คิดมาก

มันเหมือนทุกอย่างหยุดนิ่งไปนะคะ ในวินาทีที่พี่บอมส์โน้มตัวเข้ามาใกล้ และจูบลงที่แก้มฉัน มือทั้งสองข้างของฉันจับรั้วปูนแน่นขึ้นเพื่อทรงตัวจากอาการอึ้งช็อค

...คนใจร้าย เกือบได้จูบแรกฉันไปซะแล้วสิ...

ฉันอยากจะต่อว่าอะไรพี่บอมส์สักหน่อยนะ แต่ก็พูดไม่ออกเลยสักคำ เพราะความเขินมันพุ่งขึ้นสูงเกินขีดจำกัดไปแล้ว

“นี่ หมวยเล็ก” พี่บอมส์เรียกและเขย่าตัวฉันเบาๆ แต่พอฉันขยับตัวได้เท่านั้นแหละ ฉันก็วิ่งจากรั้วปูนกลับเข้ามายืนตั้งหลักหลังประตูเหล็กทันที ฉันเลยได้ยินเพียงเสียงพี่บอมส์พูดไล่หลังมาว่า “ยังไม่บอกเลยนะ ว่า อายุเท่าไหร่”

...จะถามอายุกันไปทำไมนะ...

ฉันคิดสงสัยในความอยากรู้ของคนๆ นั้น แต่ก็ไม่คิดจะกลับออกไปถามอะไรหรอกนะ ไม่รู้จะเอาความกล้าที่ไหนสั่งให้ขามันเดินกลับออกไปที่รั้วปูนตรงนั้น เพราะฉันยังคงยืนพิงผนังเย็นๆ ข้างประตูเหล็กที่ปิดไม่สนิท มือข้างหนึ่งก็ยังแตะนิ่งอยู่ที่แก้มขวา ซึ่งฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่า ไม่กี่วินาทีก่อน มันเพิ่งจะได้สัมผัสริมฝีปากสวยๆ ของพี่บอมส์ ที่ฉันเฝ้ามองจนเคยเก็บมาคิดฟุ้งซ่านเป็นวันๆ ได้น่ะ

ในเช้าวันต่อมา ฉันมาโรงเรียนอย่างใจลอยเอาเรื่องเลย ทั้งเสียงของพี่บอมส์ ทั้งสัมผัสที่แก้ม มันเหมือนตามหลอนฉันอยู่เรื่อยๆ ทั้งวัน

“แกๆ อาจารย์เรียก”

เสียงเพื่อนที่เรียกพร้อมสะกิดที่ไหล่ทำให้ฉันหลุดจากภวังค์ และรู้ตัวว่าเหม่อมากไป จนอาจารย์บอกให้ออกไปล้างหน้าล้างตาเรียกสติซะหน่อย แถมวานให้ฉันกับเพื่อนยกกองสมุดการบ้านไปไว้ในห้องพักครูอีกด้วย แต่ฉันถือสมุดไปได้ยังไม่ถึงครึ่งทางก็ทำสมุดร่วงกราวลงพื้นซะอย่างงั้น

“หมวยเล็ก ฉันว่าแกไปล้างหน้าซะหน่อยก็ดีนะ ดูแกง่วงๆ มึนๆ แปลกๆ อ่ะ เดี๋ยวสมุดพวกนี้ฉันจัดการเอง” คุณเพื่อนสุดที่รักออกปากกับฉัน ทั้งสนับสนุนคำแนะนำของอาจารย์อย่างนั้น ฉันก็ไม่กล้าดื้ออะไรแล้วล่ะ แต่ว่า...

“ไหวเหรอแก สมุดตั้งกองเบ้อเร้อ”

“ไหวน่า... ไม่ต้องห่วง” คุณเพื่อนบอกอย่างนั้นแล้วหอบเอาสมุดตั้งสูงๆ ลุกขึ้นยืน

...ดูแข็งแกร่งจนน่าทึ่งเลยแฮะ...

ขณะที่สัญญาณเข้าคาบเรียน คาบต่อไปดังขึ้น ฉันได้แต่ยืนมองจนคุณเพื่อนเดินเลี้ยวลงบันไดตึกไปพร้อมกับสมุดราวๆ ห้าสิบเล่มที่เกือบจะท่วมหัวคุณเพื่อนจนมิด ตลอดทางที่เดินไปห้องน้ำนอกตึกเรียน ฉันเลยได้แต่ภาวนาให้คุณเพื่อนปลอดภัยจากกองสมุดกองนั้น

