองจำคนผิด เธอก็หนีออกจากโรงแรมมาทันทีแบบไม่คิดอะไรเลย เธอไม่ได้กลับไปลา ชัย ด้วยซ้ำ เพราะอายจะตายอยู่แล้วกับความเข้าใจผิดทั้งหมดนี่แน่นอนว่ามณีไม่ได้จากมาแบบมือเปล่า เธอวางธนบัตรไว้หลายใบบนโต๊ะหัวเตียงให้ชัย ถือว่าเป็นการขอโทษที่ดันไปคิดว่าผู้ชายคนนั้นเป็นกีโกโล่แต่พอย้อนมาคิดดี ๆ แล้ว ให้เงินชัยไปทำไมกันนะ!? ก็ในเมื่อเธอยังไม่ได้ใช้ "บริการ" อะไรจากเขาเลยสักหน่อย!'โง่จริง ๆ เลยมณี โง่สุด ๆ! ไม่รู้ตัวเหรอว่าเธอนั่นแหละที่ขาดทุนยับ เพราะต้องจ่ายค่ามามิเพิ่มอีก!' เธอบ่นด่าตัวเองในใจทั้งน้ำตาคลอใช่ ถึงสุดท้ายเธอจะไม่ได้ใช้บริการลูกชายของมามิ แต่มณีก็ยังต้องจ่ายเต็มตามที่ตกลงกันไว้ แถมยังต้องจ่ายเพิ่มนิดหน่อยเพราะมามิบอกว่าลูกชายไม่สบายเพราะรอเธอนานเกินมณีเคยคิดจะต่อรองราคาอยู่เหมือนกัน แต่มามิกลับขู่จะเอาข้อมูลส่วนตัวของเธอไปแฉ สุดท้ายมณีเลยไม่มีทางเลือก นอกจากต้องจ่ายมามิหมดหน้าตัก จนเงินเก็บฉุกเฉินหาย

คุณมณีถามด้วยคิ้วที่ขมวดว่า "ท่านหมายความว่า… ฉันไม่ไปสอนในชั้นเรียนช่วงบ่ายหรอคะ"ตอนนี้มณีอยู่ในห้องโปรแกรมวิชา กำลังคุยกับอาจารย์อัจฉรา หัวหน้าสาขาวิชา อย่างไรก็ตาม เกินคาด อาจารย์อัจฉราก็บอกถึงการเปลี่ยนแปลงที่ทำให้มณีมีสีหน้าเศร้าใจ"ถูกต้องนะคะคุณมณี ดิฉันเข้าใจว่าคุณคงตกใจกับการเปลี่ยนแปลงที่กระทันหันนะ แต่ครั้งนี้เป็นคำสั่งจากผู้ใหญ่ ดิฉันหวังว่าคุณจะรับได้นะคะ" อาจารย์อัจฉราพูดพลางแสดงสีหน้าลงโทษมณีครุ่นคิด เธอไม่คิดไม่ถึงเลยว่าเดิมทีเธอควรสอนในชั้นเรียนปกติหรือตอนกลางวัน กลับถูกเปลี่ยนให้สอนไปในชั้นเรียนที่ไม่เป็นทางการ หรือในชั้นเรียนตอนกลางคืนมันไม่ตรงกับที่มณีต้องการ ไม่ใช่เพราะตารางเรียนมันยากหรอก แต่เธอกลัวว่าความสามารถของเธอจะไม่เพียงพอห้องเรียนแบบ non-reguler มีนักศึกษาหลากหลายอายุ โดยส่วนใหญ่เป็นผู้ทำงาน และส่วนใหญ่จะมีประสบการณ์มากกว่ามณีอยู่แล้ว ถ้าหากมณีทำผิดพลาดเล็กน้อย ก็อาจถูกรายงานได้ง่ายขึ้น"ถ้าคุณไม่สะดวก คุณสามารถเลือกลาออกได้ นี่เป็นความผิดพลาดของพวกเราทั้งหมดจริงๆ นะคะ" อาจารย์อัจฉราพยายามพูดพลางเห็นมณีมีท่าทีลังเลได้ยินเช่นนั้น มณีก็สะท้าน การ

มณีถึงกับพูดไม่ออก เมื่อสายตาไปสบเข้ากับดวงตาคมสีดำของชัย ใช่… นั่นคือชัย ไม่ว่าจะกะพริบตาถี่แค่ไหน ผู้ชายที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวนั้นก็ยังเป็นชัยคนเดิม ไม่ได้กลายร่างเป็นแมว เป็นปีศาจ หรือหายตัวไปเหมือนผีที่ไหนทั้งนั้น พอเริ่มตั้งสติได้ มณีก็แผดเสียงกรีดร้องในใจ 'ทำไมผู้ชายคนนั้นถึงมาอยู่ที่นี่ได้!?' มณีได้แต่สงสัยว่า ชัยมาทำอะไรในห้องคณบดี? เขาจะรู้เรื่องตัวตนที่แท้จริงของมณีรึเปล่า? มันคงเป็นไปไม่ได้… ใช่ไหม? ไหนมามิก็รับปากแล้ว แถมมณียังจ่ายเงินแพงมาก เพื่อให้เก็บความลับทุกอย่างให้มิดชิด! ไม่กี่วินาทีต่อมา มณีก็เผลอยกมือปิดปากตัวเองด้วยความไม่อยากเชื่อ หรือว่าชัย… ก็เป็นอาจารย์ที่นี่เหมือนกัน? บังเอิญเกินไปไหมเนี่ย!? อาจารย์กัญญาที่สังเกตเห็นสายตาของมณีที่เหลือบมองไปทางชัย ก็จับสัญญาณความหวานแปลก ๆ บางอย่างได้ เธอเข้าใจไปเองว่าลูกสาวเพื่อนสนิทคนนี้กำลังแอบชอบชัยอยู่ เลยพูดขึ้นทันทีว่า "มณี เข้ามาข้างในก่อนสิ" อาจารย์กัญญาเปิดประตูออกกว้าง ตั้งใจเปิดโอกาสให้มณีได้ "ตามจีบ" ผู้ชายในฝัน แต่ตัวมณีเองกลับส่ายหัวแรง ๆ "ไม่เป็นไรค่ะคุณน้า หนูแค่เอาของฝากจากบุษบามาให

