Cocktail

เสียงจากวงเหล้าเงียบไปได้สักพักแล้วตอนที่ฉันออกจากหลังตู้ มาหยิบเสื้อตัวที่ไม่เปียกน่ะ วงเหล้าคงล่มเพราะลมวูบนั้นนั่นแหละ ลมบ้าอะไรก็ไม่รู้ พัดมาวูบเดียวก็ก่อเรื่องไว้มากมายเกินควร จากนี้ฉันจะมองหน้าพี่บอมส์ติดได้ยังไงกันนะ แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงไม่รีบลงจากดาดฟ้านี่สักที เพราะออกจากห้องเก็บของมาแล้ว ก็ยังมานั่งเอนหลังอยู่ที่เก้าอี้นวมหน้าประตูเหล็กอยู่ดี

อากาศเย็นๆ ในช่วงดึกสงัดทำให้ฉันต้องขยับตัวกอดอกตัวเองไว้อย่างแน่นเลย เพราะตัวฉันตอนนี้ก็มีแค่เสื้อยืดบางๆ หุ้มตัวอยู่เท่านั้น มันไร้ซึ่งชิ้นผ้าที่ควรจะมีติดตัว เป็นครั้งแรกเลยที่โนบราทั้งที่อยู่นอกห้องนอน

แก๊ง!

เสียงเหมือนขวดแก้วกระทบกันดังขึ้น ชวนให้ฉันมองหาต้นเหตุของเสียง และแน่นอนว่า ฉันหันไปมองที่ดาดฟ้าข้างๆ ทันที ฉันเดาว่า พี่บอมส์กับเพื่อนคงเก็บขวดเหล้าขวดเบียร์ไปไม่หมด มันเลยล้มกลิ้งชนกัน แต่ว่านะ... อะไรทำให้มันล้มหรือล้มไปชนกันล่ะ จะว่าลมพัดก็คงไม่ใช่ พอคิดได้อย่างนั้น ฉันก็ลองยืดตัวขึ้นมองจ้องไปที่ดาดฟ้าของเพื่อนบ้าน เห็นพี่บอมส์กำลังเรียงขวดเบียร์ใส่ลังพลาสติกอย่างคล่องแคล่ว ฉันลดตัวลงเอนหลังกับพนักเก้าอี้นวมตามเดิม ใจหวังว่า พี่บอมส์จะไม่ทันรู้สึกตัวว่าถูกฉันแอบมองอีกแล้ว แต่หูของฉันยังจับฟังเสียงขวดกระทบกัน และเสียงฝีเท้าพี่บอมส์อย่างจดจ่อ ขณะที่สายตาทอดมองไปบนท้องฟ้าที่ไร้เมฆหมอก คงเพราะลมบ้าๆ เมื่อครู่นี้นั่นแหละที่พัดเอาพวกมันไปฟ้าอื่น ทำให้ตอนนี้ ฟ้าของฉันโปร่งใส มองเห็นดาวชัดเจน

เสียงจากดาดฟ้าของเพื่อนบ้านเงียบไปแล้ว ไม่รู้อะไรทำให้ฉันอยากจะนั่งอยู่ตรงนี้จนพี่บอมส์ลงจากดาดฟ้าไป เอาล่ะ พี่บอมส์คงจะลงไปนอนแล้วสินะ ฉันเองก็ควรจะลงไปนอนสักที ว่าแต่... จะนอนที่ไหนดีนะคืนนี้

แก๊ง!

เสียงขวดกระทบกันทำให้ฉันที่กำลังมองห้องเก็บของอย่างชั่งใจ ต้องหันไปมองดาดฟ้าข้างๆ โดยอัตโนมัติ และเห็นพี่บอมส์ยืนเกาะรั้วปูนอยู่ ใกล้ๆ มือเรียวสวยมีขวดเครื่องดื่มสีฟ้าสวยสองขวดวางอยู่บนรั้วปูน

" แทนคำขอโทษค่ะ" พี่บอมส์บอกพลางยื่นขวดหนึ่งข้ามรั้วมา

"เอ่อ... ไม่เป็นไรค่ะ" ฉันรีบเอ่ยทันทีหลังจากอึ้งเงียบไปหลายวินาทีเพราะคิดคำพูดไม่ออก