ในห้องน้ำโรงเรียน ฉันมองภาพตัวเองที่สะท้อนออกมาจากกระจกเงาบานใหญ่ แล้วได้แต่ถอนหายใจให้ความเขินเกินเหตุที่ทำเอาฉันไม่เป็นอันเรียนหนังสือเลยวันนี้ เพราะฉันยังเผลอนึกถึงตอนที่พี่บอมส์โน้มตัวเข้ามาใกล้แล้วฉันก็จะเผลอตัวยกมือแตะแก้มตัวเองอยู่บ่อยๆ นั่นแหละ ฉันก้มลงวักน้ำขึ้นล้างหน้าอีกครั้งก่อนเดินออกมาจากห้องน้ำ ตอนนั้นมีนักเรียนหญิงสองคนเดินสวนเข้ามาในห้องน้ำ ทำให้ฉันต้องเบี่ยงตัวหลบพวกเธอขณะที่ฉันเดินออกจากห้องน้ำ กว่าฉันจะรู้ตัวว่าเข็มกลัดบนอกเสื้อหายไปฉันก็เดินไปจนเกือบถึงห้องเรียนแล้ว และการที่ฉันเดินกลับมาหาเข็มกลัดที่ห้องน้ำนี่แหละ ที่ทำให้ฉันบังเอิญเปิดประตูไปเจอนักเรียนหญิงสองคนนั้น ยืนจูบกันอยู่ตรงหน้ากระจก แม้จะตกใจและรีบออกมาจากตรงนั้น แต่ฉันก็ไม่ลืมที่จะปิดประตูให้สนิทตามเดิม เพราะเธอทั้งสองคนนั้นยังไม่รู้ตัวว่ามีคนเห็นอะไรๆ ที่เธอทำกันซะแล้ว

...บ้าจริง จะถอยเข้าไปจูบกันในห้องน้ำสักห้องก็ไม่ได้นะพวกเธอ...

สิ่งที่ฉันเจอมาตลอดหลายสัปดาห์ตั้งแต่วันที่มีฝนดาวตก มันกำลังจะทำให้ฉันสติกระเจิง ทำไมคนรอบๆ ตัวฉันถึงได้ดูจะกระหายเรื่องพวกนั้นกันนักนะ 

ฉันเดินเตร็ดเตร่ปล่อยอารมณ์อยู่นานเลยนะ กว่าจะกลับเข้าบ้านด้วยอาการเหม่อไม่หาย และยังมาเจอพี่สาวกำลังนั่งคุยกับคุณบรรณารักษ์ในห้องนอน ท่าทางสวีทกันจนฉันแอบจินตนาการต่อได้เลยว่า สักพักคงมีเหตุได้ทำอะไรๆ ติดเรทกันอีกแน่ ฉันเลยไม่อยากจะขัดจังหวะ จึงเลือกที่จะย่องผ่านประตูห้องพี่ที่เปิดทิ้งไว้ ขึ้นไปชั้นสามอย่างเงียบๆ พอเข้าห้องได้ฉันก็เปิดเพลงให้ดังที่สุด ฉันหวังว่ามันจะกลบเสียงอะไรก็ตามที่จะมากวนให้ฉันเผลอคิดอะไรฟุ้งซ่านอีก

แต่อะไรๆ มันก็ยังไม่จบลงง่ายๆ เพราะฉันยังแอบคิดอยู่ว่า พี่สาวกับคุณบรรณารักษ์จะแอบทำอะไรๆ กันอีกรึเปล่า และถ้าหากคืนนี้ฉันขึ้นไปบนดาดฟ้า ฉันจะต้องทนเห็นพี่บอมส์พาใครมามีอะไรๆ กันอีกมั้ย แล้วถ้าฉันเอาแต่นอนนิ่งๆ อยู่ในห้องอย่างนี้ ฉันจะหลับไปเองมั้ยนะ เพราะฉันยังฟุ้งซ่านไม่ต่างกับตอนที่เดินเล่นในสวนสาธารณะเมื่อตอนเย็นเลย ไม่ว่ายังไงฉันก็ฟุ้งซ่านและทำท่าว่าจะหลับลงได้ยากในคืนนี้ มันเหมือนฉันกำลังถูกคุกคามโดยอะไรบางอย่าง

...อะไรบางอย่าง ที่อาจเป็นความคิดของฉันเอง...

ฉันตัดสินใจลุกจากเตียงมายืนที่นอกระเบียงห้อง ตอนที่ฟ้ามืดไปแล้วนั่นแหละ ฉันถึงได้เห็นพี่สาวกับคุณบรรณารักษ์เดินข้ามสะพานลอยมาจากฝั่งตรงข้าม และหยุดยืนคุยกันอยู่ที่กลางสะพาน ท่าทีหยอกเย้ากันของสองคนนั้นทำให้ฉันหลุดยิ้มออกมา

...น่าอิจฉาชะมัด พวกคนมีแฟนเนี่ย...

