4.มีเพียงข้าช่วยเจ้าได้ (2)

“ต้องมีใครสักคนช่วยเหลือนางไว้ และเขาผู้นั้นก็มอบพลังปราณนั้นให้นาง”

“ไยเขาต้องมอบพลังให้ข้า”

ได้ฟังเช่นนี้เสี่ยวเหลียนยิ่งงุนงง คนผู้นั้นต้องการฆ่านางอย่างนั้นหรือ พลังสูงส่งเช่นนี้นางจะรับไว้ได้อย่างไร

“นั่นสิ ทำเช่นนี้ยิ่งทำให้เสี่ยวเหลียนทรมาน”

หลินเฟยเองก็ไม่เข้าใจเช่นกัน

“มีทางเดียว คือเจ้าอาจกำลังจะตาย”

สองสหายสาวต่างหันมองกันเองแล้วยิ่งหน้าซีดกับคำบอกของเจียอิน

“อย่างนั้นก็หมายว่า ที่อาจารย์ปู่พูดเป็นความจริง เสี่ยวเหลียนมีเวลาเหลืออีกไม่นานอย่างนั้นหรือ”

“ใช่ เทพเซียนผู้นั้นมอบพลังปราณให้เจ้าเพื่อยื้อชีวิตเอาไว้ สิ่งที่เจ้าต้องทำให้ได้คือ หลอมรวมปราณของเจ้าให้เป็นหนึ่งเดียวกับปราณเทพให้ได้”

เจียอินตอบหน้าตาย ไม่มีความอนาทรต่อชีวิตของเซียนดอกบัวที่ตนไม่รู้จัก

“เช่นนั้นควรทำอย่างไรดี”

หลินเฟยเป็นห่วงสหายของตนอย่างมาก นางไม่เคยมองเสี่ยวเหลียนเป็นเพียงภูตรับใช้ ถือว่าอีกฝ่ายเป็นสหายเป็นเหมือนพี่น้องด้วยซ้ำ

“จะทำอย่างไรได้ มีเพียงนางที่ต้องพึ่งพาตนเอง”

เมื่อดูเหมือนจะไร้หนทางเสี่ยวเหลียนจึงถอนหายใจ ทว่ายังจับมือหลินเฟยปลอบใจ

“อย่าเพิ่งกังวลไปนักเลย ระหว่างนี้ข้าจะค่อยๆ บำเพ็ญเพียร ไม่แน่อาจค้นพบวิธีหลอมรวมปราณได้ในเร็ววัน”

“ศิษย์พี่ฝึกวิชาในสำนักมานาน เคยเห็นคัมภีร์หรือตำราใดเอ่ยถึงการหลอมรวมปราณหรือไม่”

หลินเฟยคิดว่าศิษย์พี่ของตนน่าจะให้คำตอบได้ แต่อีกฝ่ายกลับส่ายหน้า

“นี่ไม่ใช่สิ่งที่จะเกิดขึ้นได้ง่ายดาย แม้มีบอกในตำราข้าก็ไม่เคยเห็นมาก่อน ครั้งนี้ข้าคาดเดาจากคำพูดของอาจารย์ปู่ ว่าสหายของเจ้ายังพอมีทางรอดหากทำสำเร็จ”

ไม่ว่าจะอย่างไรเสี่ยวเหลียนก็ต้องจัดการพลังปราณในกายด้วยตนเอง ในเมื่ออาจารย์ปู่ยังไม่อาจทำสิ่งใดนอกจากสะกดปราณเทพให้สงบ

“ไม่แน่หรอก จัดการเรื่องเฉิงเคอเรียบร้อย แล้วเจ้าพานางกลับเผ่าวิหค ท่านอ๋องหรือผู้อาวุโสในเผ่าอาจพอมีทางช่วยนางได้”

แน่นอนว่าหลินเฟยไม่ได้อยากส่งเสี่ยวเหลียนกลับเผ่าวิหค เป็นเช่นนั้นตนต้องอยู่ตามลำพังในสำนัก แต่หากอีกฝ่ายยังไม่สามารถหลอมรวมปราณได้ ตนจะทำอย่างไรได้ นางไม่อาจปล่อยให้สหายสนิทจากไปได้

‘หรือต้องส่งเสี่ยวเหลียนกลับเผ่าวิหค’

