“ป่านนี้แล้ว ทำไมพี่กลอยยังไม่กลับบ้านอีกนะ งานก็เลิกตั้งนานแล้วนี่นา” เธอพยายามโทรศัพท์หาพี่สาว แต่เครื่องกลับปิด เมื่อโทรไปที่สำนักงานก็ไม่มีคนรับสาย หากจะออกไปดูที่สำนักงานด้วยตัวเองก็เกรงว่าจะเกิดอันตราย ทั้งสภาพเส้นทางที่เปียกแฉะ สัตว์เลื้อยคลานต่าง ๆ นานา หรือแม้แต่มนุษย์ คนงานเกือบพันคนไม่ได้น่าไว้ใจทุกคน
“หรือว่า...ขอให้อุ่นช่วยดีกว่า” ละอุ่นเป็นลูกชายของหัวหน้าคนงาน ซึ่งอยู่บ้านพักใกล้กัน น้องชายของเขาชื่อดินแดน อายุห่างจากพวกเธอสามปี ทั้งคู่เป็นลูกน้องคนสนิทของภูเมฆ นิสัยดีน่ารักทั้งคู่ โดยเฉพาะละอุ่น ที่เรียนห้องเดียวกับเธอมาตลอด เขาจะคอยดูแลและปกป้องเธอเสมือนเธอเป็นน้องสาวของเขาคนหนึ่ง
“ขวัญ! มาทำไม ฝนตกแบบนี้!” ทันทีที่ละอุ่นเปิดประตูมาเห็นว่าเธอยืนอยู่ตรงหน้าประตูบ้าน เขาก็โวยวายใหญ่ ตามนิสัยเป็นห่วงเกินเหตุของเขา
“พ่อใหญ่อยู่รึเปล่า” เธอหมายถึงพ่อของละอุ่น ซึ่งเป็นหัวหน้าคนงาน “กลับมาจากสำนักงานรึยัง”
“กลับมาตั้งนานแล้วนะ ตอนนี้อาบน้ำอยู่ มีอะไรเหรอ เข้ามาก่อนสิ”
“พี่กลอยยังไม่กลับบ้านเลย ไม่รู้ไปติดฝนอยู่ที่ไหน เราเป็นห่วงพี่กลอย โทรไปก็ไม่ติด”
“อาจติดฝนอยู่ที่สำนักงานล่ะมั้ง คงไม่มีอะไรหรอก แต่เดี๋ยวอุ่นจะลองขี่มอเตอร์ไซค์ออกไปดูให้นะ ขวัญอยู่ที่บ้านเราก่อนนะ”
“เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!” เสียงของยะหยาดังมาแต่ไกล เด็กสาววัยเดียวกันกับพวกเธอ เป็นลูกสาวของนายช่าง ซึ่งอยู่บ้านหลังถัดกัน วิ่งโร่ฝ่าฝนเข้ามา หน้าตาท่าทางตื่น ๆ เหมือนคนเพิ่งเจอเรื่องร้ายมา
“มีอะไรยะหยา! เสียงดังยิ่งกว่าฟ้าผ่า!” ละอุ่นค่อนข้างจะรำคาญยะหยา เพราะเจ้าหล่อนชอบตามเกาะแกะเขาตลอดเวลา และมักจะบอกกับทุกคนว่าละอุ่นเป็นของเธอ โดยไม่ได้รับความยินยอม
“เกิดเรื่องแล้วน่ะสิ! ท่านผู้กองเพิ่งโทรมาบอกพ่อเมื่อตะกี้ว่ารถของนายเหมืองเกิดอุบัติเหตุ!!!”
ทั้งเธอและล่ะอุ่นตกใจแทบช็อค...แต่ละอุ่นตั้งสติได้ก่อน รีบสอบถามหาความ
“แล้วมีใครเป็นอะไรมั้ย”
“มีสิ คุณนาย...เธอเสียชีวิตแล้ว!”
หัวใจของขวัญชีวาหล่นล่วงลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม เธอรู้สึกเป็นห่วงภูเมฆจับใจ จึงหันหลังแล้ววิ่งฝ่าสายฝนออกไปทันที ละอุ่นไม่รอช้ารีบขึ้นรถมอเตอร์ไซค์แล้วขี่ไปขวางหน้าขวัญชีวาไว้
“ขึ้นรถเร็ว!”