ความจริงแล้ว ใครจะทำอะไรๆ กันยังไงมันก็ไม่ใช่เรื่องของฉันซะหน่อย นี่ฉันเก็บอะไรพวกนั้นมาคิดฟุ้งซ่านทำไมก็ไม่รู้สิ แล้วอีกอย่างนะ ทำไมฉันต้องเลิกล้มความคิดที่จะขึ้นไปอยู่บนดาดฟ้าเพราะเพื่อนบ้านคนนั้นด้วยล่ะ ถึงเธอจะลามปามขนาดมา...เอ่อ มาทำแบบนั้นกับฉันก็เหอะ ฉันคิดว่า ฉันคงต้องไปเคลียร์กับพี่บอมส์ให้เข้าใจกันไปว่า เธอไม่ควรทำอะไรล่วงเกินฉันอีก เพราะฉันไม่ใช่ผู้หญิงแบบที่พี่บอมส์ชอบพามาบนดาดฟ้านั่น ไม่ใช่เลย...

ฉันเดินขึ้นบันไดแต่ละขั้นอย่างเชื่องช้า ใจก็คิดไปด้วยว่า จะพูดอะไรกับพี่บอมส์บ้าง จะทำตัวอย่างไรดีต่อหน้าพี่บอมส์ ทั้งๆ ที่ฉันไม่แน่ใจเลยว่า ขึ้นไปแล้วจะเจอพี่บอมส์รึเปล่า และถ้าเจอ จะเจอพี่บอมส์ในสภาพไหน

“เอ้า...โชนนนน” 

หืม? อะไรกันอีกล่ะวันนี้ นี่ฉันยังเดินไม่ถึงประตูเหล็กเลยนะ 

สิ่งแรกที่ฉันเห็นทันทีที่เปิดประตูเหล็กแล้วโผล่หน้าออกไปมองดาดฟ้าของเพื่อนบ้านก็คือ ผู้หญิงหน้าตาสะสวย หุ่นเซ็กซี่ และ เมาได้ที่ กำลังเต้นยั่วยวนพี่บอมส์ไปตามเสียงเชียร์ของคนในวงเหล้านั้น ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนตักพี่บอมส์ที่นั่งอยู่บนโซฟาเบดตัวเดิม และพยายามจะจูบพี่บอมส์แต่อยู่ๆ พี่บอมส์ก็ลุกออกมาจากตรงนั้น โดยพลิกตัวปล่อยให้แม่สาวคนนั้นนอนลงมองท้องฟ้าอยู่บนโซฟา

ฉันว่านะ ฉันคงเผลอส่งรังสีอะไรออกไปถึงพี่บอมส์แน่ๆ เลย พี่แกถึงได้เดินออกจากวงเหล้ามายืนเกาะรั้วปูนมองหน้าฉันอยู่อย่างนี้ ทั้งๆ ที่ฉันแค่โผล่หน้าออกมาจากประตูเท่านั้น

“แอบดูพี่อีกแล้วนะ... แล้วทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะคะ เหมือนหึง เอ๊ย เหมือนหงุดหงิดอะไรอยู่งั้นแหละ”

เอ่อ...นี่ฉันขมวดคิ้วแถมเอามือจิกวงกบประตูตั้งแต่เมื่อไหร่กันเนี่ย ไม่นะ... 

“จะยืนแอบอยู่ตรงนั้นอีกนานมั้ยคะ”

นั่นสิ ฉันจะอยู่อย่างนี้อีกทำไมล่ะ พี่บอมส์ก็เห็นแล้วว่าฉันอยู่ตรงนี้ แถมยังเดินมาคุยกับฉันเหมือนยืนพูดคนเดียวโดยไม่แคร์สายตาเพื่อนๆ อีกสี่ห้าคนที่นั่งมองงงๆ อยู่เลย

ฉันเดินออกไปยืนต่อหน้าพี่บอมส์ สมองรีบรื้อเอาคำพูดที่เรียบเรียงไว้ในใจก่อนจะเห็นภาพเต้นยั่วเมื่อกี้กลับมา แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะได้พูดอะไร ก็มี เสียงจากวงเหล้าดังมาว่า

“เฮ้ย บอมส์ระวัง...”

