Se connecterShare
บทที่ 0568
Related chapter
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0569
จากนั้นก็ชี้นิ้วไปที่สาวใช้สองคนที่ข้าเผ้ายุ่งเหยิงด้านหลังทั้งสองคน “เมิ่งเฉวียนเต๋อ พาพวกนางสองคนลงไป แล้วโบยให้ตาย”ลู่ซิงอวี้และลู่ซิงได้ยินเรื่องนี้จึงเกิดความกลัวขึ้นมาที่แท้เสด็จพ่อก็ทรงกริ้วจริง ๆลู่ซิงอวี้อ้าปาก เหมือนอยากจะขอร้องแทนนางกํานัลผู้นั้น แต่กลับเห็นเสด็จพ่อกําลังมองตนด้วยสีหน้าอึมครึม กลืนคําพูดที่มาถึงปากกลับไปอย่างฝืนใจลู่ซิงหุยคุกเข่าลงบนพื้นโดยไม่พูดอะไรสักคําและไม่กล้าพูดอะไรนางกํานัลสองผู้นั้นถูกขันทีที่อยู่ข้างหลังเมิ่งเฉวียนเต๋อลากออกไปโดยปิดปากไว้ ดังนั้นจึงไม่ได้ส่งเสียงอะไรออกมาเมื่อเห็นทั้งสองคนถูกลากออกไป ลู่ซิงอวี้และลู่ซิงหุยก็ยิ่งตัวสั่นเทิ้มฮ่องเต้ชูโกรธมากจริง ๆ ทั้งตัวเขาปล่อยกลิ่นอายที่อันตรายออกมาแม้แต่ลู่ซิงหว่านก็ยังพยายามควบคุมตัวเอง พยายามไม่ให้ตัวเองส่งเสียงออกมาแน่นอนว่านางไม่ได้กลัวหรอกตอนนี้นางกําลังรอฮ่องเต้ฉู่จัดการสองผู้นั้นอย่างกระตือรือร้นอยู่ครั้งนี้ฮ่องเต้ต้าฉู่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟจริง ๆ นางก้มหน้าลงด้วยสีหน้าเคร่งขรึม พูดไม่ออกแม้แต่คําเดียวนางไม่รู้ว่าจะจัดการกับบุตรสาวสองคนนี้ยังไงแล้วเมื่อเห็นท่าทางกลืนไ
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0570
ฮองเฮากลับคิดไม่ถึงว่า พระมเหสีหลานเฟยจะสบายอกสบายใจเช่นนี้เดิมนางคิดว่า ตามนิสัยของพระมเหสีหลานเฟยแล้ว จะกลัวเกรงเรื่องขององค์หญิงสามนึกไม่ถึงว่าพระมเหสีหลานเฟยกลับปลอบใจเสิ่นหนิง“พระมเหสีก็ไม่จําเป็นต้องเก็บเรื่องนี้มาใส่ใจ ดีชั่วตอนนี้ฝ่าบาทก็ไม่ได้ทรงกริ้วใส่พระองค์และหม่อมฉัน”“องค์หญิงสามและองค์หญิงหกเดิมทีก็มีนิสัยชอบทําสงครามเช่นนี้อยู่แล้ว เมื่อก่อนพระสนมเต๋อเฟยกับสนมอวิ๋นกุ้ยเหรินก็ยุ่งอยู่กับงานข้างหลังไม่น้อย ในเมื่อตอนนี้พวกข้าเลี้ยงดูแทน ก็มีแต่ทําตามโชคชะตาเท่านั้น”เสิ่นหนิงกลับไม่สนใจคำพูดของนาง เพียงแค่หันหน้าไปพูดเรื่องงานแต่งงานขององค์รัชทายาทในเวลานี้ในตําหนักซิงหยาง ต้องบอกว่าเผยฉู่เยี่ยนดูเหมือนจะเป็นคนที่เกิดมาเพื่อช่วยเหลือกษัตริย์จริงๆด้วยวิธีการของเขา เพียงชั่วเวลาหนึ่งก้านธูป สาวใช้นั้นก็ได้เปิดเผยเรื่องราวออกมาเป็นองค์ชายสามส่งมาชั่วพริบตาเดียว องค์รัชทายาททั้งสามก็ตกตะลึงอยู่กับที่องค์ชายสามใจร้อนจนทนไม่ไหวแล้วหรือ?“เสด็จพี่” หลังจากไล่ทุกคนออกไป ในห้องเหลือเพียงสามคนแล้ว องค์ชายรองก็เอ่ยปากในที่สุด “แต่ก่อนกระหม่อมก็รู้สึกว่าเสด็จพี่มี
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0571