ลางสังหรณ์ของเธอถูก...คืนนั้น...เป็นคืนวิปโยคสำหรับครอบครัวของภูเมฆและครอบครัวของเธอ เพราะการเสียชีวิตของคุณนายที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันนั้นมันเกี่ยวข้องกับพี่สาวของเธอ !!
คุณนายพลอยเพชรขับรถฝ่าสายฝนตาม รถจิ๊ปของนายเหมืองออกนอกเมืองไป ด้วยสงสัยว่านายเหมืองไม่ได้ออกไปหาเพื่อนตามที่กล่าวอ้าง แต่เขากำลังพาชู้รักออกไปพลอดรักกันที่บ้านเช่า
ใช่แล้ว...ความลับที่พี่สาวของเธอปิดบังมาเกือบห้าปี นั่นก็คือการแอบเป็นเมียน้อยของนายเหมือง !
ความลับแสนร้ายได้รับการเปิดเผยในคืนนี้เอง เมื่อคุณนายพลอยเพชรตัดสินใจขับรถชนท้ายรถของนายเหมือง จนทำให้เกิดอุบัติเหตุรถพลิกคว่ำ นายเหมืองได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย ขณะพี่สาวของเธอสลบไป ยังอยู่ให้ห้องไอซียู ส่วนคุณนายพลอยเพชรเสียชีวิตในที่เกิดเหตุ !
เธอยืนอยู่หน้าห้องไอซียูของโรงพยาบาลอำเภอ โดยมีละอุ่นอยู่เป็นเพื่อน เมื่อคุณหมอแจ้งข่าวว่าพี่สาวของเธอปลอดภัย แต่เสียลูกในท้องไป เธอจึงได้รู้ว่าพี่สาวของเธอกำลังตั้งท้อง
“มันเป็นแบบนี้ได้ไง!!!” เสียงของภูเมฆที่ตะโกนใส่หน้านายเหมืองดังลั่นแข่งกับสายฝน ความโกรธแค้นและเสียใจจนสุดกลั้นของเด็กหนุ่มนั้นน่ากลัวกว่าท้องฟ้าที่กำลังพิโรธเสียอีก “ป๊าทรยศคุณแม่ได้ไง!! ป๊าทำแบบนี้กับเราได้ไง!!!”
“ป๊าขอโทษลูก ป๊าขอโทษ” นายเหมืองน้ำตาไหล ตัวเขาเองก็เสียใจไม่แพ้กัน เหตุการณ์นี้ทำให้เขาสูญเสียทุกอย่าง ทั้งภรรยาที่เขารัก ลูกอีกคนที่กำลังจะเกิด รวมทั้งลูกชายที่เขารักมากที่สุด เพราะดูเหมือนว่าภูเมฆจะผิดหวังในตัวพ่อบังเกิดเกล้ามากจนเกินให้อภัย
“ไล่ครอบครัวนี้ออกไปจากที่นี่ซะ!!!” เขาชี้มาทางห้องไอซียู ซึ่งมีขวัญชีวาและละอุ่นยืนอยู่ตรงนั้น “ถ้าผู้หญิงแพศยาคนนั้นยังอยู่ที่นี่!! ป๊าจะไม่ได้เห็นหน้าผมอีกเลยทั้งชาติ คอยดูก็แล้วกัน!!!”
