“ฉันคิดถึงเธอมากรู้มั้ยขวัญ” น้ำเสียงกระซิบกระเส่าบ่งบอกถึงแรงปรารถนาจากภายใน ฝ่ามือลูบไล้สำรวจร่างกายสวยอย่างโหยหา “คิดถึงทุกวัน ทุกคืน”
“ไม่เชื่อหรอกค่ะ คุณภูหายไปตั้งห้าปี โดยที่ไม่ได้ติดต่อใครเลย ทั้งอุ่น และดิน” เธอหมายถึงลูกคนงานที่เดินตามหลังเขาในสมัยเด็ก เด็กชายสุดทะโมนสองพี่น้องที่เป็นเพื่อนสนิทที่สุดของเขา “พวกนั้นคิดว่านายหัวภูลืมพวกเขาไปแล้ว”
“แม่ฉันป่วยหนัก ฉันต้องดูแลแม่ตลอดเวลา ไม่อยากติดต่อใครเพราะไม่อยากให้ใจเตลิด ห้าปีที่ผ่านมา ฉันรู้สึกผิดกับแม่ ที่เอาหัวใจส่วนหนึ่งไปคิดถึงเธอ ทุกปีเวลาถึงวันเกิดของเรา ฉันจะอวยพรเสมอ”
“อวยพรอะไรคะ” หัวใจเธอสั่นรัวไปหมดแล้วนะ หากนี่เป็นแค่ความฝัน เธอก็ไม่อยากตื่น
“อวยพรให้เธอไม่ลืมฉัน ให้เธอชอบฉันคนเดียว และรอฉันอยู่ที่นี่ ไม่มีทางหนีไปไหนได้”
“คุณภู!” หัวใจเธอระทวยจนไม่เหลือเรี่ยวแรงแล้ว เธอโดนเขาสาปด้วยความยินยอมพร้อมใจ
“ฉันไม่แน่ใจว่ามันคือความรักรึเปล่า แต่ใจฉันไม่เคยเต้นหนักเท่าวันนี้มาก่อนเลย ได้ยินมั้ยขวัญ เสียงหัวใจของฉัน มันกำลังพูดอะไรอยู่”
“คุณภูกะล่อน”
เขายิ้ม ก้มเข้าหาแก้มอุ่นแล้วจูบหอมอย่างเอาแต่ใจ ไม่ยอมฟังเสียงห้ามปรามของเธอ
“อย่าซีคะ อย่านะคะ”
“เป็นแฟนกันนะ”
“นายหัวภู!”
“ฉันจะกลับมาอยู่ที่นี่แล้ว เราจะได้กลับมาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิมไง เพราะงั้น เราสองคนมาเริ่มต้นกันเถอะ มาเป็นแฟนกันซะที”
“แต่เราแค่สิบห้ากันเองนะคะ”
“แล้วไง จะให้รอไปจนถึงอายุเท่าไหร่ ถึงจะเป็นแฟนกันได้”
“ก็...ไม่ได้เจาะจงว่าต้องอายุเท่าไหร่หรอกค่ะ แต่ขวัญอยากให้เรา...เรียนรู้กันไปก่อน”
“หมายถึงให้จีบก่อนน่ะเหรอ”
เธอพยักหน้า “จีบก่อน...แล้วค่อย”
“จูบ”
แก้มสวยแดงปลั่งขึ้นมาเลย “หมายถึงค่อยมาเป็นแฟนกันค่ะ เราควรจะคบกันแบบมีขอบเขต คุณภูจะทำตามใจชอบ...แบบที่ทำเมื่อกี้ไม่ได้”
“ก็มันอดใจไม่ไหวนี่นา”
“งั้นก็อดทนหน่อยนะคะ จีบขวัญให้ติดก่อน แล้วค่อยมาคุยกัน”
ใช่แล้ว...เขาเป็นของขวัญชิ้นใหญ่ที่เธอได้รับในวันเกิดปีที่สิบห้าของเธอ ความฝันกลายมาเป็นความจริง ความรักที่ถูกเก็บซ่อน เริ่มผลิดอก งดงาม...
