ตอนที่4 ห้าร้อยหยวน

"พี่หยวน...ฮึก...พี่หยวน..." เธอยังคงพร่ำเรียกชื่อเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า เสียงขาดห้วงและเต็มไปด้วยแรงสะอื้นราวกับต้องการตอกย้ำความจริงข้อนี้ให้ซึมลึกเข้าไปในใจ

‘พี่ยังอยู่...พี่ยังอยู่จริง ๆ ขอบคุณ...ขอบคุณสวรรค์...’ ความรู้สึกขอบคุณระคนโล่งใจเอ่อท้นจนทำให้เธอตัวสั่น ‘ชาตินี้...ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไร ฉันจะปกป้องพี่กับพ่อแม่ให้ได้! พวกเหลือบไรนั่น...จะต้องไม่ได้แตะต้องพวกเราอีก!’ แววตาที่ซบอยู่กับอกพี่ชายฉายแววเด็ดเดี่ยวออกมาวูบหนึ่งก่อนจะถูกกลบด้วยหยาดน้ำตา

เสิ่นหยวนขมวดคิ้วแน่นด้วยความเป็นห่วง เขาพยายามดันตัวน้องสาวออกห่างเล็กน้อย ใช้หลังมือเช็ดน้ำตาบนใบหน้าเล็กของเธออย่างเบามือ

"เมี่ยวเมี่ยว มองหน้าพี่ก่อนสิ บอกพี่ได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น? ครูดุเหรอ? หรือว่า...เสิ่นหนานรังแก?" น้ำเสียงของเขาจริงจังขึ้นเล็กน้อยในประโยคสุดท้ายแววตาฉายแววกังวลอย่างเห็นได้ชัด

คำถามนั้นดึงสติของเสิ่นเมี่ยวให้กลับคืนมา เธอสูดน้ำมูกเสียงดังส่ายหน้าปฏิเสธทั้งที่ตายังแดงก่ำ

"เปล่าค่ะ...ไม่มีใครแกล้ง ไม่มีใครว่า...หนู...หนูแค่..." เธออึกอัก ต้องรีบหาเหตุผลดี ๆ มาอธิบายน้ำตาเหล่านี้ให้เร็วที่สุด

"หนูแค่คิดถึงพี่มากเกิน" เด็กหญิงแก้ตัวพลางแลบลิ้นน้อย ๆ ออกมา กะพริบตาปริบ ๆ พยายามปั้นหน้าให้ดูทะเล้นน่ารักมากที่สุดเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกที่แท้จริงซึ่งปั่นป่วนอยู่ภายใน

เสิ่นหยวนมองใบหน้าเล็กของน้องสาวที่ยังมีคราบน้ำตาติดอยู่ ดวงตาแดงก่ำเล็กน้อยนั้นแม้จะพยายามทำทะเล้นแต่ก็ยังปิดบังความรู้สึกบางอย่างไว้ไม่มิด

"จริงเหรอ...แต่ไม่ใช่ว่าเมื่อเช้าพี่ก็เพิ่งมาส่งน้องที่โรงเรียนหรือยังไง" เขาเอ่ยถามอย่างไม่เชื่อเต็มร้อยนัก แต่ก็ไม่ได้คาดคั้นเอาความจริง

จังหวะนั้นเองเขาก็ย่อตัวลงงอนิ้วชี้แตะที่ปลายจมูกเล็กของเสิ่นเมี่ยวแผ่วเบาอย่างเอ็นดู "ยัยขี้แยเอ๊ย กลับบ้านกันเถอะ เดี๋ยวพ่อกับแม่เป็นห่วง"

เสิ่นเมี่ยวหัวเราะคิกคักออกมา เธอรู้สึกผ่อนคลายลงเมื่อเห็นพี่ชายไม่ได้สงสัยอะไรมากไปกว่านั้น

"วันนี้เดินกลับเองไม่ไหวแล้วมั้ง ร้องไห้จนหมดแรงเลยหรือเปล่า?" เสิ่นหยวนแกล้งแหย่ก่อนจะหันหลังให้แล้วย่อตัวลงอีกครั้ง "มา ขี้เกียจเดินก็ขึ้นหลังพี่"

ดวงตาของเสิ่นเมี่ยวเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อยด้วยความดีใจระคนซาบซึ้ง ในชาติก่อนหลังจากพ่อแม่และพี่หยวนจากไป เธอก็ไม่เคยได้สัมผัสความอบอุ่นแบบนี้อีกเลย เธอโถมตัวขึ้นขี่หลังพี่ชายอย่างไม่ลังเล

สองแขนผอมบางโอบรอบลำคอของเขาเอาไว้แน่น ซบแก้มลงบนแผ่นหลังกว้างที่ให้ความรู้สึกปลอดภัยระคนอบอุ่น เสิ่นหยวนยืดตัวขึ้นรับน้ำหนักน้องสาวได้อย่างสบาย ๆ ก่อนจะเริ่มออกเดินไปตามเส้นทางลูกรังที่คุ้นเคย