ราชเลขากรมคลังกัวผิงกลับอ้างว่าร่างกายไม่สบาย ไม่ได้เข้าร่วมแม้ว่าตอนนี้พวกเขาจะเชื่อฟังคําสั่งขององค์ชายสาม แต่กัวผิงกลับดูถูกคนอย่างเหอหย่งจากก้นบึ้งของหัวใจส่วนเหออวิ๋นเหย่า ที่หลายวันมานี้เก็บตัวอยู่แต่ในห้องไม่ยอมออกไปไหน ในที่สุดวันนี้ก็ก้าวเท้าออกจากห้องแล้วแสงแดดในวันนี้ร้อนเป็นพิเศษดังนั้นพอถึงช่วงเย็น ความร้อนในลานบ้านยังคงมีอยู่ เหออวิ๋นเหยาจึงให้ตามสาวใช้ข้างกายเดินเป็นเพื่อนในสวนดอกไม้ในเวลานี้เหอหย่งและจ้าวไซ่ยวนกําลังเข้ามาจากข้างนอกและทั้งสองก็เดินผ่านสวนดอกไม้พอดีเหอหย่งไม่ได้คาดหวังว่าจะได้พบกับเหออวิ๋นเหยาที่นี่“วันนี้อวิ๋นเหยาออกมาแล้ว” ตั้งแต่รับเหออวิ๋นเหยาออกมาจากซ่องลับนั้น เหอหย่งก็จงใจหลบสายตาของลูกสาวตัวเอง “รีบมาคารวะใต้เท้าจ้าว ท่านนี้คือใต้เท้าจ้าว รองเสนาบดีกรมทหาร”เหออวิ๋นเหยาเพิ่งเห็นคนที่อยู่ข้าง ๆ บิดาของนาง นางย่อตัวลงและทําความเคารพแต่เมื่อนางเห็นดวงตาของจ้าวไซ่ยวน นางก็ยืนนิ่งอยู่ที่เดิมราวกับถูกฟ้าผ่าเป็นเขา!เป็นเขานั่นเอง!มันคือสัตว์เดรัจฉานตัวนั้น สัตว์เดรัจฉานตัวนั้นที่แท้เขาเป็นรองเสนาบดีกรมทหาร ทั้งยังเป็นแขกคนสําคัญข
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0572
ในใจเขาดูถูกเหอหย่งคนนี้มากอยู่แล้วเขายังคิดอยู่เลยว่า ถ้าเรื่องที่ลูกสาวของเหอหย่งเคยรับแขกในซ่องลับแพร่ออกไป มันจะยอดเยี่ยมขนาดไหนเมื่อเห็นรอยยิ้มที่มุมปากของจ้าวไซ่ยวน ความโกรธในใจของเหอหย่งก็ยิ่งรุนแรงขึ้นแต่ใบหน้ากลับทําท่าทางเก้อเขินมาก เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดงานเลี้ยงยังคงดําเนินต่อไปตามปกติ แต่แตกต่างจากการจัดก่อนหน้านี้เล็กน้อย เหออวิ๋นเหยาก็มาที่งานเลี้ยงด้วยนางหลินได้ยินเรื่องนี้แล้วก็รีบไปที่เรือนของเหออวิ๋นเหยา คิดจะขัดขวางนาง “ได้ยินพ่อเจ้าบอกว่าเจ้าจะไปงานเลี้ยง ข้างหน้ามีแต่คนนอก ยิ่งเป็นเพื่อนร่วมงานของพ่อเจ้า เจ้าอย่าไปก่อความวุ่นวายเลย”นางหลินไม่รู้จริงๆว่าทําไมอวิ๋นเหยาถึงไปที่ลานด้านหน้าอย่างกะทันหันเห็นได้ชัดว่าเมื่อไม่กี่วันก่อน นางปฏิเสธที่จะออกไปแม้แต่ลานบ้านของนางเองแต่เหออวิ๋นเหยายอมรับการจัดการของพ่อมานานแล้วและตอนนี้นางกําลังนั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งและแต่งหน้าแต่งตัวให้ตัวเองอย่างละเอียดสายตาที่มองนางหลินก็เต็มไปด้วยความสงบ “ท่านแม่วางใจเถิด ลูกแค่ไปพบแขกที่เรือนด้านหน้าเท่านั้น”“ตอนนี้ลูกโตแล้ว ก็ควรออกไปพบปะผู้คนให้มากขึ้น หรือหาคู่
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0573
