ฟุ้งซ่าน

ความใกล้ชิดระหว่างฉันกับพี่บอมส์ที่เพิ่มมากขึ้นโดยบังเอิญในคืนนั้น มันทำให้ฉันวุ่นวายใจมาหลายวันแล้ว มันเป็นหลายวันที่ฉันไม่กล้าขึ้นไปบนดาดฟ้าเลย เวลานึกถึงจูบแรกของตัวเอง จูบรสค็อกเทลนั่น นึกถึงทีไรก็เหมือนจะพลาดทำอะไรไม่ถูกขึ้นมาซะดื้อๆ เลยนั่นแหละ แล้วคิดดูสิ ถ้าฉันไปยืนเก้ๆ กังๆ ทำอะไรไม่ถูกต่อหน้าพี่บอมส์ มันจะเกิดอะไรขึ้น จะว่าไป จูบแรกของฉันทำไมถึงไปเสียให้คนเมากันนะ ถึงพี่บอมส์จะดูไม่เมาเลย แต่ฉันก็เห็นว่าเธอดื่มกับเพื่อนๆ จนเบียร์หมดเป็นลัง ฉันก็ไม่รู้หรอกว่าพี่บอมส์ดื่มเข้าไปมากแค่ไหน แต่มันอาจจะมากพอให้เธอบังเอิญเห็นว่าฉันสวยน่าจูบขึ้นมาก็ได้

ไม่อยากพบเพราะกลัวว่าจะจดจำทุกอย่างอยู่คนเดียว มั้งคะ ที่ฉันกำลังรู้สึก บอกตามตรง ฉันไม่ค่อยมั่นใจ ว่าพี่บอมส์จะจำได้ ไม่ว่าอะไรที่เธอทำกับฉันไว้ เธออาจจะลืมมันไปหมดหลังสร่างเมาก็เป็นได้ ทุกวันนี้ฉันเลยเลี่ยงที่จะขึ้นไปบนดาดฟ้า แต่วันนี้ คุณเพื่อนโทรมา แล้วบอกกับฉันว่า อยากได้นิยายเล่มหนึ่งที่เคยเอาให้ยืมมาแบบยัดเยียดใส่มือฉัน มันเป็นนิยายที่ไม่มีพระเอก คือมีแต่นางเอก แล้วนางเอกสองคนนั้นก็รักกัน วาวพรีเซ้นนักหนาว่าเรื่องนี้ อ่านแล้วฟินมาก ซึ่งฉันก็ยังไม่เคยเปิดอ่านเลยนะ ฉันเอาหนังสือเล่มนั้นออกจากกระเป๋านักเรียนแล้ววางทิ้งไว้ในห้องเก็บของ หรือห้องนอนลับ ของฉันนั่นแหละ และพอยัยวาวเพื่อนฉันมันโทรมาทวงแบบจะเอาคืนให้ได้เดี๋ยวนี้ ตอนนี้ฉันเลยต้องขึ้นมาบนดาดฟ้าเพื่อเอาหนังสือเล่มนั้น

ฉันเปิดประตูเหล็กอย่างเบามือที่สุด แต่มันก็ลั่นเสียงแอ๊ดๆ ออกมาเบาๆ อยู่ดี แล้วพอออกไปยืนข้างนอกได้ สายตาฉันก็กวาดมองไปที่ดาดฟ้าของเพื่อนบ้านโดยอัตโนมัติ ซึ่ง มันก็ ไร้เงาบางคนที่ฉันคิดว่าอาจจะเจอ มีแต่แมวขาวๆ ตัวหนึ่งนอนขดอยู่บนเก้าอี้นวมของพี่บอมส์ ฉันถอนหายใจออกมาทันที แต่ไม่แน่ใจนะ ว่าตัวเองโล่งอกหรือใจหายมากกว่ากัน ที่ไม่พบพี่บอมส์

ฉันเปิดประตูห้องเก็บของเข้าไปได้ ก็รู้สึกเคืองจมูกนิดๆ จนเกือบจะจามออกมาละ คือในห้องเริ่มมีละอองฝุ่นจับตามโต๊ะตามเตียงขึ้นมาบางๆ แล้ว นี่โชคดีนะ ที่ฉันมีผ้าคลุมเตียง ที่นอนนุ่มๆ ของฉันมันเลยรอดจากไรฝุ่น ฉันหยิบเอาเศษผ้าจากมุมห้องไปที่ก๊อกน้ำนอกห้อง แล้วเดินกลับเข้าห้องมาพร้อมผ้าบิดหมาด ฉันเดินเช็ดฝุ่นตามตู้ โต๊ะ และหัวเตียง ไปเรื่อยๆ จนกระทั่งวาวโทรมานั่นแหละ ฉันถึงวางมือจากทุกอย่างแล้วหยิบหนังสือนิยายเล่มนั้นที่วาวต้องการติดมือลงไปหาวาวที่หน้าบ้านตัวเอง ตอนเกือบเที่ยงคืน วาวดูลุกลี้ลุกลนมากในสายตาฉัน เพราะพอหนังสือไปอยู่ในมือวาว วาวก็รีบเปิดอ่านทันที พลิกหน้ากระดาษไปมาอยู่หลายรอบก่อนจะนิ่งไป ฉันเลยต้องแตะไหล่วาวเบาๆ เพื่อเรียกสติ ซึ่งวาวก็สะดุ้งนิดหน่อย แล้วขอตัวกลับ ฉันเองก็ไม่รู้หรอกนะ ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเพื่อนฉันกันแน่ ฉันว่าฉันควรจะสืบดูสักหน่อย ว่าช่วงนี้วาวเป็นอะไรไป ทำไมถึงทำตัวประหลาดมากขึ้นทุกทีแบบนี้