หลังจากเสียงนั้น ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก... เท่าที่ฉันเห็นนะ พี่บอมส์หันหลังไปเจอแม่สาวนักเต้นคนนั้นกำลังเตรียมจะสาดน้ำจากถังน้ำแข็งใส่พี่บอมส์ แต่พี่บอมส์ก็คว้าถังน้ำแข็งไว้ได้ทันนะ ทำให้คนที่ปะทะกับน้ำเย็นๆ จากถังนั้น กลายเป็น ฉัน

ทุกคนดูจะอึ้งๆ ไปเลยแหละที่เห็นฉันเปียกโชกไปทั้งตัวแบบนี้ เพราะพี่บอมส์คว้าไว้ได้แค่ถังน้ำแข็ง แต่น้ำในถังดันสาดข้ามรั้วมาโดนฉันเต็มๆ เลยน่ะสิ

“เห้ย หมวยเล็ก พี่ขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ มานี่เลยแกน่ะ เล่นอะไรเนี่ย...” พี่บอมส์เอ่ยขอโทษพลางรวบตัวผู้หญิงคนนั้นให้กลับไปที่วงเหล้า 

ฉันยืนคิดอยู่ได้ไม่กี่วินาทีก็ตัดสินใจเดินเข้าห้องเก็บของทันที เพราะฉันไม่อยากเดินลงบันไดไปทั้งที่ตัวยังเปียกๆ อย่างนี้เลย ถ้าเกิดเจออาม่าหรือใครเข้าล่ะก็ ฉันขี้เกียจอธิบายน่ะ ว่าทำไมฉันถึงตัวเปียกอย่างนี้  ยังดีหรอกนะที่ฉันขนของขึ้นมาไว้ที่ห้องนี้จนพร้อมอยู่แล้ว ฉันถึงมีเสื้อผ้าให้เปลี่ยน ไม่งั้นคงต้องเดินลงไปเปลี่ยนที่ชั้นสามแน่ๆ แต่ปัญหาใหม่ก็ผุดขึ้นมาอีกข้อจนได้ ฉันเพิ่งจะรู้เอาวันนี้แหละ ว่าประตูห้องเก็บของมันปิดได้ไม่สนิท แถมกลอนก็ดูไม่ค่อยแน่นหนาเลย ฉันคิดมากไปมั้ยเนี่ย ทำไมถึงเพิ่งรู้สึกว่า ห้องนี้มันไม่ปลอดภัยเอาซะเลย

...ระแวงไปมั้งเรา...

เอาล่ะค่ะ... ฉันจะพยายามคิดว่า ฉันสายตาหาเรื่องไปเอง เลยเห็นว่า ประตูมันดูแปลกๆ ทั้งๆ ที่มันก็ไม่น่าจะมีอะไรให้ต้องกังวลขนาดนั้นเลย ฉันก็แค่ต้องรีบเปลี่ยนเสื้อให้เสร็จแล้วกลับลงไปชั้นสาม เพื่อนอนซะ ฉันถอดเสื้อที่เปียกออกมาวางพาดที่เก้าอี้ก่อนจะเอื้อมหยิบเสื้อตัวใหม่มาวางไว้ใกล้ๆ มือก่อนจะเริ่มปลดตะขอบรา ฉันตัดสินใจเปลี่ยนแค่เสื้อเพราะกางเกงขาสั้นของฉันมันไม่เปียกเท่าไหร่ 

...ไม่อยากเชื่อเลยว่ามันจะเปียกเข้าไปถึงบราได้...

 และตอนนี้เองที่ฉันได้ยินเสียงลมพัดแรงๆ ตามด้วยเสียงโวยวายจากวงเหล้าก่อนที่ประตูห้องเก็บของจะเปิดกระชากออกด้วยแรงลมที่ใกล้เคียงพายุขนาดย่อม ทำให้ร่างเกือบเปลือยของฉันปรากฏต่อสายตาพี่บอมส์ที่ยืนเกาะรั้วปูนอยู่ตรงกับประตูห้องเก็บพอดีเป๊ะๆ

...เราสบตากัน ในเวลาที่ไม่เหมาะควรอีกแล้วสิเนี่ย...

พี่บอมส์เองดูจะทำอะไรไม่ถูกพอๆ กัน และยิ่งไปกว่านั้น เมื่อถูกเพื่อนเรียกให้ไปช่วยเคลียร์ของที่กระจัดกระจายเพราะลมบ้านั่น พี่บอมส์ก็เหมือนจะไม่ได้ยิน จนเพื่อนต้องเดินมาหาพี่บอมส์ที่รั้วปูน ทำให้พี่บอมส์รีบจับตัวเพื่อนหันหลังให้ห้องเก็บของทันที ฉันรีบเบี่ยงตัวหลบให้พ้นช่องประตูก็ตอนนั้นแหละ

“มาช่วยกันเก็บของก่อน เดี๋ยวค่อยมารอขอโทษน้องเขาก็ได้น่ะ”

ฉันได้ยินเสียงเพื่อนพี่บอมส์ดังแว่วๆ มา ตอนที่ยืนหลบอยู่หลังตู้เก็บของในห้อง ด้วยอาการใจเต้น ก่อนก้มลงมองสิ่งเดียวที่ติดตัวฉันท่อนบนอยู่อย่างหมิ่นเหม่ 

นี่... พี่บอมส์เห็นอะไรไปบ้างแล้วนะ