“อวิ๋นเหยา!” นางหลินผลักประตูเข้าไป แต่กลับตกใจกับจ้าวไซ่ยวนที่นอนอยู่บนเตียงที่เต็มไปด้วยเลือดหลังจากตื่นตระหนกอยู่ครู่หนึ่ง นางหลินก็ปิดประตูทันทีแล้วขังสาวใช้ข้างกายตัวเองไว้ข้างนอกจากนั้นนางก็เดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว สํารวจใต้จมูกของจ้าวหยวน ไม่มีลมหายใจแล้ว เขาตายแล้วนางหลินประคองเหออวิ๋นเหยาขึ้นมา กําลังจะถามอะไร เหออวิ๋นเหยาก็โผเข้ากอดนางหลินทันที นางร้องไห้สะอึกสะอื้นเมื่อรู้สึกถึงความคับข้องใจของลูกสาว นางหลินก็ไม่พูดอะไรอีก เพียงแค่ตบนางเบาๆ “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร แม่จะจัดการทุกอย่างเอง”เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ในใจของนางหลินมีแผนอื่นแล้วเหออวิ๋นเหยาร้องไห้และเป็นลมในอ้อมแขนของนางหลิน หรืออาจกล่าวได้ว่านางหลับไปในอ้อมแขนของนางหลินหลังจากนางกลับมา ก็ไม่เคยได้นอนหลับอย่างสงบสุขอีกเลย ตอนนี้ที่ฆ่าจ้าวไซ่หยวนแล้ว กลับเหมือนมีทำเรื่องในใจสำเร็จแล้ว นอนหลับอยู่ในอ้อมกอดของนางหลินอย่างสบายใจท้องฟ้าค่อย ๆ มืดลง เหอหย่งที่เข้าต้อนรับงานเลี้ยงตลอดทั้งคืนในที่สุดก็ส่งแขกทั้งหมดออกไปก่อนที่จะมาถึงห้องพักนี้เขาพูดกับอวิ๋นเหยาแล้ว เรื่องต่อไปก็ต้องให้เขาจัดการเองแต่ทั
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0574
นางหลินก็เสียชีวิตเช่นกันเหอหย่งกอดนางหลินไว้แน่น พยายามกลั้นเสียงร้องไห้ของตัวเองหลังจากนั่งอยู่ในคืนที่มืดมิดเป็นเวลานาน ในที่สุดเหอหย่งก็นําศพของนางหลินไปวางไว้ข้าง ๆ จ้าวไซ่ยวน จากนั้นเขาพยายามพยุงเตียงให้ลุกขึ้นเดินโซซัดโซเซไปข้าง ๆ เหออวิ๋นเหยา ถือโอกาสในตอนกลางคืนพานางกลับไปที่เรือนของตัวเองหลังจากเก็บข้าวเก็บของแล้ว เหอหย่งก็ให้คนที่ไว้ใจได้รอบตัวส่งนางออกไป ไม่ว่าที่ไหน ยิ่งไกลยิ่งดีหลังจากส่งเหออวิ๋นเหยาไปแล้ว เหอหย่งก็นั่งอยู่ในห้องหนังสือที่ว่างเปล่าคนเดียว ดูเหมือนจะเหม่อลอยเล็กน้อยจวนตระกูลเหอที่ใหญ่โตขนาดนี้ ทําไมถึงกลายเป็นเงียบสงบแบบนี้ไปได้เหอหย่งไม่ได้นอนทั้งคืน วันที่สองในราชสํานัก เขาก็คุกเข่าต่อหน้าฮ่องเต้ต้าฉู่ในราชสํานัก “ฝ่าบาท กระหม่อมจะฟ้องรองเสนาบดีกรมทหาร จ้าวไซ่ยวน”พอเขาพูดแบบนี้ออกมา อย่าว่าแต่พวกองค์รัชทายาทเลย แม้แต่องค์ชายสามก็ตกตะลึงแล้วเหอหย่งเขาบ้าไปแล้วหรือ? เขารู้อย่างชัดเจนว่าจ้าวไซ่ยวนเป็นคนของเขา แต่กล้าที่จะฟ้องเขาต่อหน้าพ่อของเขาหรือว่าเขาลําเอียงเชื่อจ้าวไซ่ยวนมากเกินไป ทําให้เขารู้สึกอิจฉา?“เจ้าไซยวน ที่เป็นรองเสนาบดีก
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0575