“น้องสาวฉันเป็นยังไงบ้างคะ” กลอยใจกับรุ่งอรุณมาถึงพอดี รีบเข้ามาหาคุณหมอ แล้วแสดงตัว “ฉันเป็นพี่สาวของคนไข้ค่ะ ฉันเป็นเจ้าของไข้”คุณหมอมองหน้าภูเมฆ ซึ่งบอกว่าเป็นสามีของคนไข้ก่อนหน้านี้ พอเห็นหน้าเจื่อน ๆ ของภูเมฆก็รู้ได้ทันทีว่าเขาคงเป็นแค่สามีทางพฤตินัย แต่ยังไม่ได้เป็นสามีในทางกฎหมาย“เธอปลอดภัยแล้วครับ แต่ไข้ยังขึ้นสูง คงต้องนอนโรงพยาบาลเพื่อดูอาการอีกสักคืนสองคืนถึงจะกลับบ้านได้ ส่วนเด็กในท้อง ก็ปลอดภัยดีครับ ไม่มีปัญหาอะไร สบายใจได้”“อะไรนะคะ” ทั้งกลอยใจและรุ่งอรุณอุทานพร้อมกันด้วยความตกใจ และงงงันละอุ่นหันมองหน้าเจ้านาย ด้วยสายตาเอาเรื่อง เพราะค่อนข้างมั่นใจว่าใครเป็นผู้ก่อเหตุ“อุ่น!” กลอยใจหันมาคาดคั้นกับล่ะอุ่น เพราะสองคนนี้สนิทสนมกันและไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด“ไม่ใช่อุ่นหรอกครับ” ภูเมฆเอ่ยขึ้น “ผมเอง ผมเป็นพ่อของเด็กในท้อง เราสองคนแอบคบกันมาสักพักแล้ว ผมจะแต่งงานกับขวัญครับ”“คุณภู!” กลอยใจไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง นายภูเมฆที่บอกว่าเกลียดครอบครัวเธอนักหนา เพิ่งบอกว่าจะแต่งงานกับน้องสาวของเธอ ?“จริงหรือคะพี่ภู ดีใจจังเลย รุ่งกำลังจะมีหลานใช่มั้ยคะ เย้ๆ” ภูเมฆลูบศีรษะน้องสา
“คุณไม่ได้ฝันไป นี่ผมเอง ขี่หลังผมนะ” ภูเมฆยิ้มให้เธอ ก่อนจะช้อนร่างเธอขึ้น แต่ชะงักเสียก่อน เพราะดันเห็นรอยเลือดจางไหลเป็นทางบนขาอ่อน “ขวัญ...”“ขวัญรักคุณภูนะคะ” เธอยื่นมือลูบแก้มสากของภูเมฆด้วยความรักล้นอก ขณะภูเมฆหน้าซีดสั่น หัวใจสะท้านไปทั้งดวง “รักเสมอ ไม่เคยเปลี่ยน”น้ำตาของชายหนุ่มไหลริน “ผมก็รักคุณ ผมรักคุณมากนะขวัญ เพราะงั้น คุณห้ามเป็นอะไรเด็ดขาด ผมจะพาคุณออกไปเดี๋ยวนี้ เรากลับออกไปนะ”“จะออกไปได้ยังไงคะ ทางมันปิดไปแล้ว และฝนก็ยังไม่หยุดตกซะที คุณภูรีบออกไปเถอะค่ะ ก่อนที่น้ำมันจะท่วมถ้ำนี้ นะคะคุณภู”“จะให้ผมทิ้งคุณเหรอ”“ชีวิตคุณมีค่ากว่าขวัญ ไปเถอะค่ะ”“ผมจะไม่ไปไหนทั้งนั้น ถ้าจะตายก็ตายด้วยกัน!”“คุณภู”ภูเมฆก้มเข้าหาใบหน้าสวย ประกบปากจูบอย่างดูดดื่ม พร้อมกอดร่างนุ่มไว้แน่นไม่ยอมปล่อย เขากอดเธอไว้อย่างนั้น ไม่ยอมทิ้งเธอไปไหน แม้เธอจะอ้อนวอนร้องขอ แต่เขาก็ไม่ฟัง...“ผมขอโทษที่ผมทำร้ายคุณนะขวัญ”“ไม่เป็นไรค่ะ ขวัญเข้าใจคุณ”น้ำตาของเขาไหลไม่หยุด ปากพร่ำแต่คำว่าขอโทษ “ผมขอโทษที่ทำให้เราสองคนต้องมาเป็นแบบนี้ ทั้งที่เราสองคนรักกัน ผมมันโง่ที่สุดเลย ผมทำร้ายคนที่ผมรักได้ลงคอ ผ