“น้องสาวฉันเป็นยังไงบ้างคะ” กลอยใจกับรุ่งอรุณมาถึงพอดี รีบเข้ามาหาคุณหมอ แล้วแสดงตัว “ฉันเป็นพี่สาวของคนไข้ค่ะ ฉันเป็นเจ้าของไข้”คุณหมอมองหน้าภูเมฆ ซึ่งบอกว่าเป็นสามีของคนไข้ก่อนหน้านี้ พอเห็นหน้าเจื่อน ๆ ของภูเมฆก็รู้ได้ทันทีว่าเขาคงเป็นแค่สามีทางพฤตินัย แต่ยังไม่ได้เป็นสามีในทางกฎหมาย“เธอปลอดภัยแล้วครับ แต่ไข้ยังขึ้นสูง คงต้องนอนโรงพยาบาลเพื่อดูอาการอีกสักคืนสองคืนถึงจะกลับบ้านได้ ส่วนเด็กในท้อง ก็ปลอดภัยดีครับ ไม่มีปัญหาอะไร สบายใจได้”“อะไรนะคะ” ทั้งกลอยใจและรุ่งอรุณอุทานพร้อมกันด้วยความตกใจ และงงงันละอุ่นหันมองหน้าเจ้านาย ด้วยสายตาเอาเรื่อง เพราะค่อนข้างมั่นใจว่าใครเป็นผู้ก่อเหตุ“อุ่น!” กลอยใจหันมาคาดคั้นกับล่ะอุ่น เพราะสองคนนี้สนิทสนมกันและไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด“ไม่ใช่อุ่นหรอกครับ” ภูเมฆเอ่ยขึ้น “ผมเอง ผมเป็นพ่อของเด็กในท้อง เราสองคนแอบคบกันมาสักพักแล้ว ผมจะแต่งงานกับขวัญครับ”“คุณภู!” กลอยใจไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง นายภูเมฆที่บอกว่าเกลียดครอบครัวเธอนักหนา เพิ่งบอกว่าจะแต่งงานกับน้องสาวของเธอ ?“จริงหรือคะพี่ภู ดีใจจังเลย รุ่งกำลังจะมีหลานใช่มั้ยคะ เย้ๆ” ภูเมฆลูบศีรษะน้องสา
“คุณไม่ได้ฝันไป นี่ผมเอง ขี่หลังผมนะ” ภูเมฆยิ้มให้เธอ ก่อนจะช้อนร่างเธอขึ้น แต่ชะงักเสียก่อน เพราะดันเห็นรอยเลือดจางไหลเป็นทางบนขาอ่อน “ขวัญ...”“ขวัญรักคุณภูนะคะ” เธอยื่นมือลูบแก้มสากของภูเมฆด้วยความรักล้นอก ขณะภูเมฆหน้าซีดสั่น หัวใจสะท้านไปทั้งดวง “รักเสมอ ไม่เคยเปลี่ยน”น้ำตาของชายหนุ่มไหลริน “ผมก็รักคุณ ผมรักคุณมากนะขวัญ เพราะงั้น คุณห้ามเป็นอะไรเด็ดขาด ผมจะพาคุณออกไปเดี๋ยวนี้ เรากลับออกไปนะ”“จะออกไปได้ยังไงคะ ทางมันปิดไปแล้ว และฝนก็ยังไม่หยุดตกซะที คุณภูรีบออกไปเถอะค่ะ ก่อนที่น้ำมันจะท่วมถ้ำนี้ นะคะคุณภู”“จะให้ผมทิ้งคุณเหรอ”“ชีวิตคุณมีค่ากว่าขวัญ ไปเถอะค่ะ”“ผมจะไม่ไปไหนทั้งนั้น ถ้าจะตายก็ตายด้วยกัน!”“คุณภู”ภูเมฆก้มเข้าหาใบหน้าสวย ประกบปากจูบอย่างดูดดื่ม พร้อมกอดร่างนุ่มไว้แน่นไม่ยอมปล่อย เขากอดเธอไว้อย่างนั้น ไม่ยอมทิ้งเธอไปไหน แม้เธอจะอ้อนวอนร้องขอ แต่เขาก็ไม่ฟัง...“ผมขอโทษที่ผมทำร้ายคุณนะขวัญ”“ไม่เป็นไรค่ะ ขวัญเข้าใจคุณ”น้ำตาของเขาไหลไม่หยุด ปากพร่ำแต่คำว่าขอโทษ “ผมขอโทษที่ทำให้เราสองคนต้องมาเป็นแบบนี้ ทั้งที่เราสองคนรักกัน ผมมันโง่ที่สุดเลย ผมทำร้ายคนที่ผมรักได้ลงคอ ผ