ระหว่างที่ฉันยืนมองคุณเพื่อนเดินจากไปจนลับสายตาและกำลังจะเข้าบ้าน หางตาฉันเหมือนจะเหลือบไปเห็นคนบางคนที่มากับใครอีกคน หูทั้งสองข้างก็เริ่มได้ยินเสียงพูดคุยแว่วมาด้วย เสียงหนึ่งฉันคุ้นหูดี และอีกเสียงไม่คุ้นเลย พอฉันหันไปมองคนสองคนนั้น ฉันก็ได้เห็น พี่บอมส์กับสาวสวยในชุดเดรสขาวเว้าหน้าเปิดหลัง กำลังคุยกันนัวเนียท่าทางถูกคอ ฉันเดาได้เลยว่าผู้หญิงคนนั้นจะเป็นใครไปได้ ถ้าไม่ใช่ผู้หญิงสำหรับคืนนี้ของพี่บอมส์น่ะ จริงๆ เรื่องนี้ที่ฉันกำลังเห็นมันก็เป็นเรื่องธรรมดา สำหรับฉันที่บังเอิญไปเห็นพี่บอมส์อยู่กับผู้หญิงสักคนตอนกลางคืนออกจะบ่อย แต่ไม่รู้ทำไม ครั้งนี้ ฉันถึงมีคำถามในใจว่า ฉันควรจะรู้สึกยังไงดี เหมือนกับว่า ความรู้สึกตอนที่ฉันได้เห็น มันไม่เหมือนทุกที แต่ฉันก็ทำได้แค่รีบเข้าบ้านให้เร็วที่สุด แม้ขาสองข้างจะเหมือนหมดแรงไปแล้ว ฉันค่อยๆ นั่งลงที่ขอบโต๊ะใกล้ๆ ประตู แล้วเงียบฟังเสียงสองคนนั้นคุยกันที่หน้าบ้านพี่บอมส์ ท่ามกลางความเงียบของคืนที่ดึกสงัดพอควร แต่ฉันฟังไม่รู้เรื่องหรอกนะว่าเขาคุยอะไรกัน ฉันถามตัวเอง ว่า อยากจะรู้จริงๆ เหรอ ว่าสองคนนั้นคุยอะไรกันน่ะ

ฉันได้ยินตัวเองถอนหายใจ ก่อนจะเห็นว่าฉันพาตัวเองมายืนหน้าประตูเหล็กยืดที่ยังเปิดแง้มอยู่ แล้วเอื้อมมือไปจับประตูทั้งสองฝั่ง รวบรวมกำลังออกแรงดึงให้ประตูทั้งสองฝั่งมาประกบกัน แต่... ฉันว่า ฉันเห็นแม่สาวชุดเดรสขาวคนนั้น เดินผ่านประตูบ้านฉันที่กำลังจะปิดสนิทไปซะงั้น

เดี๋ยวนะ... แบบนี้แสดงว่า พี่บอมส์อาจจะ...

ฉันคิดได้แค่นั้นก็ยืนนิ่งตัวแข็งไปเลยแหละ เพราะคิดว่าพี่บอมส์กำลังจะเดินผ่านประตูบ้านฉันเพื่อตามหลังแม่สาวชุดเดรสขาวไปแน่ๆ ฉันเลยรีบหลบฉากพิงหลังประตู และแน่นอน ฉันอดไม่ได้ที่จะแอบมองลอดช่องประตูไปข้างนอก คอยว่าเมื่อไหร่พี่บอมส์จะเดินผ่านไป แต่มองรอยังไงก็ไม่เห็นใครเดินผ่านประตูบ้านฉันไปเลยสักคน

เอาล่ะ... เรามาลองเสี่ยงอะไรกันหน่อยดีกว่า ฉันว่า ฉันคงต้องออกไปดูให้ชัวร์ ว่าอะไรเป็นอะไร ฉันตาฝาดไปเองรึเปล่า ที่เห็นผู้หญิงใส่เดรสขาวเดินผ่านหน้าไปน่ะ คือต่อให้ฉันต้องออกไปเห็นสองคนนั้นกอดจูบหรือทำอะไรกันในมุมมืดหน้าประตูบ้านพี่บอมส์ก็เหอะนะ ไม่งั้นฉันนอนไม่หลับแน่คืนนี้ ว่าแล้ว ฉันก็ค่อยๆ โผล่หัวลอดช่องประตูออกไปดูด้านนอกทั้งซ้ายทั้งขวา ทีนี้คือ... ฉันไม่เห็นใครเลยอ่ะ มีแค่แมวตัวขาวๆ วิ่งผ่านหน้าบ้านฉันไปตัวหนึ่งเท่านั้นเอง

...เหอะๆ หลอนแฮะ... นี่ฉันตาฝาดหรืออะไรอ่ะเนี่ย...

“โอ๊ย ฟุ้งซ่าน ฟุ้งซ่าน ฟุ้งซ่าน”

แกร๊ก!

คราวนี้ ฉันสะดุ้งสุดตัวเลยค่ะ เพราะระหว่างที่ฉันบ่นงึมงำกับตัวเองอยู่น่ะ ไอ้เสียง แกร๊ก! นั่นก็ดังขึ้น คือมันดังมาจากไหนก็ไม่รู้ ฉันเริ่มกลัวแล้วละนะ เลยรีบปิดประตูบ้านให้เรียบร้อยก่อนจะวิ่งขึ้นบันไดไปชั้นสาม โดดขึ้นเตียงและคลุมโปงนอนไปเลย

ฮือ... นี่มันอะไรกัน แมวนั่นน่ะ เสียงแกร๊กนั่นอีก แล้วพี่บอมส์กับผู้หญิงคนนั้นที่ฉันเห็น ฉันแค่ตาฝาดไปเองหรือไงนะ