LOGINบทที่20.ศิโรราบ
“บอกความจริงมาซะดีๆ ดอกปีบมีอะไรปิดบังพวกเรามั้ย?” หลังเปรมและทรงภพยอมกลับไป แก้วกุดั่น เพรีซักฟอกเพื่อนรักอย่างหนัก สองสาวจับแขนกาสะลองไว้คนละข้าง เค้นเสียงถาม และค้นหาร่องรอยพิรุธในตัวของเธอ ริมฝีปากอิ่มบวมเจ่อ ดวงตาอมโศกเหมือนเดิม เหมือนเธอกำลังมีเรื่องทุกข์อยู่ในใจ
“ดอกปีบไม่เห็นพวกเราเป็นเพื่อนแล้วใช่ไหมล่ะ ถึงไม่คิดจะบอกให้เราแบ่งเบาความทุกข์ลงบ้าง แก้วกลับเถอะ! เราสองคนคงสำคัญไม่พอ” เพรีตัดพ้อเสียงสั่น ดวงตากลมโตเอ่อนองด้วยน้ำใสๆ พร้อมที่จะหลั่งรินด้วยความน้อยใจ
“แก้ว! มะลิ! อย่าโกรธดอกปีบเลยนะ ตอนนี้ดอกปีบเหลือแค่แกสองคน ถ้าแกสองคนยังจะหันหลังให้ดอกปีบอีก ดอกปีบคงไม่เหลือใครแล้ว?” กาสะลองปล่อยโฮ น้ำตาอาบแก้ม ร่างกายสั่นเทาจนสองสาวพากันตกใจ
“ดอกปีบ! พวกเราไม่คิดจะทิ้งดอกปีบนะแค่น้อยใจ” เสียงร่ำไห้ดังระงม เมื่อสามสาวกอดกันกลม ปล่อยน้ำตาพลั่งพลู
“ดอกปีบขอโทษ! แต่ดอกปีบอาย ไม่อยากให้ทุกคนมารับรู้เรื่องน่าอดสูด้ว
เสียงโทรศัพท์ส่วนตัวสั่นเตือนเมื่อมีสายโทร. เข้า หญิงสาวสะดุ้งเฮือกตื่นขึ้นมาแบบง่วงงุน มือเล็กๆ ยกปิดดวงตาเอาไว้ ไม่อยากลืมตาขึ้นมาเพราะยังพักผ่อนไม่เต็มที่ตู๊ดๆๆ... ปลายสายก็คงยังกดโทร. เข้าไม่ยอมวาง เธอเอื้อมมือไปหยิบก่อนจะสไลด์หน้าจอกดรับ เพราะเป็นรูปแก้วกุดันขึ้นโชว์หรา“ทำอะไรอยู่ยะแก แก้วกดโทร. จนมือเกือบหงิกไม่ยอมรับสายเสียที รู้ไหมคนเขาเป็นห่วงนึกว่าถูกCIA รูปหล่อฟาดเรียบเสียแล้ว” แก้วกุดั่นส่งเสียงแปร๋นสวนมาจนเธอต้องยกหูออกห่างๆ“บ้า! อลันเขาไม่หื่นเหมือนแก้วหรอกน่า ที่คิดจะรวบหัวรวบหางคุณซ้งตลอดเวลา” เพรีต่อว่าเสียงอุบอิบ ปลายนิ้วเกลี่ยริมฝีปากตัวเองเล่นๆ คิดถึงชายหนุ่มที่ฝากความรู้สึกหวามไหวเอาไว้จับจิต“แหมๆ ก็ขบวนสุดท้ายนี่ พลาดแล้วจะไปหาที่ไหนก็ต้องผูดมัดเอาไว้ก่อน” แก้วกุดั่นกล่าวตอบแบบไม่อาย ยิ้มกว้างหัวเราะเริงร่า“ยะ แล้วได้หรือยังล่ะ คุณทรงภพเสียตัวให้แก้วหรือยัง”“ของมันง่ายที่ไหนกันล่ะ แก้วอ่อยจนเบื่อ ไม่เห็นคุณซ้งมีปฏิกริยา หรือว่าแก้วไม่มีเสน่ห์&rdqu