"รับไว้เถอะนะ ถ้าหมวยเล็กไม่รับพี่ก็ไม่สบายใจนะ" พี่บอมส์คะยั้นคะยอได้น่าตามใจจริงๆ นะคะ ด้วยสีหน้าท่าทางที่รู้สึกผิดซึ่งทำให้ฉันเกือบจะคลายมือที่กอดอกอยู่ ไปรับขวดเครื่องดื่มที่ฉันก็รู้ดีว่า มันคือของมึนเมา แต่ฉันก็ยังยั้งมือตัวเองไว้ได้ พลางเอ่ยกับพี่บอมส์ว่า

"ไม่สบายใจทำไมคะ พี่ไม่ได้ผิดเลย ไม่จำเป็นต้องขอโทษหรอกนะ"

"ยังไงพี่ก็อยากขอโทษแทนเพื่อนพี่อยู่ดีแหละ... นะ รับไว้เถอะ" พี่บอมส์ยังยืนยันคำเดิม ฉันเองก็ไม่อยากจะทำให้เป็นเรื่องใหญ่ไปกว่านี้ เลยกะจะบอกพี่บอมส์ว่า ฉันดื่มไม่เป็นและอายุก็ยังไม่ถึง แต่ก่อนที่ฉันจะได้พูดอะไรออกไป พี่บอมส์ก็ยันตัวขึ้นมานั่งบนรั้วปูนที่กว้างราวๆ หนึ่งฟุตและทำท่าจะข้ามมาดาดฟ้าฉันซะงั้นแหละ ฉันรีบลุกไปหาพี่บอมส์ทันที ปากก็ร้องถาม "พี่จะทำอะไรเนี่ย"

"ก็หมวยเล็กไม่ยอมลุกมาคุยกันดีๆ พี่เลยจะข้ามไปง้อไง" พี่บอมส์แจ้งเหตุผลทันที ซึ่งเป็นเหตุผลที่ทำให้ฉันงงนิดๆ และรีบตอบกลับไปว่า

"ง้ออะไรกันเล่า ไม่ได้โกรธอะไรสักหน่อย"

"จะไปรู้เหรอ ก็เห็นนั่งกอดอกนิ่งไม่ขยับไปไหนเลย ก็นึกว่างอนน่ะสิ" พี่บอมส์คงบ่นพึมพำออกมาอีกนั่นแหละนะ เออ แต่ว่า อืม... กอดอก เออเห้ย ตายล่ะ ฉันลืมไปซะสนิทเลยว่า ตัวเองโนบราเลยกอดอกไว้เพื่อกันสายตาพี่บอมส์ไปในตัว แต่ตอนนี้ฉันวางมือเกาะรั้วปูนอยู่ทั้งสองข้างเลย ฉันจึงยกมือซ้ายขึ้นจับไหล่ขวาตัวเองไว้ทันที หวังให้แขนซ้ายช่วยทาบปิดหน้าอกไว้

...ขอให้พี่บอมส์ไม่รู้ทีเถ๊อะ!!!

ขณะที่ฉันคิดกังวลกับหน้าอกตัวเองอยู่นั้น พี่บอมส์ก็เอื้อมมือมาคว้าเอามือซ้ายของฉันไปจับที่ขวดเครื่องดื่มที่เธอถืออยู่ ให้ตายเถอะ พี่บอมส์คงไม่รู้จริงๆ ว่าฉันต้องการใช้แขนซ้ายปกปิดอะไร

"ดื่มเป็นเพื่อนกันหน่อยนะคะ เพื่อนพี่มันกลับกันไปหมดแล้ว"

นั่นเป็นประโยคแรกหลังจากที่ฉันหลวมตัวรับเครื่องดื่มจากมือพี่บอมส์มาแล้ว แต่มันเป็นประโยคสุดท้าย ที่เรายืนคุยกันข้ามรั้วแบบนั้น เพราะฉันชวนให้พี่บอมส์นั่งหันหลังติดรั้วหากอยากจะดื่มใกล้ๆ ฉัน เพื่อที่ฉันจะได้ไม่ต้องระวังตัวมากเรื่องหน้าอกที่มีเพียงเสื้อยืดบางๆ พรางอยู่