ซ่งชิงเหยียนยังไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ แต่ลู่ซิงหว่านกลับกระโดดขึ้นมาอย่างกะทันหัน[นางหลินตายง่าย ๆ แบบนี้หรือ? นางเป็นคนประเภทที่จะฆ่าตัวตายจริง ๆ เหรอ? ทําไมข้าไม่เชื่อล่ะ?]“นางหลินคนนี้ก็ใจเด็ดเดี่ยวเหมือนกันนะเพคะ” ซ่งชิงเหยียนยังต้องเสแสร้งต่อหน้าฮ่องเต้ต้าฉู่“เพียงแต่เจ้าไซ่ยวนผู้นี้ เมื่อก่อนหม่อมฉันเพียงคิดว่าเขาเป็นคนที่รู้วิธีการเข้าหาผู้คน ไม่คิดว่าจะแย่ขนาดนี้” ซ่งชิงเหยียนกับจ้าวไซ่หยวนรู้จักกันมาก่อน จึงอดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจ“เจ้ารู้จักเขาเหรอ?”ซ่งชิงเหยียนกลับยิ้ม “ดูความทรงจําของฝ่าบาทสิเพคะ จ้าวไซ่ยวนคนนี้เข้าเมืองหลวงพร้อมกับท่านพ่อ อยู่ที่เมืองหลวงเพคะ”“เมื่อก่อนตอนที่ข้าอยู่ในกองทัพ ย่อมต้องทํางานร่วมกับเขา”“ข้าจําได้แล้ว” ฮ่องเต้ต้าฉู่พยักหน้า “เป็นพ่อของสนมฟางกุ้ยเหริน”อย่างไรเสียจ้าวไซ่หยวนก็เป็นคนที่พ่อแนะนํา ซ่งชิงเหยียนก็ต้องพูดแทนพ่อสักสองสามประโยค “จะว่าไปแล้ว จ้าวไซ่หยวนคนนี้เป็นคนที่พ่อแนะนํา แต่พ่อกลับมองผิดไป”ฮ่องเต้ต้าฉู่กลับโบกมือ ไม่พูดอะไรอีกการเสียชีวิตอย่างกะทันหันของขุนนางคนนี้เป็นเรื่องใหญ่จริง ๆแต่ท้ายที่สุดจ้าวไซ่หยวนก็ไม่ใช่คนท
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0576
การเดินทางไปจวนตระกูลเหอครั้งนี้ทั้งมาก็เร็ว ไปก็เร็วเพราะเรื่องมันง่ายจริงๆด้วยความช่วยเหลือของเสี่ยวหลินจื่อ ฉยงหัวจึงตรวจสอบศพอย่างง่าย ๆ องค์ชายรองถามอีกสองสามคํา จากนั้นทั้งกลุ่มก็กลับไปในวัง“องค์ชาย เจ้าไซ่หยวนผู้นี้ดื่มเหล้าไปไม่น้อยก่อนตาย และถูกคนอื่นฆ่าจริง ๆ”“จากมุมมองของการใช้มีดสั้นก็จะเห็นได้ว่า สําหรับนางหลินคนนี้ ก็ฆ่าตัวตายจริง ๆ”องค์ชายรองกลับคิดไม่ถึงว่าเหอหย่งคนนี้จะไม่ได้โกหกฉยงหัวกลับพูดเสริมอีกประโยคหนึ่งว่า “แค่มีจุดหนึ่ง บนมีดสั้นนี้ถูกทาด้วยพิษร้ายแรง ขอเพียงถูกมีดสั้นเล่มนี้ทําร้าย ไม่ถึงหนึ่งถ้วยชา คนก็จะอยู่ไม่ได้แล้ว”“มีพิษ?” องค์ชายรองหันมายืนยันอีกครั้งฉยงหัวพยักหน้าอย่างจริงจังองค์ชายรองก็ไม่ได้พูดอะไรอีกถ้าบนมีดสั้นนั้นมีพิษ เรื่องราวก็จะไม่เหมือนเดิมแล้วบางทีเรื่องนี้อาจไม่ง่ายอย่างที่เหอหย่งพูด ถ้ามีพิษ นั่นอาจเป็นเรื่องที่วางแผนไว้ล่วงหน้าแล้วแต่ทําไมเหอหย่งถึงฆ่าจ้าวไซ่ยวน? หรือเป็นเพราะจ้าวไซ่หยวนได้ใจองค์ชายสามมากกว่า เขาเพื่อแย่งชิงความโปรดปรานหรือ?องค์ชายรองกลับมาที่ตําหนักซิงหยางพร้อมกับความสงสัยของตัวเอง เผยฉู่เยี่ยน
Latest chapter
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0640
พูดถึงตรงนี้องครักษ์เงามังกรก็ถอนหายใจ “เพียงแต่อีกฝ่ายล้วนเป็นนักรบที่ตายแล้ว ไม่ได้เหลือผู้รอดชีวิตไว้”[แม่เจ้าโว้ย ทหารพลีชีพหนึ่งร้อยคน นี่มันฐานะอะไรเนี่ย][ดูเหมือนว่าชีวิตของเสด็จพ่อมีค่ามากจริงๆ สามารถทําให้อีกฝ่ายส่งทหารพลีชีพได้หนึ่งร้อยคน]เรื่องนี้เป็นไปตามที่คาดไว้ ฮ่องเต้ต้าฉู่ย่อมไม่ตําหนิองครักษ์เงามังกร จึงออกคําสั่งให้คนขับรถม้าเดินทางต่อไป ต้องไปถึงสถานที่ปลอดภัยถึงจะดําเนินการต่อได้ภายในรถม้าก็เงียบกริบเช่นกันในที่สุดสนมเยว่กุ้ยเหรินก็ลองเอ่ยปาก “ฝ่า...