“น้าขวัญน่ะสิ ไม่รู้หายไปไหน ที่บ้านพักก็ไม่อยู่ รุ่งรู้รึเปล่าว่าน้าขวัญไปไหน น้าได้บอกอะไรหนูรึเปล่า”ภูเมฆรอคำตอบด้วยใจจดจ่อ แต่รุ่งอรุณกลับบอกเหมือนกับทุกคน วันนี้เธอยังไม่เจอน้าขวัญเลยสักครั้ง“ฝนตกหนักซะด้วย ไม่รู้จะเกิดอันตรายขึ้นรึเปล่า” ความกังวลของกลอยใจ ทำให้ภูเมฆเริ่มปวดหัว เดินพล่านเหมือนคนหาทางออกไม่เจอ“น้าขวัญไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ” รุ่งอรุณปลอบประโลมมารดาไปตามประสาเด็ก “อาจจะไปสปาก็ได้ น้าขวัญเคยบอกว่าถ้าช่วงไหนเหนื่อย ๆ ก็จะไปสปา”“สปาที่ไหน?”“หรือว่า...” อยู่ ๆ ความคิดหนึ่งก็วาบเข้ามาในหัวของภูเมฆ เมื่อคิดได้ว่ายังมีอีกที่...ที่เธอมักใช้เพื่อซ่อนตัวจากโลกใบนี้ !ใช่แล้ว...ขวัญชีวาหอบความเจ็บปวดหนีมาหลบอยู่ที่ถ้ำสวรรค์ หนีมาตั้งหลักพักใจ หวังให้สายน้ำอุ่นในสระนางฟ้าช่วยชำระความเจ็บปวดให้ทุเลาเบาบางลงแต่มันก็ไม่ได้ผล ดูเหมือนที่แห่งนี้จะทำให้หัวใจของเธอยิ่งบอบช้ำหนัก เพราะไม่ว่าจะมองไปทางไหน ก็จะเห็นความทรงจำซ่อนอยู่“คุณภู...”ความจริงเธอคิดจะมารอเขานั่นแหละ เธอไม่ได้เชื่อคำพูดของกีรติร้อยเปอร์เซ็นต์หรอก แต่ก็แอบลังเลใจอยู่เสี้ยวหนึ่ง เธอจึงอยากจะถามเขาให้แน่ใจเสียก่อ
“งั้นเหรอ?”“เป็นความจริงรึเปล่าภู” กีรติยังแกล้งตีหน้าซื่อ “เรื่องที่เธอบอกว่านายให้มาหา นายกับเธอ มีอะไรกันมากกว่าเจ้านายกับลูกน้อง?”“แล้วนายทำอะไรเธอรึเปล่า” ภูเมฆไม่คิดปฏิเสธ แต่ก็ไม่ตอบคำถาม “อยากบอกอะไรฉันมั้ย?”“ฉันจะทำอะไรเธอได้” กีรติแอบหน้าเสีย แต่พยายามปั้นหน้าไม่ให้มีพิรุธ “เธอต่างหากที่ทำร้ายฉันแล้วหนีไป ฉันว่านายไม่ควรเก็บงูพิษไว้ใกล้ตัวนะ”“งั้นสินะ!” เขาไม่ควรเก็บงูพิษไว้ใกล้ตัวขณะนั้นเอง...อยู่ ๆ สายฝนก็เทลงมาอย่างหนัก ราวกับฟ้าพิโรธ...เสียงฟ้าลั่นฟ้าร้องดังครืดคราดไปทั่วทั้งผืนฟ้า ลมพายุรุนแรงกระหน่ำจนต้นไม้ไหว “นายหัวครับ นายหัว!!” เสียงของละอุ่นนั่นเองที่ตะโกนเรียกเขาอย่างร้อนใจมาจากข้างล่าง ตะโกนแข่งกับสายฝนและลมแรงน่ากลัว ภูเมฆไม่รอช้ารีบลงไปหาละอุ่นที่ใต้ถุนบ้าน เพราะตัวเขาเองก็มีเรื่องร้อนใจจะถามละอุ่นเช่นเดียวกัน ตอนนี้เขาแค่อยากรู้ว่าขวัญชีวาปลอดภัยดี“แย่แล้วนายหัว! ฝายกั้นเหนือเขื่อนพัง ตอนนี้น้ำลงไปขังในเหมืองเต็มแล้วครับ ต้องไปช่วยกันยกเครื่องจักรและขนเครื่องมือบางส่วนขึ้นมาครับ”“งั้นเหรอ...แล้วขวัญล่ะ?” ละอุ่นชะงัก “วันนี้ผมยังไม่เจอขวัญเลยครับ เ