พอเห็นว่ามณียืนตัวแข็งไปเพราะตกใจสุดขีด ชัยก็พูดด้วยเสียงทุ้มที่ฟังแล้วน่าขนลุกนิด ๆ ว่า "หายใจด้วยสิ มณี"พอมณีรู้ตัวว่าตัวเองกลั้นหายใจอยู่ เธอก็รีบสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดทันทีหลังจากตั้งสติและหายใจกลับมาเป็นปกติแล้ว มณีก็ปัดมือของชัยที่ปิดปากเธอออก แล้วถามว่า "ทำไมคุณดึงฉันมาที่นี่? คุณจะทำอะไรฉันกันแน่?!" น้ำเสียงของเธอแฝงไปด้วยความระแวงชัยจ้องมณีด้วยดวงตาหรี่ลง ดูน่ากดดันมาก "เธอไม่รู้ตัวเหรอ ว่าเธอทำอะไรผิดกับฉันไว้?"คำถามนั้นทำมณีงง "ฉันไม่เข้าใจว่าคุณหมายถึงอะไรค่ะ" เธอตอบชัยขมวดคิ้ว "ไม่เข้าใจ?" มือของชัยฟาดไปที่กำแพงข้างศีรษะมณี แล้วเขาก็โน้มหัวเข้ามาใกล้ใบหน้าเธอ "ต้องให้ฉันพูดทีละอย่างไหม ว่าเธอทำอะไรผิดบ้าง ตั้งแต่หนีออกจากโรงแรม!?"อ่า แน่นอนอยู่แล้ว มณีหนีออกจากห้องของชัยแบบไม่ร่ำลา แบบนั้นยังไงชัยก็ต้องรู้สึกเหมือนโดนเท ไม่พอ ยังรู้สึกเหมือนถูกดูถูกและทำลายศักดิ์ศรีผู้ชายอีก!จบเห่แล้วมณี!พยายามสงบสติให้มากที่สุด มณีเริ่มอธิบาย "ฉะ…ฉันไม่ได้ตั้งใจหนีหรือหลบคุณนะคะ แต่พอดีมีเรื่องด่วนมาก โทรศัพท์เข้ามาพอดี ฉันเลยต้องรีบไปตอนนั้นเลย" ดวงตาเธอสั่นไหว เห็นชัดว่า

พอเห็นว่าท่าทางของชัยดุแค่ไหน มณีก็เผลอก้าวถอยหลังไปโดยไม่รู้ตัว ทุกครั้งที่ชัยก้าวเข้ามาหนึ่งก้าว มณีก็จะถอยไปหนึ่งก้าว แบบนั้นไปเรื่อย ๆ จนท้ายที่สุดแผ่นหลังของผู้หญิงคนนั้นก็ชนเข้ากับกำแพง"คุ..คุณชัย…" มณีร้องเรียกเสียงแหลมอย่างหวาด ๆ "ขะ…ขอโทษค่ะ คุณ""ขอโทษเรื่องอะไร?" น้ำเสียงของชัยแข็งจนฟังออกชัดว่าเขากำลังโกรธจัด"ฉันไม่ได้ตั้งใจจะผิดสัญญาหรือหนีไปนะคะ คุณ แต่ฉัน…" มณีกัดริมฝีปาก รู้สึกอายที่จะพูดออกมาตรง ๆ แต่ก็ไม่มีทางเลือก "ฉันลืม…ค่ะ…""ลืม?" เสียงของชัยต่ำลงไปอีกหนึ่งระดับ จนทำให้ทั้งตัวมณีสั่นไปหมดมณีหลับตาแน่น แล้วพูดรัวออกมาว่า "อยู่ดี ๆ ฉันก็ต้องช่วยเพื่อนร่วมงานทำงานให้เสร็จ เลยนั่งเล่นฆ่าเวลาอยู่คนเดียวค่ะคุณ! ฉันไม่ได้ตั้งใจ ไม่ได้คิดจะหนีเลยจริง ๆ คุณชัย โปรดให้อภัยฉันด้วยนะคะ!"พอพูดจบ มณีก็เพิ่งรู้สึกได้ว่าหัวใจตัวเองเต้นแรงแค่ไหน เธอไม่รู้เลยว่าชัยจะยอมรับคำขอโทษของเธอไหม แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากทำใจ เพราะมันคือความจริงทั้งหมดสามวินาทีห้าวินาทีไม่มีคำตอบใด ๆมณีเลยค่อย ๆ ลืมตา ก็เห็นสายตาของชัยที่กำลังมองไปที่กองเอกสารในมือ เขาหรี่ตานิด ๆ"งานของ