หลังจากนั้น ฉันกับพี่บอมส์ก็ต่างคนต่างลากเก้าอี้นวมของตัวเองมาวางติดรั้วปูน ฉันเองก็เพิ่งสังเกตว่า นอกจากโซฟาเบดสีน้ำเงินตัวนั้นแล้ว พี่บอมส์ยังมีเก้าอี้นวมสีน้ำตาลอยู่อีกตัว เรานั่งเอนหลังอยู่บนเก้าอี้นวมตัวโปรดของตัวเอง เราหันหลังให้กันและจิบเครื่องดื่มสีฟ้าสวยไปพร้อมๆ กัน เรายื่นขวดขึ้นมาชนกระทบกันบ้างตรงเหนือรั้ว ปากก็เอ่ยคำพูดสัพเพเหระไปเรื่อย จนค็อกเทลในขวดแก้วพร่องไปเกินครึ่ง พี่บอมส์ก็ขอชนอีกครั้ง ฉันยื่นขวดขึ้นไปเหนือรั้ว รอให้อีกคนเอาขวดมาชนกระทบกันอย่างครั้งก่อนๆ แต่กลับไม่มีการชนกระทบขวดอย่างที่ควรจะเป็น ฉันที่เริ่มจะเมื่อยแขนก็เลยต้องลดแขนลงและขยับตัวขึ้นคุกเข่าบนเก้าอี้นวม หันหน้าไปทางดาดฟ้าของเพื่อนบ้าน เห็นพี่บอมส์กำลังมองขึ้นมาพลางบอก "ดื่มด้วยกันก็ต้องเห็นหน้ากันด้วยสิ จริงมั้ย" 

พี่บอมส์ขยับตัวขึ้นคุกเข่าบนเก้าอี้นวมในท่าเดียวกับฉันและยื่นขวดมา ฉันยิ้มขำตัวเองที่ถูกหลอกให้หันมาเผชิญหน้ากับพี่บอมส์ ก่อนจะยกขวดขึ้นมาชนขวดในมือพี่บอมส์เบาๆ แต่เมื่อเห็นสายตาของพี่บอมส์ในวินาทีนั้นทำให้ฉันไม่อาจจะยกขวดจรดริมฝีปากตัวเองได้

สายตาของพี่บอมส์ จดจ้องอยู่ที่อกเสื้อยืดตัวบางปราการเพียงชั้นเดียวของฉัน... มือเรียวของพี่บอมส์ที่จิกจับอยู่ที่รั้วปูน และริมฝีปากที่เม้มนิดๆ ของเธอทำให้ฉันใจสั่น เมื่อพอจะนึกได้ว่า เธอกำลังคิดอะไรอยู่  ฉันยื่นขวดในมือไปชนกับขวดของพี่บอมส์อีกครั้ง หวังให้เสียงนั้นดึงสติเราทั้งคู่ไว้บ้าง ฉันเขินที่ถูกมองหน้าอกมากกว่าถูกพี่บอมส์สบตาจริงๆ นะคะ มันเป็นอะไรที่บอกได้แค่ว่า ฉันทำตัวไม่ถูกมากขึ้นเป็นสิบเท่า

พี่บอมส์ยิ้มมุมปากก่อนชายตาขึ้นมาสบตาฉัน แล้วยกขวดค็อกเทลขึ้นกระดกดื่มรวดเดียวจนหมด ฉันเองก็อดไม่ได้ที่จะไม่มองริมฝีปากสวยและคอขาวเนียนที่กำลังกลืนอึกเครื่องดื่มอย่างต่อเนื่องจนหยดสุดท้าย

"นี่ ถามจริงนะ ทำไมไม่ลงไปนอน" พี่บอมส์ถามออกมาพลางแลบลิ้นเลียริมฝีปากของเธอที่ชุ่มไปด้วยค็อกเทลสีฟ้าที่เพิ่งดื่มเข้าไป

"กำลังจะลงไปค่ะ แต่พี่มาทักก่อนไง"

พี่บอมส์พยักหน้านิดๆ เลิกคิ้วหน่อยๆ เหมือนไม่เชื่อสิ่งที่ฉันเพิ่งบอกไป ก่อนจะพูดพึมพำออกมาว่า

"พี่ก็นึกว่าหมวยเล็กจะรีบลงไปเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อยกว่านี้ หรือ ไม่ก็รีบเข้านอนไปเลยซะอีกนะ โนบราตอนอากาศเย็นๆ อย่างนี้ระวังเป็นหวัดนะคะ"

เหอะๆ โอเคค่ะ พี่บอมส์ ในที่สุดพี่บอมส์ก็ทำให้ฉันเขินได้ตรงจุดสุดๆ จนได้ ฉันเดาว่าตอนนี้หน้าฉันที่แดงนิดๆ ด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์อยู่แล้ว มันคงจะยิ่งแดงขึ้นกว่าเดิมอีกหลายเท่า