“น้าขวัญน่ะสิ ไม่รู้หายไปไหน ที่บ้านพักก็ไม่อยู่ รุ่งรู้รึเปล่าว่าน้าขวัญไปไหน น้าได้บอกอะไรหนูรึเปล่า”ภูเมฆรอคำตอบด้วยใจจดจ่อ แต่รุ่งอรุณกลับบอกเหมือนกับทุกคน วันนี้เธอยังไม่เจอน้าขวัญเลยสักครั้ง“ฝนตกหนักซะด้วย ไม่รู้จะเกิดอันตรายขึ้นรึเปล่า” ความกังวลของกลอยใจ ทำให้ภูเมฆเริ่มปวดหัว เดินพล่านเหมือนคนหาทางออกไม่เจอ“น้าขวัญไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ” รุ่งอรุณปลอบประโลมมารดาไปตามประสาเด็ก “อาจจะไปสปาก็ได้ น้าขวัญเคยบอกว่าถ้าช่วงไหนเหนื่อย ๆ ก็จะไปสปา”“สปาที่ไหน?”“หรือว่า...” อยู่ ๆ ความคิดหนึ่งก็วาบเข้ามาในหัวของภูเมฆ เมื่อคิดได้ว่ายังมีอีกที่...ที่เธอมักใช้เพื่อซ่อนตัวจากโลกใบนี้ !ใช่แล้ว...ขวัญชีวาหอบความเจ็บปวดหนีมาหลบอยู่ที่ถ้ำสวรรค์ หนีมาตั้งหลักพักใจ หวังให้สายน้ำอุ่นในสระนางฟ้าช่วยชำระความเจ็บปวดให้ทุเลาเบาบางลงแต่มันก็ไม่ได้ผล ดูเหมือนที่แห่งนี้จะทำให้หัวใจของเธอยิ่งบอบช้ำหนัก เพราะไม่ว่าจะมองไปทางไหน ก็จะเห็นความทรงจำซ่อนอยู่“คุณภู...”ความจริงเธอคิดจะมารอเขานั่นแหละ เธอไม่ได้เชื่อคำพูดของกีรติร้อยเปอร์เซ็นต์หรอก แต่ก็แอบลังเลใจอยู่เสี้ยวหนึ่ง เธอจึงอยากจะถามเขาให้แน่ใจเสียก่อ
“งั้นเหรอ?”“เป็นความจริงรึเปล่าภู” กีรติยังแกล้งตีหน้าซื่อ “เรื่องที่เธอบอกว่านายให้มาหา นายกับเธอ มีอะไรกันมากกว่าเจ้านายกับลูกน้อง?”“แล้วนายทำอะไรเธอรึเปล่า” ภูเมฆไม่คิดปฏิเสธ แต่ก็ไม่ตอบคำถาม “อยากบอกอะไรฉันมั้ย?”“ฉันจะทำอะไรเธอได้” กีรติแอบหน้าเสีย แต่พยายามปั้นหน้าไม่ให้มีพิรุธ “เธอต่างหากที่ทำร้ายฉันแล้วหนีไป ฉันว่านายไม่ควรเก็บงูพิษไว้ใกล้ตัวนะ”“งั้นสินะ!” เขาไม่ควรเก็บงูพิษไว้ใกล้ตัวขณะนั้นเอง...อยู่ ๆ สายฝนก็เทลงมาอย่างหนัก ราวกับฟ้าพิโรธ...เสียงฟ้าลั่นฟ้าร้องดังครืดคราดไปทั่วทั้งผืนฟ้า ลมพายุรุนแรงกระหน่ำจนต้นไม้ไหว “นายหัวครับ นายหัว!!” เสียงของละอุ่นนั่นเองที่ตะโกนเรียกเขาอย่างร้อนใจมาจากข้างล่าง ตะโกนแข่งกับสายฝนและลมแรงน่ากลัว ภูเมฆไม่รอช้ารีบลงไปหาละอุ่นที่ใต้ถุนบ้าน เพราะตัวเขาเองก็มีเรื่องร้อนใจจะถามละอุ่นเช่นเดียวกัน ตอนนี้เขาแค่อยากรู้ว่าขวัญชีวาปลอดภัยดี“แย่แล้วนายหัว! ฝายกั้นเหนือเขื่อนพัง ตอนนี้น้ำลงไปขังในเหมืองเต็มแล้วครับ ต้องไปช่วยกันยกเครื่องจักรและขนเครื่องมือบางส่วนขึ้นมาครับ”“งั้นเหรอ...แล้วขวัญล่ะ?” ละอุ่นชะงัก “วันนี้ผมยังไม่เจอขวัญเลยครับ เ