บทที่24.หัวใจสีชมพูทันทีที่รถยนต์หรูหราหยุดสนิท เพรีหมุนขวับมาถามเรื่องทีค้างคาใจมาตลอด “คุณชอบมะลิตรงไหนคะ?” เสียงหวานถามพร้อมรอคำตอบอย่างใจจดใจจ่ออลันปลดเข็มขัดนิรภัยออกจากตัว และหมุนตัวมาเผชิญหน้ากับเธออย่างไม่ยอมหลบ ดวงตาสีฟ้าใสแน่วแน่ไม่หวั่นไหว ก่อนจะอธิบายช้าๆ ชัดๆ ให้ความกระจ่างในความอยากรู้ของสาวที่หมายตา “ผมไม่รู้? รู้แต่ว่าคอยมองคุณเสมอตั้งแต่พบกันครั้งแรก เพียงแต่ไม่มีโอกาสเข้าไปทำความรู้จัก จนถึงวันนี้ เมื่อฟ้าประธานโอกาสมาให้ผม ด้วยอะไรก็แล้วแต่ ผมจึงไม่ลังเลที่จะเดินหน้า และผมไม่คิดจะถอยคนสวย มั่นใจได้”“มะลิกำลังสับสนค่ะ ขอเวลาหน่อยได้ไหมคะ” เธอไม่ได้ปฏิเสธไปเลยเหมือนทุกครั้งที่ถูกจู่โจมเข้าถึงความเป็นส่วนตัว“ผมมีเวลาให้คุณศึกษาได้ทั้งชีวิต แต่ชีวิตคนมันสั้นนักนะครับ ‘จัสมิน’ ผมขอเรียกคุณแบบนี้ได้ไหมครับ ไม่อยากซ้ำกับคนอื่น ขอคำนี้ไว้สำหรับเราสองคน ได้ไหมครับ?”“ค่ะ”“คุณพอจะรู้มาบ้
หลังจากพิทีเซียก้าวพ้นประตูห้อง เพราะรำคาญเสียงงอดแงดของบุตรชายที่คอยกระทุ้ง เป็นเชิงเชิญเพื่อที่จะหวานกับเมียเสียที สาวใหญ่อ่อนใจกับลูกชายตัวดีที่บทจะใจร้อนก็ไม่ยอมอดทนรอทั้งๆ ที่ทนรอมาได้ตั้งนม ตั้งนาน ท่านจึงตัดใจลากลับไปยังห้องพัก พร้อมทั้งกล่าวเย้าแหย่จนทั้งคู่หน้าแดงซ่าน “เบาๆ นะเจนาส หนูดอกปีบกำลังท้องกำลังไส้ อย่าให้มันหักโหมเกินไปนัก นึกถึงลูกในท้องบ้าง เดี๋ยวแกจะตกใจ” “แม่!” พิทีเซียหัวเราะแผ่วพลิ้ว เดินออกจากห้องชุดสุดหรู ปล่อยหนุ่มสาวได้ทำความเข้าใจกันเสียก่อนที่จะร่วมเดินบนเส้นทางเดียวกัน “อะแห้ม! ดอกปีบจะอาบน้ำเปลี่ยนชุดก่อนไหม เราสองคนต้องมาคุยกันก่อน เพื่อทำความเข้าใจกันเสียใหม่” เปรมกล่าวเสียงขรึมเฉย พยายามวางหน้านิ่งๆ ทั้งๆ ที่หัวใจเต้นโครมคราม เขาอยากจะเป็นคนปลดชุดวิวาห์แสนสวยบนเรือนกายอ่อนละมุนด้วยตัวเอง&nbs
“แกไปวางเบ็ดที่ไหนมามะลิ เกี่ยวติดปลาตัวเบ้อเร่อเลยแก หล่อซะด้วย ชอบของนำเข้าก็ไม่บอก แก้วไม่ยักรู้ว่ามะลิมีรสนิยมแบบนี้” แก้วกุดั่นเอียงตัวเข้าไปกระซิบแซวเพื่อนรัก ถึงหนุ่มหน้ามนใบหน้าหล่อเหลาหุ่นกำยำล่ำสัน“อลันยังไม่กลับอีกรึ คุณต้องไปรายงานตัวแล้วไม่ใช่หรือ” เสียงทรงภพทักทายหนุ่มด้านหลังของเพรี แก้วกุดั่นจึงเดินเข้าไปร่วมวงด้วย เพื่อสืบข่าวของคนแปลกหน้าที่อาจจะเป็นคนสำคัญของเพรี“ครับคุณซ้ง แต่เผอิญมีธุระสำคัญเสียก่อน ผมไปรายงานตัววันพรุ่งนี้ก็ได้” อลันตอบทรงภพ และปรายสายตามองเพรีอย่างมีความหมาย รักแรกพบปุบปับจนตั้งรับไม่ทัน เกรงว่าถ้ามัวชักช้าสาวน้อยตัวเล็กๆ ด้านหน้าอาจจะหลุดมือไป จึงเฝ้าไว้ไม่ห่าง ถ้ายังไม่ได้รายละเอียดเกี่ยวกับเธอจะไม่ยอมกลับที่พัก“โอ! คงสำคัญมากจนคุณลืมอาชีพที่คุณรักเลยอลัน ไหนๆ ธุระสำคัญคุณอยู่ไหนผมชักอยากเห็นแล้วสิ” ทรงภพกระเซ้าหนุ่มหล่อ เพราะสนิทสนมกันดี อลันทำงานในอาชีพบอดี้การ์ด และเป็นCIA ของอเมริกาที่ส่งคนเข้ามาตรวจสอบเจนาส เมื่อเขามีเรือบรรทุกสินค้าขนาดใหญ่ อาจทำธุรกิจผิดกฎหมายได้ง