นายท่าน ฮูหยิน คือว่า...”ซ่งชิงเหยียนเหมือนเพิ่งนึกถึงสนมเยว่กุ้ยเหรินที่ขดตัวอยู่ที่มุมห้อง ดึงนางขึ้นมา “วางใจเถอะ ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว”ในใจก็อดทอดถอนใจไม่ได้ มิน่าเล่าสนมเยว่กุ้ยเหรินถึงอยู่ในวังมาเจ็ดแปดปีก็ไม่มีทายาทสักคน เกรงว่าโอกาสที่ฝ่าบาทจะโปรดปรานนางก็มีน้อยมากในรถม้าคันเดียวมีกันแค่สี่คน ตัวเองยังสามารถลืมนางได้อย่างสนิทใจ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงฮ่องเต้ที่มีสนมมากมายส่วนฮ่องเต้ต้าฉู่ก็จัดเสื้อผ้าให้ตนเอง แล้วอุ้มลู่ซิงหว่านเข้ามาในอ้อมกอดของตน หยอกล้อนางว่า “หวานหว่าน ตกใจหรือเปล่า?”ลู่ซิงหว่านเอื
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0639
เพราะว่าตอนนี้อยู่ข้างนอก ทุกคนต่างก็เปลี่ยนคําเรียกขานกัน จึงสามารถปกป้องฝ่าบาทได้อย่างทั่วถึง“ปกป้องนายท่าน!” เว่ยเฉิงดึงกระบี่ออกจากฝักกระบี่ของตัวเอง แล้วพูดกับฮ่องเต้ต้าฉู่ที่อยู่บนรถม้า “นายท่านไม่ต้องเป็นห่วง คนขอวเราข้าล้วนเลือกคนที่มีวรยุทธ์สูงทั้งนั้น ต้องสามารถปกป้องนายท่านและฮูหยินให้ปลอดภัยได้อย่างแน่นอนขอรับ”“ได้” เสียงทุ้มต่ำของฮ่องเต้ต้าฉู่ดังขึ้น ทําให้เว่ยเฉิงรู้สึกสบายใจขึ้นหลายส่วนซ่งชิงเหยียนก็กุมมือของสนมเยว่กุ้ยเหรินในเวลานี้ และพยักหน้าให้นางเพื่อแสดงให้เห็นว่านางสบายใจได้ลู่ซิงหว่านกลับไม่กลัวอย่างที่สนมเยว่กุ้ยเหรินคิดแม้กระทั่งนางยังตบแขนสนมเยว่กุ้ยเหรินเบาๆ ปากก็พึมพําว่า “ไม่กลัว”สนมเยว่กุ้ยเหรินรู้สึกอับอายขายหน้าจริงๆ [ว้าว ทําไมมันน่าตื่นเต้นจัง][เสด็จพ่อและท่านแม่ต้องสู้ๆ นะ! เสด็จพ่อไม่ใช่ฮ่องเต้แห่งแคว้นต้าฉู่ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในนิทานหรอกหรือ! โชว์ฝีมือให้หวานหว่านดูหน่อย ให้หวานหว่านดูบ้าง!]ซ่งชิงเหยียนกุมหน้าผากอย่างพูดไม่ออกโชคดีที่เป็นเสียงในใจ ฝ่าบาทจึงไม่ได้ยิน หวานหว่านเอ๋ย เจ้ามีกี่หัวให้ถูกตัดกันล่ะเนี่ย!แม้แต่ฮ่องเต้ต้
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0638
ฮ่องเต้ต้าฉู่และคณะเดินทางลงใต้ต่อ แล้วเลือกที่พักต่อไปก่อนออกเดินทาง อัครมหาเสนาบดีและคนอื่นๆ ได้กําหนดสถานที่ตั้งหลักสําหรับฝ่าบาทตามทางแล้ว ล้วนเป็นอำเภอที่เจริญรุ่งเรืองแต่ฮ่องเต้ต้าฉู่ได้รูปแบบการเดินทางแล้ว ตอนนี้เป็นการเยี่ยมเยือนส่วนตัวแล้วประการที่สองคือสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ในอําเภอไถจินซึ่งจําเป็นต้องป้องกันดังนั้นฮ่องเต้ต้าฉู่จึงปรึกษากับเว่ยเฉิงและซ่งชิงเหยียน เปลี่ยนเส้นทางและเลือกเมืองอื่นๆ เพื่อพักระหว่างทาง เพื่อสํารวจประเพณีท้องถิ่นดูว่าสถานที่อื่นๆ ก็มีพฤติกรรมที่หลอกลวงและปกปิดเช่นเดียวกับอําเภอไถจินหรือไม่ดังที่หวานหว่านกล่าวไว้ อําเภอไถจินที่อยู่ใกล้แค่เอื้อมนี้ยังเกิดเรื่องเช่นนี้ได้ แล้วอําเภออื่นๆ ล่ะซ่งชิงเหยียนยังไม่ทันได้พูดอะไร ลู่ซิงหว่านก็พูดก่อน[ได้สิ ๆ ! ออกมาเที่ยวเล่นก็ต้องเที่ยวเล่นไปทั่วอยู่แล้ว ถ้าทุกที่ถูกคนจับตามองอยู่ จะมีความหมายอะไรอีกล่ะ][ทําไมไม่ให้ผู้บัญชาการเว่ยเลือกสถานที่เล็กๆ หน่อย พวกเราไปเดินเล่นกัน ยังไงก็ต้องรับรองความปลอดภัยของเสด็จพ่อนะ!][ออกมาห้าวันแล้ว แต่ก็ยังปลอดภัยอยู่ เดิมคิดว่าจะถูกลอบสังหารในวันแรกท
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0637
“ตอนนี้เกรงว่าพระมเหสีคงหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะได้มีโอกาสส่งองค์หญิงหกออกจากตําหนักจิ่นซิ่ว” สนมหลานพูดอย่างมีความหมายลึกซึ้งพระสนมหลานเฟยพูดได้ไม่ผิด เดิมทีเสิ่นหนิงก็ไม่ยอมรับองค์หญิงหกอยู่แล้ว แต่เรื่องนี้ฮ่องเต้เป็นคนออกปากเอง นางจึงปฏิเสธไม่ได้ไม่สู้ครั้งนี้วางแผนซ้อนแผน ส่งองค์หญิงหกออกไปก็แล้วกันพระสนมหลานเฟยพาจิ่นซินไปที่ตําหนักหรงเล่อแม้แต่ไทเฮาที่อาศัยอยู่ในวังหลังมานานขนาดนี้ เมื่อเห็นบาดแผลบนใบหน้าของจิ่นซิน ก็อดไม่ได้ที่จะอกสั่นขวัญแขวน“จิ่นซิน” ไทเฮาจับมือจิ่นซินปลอบ “พระสนมของเจ้าไม่อยู่ มีเรื่องอะไรเจ้าก็บอกแม่นมซูได้เลย ข้าจะตัดสินใจแทนเจ้าเอง”จิ่นซินกลับมีสมองอย่างหาได้ยาก เพียงแค่ส่ายหน้าเบาๆ “บ่าวไม่เป็นอะไรเพคะ ไทเฮาเพคะ จิ่นซินเป็นเพียงบ่าวคนหนึ่งเท่านั้น หากผู้เป็นนายอารมณ์ไม่ดี จะตีจะด่าสักหน่อยก็สมควรแล้วเพคะ”แม้ว่าไทเฮารู้ว่าคําพูดของจิ่นซินเป็นคําพูดที่สุภาพ แต่เมื่อมองเข้าไปในดวงตาของนาง บวกกับบาดแผลบนใบหน้าของนาง ก็เห็นถึงความอดทนและความคับข้องใจอย่างชัดเจนจึงหันไปมองพระสนมหลานเฟย “ในเมื่อชิงเหยียนไม่อยู่ ช่วงนี้ให้จิ่นซินอยู่ในวังของเจ้าเถอะ
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0636
เมื่อได้ยินจิ่นซินกล้าที่จะเถียงตนเอง องค์หญิงหกก็โกรธทันที“เจ้าคุกเข่าลงเดี๋ยวนี้!” องค์หญิงหกโกรธเป็นฟืนเป็นไฟจิ่นซินย่อมคุกเข่าลงอย่างเรียบร้อย แต่ร่างกายยังคงตั้งตรงตอนนี้นางจึงอยู่ในระดับเดียวกันกับองค์หญิงหกองค์หญิงหกรีบก้าวเท้าไปข้างหน้าและตบหน้าจิ่นซินหนึ่งฉาด “เจ้าบ่าวรับใช้บังอาจนัก แม้แต่นายของเจ้ายังไม่กล้าพูดกับข้าเช่นนี้ เจ้ากล้าเถียงข้าหรือ?”พูดถึงตรงนี้ ราวกับไม่คลายความโกรธ หันไปมองอิงหงที่อยู่ข้างๆ อีกครั้ง “ตบปากนางให้ข้าที!”อิงหงกลับขดตัวไม่กล้าก้าวไปข้างหน้าถึงอย่างไรจิ่นซินก็เป็นคนข้างกายของพระสนมหวงกุ้ยเฟย แม้ว่านายของนางจะเป็นองค์หญิงหก แต่ว่า...เมื่อเห็นอิงหงไม่ขยับตัว องค์หญิงหกก็ยื่นขาออกไปเตะที่ขาของนาง “เจ้าไม่เข้าใจที่ข้าพูดหรือ?”อิงหงกัดฟัน ในที่สุดก็เดินมาตรงหน้าจิ่นซินแล้วเริ่มลงมือเมื่อเห็นใบหน้าของจิ่นซินแดงและบวมขึ้นในที่สุด องค์หญิงหกจึงเอ่ยปากให้อิงหงหยุดมือ แต่ยังคงไม่คลายความโกรธ “เจ้าคุกเข่าตรงนี้ให้ข้าสองชั่วยาม หากคุกเข่าไม่ถึงสองชั่วยาม ข้าจะตบเจ้าอีก!”พูดจบก็พาอิงหงเดินไปข้างหน้าโดยไม่หันกลับมามองในเวลานี้อวิ๋นหลานที่