หลินเฟยคิดหนักอย่างลำบากใจ เสี่ยวเหลียนเองก็ทำได้เพียงยิ้มเจื่อนให้กับสหายสนิท

อยู่ในโรงเตี๊ยมหลายชั่วยาม เจียอินชักเบื่อหน่ายจึงบอกว่าจะออกไปดูด้านนอก ช่วยตามหาเฉิงเคออีกแรง ขณะที่หลินเฟยไม่อยากไปไหนด้วยยังห่วงเสี่ยวเหลียน

“ข้าเองก็ไม่ได้หวังว่าเจ้าจะช่วยสิ่งใดได้นักหรอก”

เจียอินเอ่ยตามตรง ด้วยหลินเฟยเข้ามาอยู่ในสำนักได้ไม่นาน ตลอดสามปีมานี้ฝีมือของนางแทบไม่พัฒนาขึ้นแต่อย่างใด เจ้าตัวค่อนข้างเอาแต่ใจ ไม่มีความเพียรในการฝึกวิชา แม้จะบำเพ็ญปราณแข็งแกร่ง ตบะสูงส่ง ทว่าฝีมือกลับอ่อนด้อย กระนั้นอาจารย์ใหญ่กลับไม่ได้เข้มงวดกับนางนัก จนเจียอินนึกขุ่นใจบ่อยครั้ง เพราะแม้หลินเฟยไร้ความสามารถ ผู้ที่ถูกดุกลับเป็นตน ว่าไยไม่ใส่ใจดูแลนาง

“ข้าก็อยากไปช่วยศิษย์พี่ แต่ข้าห่วงเสี่ยวเหลียน”

“ไม่เป็นไร เพราะข้าก็ไม่ต้องการให้เจ้ามาเป็นภาระ”

“ศิษย์พี่”

หลินเฟยชักไม่พอใจขึ้นมาเมื่ออีกฝ่ายเอาแต่พูดดูถูกตนซ้ำแล้วซ้ำอีก

“ไปเถิดหลินเฟย ข้าอยู่ได้ ไม่มีใครรู้ว่าเราเป็นใครอยู่แล้ว”

เสี่ยวเหลียนเองก็ไม่ชอบนักที่เจียอินมักพูดจาไม่ดีกับสหายของตน เมื่ออีกฝ่ายเหมือนจะปฏิเสธ นางก็จับมือตบเบาๆ ให้วางใจ พลางเอ่ยในสิ่งที่คิดว่าหลินเฟยจะฟัง

“อาจารย์ใหญ่ละเว้นโทษหนัก แต่ให้เจ้าลงมาช่วยศิษย์พี่เจียอินแทน เจ้าควรทำหน้าที่ตามคำสั่งให้เต็มที่เพื่อแก้ไขความผิด หากข้ามีความสามารถและไม่บาดเจ็บอยู่ คงไปกับเจ้าด้วย แต่ข้ารู้ดีว่าเป็นตัวถ่วงของเจ้ากับทุกคน”

คิดตามแล้วหลินเฟยก็พยักหน้า เสี่ยวเหลียนพูดนั้นไม่ผิดเลย นางควรช่วยศิษย์พี่ตามจับคนร้ายอย่างเต็มความสามารถถึงจะถูก

“ข้าจะไปกับท่านศิษย์พี่”

เจียอินอยากปฏิเสธ หากก็ยั้งไว้ เพราะพูดไปตนอาจดูใจแคบไม่สมกับเป็นศิษย์ผู้พี่ สุดท้ายก็ตกลงอย่างจำใจ

ขณะนั่งบำเพ็ญเพียรตามลำพังภายในห้อง เสี่ยวเหลียนก็เริ่มร้อนรุ่มจากภายในราวเพลิงไฟสุมทรวง เหงื่อผุดพรายเต็มหน้าผากโทรมไปทั้งกาย การเพ่งดวงจิตราวกับกระตุ้นให้ปราณเทพปะทุ เปลือกตาบางจำเป็นต้องเปิดขึ้นกะทันหันด้วยไม่อาจฝืนกำหนดจิตได้อีกต่อไปผิวกายเย็นเยียบหากภายในกลับร้อนจัดอย่างน่าหวาดหวั่น

‘หรือธาตุไฟกำลังเข้าแทรก’

เสี่ยวเหลียนตัวสั่นเทา ลูบแขนตนเองทั้งที่เหงื่อชุ่มกาย ปากแห้งคอแห้ง ร่างบอบบางพยายามขยับลุกขึ้น ต้องหาแหล่งน้ำบริสุทธิ์โดยเร็ว

=====

เสี่ยวเหลียนธาตุไฟเข้าแทรกหรือ? แล้วจะหาแหล่งน้ำทันไหม? ตามเอาใจช่วยเซียนน้อยของเรากันค่า ^^