"เอ่อ.. งั้น ขอตัวเลยดีกว่าค่ะ"

ฉันวางขวดแก้วไว้ที่รั้วปูนและรีบก้าวขาลงจากเก้าอี้นวมเตรียมชิ่งทันที แต่ก็ถูกพี่บอมส์คว้าจับแขนไว้

"เดี๋ยวค่ะ หมวยเล็กยังดื่มไม่หมดเลยนะ" พี่บอมส์บอกพลางพยักพเยิดไปที่ขวดแก้วขวดนั้นซึ่งยังเหลือค็อกเทลอยู่ราวๆ สองอึก

"คืนนี้พอแค่นี้ดีกว่าค่ะ" 

"น่านะ ถ้าดื่มไม่หมดพี่เสียใจนะ" พี่บอมส์บอกพลางหยิบขวดแก้วขวดนั้นมายื่นให้ฉัน

"แต่หนูดื่มไม่เก่งนี่" ฉันพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่สั่นแปลกๆ จนตัวฉันเองยังประหลาดใจ

"เอางี้ เดี๋ยวที่เหลือพี่ดื่มเอง แต่หมวยเล็กต้องอยู่ตรงนี้จนกว่าพี่จะดื่มหมดนะ" พี่บอมส์พยายามต่อรองโดยที่มือเธอยังจับแน่นอยู่ที่แขนฉัน

"จะดีเหรอคะ ดื่มต่อที่หนูเหลือไว้น่ะ"

"ทำไมจะไม่ดีล่ะ" ถึงพี่บอมส์จะถามออกมาอย่างนั้นแต่เธอก็ยังไม่ดื่มค็อกเทลนั่นสักอึก ทั้งที่ฉันคิดว่าเธอจะกระดกรวดเดียวหมดหรือไม่ก็ค่อยๆ จิบไปด้วยระหว่างคุย

"ก็บางคนนะ เขาจะรังเกียจการดื่มอะไรต่อจากคนอื่นนี่คะ" ฉันบอกเหตุผลพลางก้าวขากลับขึ้นคุกเข่าบนเก้าอี้นวมตามเดิม

"บางคนนั้นไม่ใช่พี่หรอกนะ ถ้าคนที่ดื่มเหลือไว้คือหมวยเล็กอ่ะ" พี่บอมส์บอกพลางยกขวดแก้วขึ้นมามองดูก่อนจะพูดต่ออีกว่า

"แล้วนี่ก็แค่ดื่มต่อจากขวดเดียวกันนะ คือ... ถ้าหมวยเล็กรู้ว่าพี่จะให้เราป้อนพี่แบบไหน พี่เองนี่แหละที่ต้องถาม ว่าหมวยเล็กจะรังเกียจพี่มั้ย"

"ป้อน... ยังไงคะ" ฉันถามทันทีเลยค่ะ เพราะนึกอยากรู้ว่า พี่บอมส์จะให้ฉันป้อนค็อกเทลเธอด้วยวิธีไหน

พี่บอมส์เอาปากขวดแก้วมาแตะปากฉันแล้วเอาไปแตะปากพี่บอมส์เอง 

นี่พี่บอมส์จะให้ฉัน...

"ป้อนแบบปากต่อปาก กล้าเปล่า" พี่บอมส์พูดและจ้องตาฉัน จนฉันต้องหลบตาทันที

โอยยย... บ้าไปแล้ว... ฉันเหรอจะกล้า

"ว่าไง ไม่กล้า หรือว่ารังเกียจพี่" พี่บอมส์ถามพลางก้มหน้ามองรั้วปูน นิ้วเรียวเคาะปูนเรียบๆ รอคำตอบ

"ไม่ได้รังเกียจค่ะ แต่ว่า..." ฉันคงอ้ำอึ้งลังเลเกินไป จนพี่บอมส์สงสารล่ะมั้งคะ พี่บอมส์ถึงได้หัวเราะออกมาเบาๆ พลางเอื้อมมือมาลูบหัวฉันอย่างเอ็นดู ก่อนจะลุกยืนขึ้นบนเก้าอี้นวมแล้วพาดขาข้ามรั้วปูนมา

"ข้ามเขตมาบ้านคนอื่นแบบนี้เรียกบุกรุกนะคะ"