แสงแดดยามบ่ายทอดเงายาว สองข้างทางเป็นทุ่งนาและบ้านเรือนกระจัดกระจาย เสียงจิ้งหรีดเรไรร้องระงม เสิ่นเมี่ยวซบหน้าอยู่กับหลังพี่ชาย หลับตาลงเพื่ออยากซึมซับความรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยนี้ไว้ให้มากที่สุด

‘อ้อมกอดของพี่หยวน...ฉันจะไม่ยอมเสียมันไปอีกแล้ว’

พวกเขาเดินท่ามกลางความเงียบกันมาสักพัก จนกระทั่งเริ่มเข้าใกล้เขตบ้านของตัวเอง บรรยากาศรอบข้างก็เริ่มเปลี่ยนไป จากความเงียบสงบของชนบทกลับเริ่มได้ยินเสียงผู้คนจอแจดังมาจากข้างหน้า

"เอ๊ะ...ทำไมคนเยอะจัง" เสิ่นหยวนพึมพำออกมาด้วยความประหลาดใจพลางชะลอฝีเท้าของตัวเองลง

เสิ่นเมี่ยวลืมตาขึ้นมองลอดผ่านไหล่ของพี่ชายไปข้างหน้า แล้วเธอก็ต้องขมวดคิ้ว ชาวบ้านหลายคนกำลังจับกลุ่มยืนคุยกันอยู่ริมทาง

บ้างก็ชี้ไม้ชี้มือไปยังทิศทางบ้านของเธอ บ้างก็ซุบซิบกันคิกคักอย่างออกรสออกชาติ ใบหน้าแต่ละคนเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นและความสนุกสนานที่ได้เห็นเรื่องวุ่นวายของเพื่อนบ้าน

ยิ่งเดินเข้าไปใกล้เสียงทะเลาะวิวาทที่ดังลอดออกมาจากประตูบ้านของเธอก็ยิ่งชัดเจนขึ้น มันเป็นเสียงแหลมแสดงถึงความเกรี้ยวกราดของย่า และเสียงทุ้มต่ำที่พยายามโต้เถียงอย่างเหนื่อยหน่ายของพ่อ

หัวใจของเสิ่นเมี่ยวหล่นวูบ ความรู้สึกเย็นเยียบแล่นไปทั่วร่างทันที เสียงทะเลาะนี้...บรรยากาศแบบนี้...สายตาของชาวบ้าน...มันเหมือนกับ...

‘วันนี้! นี่มันคือวันนั้น!’ ความทรงจำอันเลวร้ายจากชาติก่อนพุ่งเข้ามาในหัวราวกับสายฟ้าฟาด

‘วันที่โรงงานเหล็กขนาดเล็กที่คนเลวนั่น...เสิ่นฉีทำงานอยู่ปิดตัวลงเพราะขาดทุนและค้างค่าจ้าง วันที่ลุงคนนี้กลับมาบ้านมือเปล่า แล้วย่าก็เริ่มอาละวาดใหญ่โต บีบบังคับให้พ่อ...ให้พ่อสละตำแหน่งหัวหน้างานในโรงงานผลิตชิ้นส่วนเครื่องใช้ไฟฟ้าให้พวกเอาเปรียบเสิ่นฉี พี่ชายคนโตที่ย่ารักนักหนา!’

เสิ่นเมี่ยวตัวแข็งทื่ออยู่บนหลังพี่ชาย ความสุขและความอบอุ่นเมื่อครู่มลายหายไปสิ้น เหลือเพียงความตึงเครียดและความรู้สึกเร่งด่วนที่บีบคั้นหัวใจ

'พ่อที่กำลังต่อสู้เพื่อครอบครัวกำลังได้รับความไม่เป็นธรรม แต่ทว่าในอนาคตเพราะความกตัญญูพ่อก็ยังคงเปิดประตูรับเอาคนบ้านนี้ที่เป็นดั่งงูพิษมาเลี้ยงดู' เสิ่นเมี่ยวยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น

"ที่บ้าน...ทะเลาะอะไรกันอีกแล้ว" เสิ่นหยวนพึมพำออกมาด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่ายระคนกังวล เขากระชับร่างน้องสาวบนหลังให้มั่นคงขึ้น ก่อนจะเดินฝ่าวงล้อมสายตาอยากรู้อยากเห็นของชาวบ้านตรงไปยังประตูบ้านที่เสียงทะเลาะยังคงดังลั่นออกมาไม่หยุด

เสิ่นหยวนเดินผ่านข้ามธรณีประตูไม้เก่าที่โยกเยกด้วยเสียงเอี๊ยดอ๊าดตามสายลมเข้าไปอย่างระมัดระวัง และภาพที่เห็นตรงหน้าทำให้เขาชะงักกลางลานบ้าน ย่ากำลังยืนเกรี้ยวกราดชี้หน้าด่าพ่อของตนไม่หยุด