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0635
พูดจบก็ยิ้มให้เสิ่นผิงอีก “การสอบระดับกลางปีหน้า ข้าจะรอเจ้าอยู่ที่เมืองหลวง”ฮ่องเต้ต้าฉู่ไม่ใช่คนชอบยุ่งเรื่องของคนอื่นจริงๆ แต่คนนี้ ในเมื่อหวานหว่านบอกว่าเขาเป็นคนมีความสามารถ เมื่อพบแล้ว ก็ไม่อาจไม่ยุ่งได้พูดจบก็เดินก้าวยาวๆ ออกไปเสิ่นผิงเพิ่งได้สติหลังจากฮ่องเต้ต้าฉู่จากไปแล้ว “ขอบพระทัยฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้ต้าฉู่ได้ทําเรื่องใหญ่อีกครั้ง ในใจย่อมมีความสุขมากคนทั้งกลุ่มจึงเก็บสัมภาระอีกครั้งและเดินทางต่อฮ่องเต้ต้าฉู่เดินเที่ยวชมวิวตลอดทาง มีความสุขมากแต่หลังจากที่เขาจากไป ในวังก็มีคนก่อความวุ่นวายขึ้นคนแรกที่ก่อความวุ่นวายขึ้นก็คือองค์หญิงหกที่ตอนนี้อาศัยอยู่ในวังจิ่นซิ่วจิ่นซินอยู่ในตําหนักชิงอวิ๋นเพียงลําพัง ที่จริงแล้วก็ไม่มีอะไรให้ทํา ทั้งวันจึงไม่มีอะไรทําดังนั้นวันนี้ ตําหนักชิงอวิ๋นกลับมีคนที่จิ่นซินคาดไม่ถึงคนหนึ่งมา อวิ๋นหลานเมื่อเห็นอวิ๋นหลานมา จิ่นซินก็รีบเข้าไปต้อนรับ “พี่หญิงอวิ๋นหลานมาได้อย่างไรกัน?”จะว่าไปตําหนักจิ่นซิ่วกับตําหนักชิงอวิ๋นก็ไม่ได้มีความขัดแย้งต่อหน้าอะไรกันแต่จิ่นซินและจินอวี้ในตําหนักชิงอวิ๋นต่างก็รู้ว่าเมื่อฮองเฮายังเป็นพ
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0634
เขาเป็นฮ่องเต้และเข้าใจวิธีการใช้คนเป็นอย่างดีคนอย่างเสิ่นผิงเป็นดาบที่แหลมคม ต้องให้ผู้ถือดาบควบคุมให้ดีเรื่องต่อไปนั้นง่ายมากฮ่องเต้ต้าฉู่สั่งให้เว่ยเฉิงออกหน้าเพื่อปลอบขวัญราษฎรทั้งหมด ส่วนตัวเขาเองก็พาเสิ่นผิงกลับไปที่จวนนายอำเภออีกครั้งครั้งนี้ เพื่อความปลอดภัย ฮ่องเต้ต้าฉู่จึงตั้งใจพาลู่ซิงหว่านมาอยู่ข้างกายถึงอย่างไรเขาก็มีความคิดแบบนี้มานานแล้ว อยากจะพาลู่ซิงหว่านไปประชุมเช้าด้วยแต่เมื่อนึกถึงคนแก่คร่ำครึกลุ่มนั้น เพื่อลดความยุ่งยากให้กับลู่ซิงหว่านและซ่งชิงเหยียนสองแม่ลูก ในที่สุดเขาก็ยกเลิกความคิดนี้แต่ตอนนี้อยู่ข้างนอกมันไม่เหมือนกันแล้ว สิ่งที่ควรใช้ก็ต้องใช้ให้ดีเมื่อเห็นฮ่องเต้ต้าฉู่กําลังอุ้มเด็กคนหนึ่ง เสิ่นผิงก็รู้สึกสับสนเล็กน้อย แต่ถึงอย่างไรอีกฝ่ายก็เป็นฮ่องเต้ เขาเป็นแค่ข้าน้อยธรรมดาคนหนึ่ง จะกล้าเอ่ยปากได้อย่างไรจนกระทั่งทั้งสองนั่งลง ฮ่องเต้ต้าฉู่จึงเอ่ยปากถามว่า “คุณชายเสิ่นแม้จะสวมเสื้อผ้าธรรมดา แต่ดูแล้วก็สง่างาม ไม่รู้ว่าพ่อเจ้าเป็นใครกัน”เสิ่นผิงกลับส่ายหน้า “ทูลฝ่าบาท ข้าน้อยไม่รู้ว่าท่านพ่อเป็นใคร ข้าน้อยอาศัยอยู่กับท่านแม่ที่อําเภอไถจิ