“คุณนี่มันทุเรศจริง ๆ !!”เธอด่าเขาแล้วหันหลังจะกลับ แต่โดนเขารวบตัวไว้ได้ แล้วฉุดลากเข้าห้องนอนทันที“อื้อ อื้อ!!” เธอพยายามขัดขืนดิ้นรนสุดฤทธิ์ แต่ก็ไม่อาจต้านแรงของหนุ่มจอมหื่นได้“เนื้อตัวหอมชะมัดเลยวุ๊ย”“ปล่อยฉันนะ! ปล่อย!”“ฉันปล่อยแน่ แต่เธอต้องนอนกับฉันก่อน”“สารเลว! คุณภูช่วยด้วย!”“ฮ่า ๆ จะไปร้องเรียกเขาทำไม เธอคงไม่รู้สินะว่าเขาเป็นคนเปิดทางให้เราเอง ไม่งั้นเขาจะนัดเธอมาให้ฉันเหรอ ยัยโง่!! อย่าซื่อบื้อไปหน่อยเลย!!”อะไรนะ...เธอหนาววูบไปทั้งตัวเลย เมื่อรู้ว่าเธอถูกหลอกมาอย่างเลือดเย็น “ไม่จริง!”“จริงสิ! เขาบอกว่าใช้ห้องเขาตามสบายเลย ยังบอกด้วยว่าเธอมันเผ็ดร้อนสุด ๆ รับรองว่าฉันต้องสนุกจนลืมที่นี่ไม่ลงเลยล่ะ ฮ่า ๆ ๆ”ขวัญชีวานิ่งอึ้ง หัวใจแตกสลาย ไม่คิดเลยว่าเขาจะทำแบบนี้กับเธอ...เป็นไปไม่ได้“ปล่อยฉัน!” เธอดิ้นสุดชีวิต จนเกือบจะหลุดจากพันธนาการร้าย ชายหนุ่มจึงต่อยหน้าท้องเธออย่างแรงเพื่อปราบพยศ “โอ๊ย!”ความเจ็บที่เกิดกับร่างกาย ยังไม่เท่ากับความเจ็บที่เกิดในหัวใจ ความโกรธแค้นทำให้เธอทนไม่ไหว ออกแรงอีกครั้งด้วยการแตะผ่าหมากชายชั่วไปเต็มตีน“โอ๊ยยยยย!” กีรติหน้าเขียวปั๊ด ก
“ของเล่นน่า”“เลิศค่ะ” กานต์สินียิ้มอย่างสะใจ แทบจะรอให้ถึงวันพรุ่งนี้ไม่ไหวแล้ว...เช้าวันต่อมา...ขวัญชีวารู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวจนลุกจากที่นอนแทบไม่ไหว แรงสวาทไม่ปรานีเธอ ลงโทษความอ่อนแอของเธอด้วยการดูดพลังเธอไปจนหมด“ไม่ได้ เราจะอ่อนแอไม่ได้” เธอบอกตัวเองให้ลุกขึ้นสู้ แล้วออกไปทำงานซะ อย่าให้ใครดูถูกได้ว่าเป็นจอมสำออย ชอบเรียกร้องความสนใจแต่วันนี้เธอออกจากบ้านพักสายกว่าทุกวัน อาจเป็นวันแรกในรอบปีที่เธอไปทำงานสาย ขณะที่เธอกำลังล็อคประตูบ้านอยู่นั่นเอง...“นี่ยัยขวัญ!” ยะหยาเข้ามาหาเธอ ด้วยท่าทีมึนตึงไม่พอใจ สอดมือกอดอก มองเธอด้วยสายตาดูถูก “เมื่อคืนเธอกับอุ่นออกมาด้วยกันใช่มั้ย มาพลอดรักกันที่บ้านล่ะสิ ไหนบอกว่าไม่ได้ชอบอุ่นไง แล้วทำไมยังพยายามยั่วยวน ให้ความหวังเขาอีก”“เธอเข้าใจผิดแล้วยะหยา เมื่อคืนเราไม่ได้อยู่ด้วยกัน และฉันไม่เคยยั่วใคร”“งั้นเหรอ แต่ฉันเห็นอุ่นออกมาจากบ้านของเธอนะ ตกลงจะเอาไง เธอจะไม่ปล่อยอุ่นแน่ ๆ ใช่มั้ย”“ฉันกับอุ่นเป็นแค่เพื่อนกัน” เธอย้ำให้ยะหยาเข้าใจอีกครั้ง แม้มันจะเสียแรงเปล่า“ให้มันจริงเหอะ! ฉันจะคอยดู”“อย่ามัวแต่คอยดู ถ้าเธอชอบอุ่นจริง เธอก็ค