เสียงโวยวายดังลั่นจนแม้แต่เพื่อนบ้านยังอดมุงดูไม่ได้ ส่วนเสิ่นฉีลุงชายผู้ซึ่งเป็นต้นเหตุของเรื่องนี้ยืนกอดอกมองด้วยสีหน้าหงุดหงิด เช่นเดียวกับฟางหลานเมียของเขาที่ยืนอยู่ข้างกันด้วยท่าทีไม่พอใจ

เสิ่นเมี่ยวยังเกาะหลังพี่ชายแน่น แต่ครั้งนี้เธอไม่อาจทนเฉยได้อีกต่อไป ไม่ต้องรอให้พี่ชายวางเธอลง

เด็กหญิงกระโดดลงจากหลังเสิ่นหยวนอย่างรวดเร็ว ใบหน้าเล็กที่ยังแดงจากการร้องไห้ฉายแววเด็ดเดี่ยวแน่วแน่

"หยุดทะเลาะกันได้แล้ว!"  เสียงเล็กแต่กังวานตวาดขึ้น เรียกสายตาทุกคู่ในลานบ้านให้หันมามองอย่างตกตะลึง

เสิ่นเมี่ยวกำมือแน่นขยับยืนแทรกกลางระหว่างพ่อและย่าเงยหน้าขึ้นมองผู้ใหญ่ตรงหน้าด้วยสายตาไม่พอใจ

"ถ้าลุงเสิ่นฉีอยากได้งานของพ่อหนูนักล่ะก็... เอาเงินห้าร้อยหยวนมาแลก!"

ทันทีที่เสียงพูดนั้นจบลง ความเงียบงันก็โรยตัวลงชั่วขณะ ทุกคนในลานบ้านรวมถึงชาวบ้านที่ยืนมองอยู่ข้างรั้วต่างเบิกตากว้าง

"เด็กบ้า! แกพูดอะไรออกมา!" ย่าตวาดลั่น หน้าแดงก่ำด้วยความโกรธจัด

เสิ่นฉีเองก็สีหน้าเปลี่ยน เขาก้าวฉับเข้ามาหนึ่งก้าว แต่เสิ่นหยวนก้าวขวางหน้าปกป้องน้องสาวทันที

"เมี่ยวเมี่ยว!" พ่อของเสิ่นเมี่ยวเอ่ยเรียกเสียงสั่น เขาเองก็ไม่อยากเชื่อหูตัวเองเช่นกัน

ทว่าเสิ่นเมี่ยวกลับยังยืดอกพูดชัดถ้อยชัดคำโดยไม่หวั่นไหวแม้แต่น้อย

"ห้าร้อยหยวน!" เธอกระแทกเสียงพร้อมแบมือและพูดซ้ำออกมาอีก "ถ้าจะเอางานของพ่อไป ต้องจ่ายห้าร้อยหยวน! ไม่อย่างนั้นพ่อไม่ต้องยอมลาออก ไม่ต้องสละงานให้ใครทั้งนั้น!"

"หน็อยแน่ะ! นังเด็กไม่มีหัวนอนปลายเท้า! เอาเงินห้าร้อยหยวนงั้นเหรอ! ถ้าอยากได้เงินนัก ก็ได้!" ฟางหลานตะคอกเสียงกร้าวใบหน้าบิดเบี้ยวเต็มไปด้วยโทสะ

หล่อนผู้ที่อยากครอบครองทุกอย่างคนเดียวเอ่ยออกมาอย่างจริงจัง "แต่ถ้าพ่อแกเอาเงินไปแล้วละก็ พวกแกต้องตัดความสัมพันธ์กับบ้านนี้ซะ! อย่าได้เรียกพ่อ เรียกแม่ หรือเรียกพี่ เรียกน้องอีก!"

คำพูดนี้ทำให้ลานบ้านยิ่งเงียบกริบมากจากเดิม ทุกคนต่างกลั้นหายใจเฝ้ารอดูท่าทีของเด็กหญิงตัวเล็กที่ยืนอยู่อย่างสง่ากลางวงล้อมของผู้ใหญ่เสิ่นเมี่ยวไม่ลังเลแม้แต่น้อย

เธอยิ้มเย็นออกมาพร้อมกับหันไปมองพ่อที่มองไปทางบิดามารดาของตนรวมถึงพี่ชายที่ไม่มีวี่แววโอนอ่อน

ก่อนที่เขาจะระบายลมหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง (มันคงถึงเวลาแล้วจริง ๆ ที่เขาควรจะพาครอบครัวไปจากบ้านหลังนี้ บ้านที่ไม่มีใครต้อนรับพวกเขาสี่คนพ่อแม่ลูก)