เจ้าสาวคนสวยออกมาในชุดแสนสวย อยู่บนหุ่นว่าสวยสง่าแล้ว แต่เมื่อกาสะลองสวมใส่ยิ่งงดงามลออตา เธองามสง่าสมดังความตั้งใจของแก้วกุดั่น เปรมยื่นมือใหญ่ไปรอรับ ดวงตาคมดุจับจ้องอยู่ที่วงหน้าหวาน รอยยิ้มระบายเต็มหน้า กาสะลองยื่นมือสั่นๆ วางบนมือหนา เดินตามแรงจูงของเปรมเดินตามทางที่โรยด้วยกลีบดอกไม้ เสียงไวโอลินบรรเลงเพลงรักเพราะพริ้ง ส่งเสียงคลอไปกับเครื่องเสียงชุดใหญ่ที่แอบอยู่ด้านหลังของม่านกั้นกลิ่นไอความสุขลอยล่องอยู่ในอากาศแต่งแต้มด้วยรอยยิ้มของผู้มาร่วมงาน เพรีและแก้วกุดั่นเดินตามมา สองมือยกชายผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวและมีเด็กน้อยในชุดน่ารักๆ ในชุดเทวดาตัวน้อยเดินตามโปรยดอกไม้กลิ่นหอมๆ ไปตลอดเส้นทาง พิธีอันศักดิ์สิทธิ กระทำโดยตัวแทนของพระผู้เป็นเจ้าประสิทธิประสาทพรอันเป็นมงคล มอบให้หนุ่มสาวในวันเริ่มต้นชีวิตคู่ บนเส้นทางที่โรยด้วยดอกไม้ หนทางข้างหน้าไม่ได้สบายดั่งใจคิด ต้องมีอุปสรรคบ้างเพื่อทดสอบความมั่นคงของคนทั้งคู่ และถ้าผ่านอุปสรรคทั้งปวงไปได้ก็จะพบความสุขทั้งปวงในชีวิต มีครอบครัวอบอุ่นมีความรักโอบล้อมเสียงหัวเราะ เสียงพูดคุย และรอยยิ้มเกลื่อนกระจายเต็มหน้า มองคู่หนุ่มสาวต
บทที่23.Please marry me...“Please marry me...My sweetheart please.” เสียงเปรมดังก้องผ่านลำโพงทุกตัว ร่างสูงทรุดตัวลงคุกเข่าด้านข้างชุดแต่งงานสุดหรู ดวงตาคมดุมองตรงมายังกาสะลองแน่วแน่ และจะไม่ลุกขึ้นยืนจนกว่าจะได้คำตอบ“ไม่ค่ะ ดอกปีบไม่คู่ควรกับคุณ” เธอกระซิบปฏิเสธเสียงอ่อนเบา แม้จะรู้สึกตื้นตันกับความจริงใจที่เขามอบให้“ทำไมล่ะดอกปีบ รับๆ ไปเถอะ!” เสียงเพื่อนทั้งสองตะโกนแทรกขึ้นมาดังลั่น เธอจึงหมุนตัวมองหา แอบเข่นเคี่ยวในใจที่ถูกหลอกเสียสนิท“ใช่แต่งๆ ไปก่อน เดี๋ยวค่อยตกลงกันที่หลัง สงสารคุณเปรม”เสียงสนับสนุนดังกระหึ่มรอบตัว ทุกสายตารอลุ้นและเป็นกำลังใจให้ทั้งสองคน พิทีเซียเดินออกมาจากที่ตัวเอง ท่านเดินเข้าไปโอบกอดกาสะลองไว้ในอ้อมแขน เสียงอ่อนโยนกระซิบบอกบางอย่างกับเธอ จนเธอเบิกตาโต“เปรมเขารู้แล้วว่าหนูท้อง เขาไม่มีทางถอยหรอกจ้ะ ทางที่ดีหนูแต่งงานกับเขาไปเถอะ จดทะเบียนสมรสด้วยก็เป็นการดี จะได้มีหลักประกัน