“คุณนี่มันทุเรศจริง ๆ !!”เธอด่าเขาแล้วหันหลังจะกลับ แต่โดนเขารวบตัวไว้ได้ แล้วฉุดลากเข้าห้องนอนทันที“อื้อ อื้อ!!” เธอพยายามขัดขืนดิ้นรนสุดฤทธิ์ แต่ก็ไม่อาจต้านแรงของหนุ่มจอมหื่นได้“เนื้อตัวหอมชะมัดเลยวุ๊ย”“ปล่อยฉันนะ! ปล่อย!”“ฉันปล่อยแน่ แต่เธอต้องนอนกับฉันก่อน”“สารเลว! คุณภูช่วยด้วย!”“ฮ่า ๆ จะไปร้องเรียกเขาทำไม เธอคงไม่รู้สินะว่าเขาเป็นคนเปิดทางให้เราเอง ไม่งั้นเขาจะนัดเธอมาให้ฉันเหรอ ยัยโง่!! อย่าซื่อบื้อไปหน่อยเลย!!”อะไรนะ...เธอหนาววูบไปทั้งตัวเลย เมื่อรู้ว่าเธอถูกหลอกมาอย่างเลือดเย็น “ไม่จริง!”“จริงสิ! เขาบอกว่าใช้ห้องเขาตามสบายเลย ยังบอกด้วยว่าเธอมันเผ็ดร้อนสุด ๆ รับรองว่าฉันต้องสนุกจนลืมที่นี่ไม่ลงเลยล่ะ ฮ่า ๆ ๆ”ขวัญชีวานิ่งอึ้ง หัวใจแตกสลาย ไม่คิดเลยว่าเขาจะทำแบบนี้กับเธอ...เป็นไปไม่ได้“ปล่อยฉัน!” เธอดิ้นสุดชีวิต จนเกือบจะหลุดจากพันธนาการร้าย ชายหนุ่มจึงต่อยหน้าท้องเธออย่างแรงเพื่อปราบพยศ “โอ๊ย!”ความเจ็บที่เกิดกับร่างกาย ยังไม่เท่ากับความเจ็บที่เกิดในหัวใจ ความโกรธแค้นทำให้เธอทนไม่ไหว ออกแรงอีกครั้งด้วยการแตะผ่าหมากชายชั่วไปเต็มตีน“โอ๊ยยยยย!” กีรติหน้าเขียวปั๊ด ก
“ของเล่นน่า”“เลิศค่ะ” กานต์สินียิ้มอย่างสะใจ แทบจะรอให้ถึงวันพรุ่งนี้ไม่ไหวแล้ว...เช้าวันต่อมา...ขวัญชีวารู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวจนลุกจากที่นอนแทบไม่ไหว แรงสวาทไม่ปรานีเธอ ลงโทษความอ่อนแอของเธอด้วยการดูดพลังเธอไปจนหมด“ไม่ได้ เราจะอ่อนแอไม่ได้” เธอบอกตัวเองให้ลุกขึ้นสู้ แล้วออกไปทำงานซะ อย่าให้ใครดูถูกได้ว่าเป็นจอมสำออย ชอบเรียกร้องความสนใจแต่วันนี้เธอออกจากบ้านพักสายกว่าทุกวัน อาจเป็นวันแรกในรอบปีที่เธอไปทำงานสาย ขณะที่เธอกำลังล็อคประตูบ้านอยู่นั่นเอง...“นี่ยัยขวัญ!” ยะหยาเข้ามาหาเธอ ด้วยท่าทีมึนตึงไม่พอใจ สอดมือกอดอก มองเธอด้วยสายตาดูถูก “เมื่อคืนเธอกับอุ่นออกมาด้วยกันใช่มั้ย มาพลอดรักกันที่บ้านล่ะสิ ไหนบอกว่าไม่ได้ชอบอุ่นไง แล้วทำไมยังพยายามยั่วยวน ให้ความหวังเขาอีก”“เธอเข้าใจผิดแล้วยะหยา เมื่อคืนเราไม่ได้อยู่ด้วยกัน และฉันไม่เคยยั่วใคร”“งั้นเหรอ แต่ฉันเห็นอุ่นออกมาจากบ้านของเธอนะ ตกลงจะเอาไง เธอจะไม่ปล่อยอุ่นแน่ ๆ ใช่มั้ย”“ฉันกับอุ่นเป็นแค่เพื่อนกัน” เธอย้ำให้ยะหยาเข้าใจอีกครั้ง แม้มันจะเสียแรงเปล่า“ให้มันจริงเหอะ! ฉันจะคอยดู”“อย่ามัวแต่คอยดู ถ้าเธอชอบอุ่นจริง เธอก็ค