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0633
[นี่เป็นขบวนเสด็จของฝ่าบาท พวกเจ้ายังกล้าขัดขวางอีกหรือ?]ส่วนฮ่องเต้ต้าฉู่ก็เปิดม่านรถออกอย่างเงียบๆ และมองออกไปด้านนอกตอนนี้ที่หน้ารถของพวกเขา มีชาวบ้านกลุ่มหนึ่งกําลังคุกเข่าอยู่ เป็นธรรมดาที่มีชาวบ้านทยอยกันเดินมาทางนี้ลู่ซิงหว่านตาไว มองปราดเดียวก็เห็นคนที่คุกเข่าอยู่ด้านหน้าสุด เป็นชายที่คุยกับพวกเขาเมื่อวาน“เสด็จพ่อ พี่ชาย” ลู่ซิงหว่านชี้นิ้วไปยังคนที่คุกเข่าอยู่ด้านหน้าสุดฮ่องเต้ต้าฉู่หันมองลู่ซิงหว่านอย่างสงสัย แล้วมองไปข้างหน้าคาดไม่ถึงว่าจะเป็นเขาคิดไปคิดมา ฮ่องเต้ต้าฉู่ก็ลุกขึ้นและออกจากรถม้าไป“ขอพระองค์ทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นปี หมื่นๆ ปี” ทุกคนคุกเข่าลงและตะโกนถวายบังคมชายที่อยู่ด้านหน้าสุดกลับเอ่ยปากก่อน “ข้าน้อยเสิ่นผิง ถวายบังคมฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ”พูดจบ เสิ่นผิงก็เงยหน้าขึ้น มองตรงไปที่ฮ่องเต้ต้าฉู่ “ก่อนหน้านี้ที่ฝ่าบาททรงมอบเงินเหล่านั้นให้ข้าน้อย ข้าน้อยก็รู้สึกว่าฝ่าบาทต้องเป็นผู้มีบุญญาธิการแน่นอน นึกไม่ถึงว่าจะเป็นฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน”พูดถึงตรงนี้ เสิ่นผิงก็โขกหัวลงไปอีกครั้ง “ฝ่าบาททรงเมตตากรุณายิ่งนัก เป็นความโชคดีของราษฎรในใต้หล้าเหลือเกินพ่ะย่
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0632
ฮ่องเต้ต้าฉู่จัดการเรื่องนี้เสร็จ ก็เสียเวลาไปบ้าง ได้แต่พักค้างคืนหนึ่งคืนก่อนแล้วค่อยออกเดินทางอีกครั้งในวันถัดไปเท่านั้นค่ำคืนนี้ พวกฮ่องเต้ต้าฉู่กลับไม่ได้ไปพักที่โรงเตี๊ยมหรือเรือนรับรองใดๆ อีก แต่พักอยู่ในที่ว่าการอําเภอโดยตรงตอนนี้ไม่มีงานราชการที่ต้องจัดการ หลังจากรับประทานอาหารเย็นแล้ว ก็รู้สึกเบื่อมาก“เว่ยเฉิง” ฮ่องเต้ต้าฉู่ชะโงกหน้าไปถาม “ทิวทัศน์ยามค่ำคืนของอําเภอเทียนจินนี้เป็นอย่างไร?”พูดถึงตรงนี้ฮ่องเต้ต้าฉู่ก็ยืนขึ้น “ไม่สู้เรียกหวงกุ้ยเฟยมาดีกว่า ให้ออกไปเดินเล่นด้วยกัน”บังเอิญจริงๆ ซ่งชิงเหยียนและพรรคพวกก็กําลังเดินมาทางนี้เช่นกัน“นายท่าน” เยวี่ยกุ้ยเหรินเดิมทีก็มีนิสัยร่าเริงอยู่แล้ว เมื่อก่อนอยู่ต่อหน้าฝ่าบาทและพระสนมหวงกุ้ยเฟยยังไม่กล้าปล่อยมากนัก หลายวันมานี้คุ้นเคยกันแล้ว ย่อมมีชีวิตชีวามากขึ้น “พระ...ฮูหยินเรียกข้าออกไปเดินเล่นด้วยกัน นายท่านจะไปด้วยหรือไม่เจ้าคะ?”เมื่อได้ยินสนมเยว่กุ้ยเหรินเรียกซ่งชิงเหยียนแบบนี้ ฮ่องเต้ต้าฉู่ก็อึ้งไปชั่วขณะเขาจับตาซ่งชิงหย่านอย่างว่างเปล่า ราวกับว่าเขาสามารถเห็นใบหน้าของซ่งชิงหย่าผ่านใบหน้าของนางเมื่อฮ่องเต