นี่ฉัน พูดอะไรไปเนี่ย... แต่ช่างเถอะ ฉันพูดไปแล้ว พูดกับผู้หญิงที่นั่งอยู่บนรั้วปูนตรงหน้าฉันนี่แหละ

"โห... เจ้าของบ้านโหดจัง พี่ข้ามกลับก็ได้ แต่ว่า..." พี่บอมส์บอกพลางโน้มตัวมาใกล้และบอกเบาๆ ว่า "ขอป้อนค็อกเทลเจ้าของบ้านก่อนนะ"

ว่าแล้วพี่บอมส์ก็หันไปกระดกค็อกเทลอึกใหญ่จากขวดแก้ว ฉันที่ตาเบิกโพลงกับสิ่งที่ได้ยินก็รีบถอยลงจากเก้าอี้นวมโดยอัตโนมัติ ซึ่งอันที่จริงน่าจะเรียกว่าเอนตัวไปด้านหลังจนหน้าหงายซะมากกว่า ทำให้ฉันตกอยู่ในสภาพที่ยากจะขัดขืน เมื่อพี่บอมส์ช่วยคว้าตัวฉันไว้และดึงให้กลับเข้าไปชิดใกล้กันยิ่งกว่าครั้งไหนๆ ที่เราพบกัน แล้วประกบริมฝีปากมอบจูบรสค็อกเทลให้ฉัน

ค็อกเทลหยดไหลจากมุมปากฉันทีละนิด และพี่บอมส์ก็ตามไปจัดการทุกหยาดหยด ไม่ว่าจะที่คางหรือที่คอก็ตามเก็บได้ทั้งหมด แต่สิ่งที่แถมมาอย่างไม่บอกกล่าวก็คือ มือเรียวสองข้างที่ข้างหนึ่งเพิ่งวางขวดแก้วลงบนรั้วปูนข้างตัวอย่างหมิ่นเหม่ได้ออกแรงรั้งตัวฉันขึ้นตักเธอ ทำให้ขาฉันได้ไปพาดบนพนักเก้าอี้นวมของพี่บอมส์ด้วยก่อนที่มือสองข้างนั้นจะลูบไล้เข้าใต้เสื้อยืดตัวบางที่ประสบความล้มเหลวในการปกป้องอำพรางเรือนร่างของคนใส่ไปแล้ว ฉันจับมือทั้งสองข้างนั้นไว้ แต่ไม่ออกแรงยั้งใดๆ ทั้งสิ้น เหมือนตัวฉันเองก็ไม่ต้องการให้มันหยุดรุกล้ำร่างกายฉัน พี่บอมส์มองการกระทำของฉันแล้วเธอก็หยุดการกระทำทุกอย่างเสียเอง เราสบตากันนิ่งในความเงียบสงัดของค่ำคืน 

พี่บอมส์คว้าขวดค็อกเทลจากรั้วปูนข้างตัวขึ้นมาจรดริมฝีปากแล้วดื่มของเหลวในขวดจนหมด ปลายลิ้นซุกซนเลียริมฝีปากอย่างเชิญชวนกวนอารมณ์ ก่อนยิ้มให้ฉันและบอก 

"บุกรุกบ้านคนอื่นเท่ากันแล้วนะคะ"

เราหัวเราะไปด้วยกัน และกอดกันในท่านั้นนานเป็นนาที ก่อนที่พี่บอมส์จะประคองฉันลงจากตักจากนั้นก็ขยับตัวข้ามรั้วกลับไปดาดฟ้าตัวเอง แล้วโบกมือลา ฉันโบกมือตอบและพยายามยิ้มให้เธอไปด้วย แต่ฉันรู้ตัวว่า ในตอนนั้นหน้าฉันคงดูมึนๆ แปลกๆ ชอบกลอยู่

พี่บอมส์ข้ามกลับไปดาดฟ้าตัวเองนานแล้ว แต่ฉันก็เพิ่งจะมีแรงก้าวลงจากเก้าอี้นวม และเดินเข้าห้องนอนลับของฉัน เมื่อทิ้งตัวลงบนที่นอนฉันวางมือทาบอกยังรู้สึกได้ ว่า หัวใจฉันมันเต้นแรงแค่ไหน ขณะนึกภาพเหตุการณ์เมื่อครู่นี้ ที่ฉันเกือบปล่อยตัวให้พี่บอมส์ไปซะแล้ว จูบแรกของฉันเกือบเป็นจุดเริ่มต้นของ One night stand ซะแล้วสิ