EP5.ทำไมร้าย

“ไม่งั้นอะไร” ริมฝีปากกลิ่นมินต์ขยับเข้าใกล้ริมฝีปากของเธออย่างจงใจแกล้ง ซึ่งมันได้ผล ใจเธอเต้นระส่ำจนกายสั่นไปหมดแล้ว  “ขวัญ...ชี...วา!”

“หา!” เธอตกใจไม่น้อยที่เขารู้ชื่อเธอ  “คุณ...รู้?”

เขาจ้องหน้าเธอนิ่ง แต่แววตาตื่นเต้นลนลานเหมือนคนที่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว “ยังสวยเหมือนเดิมเลยนะเนี่ย ยัยมอมแมม!”

เธอตาเหลือก อ้าปากหวอ เขารู้ฉายาของเธอด้วยงั้นเหรอ “นายหัวภู ทำไม?”

“คิดถึงนะ”

“อะไรนะคะ” เธอต้องหูฝาดไปแน่ ๆ

“ฉันคิดถึงเธอนะขวัญ ได้ยินมั้ย”

“โกหก” แต่ใจเธอระทวยไปแล้ว “นายหัวภูเลิกล้อเล่นแล้วปล่อยขวัญได้แล้วค่ะ”

“ไม่ปล่อย”

“นายหัว”

แววตาคู่คมร้อนแรงกว่าเดิมยามจดจ้องดวงตาใสสวยไร้เดียงสา “รู้รึเปล่าว่าฉันกลับมาแล้ว”

เธอหลบสายตาเขา “รู้ค่ะ”

“แล้วทำไมไม่เห็นไปหาเลย”

“ก็...ขวัญ...ทำไมขวัญต้องไปหา”

“เมื่อก่อนใครกันนะที่คอยตามไปทั่ว ใครกันที่แอบมองกันตลอด ไม่ได้ชอบเหรอ นึกว่าชอบเสียอีก”

เขาจู่โจมแบบไม่ให้เธอได้ทันตั้งตัวเลยล่ะ ผู้ชายกรุงเทพฯ น่ากลัวชะมัด !

“ไม่เห็นแปลกเลยนี่คะ เด็กทุกคนในเหมืองก็...วิ่งตามนายหัวกันทั้งนั้นนี่คะ”

“ไม่ยอมรับเหรอ”

ริมฝีปากสวยเม้มแน่น “นายหัวภูต้องการอะไรจากขวัญคะ ถามอะไรก็ไม่รู้”

“งั้นแค่ตอบมาว่าคิดถึงรึเปล่า”

ใบหน้าสวยร้อนวูบ “ก็...คิดถึงสิคะ ใคร ๆ ก็คิดถึงนายหัวภูกันทั้งนั้น พอใจรึยังคะ ถ้าพอใจแล้วก็ปล่อยขวัญเดี๋ยวนี้เลย ขวัญโป๊อยู่นะ”

เขายิ้มกริ่ม กระชับลำตัวนุ่มแน่นกว่าเดิม จนทำให้เธออึดอัด ดิ้นลำบาก

“นายหัวภู!”  

“แฮปปี้เบิร์ดเดย์นะ”

ประโยคนั้นเองที่ทำให้เธอชะงัก หัวใจยิ่งดิ้นหนักเมื่อรู้ว่าเขาจำวันเกิดเธอได้

“อะ...” ริมฝีปากอุ่นประกบลงบนเรียวปากนุ่มแล้วบดจูบอย่างเว้าวอนโหยหา เพราะห้ามใจและแรงปรารถนาไม่ไหว เขาจึงปลดปล่อยไปตามสันชาติญาณ ตักตวงความหวานจากริมฝีปากของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างเร่าร้อน รุนแรง

“อื้อ!” เธอตกใจแทบช็อคที่โดนเขาขโมยจูบไปหน้าตาเฉย เมื่อตั้งสติได้ก็รีบผละปากหนี สองฝ่ามือพยายามดันหน้าอกเขาออก “คุณภู!”